Αυτή είναι μόλις μια από τις ιδιαιτερότητες της περίστασης. Η Altariel έχει skills και δυνάμεις που βασίζονται στο φως, με τη δυνατότητά της να εκπέμπει φως που αποδυναμώνει, αποσυντονίζει και εξαϋλώνει, ανάλογα με την περίπτωση και την πρόοδο στο πιο μαζεμένο, αναμενόμενα, skill tree σε σχέση με εκείνο του Talion (από το οποίο κληρονομεί βέβαια αρκετά πράγματα, μεταξύ αυτών και τα Legacy skills). Η έμφαση στο φως συνεχίζεται αφού ένα είδος πετραδιών μπορεί να χρησιμοποιήσει η πρωταγωνίστρια, τα οποία μπορεί να βρίσκει κάθε φορά που βγάζει από τη μέση κάποιον αντίπαλο με εκτόπισμα. Με λίγα λόγια μην περιμένετε weapon runes. Στον κόσμο που κινείται βέβαια η ηρωίδα, που είναι ίδιος με αυτόν που ήδη ξέρουμε, ο μόνος τρόπος να βρει όπλα που θα τη βοηθήσουν κόντρα σε αντιπάλους με πολλά immunities είναι να ασχοληθούμε με τα λιγοστά side missions που υπάρχουν ακριβώς για αυτό το λόγο: για να δώσουν Legendary equipment. Το ότι η διαδικασία αυτή συνδέεται με side missions δείχνει πως δεν είναι απαραίτητος όλος ο νέος εξοπλισμός, αλλά κανείς δεν σας εμποδίζει να κυνηγήσετε την πληρότητα. Μπορεί το σύστημα Nemeis να μη λειτουργεί από τη στιγμή που η Altariel δεν ασχολείται με domination, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παντού Captains ή πως δεν υπάρχουν και αντίπαλοι που πρέπει να έρθουν, κάπως, με το μέρος της για να ολοκληρωθεί η περιπέτειά της. Ως προς το πρώτο θέμα, ξεχάστε τις διαφορετικές συνθήκες με τις οποίες μπορεί να ξεκινήσει μια αναμέτρηση. Όλες ξεκινούν και τελειώνουν με ανοιχτή μάχη, δηλαδή με μικρότερη ποικιλία από τη συνηθισμένη και δεν είμαστε σίγουροι ότι καταλαβαίνουμε το λόγο από άποψη design. Και πάντα η κατάληξη είναι ο θάνατος φυσικά. Ως προς το δεύτερο θέμα η λύση της Monolith είναι περισσότερα θελήματα. Για να κερδίσετε κάποιο νέο, κακάσχημο, ενίοτε αστείο σύμμαχο, πρέπει να τον διευκολύνετε σε κάτι, ό,τι και αν τελικά σημαίνει αυτό στην πράξη. Μπορεί να πρέπει να ξεπαστρέψετε κάποιον αντίζηλό του, να εξουδετερώσετε κάποιο άλλο εμπόδιο κ.λπ
Ακούγονται κάπως απελπιστικά τα πράγματα. Και είναι. Μέχρι να συνειδητοποιήσετε ότι χωρίς το σύστημα που ταυτίζεται με τη σειρά της Monolith, οι δημιουργοί κατάφεραν να φτιάξουν (ελαφρώς) πιο ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά και πιο ενδιαφέροντα bosses. Αυτά συμβαίνουν όταν δεν τα ρίχνουμε όλα σε ένα καλό αλλά, σε τελική ανάλυση, αυτοματοποιημένο σύστημα. Τα boss fights ειδικά επιδεικνύουν και σπιρτόζους αντιπάλους αλλά και λίγη παραπάνω φαντασία. Στην αναμέτρηση με τον τοξότη θα μας καταλάβετε. Εφόσον επενδύσετε στο συγκεκριμένο DLC βέβαια. Βέβαια η πλοκή είναι ξανά αναιμική και τα boss fights είναι σίγουρα λίγα, για να ταιριάξουν όλα με τις 3 έως 6 ώρες που απαιτεί το Blade Of Galadriel, ανάλογα με τους στόχους του καθενός, για να ολοκληρωθεί.
Η εξουδετέρωση του Nemesis και η πρόοδος σε κάποια άλλα σημεία δείχνει τόσο τη δύναμη αλλά και τις εγγενείς αδυναμίες του έτσι κι αλλιώς ασταθούς πυρήνα του Shadow Of War. Το ότι ο εξοπλισμός που μαζεύει κανείς στο συγκεκριμένο DLC δεν μεταφέρεται καν στο main campaign μετά την ολοκλήρωση της παράπλευρης αυτής ιστορίας βγάζει νόημα, τεχνικώς, ταυτόχρονα δείχνει πόσο πραγματικά ασύνδετες είναι, τελικά, όλες οι δραστηριότητες μιας καλής, ως σύλληψη, βασικής συνταγής. Και, κυρίως, δείχνει πως η Monolith τις ξέρει πολύ, πολύ καλά. Ελπίζουμε να βγει και κάποιο μάθημα από το γενικότερο πάθημα.
Ωραίο το review! Δεν ξέρω αν θα το παίξω βέβαια γιατί ξενέρωσα πολύ με το τέλος του main campaign. Ίσως αν ξεμείνω από games να του δώσω μια ευκαιρία.