Το local co-op είναι το πραγματικό δέλεαρ της σειράς από την εποχή του PSP. Με το Monster Hunter 4 Ultimate όμως έρχεται η ώρα για online co-op.
Γρήγορα φαίνεται ότι το Monster Hunter 4 Ultimate βάζει κάποια πράγματα σε λίγο πιο λογική σειρά. Για παράδειγμα, στο πρώτο δεκάωρο ο παίκτης θα εξοικειωθεί με παλιούς και νέους μηχανισμούς, θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν tutorials που, παρότι κουραστικά στην έκφρασή τους, βγάζουν νόημα και βοηθούν αλλά, εκτός αυτών, υπάρχει και σχετικά ενδιαφέρουσα ιστορία με τους αναμενόμενους χαρακτήρες-καρικατούρες. Φυσικά η πλοκή δεν είναι η ουσία. Αυτή χρησιμοποιείται προκειμένου να μπλέξει ο παίκτης στον ιστό της Capcom πιο γλυκά, πιο ομαλά. Η ενσωμάτωση του παίκτη σε καραβάνι εξερευνητών οδηγεί στα πρώτα ταπεινά quests, στο πρώτο πολύτιμο loot και βάζει τα πράγματα στη σωστή διαδρομή με προορισμό, μεταξύ άλλων, το Gathering Hall. Εκεί ξεκινούν ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες που μπορεί μεν να αντιμετωπίσει κάποιος ως μονάδα (μάλιστα το solo game είναι λιγότερο βασανιστικό αυτή τη φορά χάρη σε σημειακές αλλά πολλές τω αριθμώ βελτιώσεις) αλλά και ως ομάδα. Το local co-op είναι το πραγματικό δέλεαρ της σειράς από την εποχή του PSP. Με το Monster Hunter 4 Ultimate όμως έρχεται η ώρα για online co-op. Κάναμε υπομονή για να το δοκιμάσουμε και είμαστε στην ευχάριστη θέση να σημειώσουμε ότι λειτουργεί χωρίς τεχνικά προβλήματα. Η αδυναμία φωνητικής επικοινωνίας είναι όσο περιοριστική αλλά και λυπηρή μπορείτε να φανταστείτε. Σαφώς και έλλειψη προκύπτει από αδυναμία της πλατφόρμας για την οποία σχεδιάστηκε ο τίτλος, δεν αλλάζει όμως ότι πρόκειται για ιδιαίτερη αδυναμία σε είδος που είναι προφανές ότι έχει αυτονόητη ανάγκη. Συνεπώς η καλή παρέα στον ίδιο χώρο εξακολουθεί να είναι ο μόνος αρκετά σωστός τρόπος να δημιουργηθεί το πιο ταιριαστό κλίμα συνεργασίας.
Για τους αμύητους, η καρδιά του Monster Hunter είναι το loot και η μάχη είναι το εργαλείο που οδηγεί, αλλά και τροφοδοτείται από αυτό. Ένα αντικείμενο, ένα μέρος νέας καλύτερης πανοπλίας είναι εκείνο που κάνει τον παίκτη να σκεφτεί ότι πρέπει να συμπληρώσει το σετ. Για να συμβεί αυτό πρέπει να βρει τις κατάλληλες πρώτες ύλες και να σφυρηλατήσει την πανοπλία των ονείρων του, εκείνη που θα τον βοηθήσει να κινηθεί προς το επόμενο όνειρο. Δεν αρκεί να εντοπιστεί το κατάλληλο τέρας και να θανατωθεί. Έχει σημασία το που θα εστιάσει ο παίκτης ή η ομάδα τις επιθέσεις. Αν λοιπόν ζητούμενο είναι κομμάτι από σαγόνι, όσες φορές και να κομματιαστεί το σωστό τέρας, αν δεν προηγηθεί συντονισμένη επίθεση στο κεφάλι, δεν υπάρχει ελπίδα.
Στο πρώτο δεκάωρο ο παίκτης θα εξοικειωθεί με παλιούς και νέους μηχανισμούς, θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν tutorials που, παρότι κουραστικά στην έκφρασή τους, βγάζουν νόημα και βοηθούν
Ακριβώς αυτή η ζωτικής σημασίας λεπτομέρεια, ότι δηλαδή το loot εξαρτάται με τρόπο αντιληπτό από τις επιλογές του παίκτη και όχι από ζάρια και πιθανότητες είναι η πηγή της γοητείας του franchise. Η καλή παρέα κάνει τα υπόλοιπα. Επιστρέφοντας όμως στις σημειακές βελτιώσεις που αναφέρθηκαν φευγαλέα προηγουμένως, οι πρώτες εντοπίζονται στο user interface. Τα μενού είναι ελαφρώς εξορθολογισμένα και, κατά περίπτωση, ιδιαίτερα βοηθητικά ακόμη και για εκείνους που παραδοσιακά τα φοβούνται. Είναι ευχάριστο πως κατά τη διάρκεια του crafting, κάθε επιλογή πρώτης ύλης οδηγεί στην απενεργοποίηση κάθε άλλης μη συμβατής επιλογής. Βέβαια η λογική εξακολουθεί να καταρρέει σε αδιανόητα σημεία.
Γιατί στο quest info δεν υπολογίζονται πόσα από τα αντικείμενα του quest έχουν συλλεχθεί και πρέπει ο παίκτης να ψάχνει στο inventory; Αν έτσι πρέπει να είναι, γιατί παραμένουν οι μετρητές στο quest info; Γιατί όταν ο παίκτης βάζει τα ζητούμενα του main objective στο item box, θεωρείται ολοκληρωμένο το quest αλλά δεν επιτρέπεται η καταχώρηση των αντικειμένων που σχετίζονται με το subquest αλλά μόνο αν η απόδοση γίνει με την ανάποδη σειρά; Αν πρόκειται για συνειδητή επιλογή, γιατί ο παίκτης μπορεί και κινείται ελεύθερα, για 20 δευτερόλεπτα, πριν τελικά μεταφερθεί αυτόματα στο hub μετά την ολοκλήρωση του main objective; Γιατί, πιστά στην παράδοση, ο παίκτης πρέπει να κάνει πολλαπλά carve στο ίδιο νεκρό πλάσμα για να πάρει ένα ένα τα όποια κομμάτια; Αυτά τα μικρά-μεγάλα παράλογα παραμένουν, συνεπώς απαιτούνται αρκετά βήματα ακόμη προκειμένου να μπορέσει ο οποιοσδήποτε να έρθει αντιμέτωπος με την έμφυτη δυσκολία του παιχνιδιού, πριν χρειαστεί να αντιμετωπίσει διάφορα ζητήματα εργονομίας.
Αν η δυστοκία των μενού είναι θέμα αστοχίας, κάτι τέτοιο σίγουρα δεν ισχύει για τη μάχη. Είναι αργή, παγιδεύει τον παίκτη σε προκαθορισμένο animation που δεν διακόπτεται με τίποτα, και απαιτεί διάβασμα του κοντινότερου τέρατος ώστε να γίνει η σωστή κίνηση στη σωστή στιγμή. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που ακόμη και η χρήση ενός potion απαιτεί ακινησία, θηλυκωμένο όπλο και μερικά βασανιστικά και θεωρητικά περιττά frames στο σχετικό animation. Όλα είναι θέμα πλάνου και υπολογισμού. Όταν ο προγραμματισμός «βγαίνει» ειδικά με παρέα με άλλους φιλότιμους παίκτες, τις ιδιαιτερότητες του εξοπλισμού τους και της νοοτροπίας του. Όσο για τη μοιρασιά του loot… άλλη γοητεία. Οι γνώστες θα βρουν δύο όπλα ακόμη, άρα και δύο νέα fighting styles. Ένα μεταμορφώνεται πότε σε τσεκούρι και πότε σε σπαθί και ασπίδα, ανάλογα με τις περιστάσεις, ενώ ένα ακόμη απορροφά ενέργεια από τέρατα και τα μετατρέπει σε buffs. Τα Felynes επιστρέφουν, ως Palico βέβαια, και η γατόμορφη παρουσία τους δεν είναι καθόλου διακοσμητική. Ο παίκτης μπορεί να «στρατολογήσει» πάρα πολλά, να επιλέξει εκείνα που θέλει να έχει δίπλα του, εκείνα που χρειάζονται εκπαίδευση και να επωφεληθεί. Όχι μόνο συμμετέχουν στις μάχες (ιπτάμενες φονικές γάτες με τη δική του γκαρνταρόμπα = σίγουρη επιτυχία στη διατήρηση ανάλαφρου ύφους σε κατά τα άλλα απαιτητικό πλαίσιο), αλλά οι ιδιότητές τους και ο συνδυασμός τους ορίζουν το ποιόν της υποστήριξης και των buffs που μπορούν να προσφέρουν. Φυσικά και συνοδεύονται από mini/meta game μιας και μπορούν να αποκτήσουν νέες εμφανίσεις από διαφορετικές πρώτες ύλες.
Μερικές από τις ευκολίες του Monster Hunter 4 Ultimate είναι καλά κρυμμένες πάντως. Το farming, σε βάθος χρόνου, είναι σε θέση να αποφέρει ικανές ποσότητες πρώτων υλών που παλαιότερα απαιτούσαν αιώνια χειροκίνητη συγκέντρωση. Βέβαια μέσα σε όλα υπάρχει και το ζήτημα της κάμερας, ένας γρίφος που απλά λύνεται με δεύτερο αναλογικό μοχλό, αλλά το 3DS δεν προσφέρει ποτέ την ιδανική λύση. Όσοι δεν επενδύσουν σε Circle Pad Pro ή σε New 3DS (το C-Stick αναγνωρίζεται αυτόματα ως Circle Pad Pro) πρέπει να δεχθούν τη μοίρα τους. Είτε θα ελέγχουν την κάμερα, κατά το δυνατόν, με το σταυρό κατεύθυνσης (ο εικονικός αντίστοιχος σταυρός στην οθόνη αφής είναι ανέκδοτο, όχι λύση), είτε θα βασίζονται σε camera lock και την επαναφορά στο “κλειδωμένο” πλάσμα με ένα πάτημα. Οι λύσεις σε τέτοια περίπτωση έρχονται κατευθείαν από τη δεκαετία του 1990 δηλαδή.
Τα Felynes επιστρέφουν, ως Palico βέβαια, και η γατόμορφη παρουσία τους δεν είναι καθόλου διακοσμητική.
Στα υπόλοιπα σενάρια, η χρήση του δεύτερου μοχλού διευκολύνει τα μέγιστα, απέχει όμως, ξανά, από την ιδανική απόκριση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ίδιο το C-Stick αξιοποιείται πολύ πιο σωστά στο Ironfall Invasion από ότι στο Monster Hunter 4 Ultimate. Κοινώς δεν είναι το hardware το πρόβλημα. Στο απλό 3DS όλα λειτουργούν σωστά αλλά σε χαμηλότερο frame rate και σε περιπτώσεις με φτωχότερα textures σε σχέση με τον ίδιο τίτλο στο New 3DS. Η λεπτομέρεια πάντως που χωρά η Capcom σε μια παραγωγή σαν και αυτή, υπολογίζοντας και το μέγεθος της οθόνης, είναι όντως εκπληκτική. Ο κόσμος και, φυσικά, τα πλάσματα επιδεικνύουν εξαιρετική ποικιλία και χαρακτήρα χάρη σε εικαστική διεύθυνση που εκφράζει, όπως και το gameplay, συνδυασμό ρεαλισμού, βαναυσότητας και ελαφρότητας. Έντονα χρώματα, αντιθέσεις και λεπτομέρειες συνθέτουν από εξωτικές έως προβλέψιμες και συνάμα χαρακτηριστικές τοποθεσίες. Τοποθεσίες που δικαιούνται την ενεργοποίηση της τρισδιάστατης προβολής.Αυτό που μετρά πάντως στο Monster hunter 4 Ultimate είναι ότι το καθετί αποτελεί τροφή για κάποιο μηχανισμό και, εν τέλει, για κάποια φιλοδοξία στην πραγματικότητα του gameplay. Αυτό βέβαια δεν είναι νέο για εκείνους που ακολουθούν τη σειρά. Πρόκειται για το καλύτερο Monster Hunter που έχουμε δει μέχρι σήμερα; Σαφώς. Συμβολίζει το ζενίθ του ιδιαίτερου αυτού design; Όχι. Και δεν φταίει η «παράδοση» όσο η προσκόλληση σε ορισμένα ελαττώματα η ύπαρξη των οποίων είναι απλά παράλογη, όχι μια ακόμη πρόκληση. Κάτι οι περιορισμοί του hardware (για τους οποίους δεν έχει ευθύνη η Capcom βέβαια), κάτι το φιλικότερο-μα-όχι-αρκετά-φιλικό-ακόμη interface δείχνουν ότι υπάρχει δρόμος ακόμη. Ακόμη κι έτσι, όποιος πιαστεί στα σαγόνια του Monster Hunter 4 Ultimate, δύσκολα ξεφεύγει. Όχι πριν τα σπάσει, τα λιώσει και τα μετατρέψει στην επόμενη πανοπλία του.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity