Χρώματα και textures είναι πιο μουντά από ότι συνήθως, θυμίζοντας λίγο Heroes III.
Θα βρείτε ελάχιστους οπαδούς των fantasy turn-based strategy που δεν πίνουν νερό στο όνομα του Heroes of Might and Magic III. Και από αυτούς τους λίγους, οι περισσότεροι θα σας πουν ότι...απλώς προτιμούσαν το ΙΙ. Το κενό που χωρίζει το τρίτο μέρος της σειράς με όσα επακολούθησαν δεν είναι μόνο ποιοτικό και χρονικό, αλλά και δημιουργικό: από το V και μετά η σειρά έφυγε εντελώς από τα χέρια του δημιουργού της και πέρασε στην κηδεμονία της Ubisoft, η οποία χρησιμοποιούσε κάθε φορά διαφορετικό developer. Για το έβδομο μέρος της σειράς επιστρατεύτηκε η γερμανική Limbic Entertainment, η οποία είχε αναλάβει την ανάπτυξη των...patch του Heroes VI και όλων των DLC εκτός από ένα το οποίο ανέλαβε τρίτη ομάδα ανάπτυξης! Το γεγονός ότι αναμίχθηκαν τρεις διαφορετικοί developers στην ανάπτυξη του προηγούμενου μέρους της σειράς τα λέει όλα για την κατάσταση του franchise. Παρόλα αυτά, η Limbic είναι η ομάδα που κατάφερε να αναβιώσει με επιτυχία τη "βασική" σειρά Might and Magic από τις στάχτες της με το Might and Might X: Legacy, έναν τίτλο που γύρισε τη σειρά πίσω στις ρίζες της σχεδιαστικά, αλλά το έκανε με μεράκι και σεβασμό στους κλασικούς μηχανισμούς, καλύπτοντας κομψά την έλλειψη πόρων που μαστίζει τη σειρά τα τελευταία χρόνια. Οι developers το κατάφεραν αυτό συνδυάζοντας την αγάπη τους για το κλασικό με την ευρηματικότητα και τη φρέσκια ματιά ενός indie δημιουργού που ξέρει να αξιοποιεί έξυπνα τα περιορισμένα μέσα.
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: το Might and Magic Heroes είναι πιο περίπλοκο και απαιτητικό από ένα RPG κλασικού τύπου, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι η Ubisoft θέλησε να επαναφέρει τον random map generator, αλλά και να κάνει το νέο Heroes πλήρως moddable. Πολύ καλή ιδέα, αγαπητή Ubi, αλλά όπως μας δίδαξε το γνωστό παραμύθι δεν μπορείς να χτίσεις σπιτάκι με σκέτα άχυρα, πόσο μάλλον κάστρο. Η προσπάθεια της Limbic είναι οπωσδήποτε φιλότιμη. Σε πολλά σημεία επιμένει στις θετικές αλλαγές που γνώρισε η σειρά τελευταία, όπως για παράδειγμα η ελεύθερη επιλογή skills για τους ήρωες που αντικατέστησε την παραδοσιακή επιλογή μεταξύ δύο εντελώς τυχαίων ικανοτήτων.
Για το έβδομο μέρος της σειράς επιστρατεύτηκε η γερμανική Limbic Entertainment, η οποία είχε αναλάβει την ανάπτυξη των...patch του Heroes VI και όλων των DLC εκτός από ένα το οποίο ανέλαβε τρίτη ομάδα ανάπτυξης!
Επιπλέον, όλα τα skills του ήρωα συγκεντρώνονται πλέον σε έναν "δίσκο" που προσφέρει πλήρη διαφάνεια στις διαθέσιμες επιλογές, από την πιο βασική έως την πιο ισχυρή. Έτσι, ο παίκτης δε χρειάζεται πλέον να ανατρέχει σε online οδηγούς για να βγάλει άκρη, ούτε να τραβάει τα μαλλιά του όταν ο χαρακτήρας που "χτίζει" επί τρία-τέσσερα πολύωρα σενάρια στο campaign απλά "αρνείται" να του δώσει το ένα, τελευταίο skill που ήθελε για να γίνει ο υπερ-μάγος των δύο ηπείρων. Μας συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά οι κόσμοι όπου εκτυλίσσονται τα Might and Magic συνήθως αποτελούνται από δύο το πολύ ηπείρους. Στην περίπτωση του Ashan, υπάρχει μόνο μία γνωστή ήπειρος, σαν Παγγαία, η οποία χωρίζεται σε βασίλεια.
Το skillwheel είναι κάτι που χρειαζόταν απελπισμένα η σειρά.
Τα βασίλεια αυτά στο Heroes VII βρίσκονται ενωμένα σε μια αυτοκρατορία, η οποία όμως είναι στα πρόθυρα της διάλυσης. Σε αντίθεση με τα άλλα μέρη της σειράς, εδώ οι ήρωες όλων των factions/πόλεων είναι ενωμένοι σε ένα Συμβούλιο. Ο ιππότης που βρίσκεται επικεφαλής, ο Duke Ivan, προσπαθεί να συμβιβαστεί για να επαναφέρει την ειρήνη, πιθανώς διασπώντας την αυτοκρατορία, αλλά οι σύμβουλοί του διαφωνούν. Για να τον πείσουν, ο καθένας τους διηγείται μια ιστορία από το παρελθόν, η οποία ξεδιπλώνεται φυσικά με τη μορφή αποστολών που αποτελούν το κάθε κεφάλαιο του campaign. H όμορφη βασική ιδέα του Council Chamber ενώνει νοηματικά μεταξύ τους τα ασύνδετα κατά τα άλλα μέρη σε ένα ενιαίο timeline, αλλά η αισθητική της εκτέλεση μοιάζει ημιτελής και μαρτυρά αυτό ακριβώς που λέγαμε προηγουμένως: έλλειψη πόρων. Οι διάλογοι που λαμβάνουν χώρα στο Συμβούλιο απεικονίζονται από τρισδιάστατα, αλλά στατικά μοντέλα σαν αγάλματα που αλλάζουν πόζες. Οι πόζες αυτές εναλλάσσονται μεταξύ άκομψου και αστείου, πράγμα που αμφιβάλλουμε ότι ήταν στις προθέσεις των developers. Η μηχανή Unreal που χρησιμοποιήθηκε για το παιχνίδι έχει γνωρίσει πολύ καλύτερες στιγμές. Το Heroes VII, χωρίς να είναι άσχημο, χρησιμοποιεί μια πιο μουντή παλέτα χρωμάτων από τα προηγούμενα, θυμίζοντας το μόνο μέρος της σειράς που "ξέφευγε" σε αυτόν τον τομέα, το Heroes III: αν υπήρχε αχίλλειος πτέρνα σε αυτόν τον αριστουργηματικό τίτλο, αυτή θα ήταν σίγουρα τα χρώματά του. Ευτυχώς ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός είναι άρτιος κατά τα άλλα και η χρήση των βιτρό δίνει πόντους σε αυτόν.
Για να αφήσουμε όμως την αισθητική και να περάσουμε στην ουσία, το καθαυτό gameplay είναι λίγο-πολύ αυτό που θα περιμέναμε. H Limbic έχει προσπαθήσει να βοηθήσει τον παίκτη να αποφασίζει έχοντας όσες περισσότερες πληροφορίες γίνεται και όχι να κάνει το μάντη. Πέρα από το συμμάζεμα του skill system έχει κάνει εξίσου προσβάσιμο το δέντρο ανάπτυξης των πόλεων, με όλες τις διαθέσιμες επιλογές να είναι σαφείς και ξεκάθαρες. Ποτέ δε θα βρεθεί έτσι ο παίκτης στη δυσάρεστη θέση να έχει ανάγκη κάποια πρώτη ύλη την οποία δεν υπολόγιζε και στην οποία ενδεχομένως να μην έχει πρόσβαση σε ένα κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού.
Ταυτόχρονα, όμως, ο τίτλος παραμελεί το νεοφερμένο παίκτη. Σχεδόν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες είναι εκεί για τον βετεράνο της σειράς, αλλά κάποιος που δεν έχει ξαναπαίξει Heroes ή κάποιον στενό συγγενή του θα νιώσει λίγο χαμένος από την απουσία κάποιου tutorial. Για όσους δεν γνωρίζουν, το gameplay του Might and Magic Heroes χωρίζεται στην εξερεύνηση του χάρτη, με σκοπό τη συλλογή πρώτων υλών και την επένδυσή τους στο χτίσιμο της πόλης του και, φυσικά, στο μέρος της μάχης. Η μάχη, όπως και η εξερεύνηση, πραγματοποιείται σε διαδοχικές σειρές με το αποτέλεσμα να θυμίζει κάπως μια φανταστική σκακιέρα στην οποία κινούνται και συγκρούονται δράκοι, ιππότες, τζίνι, ξωτικά, βρικόλακες και άλλα πλάσματα.
Το δέντρο ανάπτυξης της πόλης δίνει ακριβώς τις πληροφορίες που πρέπει.
Η καινοτομία εδώ είναι μία, αλλά σημαντική, και αφορά στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το ηθικό για τις μονάδες. Αυτό δεν καθορίζεται πια με βάση μόνο τα αρχικά δεδομένα, όπως παλιά, αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με την πορεία της μάχης. Για παράδειγμα, η θέα των νεκροζώντανων προκαλεί φόβο στους ζωντανούς, αλλά οι απώλειες των εχθρών εμψυχώνουν το στρατό μας. Το πόσο καθοριστικό είναι το ηθικό εξαρτάται από το είδος του στρατού, αλλά και από τις ικανότητες των ηρώων μας. Οι ήρωες ανήκουν σε δύο βασικές κατηγορίες. Εκείνους που βασίζονται κυρίως στη δύναμη του στρατού τους (Might) και σε εκείνους που συνοδεύουν το στρατό τους με έναν καταιγισμό μαγείας (Magic). Στο Heroes VII κάθε κατηγορία διαθέτει τρεις τύπους ηρώων. Οι έξι συνολικά κλάσεις παρουσιάζονται με παραλλαγές σε καθεμία από τις έξι πόλεις-παρατάξεις: Haven, Academy, Necropolis, Stronghold, Sylvan και Dungeon. Οι παρατάξεις αυτές διαφέρουν αισθητά σε φιλοσοφία, καθώς οι περισσότερες είναι αφιερωμένες σε μια διαφορετική πτυχή της δημιουργίας : το Φως, τη Γη, το Σκοτάδι, τον Ουρανό κ.ο.κ. Οι διαφορές αυτές δεν περιορίζονται μόνο στη φυλή των ηρώων και στα είδη των πλασμάτων που διαθέτει κάθε πόλη, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο είναι χτισμένες. Ευτυχώς, μετά το φιάσκο του Heroes VI με την ανεξήγητη κατάργηση του πιο εμβληματικού χαρακτηριστικού της σειράς, της town screen, και την πρόχειρη όσο και προβληματική επαναφορά του κατόπιν εορτής, στο νέο Heroes είναι εδώ από την αρχή. Κάθε πόλη διαθέτει το δικό της μουσικό θέμα και ξεχωριστό σχεδιασμό, όπως πάντα.
Μελαχρινός, με γένια, μουστάκια, σπαθί, λύκους... Jon Snow ΖΕΙΣ;!
Και εδώ δε βλέπουμε κάτι συναρπαστικό: οι town screens χωρίς να είναι οι χειρότερες, δεν είναι ούτε οι καλύτερες, ενώ τα μουσικά θέματα των Rob Romero και Paul King, εξίσου εμβληματικά για τα Might and Magic Heroes, κινούνται και αυτά στο ίδιο επίπεδο. Οι συνθέτες αυτοί έχουν γράψει στο παρελθόν αξέχαστη μουσική και πλέον έχουν φθάσει στο σημείο να πειραματίζονται για να αποφύγουν την επανάληψη, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία. Ειδικά το θέμα του Sylvan faction ξεφεύγει πια από το γνώριμο κέλτικο ύφος προηγούμενων συνθέσεων και θυμίζει περισσότερο...παραδοσιακό ελληνικό κλαρίνο, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό. Κάτι τέτοιο δε θα είχε ιδιαίτερη σημασία αν δεν ακούγονταν άλλα "κλαρίνα" στον τεχνικό τομέα και εκεί εντοπίζεται η κύρια αδυναμία του τίτλου. Το Might and Magic Heroes VII μαστίζεται, όσο και το προηγούμενο παιχνίδι, από αρκετά bugs τα οποία δε χρειάζεται κανείς να επιστρατεύσει ανώτερα μαθηματικά για να τα ξετρυπώσει, όπως κάνουν πολλές φορές οι φανατικοί των strategy.
Για όσους δεν γνωρίζουν, το gameplay του Might and Magic Heroes χωρίζεται στην εξερεύνηση του χάρτη, με σκοπό τη συλλογή πρώτων υλών και την επένδυσή τους στο χτίσιμο της πόλης του και, φυσικά, στο μέρος της μάχης.
Δυστυχώς, η πληθώρα πλασμάτων, ηρώων, skills και spells και οι πιθανοί και απίθανοι συνδυασμοί όλων αυτών δημιουργούν ένα περιβάλλον που απαιτεί χρόνο και εκτενείς δοκιμές για να ομαλοποιηθεί. Και φαίνεται ότι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για την Limbic, η οποία ολοκλήρωσε το Might and Magic X μόλις τον Μάρτιο του 2014. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ακριβή στοιχεία, αλλά κρίνοντας από το μεράκι που φανερώθηκε στο Might and Magic X και από τις καλές ιδέες που βρίσκονται πίσω από το Might and Magic Heroes VII, πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό. Η Ubisoft και η Limbic επιχείρησαν να εφαρμόσουν την ίδια ιδέα του open development πάνω στην οποία διαμορφώθηκε το Might and Magic X, διεξάγοντας γκάλοπ για το ποια χαρακτηριστικά αγαπούν οι παίκτες από τα προηγούμενα μέρη ή για τα νέα χαρακτηριστικά που θα ήθελαν να δουν. Αυτό έχει δύο συνέπειες: η πρώτη είναι ότι ο τίτλος διαθέτει χαρακτηριστικά που αγαπήθηκαν και προσθήκες που ήταν απαραίτητες στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Ο δεύτερος είναι ότι καταργήθηκαν άλλα, πολύ ενδιαφέροντα, όπως ο δυνατότητα επιλογής μεταξύ του αμυντικού Path of Tears και του πιο επιθετικού Path of Blood. Την ίδια στιγμή επέστρεψαν χαρακτηριστικά μάλλον αδιάφορα, όπως το Thieves Guild που δίνει πληροφορίες για τους αντιπάλους (αργά και βασανιστικά), μόνο και μόνο επειδή τα νοστάλγησαν κάποιοι παίκτες.
Άλλο "φάουλ" ήταν η χρήση ψηφοφορίας για τις διαθέσιμες πόλεις στο παιχνίδι. Προβλέψιμα, οι παίκτες επέλεξαν τις πιο "παραδοσιακές" Sylvan και Dungeon (που υπάρχουν σε διάφορες μορφές από το ξεκίνημα της σειράς) από τα Fortress και Inferno. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τέχνασμα, αφού είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι δύο πόλεις που έμειναν εκτός θα προστεθούν με κάποιο DLC.
Μέχρι τότε όμως, η Limbic θα έχει δουλειά αφού φαίνεται ότι θα χρειαστούν και πάλι κάποια patch μέχρι να φθάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο λειτουργικότητας ο τίτλος. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των developers, η Ubisoft συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη σειρά ως τίτλο δεύτερης κατηγορίας. Συνολικά πάντως, το Might and Magic: Heroes VII χωρίς να έχει εκπλήξεις και φοβερές καινοτομίες είναι ίσως ο πιο αξιοπρεπής τίτλος από το ΙΙΙ και μετά. Δε θα μας κάνει να το ξεχάσουμε, αλλά ίσως να το θυμηθούμε. Και αυτό δεν είναι τόσο κακό.
Ωραιοτατο review για το πιο προσφατο μερος του μυθικου αυτου franchise.Το οποιο δυστυχως η Ubi μονο σοβαρα δεν το αντιμετωπιζει.Αλλα τουλαχιστον ευτυχως εγινε φιλοτιμη προσπαθεια να προχωρησει η σειρα γιατι ειναι ανεπιτρεπτο να μενουμε ακομα στην ποιοτητα του Heroes 3,δικαιως φυσικα,οταν εχουν περασει τοσα χρονια απο τοτε(το οποιο παρεπιπτοντως το λιωνω τους τελευταιους μηνες :P).
@ mysterious: Ευχαριστώ πολύ. Δυστυχώς βλέπουμε πως αντιμετωπίζει η Ubi ακόμα και το blockbuster της, το Assassin's Creed. Με τα ψέματα όμως δε γίνεται δουλειά. Ό,τι καταφέρνει το M&M: H VII οφείλεται πραγματικά στο μεράκι της Limbic.
Εγώ τα Heroes τα ξεκίνησα από τότε που βγήκε το πρώτο κάπου το '96 νομίζω και έχω παίξει άπειρες ώρες. Εντάξει, αν εξαιρέσουμε τα bugs του τελευταίου που τα περισσότερα έχουν λυθεί μετά από τόσα patches (και cheat mode σαν τελικό καταφύγιο αν δεν υπάρχει άλλη λύση), το παιχνίδι είναι ωραίο, αν και στην αρχή και εμένα με ξένισε. Υπάρχει άραγε κόσμος που να παίζει Heroes στην Ελλάδα να φτιάξουμε καμιά κοινότητα;