Το Need for Speed είναι ουσιαστικά πια «σειρά» μόνο κατ’ όνομα μιας και οι συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης το έχουν οδηγήσει να περάσει από όλα τα στάδια του φάσματος που αποκαλείται racing. Για αυτό δεν είναι άμοιρη φυσικά και η συνεχής αλλαγή ομάδων ανάπτυξης, με πιο πρόσφατη την αλλαγή σκυτάλης μεταξύ Criterion και (της προερχόμενης από τα αποκαΐδια της προηγούμενης) Ghost Games. Μάλιστα, το Need for Speed Rivals ήταν ένα ομαλό και σχετικά ποιοτικό πέρασμα από τη μία στην άλλη. Το υποτιθέμενο reboot όμως δυστυχώς αποτυγχάνει σε περισσότερα σημεία από όσα πετυχαίνει. Ή, για να είμαστε πιο σαφείς, εκεί που αποτυγχάνει το κάνει τόσο εντυπωσιακά ώστε να επισκιάζει τις όποιες επιτυχίες του. Ας αρχίσουμε με το τι αντιμετωπίζετε κατά την πρώτη φορά που ξεκινάτε τον τίτλο. Αρχικά, θα πρέπει να έχετε ΕΑ account ώστε να μπορέσετε να συνδεθείτε. Αφού ας πούμε ξεπεράσετε αυτό το στάδιο, στο PS4 όπου δοκιμάσαμε τον τίτλο θα χρειαστείτε τουλάχιστον δυόμισι λεπτά μέχρι να βρεθείτε στο γκαράζ και να ξεκινήσετε. Αυτά τα λεπτά χρειάζονται κάθε φορά που θα ξεκινάτε το παιχνίδι.
Γιατί αυτό; Γιατί το NFS είναι -όπως και προκάτοχός του- always online. Τι σημαίνει αυτό; Αφενός ότι εάν δεν υπάρχει δίκτυο ή έχει πέσει ο server δεν μπορείτε να παίξετε, αφετέρου ότι ο τίτλος δεν έχει παύση. Πουθενά. Ούτε στη διάρκεια των αγώνων, ούτε στο free roam, πουθενά. Ούτε λίγο ούτε πολύ σας περιορίζει σε κλειστά «δωμάτια» των οκτώ παικτών και σας υποχρεώνει να είστε always online. Υποθετικά αυτό γίνεται ούτως ώστε οι παίκτες να αλληλεπιδρούν, είτε συνεργατικά είτε ανταγωνιστικά, και να δίνεται η εντύπωση του ΜΜΟ. Αυτό όμως δεν γίνεται ΠΟΤΕ ως έχει ο τίτλος. Στο Rivals υπήρχε νόημα για το always online, παρά την τραγικότητα του «όχι παύση σε racing». Υπήρχαν οι αντίπαλες πλευρές των «κλεφτών» και των αστυνόμων και είχε νόημα ο ανταγωνισμός.
Το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς μην αφήνοντάς σας να αγνοήσετε την τραγική ιστορία.
Εδώ δεν έχει. Στη διάρκεια των ημερών που δοκιμάσαμε τον τίτλο δεν είχαμε καμία αλληλεπίδραση με άλλον παίκτη παρά το ότι το επιδιώξαμε για να δούμε γιατί παιδευόμαστε. Στο θέμα της παύσης, εάν δεν το ζήσει κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο τραγικό είναι να μην υπάρχει παύση σε racing. Και μιλάμε για ένα είδος στο οποίο εισήχθη το rewind (από συγκεκριμένα franchises) ακριβώς για τη διόρθωση του στιγμιαίου λάθους. Ακόμη και αν κάτι τέτοιο αφήνει αδιάφορους τους “purists”, το πρακτικό ζήτημα παραμένει. Χτύπησες κουδούνι; Χτύπησε μήπως τηλέφωνο; Πρέπει ξαφνικά να κάνετε το οτιδήποτε; Καμία δυνατότητα για πάγωμα του παιχνιδιού, οπότε ελπίζουμε να είστε συμφιλιωμένοι με την ήττα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτό από μόνο του είναι ένα χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να καταβαραθρώσει τον τίτλο. Όμως υπάρχουν άλλα όπως η τραγική αφήγηση της «ιστορίας» μέσα από cut-scenes με τραγικούς ηθοποιούς, τραγικούς διαλόγους και αποθέωση του δήθεν. Το χειρότερο είναι ότι όσο και να χρησιμοποιήσετε το skip οι τραγικοί αυτοί «συμπαίκτες» δεν σταματούν να σας «πρήζουν» μέσω τηλεφώνου. Μας συγχωρείτε για την υπερβολική χρήση της λέξης τραγικός, αλλά…
Όλα αυτά γίνονται ώστε ο κάθε ένας από αυτά τα μέλη του crew σας να αντιπροσωπεύει μια έκφανση του underground street racing. Αυτό, ομολογουμένως, σε πρώτο επίπεδο γίνεται σωστά, έως ότου να φτάσει κάποια στιγμή που οι 4 από τις 5 διαθέσιμες επιλογές σας να είναι κάποιας μορφής drift. Η σειρά έχει ξαναπέσει και στο παρελθόν στην ίδια παγίδα, του να στηρίζεται άνω του 50% στο drift για να συμπληρώσει τα events της, αλλά το είχε διορθώσει, είτε περιορίζοντάς τα είτε κάνοντάς τα προαιρετικά. Όχι εδώ. Ευτυχώς στις επιλογές tuning, που είναι φτωχότερες από ότι στο παρελθόν, υπάρχει slider για όσους είτε βαριούνται είτε δεν γνωρίζουν το άθλημα, ο οποίος ρυθμίζει την απόσταση μεταξύ πρόσφυσης (grip) και drift. Δεν έχετε καμιά πιθανότητα να τερματίσετε τον -και μάλλον σύντομο- τίτλο εάν δεν τον πλησιάσετε αρκετά προς το drift. Για τους γνώστες το πιο αναλυτικό tuning έρχεται με την πρόοδο στον τίτλο και το ξεκλείδωμα-αγορά νέων ανταλλακτικών που παρέχουν επιλογές για ρυθμίσεις, έως ένα μέγιστο 16 sliders.
Μετά από στενή επαφή με κάτι που δεν φαινόταν στον δρόμο. Άλλο ένας προβληματικός και αστάθμητος παράγοντας.
Το Need for Speed είναι, όχι λανθασμένα, ένας τίτλος που βασίζεται περισσότερο στο να πάρει ο παίκτης ένα ή δύο αυτοκίνητα και να τα αναβαθμίσει σε τέρατα, παρά στο να αγοράσει τα πάντα (από ένα μάλλον φτωχό roster). Παρόλα αυτά ξενίζουν οι λίγες επιλογές για tuning στα ακριβότερα αυτοκίνητα, όπως και ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα για sharing των tuning builds, παρά το ότι ο τίτλος έχει ως μία από τις πέντε βασικές κατηγορίες του την έννοια του «build». Στα δυνατά σημεία του τίτλου είναι το -πλήρως arcade- μοντέλο οδήγησης. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι από τα καλύτερα που έχει να επιδείξει η σειρά, ενώ παρά τον arcade drift χαρακτήρα, το αυτοκίνητο έχει βάρος ώστε να μη νομίζει κανείς ότι οδηγεί κάτι ψεύτικο. Δυστυχώς όμως δεν το βοηθά καθόλου η -με πρότυπο το Los Angeles- πόλη του τίτλου, η οποία είναι εκπληκτικά άδεια και από άλλα αυτοκίνητα αλλά και από αστυνομικούς. Αφήστε που ακόμα και να σας κυνηγήσουν αυτοί, είναι εξοργιστικά εύκολο να ξεφύγετε. Δεν βοηθά επίσης καθόλου το κακό GPS του τίτλου που συνήθως επιλέγει να σας πάει από το ένα σημείο στο άλλο μέσω…Κουβέιτ. Συν ότι στη διάρκεια των αγώνων δεν υπάρχει κανείς περιορισμός στο που να πάει ο παίκτης, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να κοιτάει μόνιμα είτε τη γραμμή κάτω στο δρόμο είτε το mini map. Εάν χάσει κανείς το δρόμο, κάτι εκπληκτικά εύκολο, χάθηκε και ο αγώνας.
H racing line είναι υποχρεωτικός σύντροφός σας, μιας και εάν την χάσετε χαθήκατε. Κυριολεκτικά.
Στο ίδιο πλαίσιο και ενώ η μηχανή Frostbite κάνει γενικά καλά τη δουλειά της, η επιλογή της ομάδας ανάπτυξης να διεξάγεται όλη η δράση του τίτλου νύκτα και με μια εκνευριστική μόνιμη ψιχάλα, κάθε άλλο παρά βοηθά την ατμόσφαιρα. Την ώρα που το 2015 ο κύκλος νύκτας μέρας είναι κάτι απλό σε οποιοδήποτε videogame, η Ghost επέλεξε να κάνει εναλλαγή μεταξύ μαύρης νύκτας και…ξημερώματος, σε άσχετες φάσεις και χωρίς κανένα λόγο. Εκεί που τουλάχιστον δεν υπάρχει κανένα παράπονο είναι ο ήχος, ο οποίος βάζει τα γυαλιά σε πολλούς ανταγωνιστές. Μόνο ο ήχος όμως…
Δυστυχώς, ως έχει, μιας και υποθετικά η Ghost έχει δεσμευτεί ότι θα υποστηρίξει μελλοντικά τον τίτλο χωρίς paid DLC, ο τίτλος είναι ένα αρκετά καλό στον πυρήνα του racing game που όμως κάνει όλα τα άλλα λάθος. Η επιλογή του always online και κατ’ επέκταση της απουσίας παύσης είναι καταστροφική, ενώ η όλη δομή ξενίζει και η τάχα μου ιστορία εκνευρίζει παρά διασκεδάζει. Γενικά ο παράγοντας διασκέδαση μάλλον απουσιάζει ή εάν υπάρχει εξαφανίζεται τις πρώτες 2-3 φορές που θα χάσετε έναν αγώνα επειδή δεν υπάρχει παύση…
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity