Από την αρχή γίνεται αντιληπτό πως η προοπτική first person δεν συνδυάζεται με πολλές μάχες, όπως συμβαίνει στο The Secret World. Τα στοιχεία του adventure με την περιπλάνηση σε διάφορα απόκοσμα μέρη, με στόχο την επίλυση γρίφων και την κατανόηση της ιστορίας του παιχνιδιού, είναι πολλά περισσότερα κι εν τέλει ο παίκτης είναι περισσότερο θεατής σε έναν κόσμο που είναι φαινομενικά άγνωστος. Στην πορεία του παιχνιδιού αυτό φυσικά αλλάζει, με διάφορες κατακλυσμιαίες ανατροπές κι ένα αρκετά αλλοπρόσαλλο boss fight, όμως στην τελική η ροή του σεναρίου και η εξέλιξη της πλοκής είναι τόσο καλοφτιαγμένες που μπορούν να καθηλώσουν άπαντες, πόσω μάλλον τους λάτρεις της γραφής του Lovecraft. Ο κόσμος του παιχνιδιού χαρακτηρίζεται από μίξη επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ που λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα με μεγάλη επιτυχία και μεταδίδει την ένταση και τα συναισθήματα που ήθελαν να αποδώσουν οι δημιουργοί του παιχνιδιού.
Μεγάλο μέρος αυτής της επιτυχίας οφείλεται και στο ποιοτικό μέρος των αποστολών. Έχοντας μηδαμινές αποστολές που αφορούν μάχες με άλλους, εχμ, οργανισμούς, μεγάλο μέρος των πρώτων ωρών της ιστορίας αφορά τη ζωή του πρωταγωνιστή στον Άρη. Σε μερικές από αυτές τις αποστολές καλείται να βάλει τη στολή του, να στείλει μερικά αδιάφορα mail ή να γεμίσει την κούπα του με καφέ. Μπορεί να ακούγονται βαρετές αυτές οι αποστολές, όμως καταφέρνουν με τον τρόπο τους να εισάγουν την ιστορία και να δημιουργήσουν, σιγά σιγά, ανασφάλεια και τρόμο. Στην πορεία του παιχνιδιού οι αποστολές, όπως είναι φυσιολογικό, επεκτείνονται, χωρίς όμως ποτέ να γίνουν ιδιαίτερα δύσκολες, με εξαίρεση μονάχα την τελική μάχη, η οποία μοιάζει κάπως παράταιρη με το υπόλοιπο παιχνίδι, αν και το αποτέλεσμά της δύσκολα θα αφήσει κάποιον απογοητευμένο. Η ευκολία τους είναι κάπως εκνευριστική, μιας και το περιεχόμενό τους είναι δυσανάλογο με την τελική έκβασή τους, ενώ το γεγονός πως δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις σε επίπεδα δυσκολίας αφαιρεί πολλούς πόντους από το replayability.
Σε συνδυασμό με την όχι τόσο μικρή διάρκειά του, το Moons of Madness δεν προσφέρει κάτι συνταρακτικό στο είδος των video games που εκπροσωπεί. Το gameplay είναι συγκεκριμένο και μάλλον περιοριστικό, ενώ η γραμμικότητα που χαρακτηρίζει τις κινήσεις του παίκτη αφήνει ελάχιστα στη φαντασία. Ακόμη και οι αποστολές που έχουν αρκετό stealth, απαιτούν από τον παίκτη να το τηρεί αυστηρά, ακόμη κι αν δεν έχει νόημα η εκτέλεσή του, καθώς ο εχθρός είναι αρκετά μακριά. Γενικότερα, οι μηχανισμοί του παιχνιδιού παρότι είναι, όπως κι οι επιμέρους αποστολές, αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους, δεν επιτυγχάνουν με τον τρόπο που πετυχαίνει η εξέλιξη της ιστορίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο παίκτης να αισθάνεται πως βλέπει περισσότερο interactive ταινία, παρά να αποτελεί μέρος του σύμπαντος του τίτλου. Φυσικά, η αντίδραση του καθενός σε αυτό είναι υποκειμενική, αλλά σίγουρα λίγη παραπάνω ελευθερία στις κινήσεις του παίκτη δεν θα έκανε κακό.
Γενικώς, το Moons of Madness προσπαθεί να μεταφέρει μια ιστορία που είναι ασφαλώς αρκετά ενδιαφέρουσα από μόνη της. Η εκτέλεση της εξωγήινης ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με τα οπτικά αποτελέσματα στον πλανήτη Άρη διαμορφώνουν ένα φανταστικό και πολύ ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ο παίκτης δύσκολα δεν θα καθηλωθεί από ένα θρίλερ βγαλμένο από τις καλύτερες σελίδες των βιβλίων του Lovecraft, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να επενδύσει πολλά χρήματα ή πολύ χώρο στο σκληρό δίσκο της κονσόλας ή του υπολογιστή του. Ταυτόχρονα, όμως, κάποιος που θα ήθελε να εξερευνήσει λίγο παραπάνω αυτόν τον πολύ ενδιαφέροντα κόσμο ή να επιστρέψει σε αυτόν υπό διαφορετικές συνθήκες, δυστυχώς δεν θα μπορέσει να το κάνει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity