Η ιστορία που Marvel's Spider-Man δεν συνδέεται με το Marvel Cinematic Universe και αυτό βγαίνει σε καλό. Η πλοκή δεν απαιτεί μαντικές ικανότητες για να προβλεφθεί, το ίδιο ισχύει και για την κατάληξη της ιστορίας, ωστόσο οι χαρακτήρες ενός τόσο μη ρεαλιστικού, μα αληθοφανούς κόσμου προλαβαίνουν να αποκτήσουν υπόβαθρο και, κυρίως, να γίνουν, ο καθένας με τον τρόπο του η αλήθεια είναι, συμπαθείς προς τον Peter Parker και, κατ’ επέκταση, προς τον παίκτη. Μέχρι το τέλος κανείς δεν θα μείνει ασυγκίνητος και πάντα θα υπάρχει χώρος για ανάμεικτα συναισθήματα. Για τους πάντες. Κάτι που δεν μπορούμε να πούμε εύκολα για παραγωγές που εντάσσονται στο MCU. Βέβαια η προϊστορία των τίτλων Spider-Man δεν χτιζόταν ούτε κατέρρεε χάρη στο δραματουργικό πεδίο. Διότι είχαμε και σημαντικότερα προβλήματα, προβλήματα που φρόντισαν, μέχρι και σήμερα, το Spider-Man του 2000 να θεωρείται ο καλύτερος τίτλος Spider-Man που μπορούσε να βρει κανείς. Βλέπετε, είναι αδύνατο να επιχειρήσει κανείς να αναπτύξει τίτλο Spider-Man και να μη βασανιστεί για το χειρισμό και την πλοήγηση. Η Insomniac φαντάζει ιδανική επιλογή για τέτοιο εγχείρημα. Αν όχι για τίτλους που θυμούνται οι περισσότεροι με ένταση, σίγουρα για το υπερκινητικό Sunset Overdrive που προσέφερε συγγενικές, τρόπον τινά, προκλήσεις.
Και η πλοήγηση είναι απλά απίθανη στο Spider-Man. Πέραν αυτού έχει και βάση στη λογική. Ο Spider-Man μπορεί να πιαστεί μόνο όταν υπάρχει σημείο πάνω από τον ίδιο, ειδάλλως κάνει ελεύθερη πτώση μέχρι να βρεθεί η πρώτη ευκαιρία να στείλει κάπου τον ιστό του. Ο παίκτης μπορεί να δει την όλη διαδικασία ως αυτοματισμό, εξασφαλίζοντας όμως ότι θα αργεί περισσότερο σε κάθε διαδρομή, θα είναι εύκολο να κερδίσει ύψος, όχι όμως και ορμή. Για την τελευταία ο Spider-Man έχει μερικές επιλογές, από εκτόξευση ιστού προς τα πίσω για επιπλέον ώθηση, εκτόξευση ιστού προς το κοντινότερο ή βολικότερο σημείο αγκύρωσης για κέρδος χρόνου ενώ, αργότερα, το πρώτο ενισχύεται και μπαίνει στο παιχνίδι και ο χρονισμός των αλμάτων καθώς ο Spider-Man φτάνει σε σημείο αγκύρωσης. Του δίνουν ώθηση έτσι κι αλλιώς, αλλά με πρόοδο στο skill tree τον στέλνουν καρφωτό στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο, αν όχι παραπέρα. Δένοντας όλες τις δυνατότητες και πιθανές διαδρομές, το παιχνίδι απαιτεί συνεχή προσοχή από τον παίκτη για την πλοήγησή του στη Νέα Υόρκη. Είναι ο μόνος τρόπος να κερδίζει χρόνο και να αισθάνεται, τελικά Spider-Man. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της Insomniac στην προκειμένη. Μόνο αρνητικό η συμπεριφορά του χαρακτήρα όταν βρίσκεται σε κάποιο πεζούλι, κάποια άκρη ή κινείται πάνω σε κτίριο όσο βρίσκεται σε περίεργη γωνία λήψης, και τα δυο σενάρια περισσότερο εξαίρεση παρά κανόνας εφόσον ο παίκτης κάνει αυτό που προφανώς περιμένει το παιχνίδι από τον ίδιο. Είναι τόσο καλό το αποτέλεσμα που χρειάζεται συχνά δεύτερη σκέψη πριν τη χρήση του fast travel, που, ευτυχώς, δεν αργεί να προστεθεί ως δυνατότητα, διότι η «κανονική» διαδρομή φτιάχνει το κέφι. Η πολλοστή φορά που θα κάνετε τρελή διαδρομή με φοβερή ταχύτητα και θα υπολογίσετε σωστά την κάθοδο προς το σημείο εκκίνησης quest, εξασφαλίζοντας προσγείωση με στιλ είναι το ίδιο απολαυστικό με την πρώτη.
Πάλι καλά δηλαδή διότι το μενού έχει πολλά, πάρα πολλά χιλιόμετρα. Υπάρχουν «πύργοι» a la Ubisoft Game™, κι ας είναι κεραίες έτοιμες για hack. Το αποτέλεσμα το ίδιο είναι. Σε αντίθεση όμως με τίτλο π.χ. Assassin’s Creed, όταν τελειώσουν τα hacks σε μια περιοχή του χάρτη, εμφανίζονται όλες οι κατά το παρόν διαθέσιμες δραστηριότητες, όχι όλες όσες μέλλει να λάβουν χώρα εκεί γύρω μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Ο χάρτης καταλήγει να περιλαμβάνει πολλές παράπλευρες δραστηριότητες που στέκονται ξέχωρα από τα side quests που έχουν τη δική τους σήμανση και εμφανίζονται στο χάρτη ακόμη και χωρίς χακαρισμένες κεραίες. Οι διάφορες δραστηριότητες χωρίζονται σε ομάδες και εντός των ομάδων αυτών φαίνεται η προσπάθεια της Insomniac Games να εξασφαλίσει μια κάποια ποικιλία. Συχνά βγαίνει σε καλό. Πολλές φορές προσεγγίσαμε άλλη μια αποστολή θεωρώντας ότι είναι ώρα για την απόλυτη αγγαρεία και πέσαμε έξω. Πιο μέσα πέφταμε σε οτιδήποτε απαιτεί ανοιχτή μάχη, στο δρόμο, κατά την εμπλοκή του Spider-Man σε εγκλήματα που εμφανίζονται τυχαία, αλλά διαχωρίζονται από το ποια ή τι είδους οργάνωση είναι υπεύθυνη για αυτά και, από ένα σημείο κι έπειτα, το spawning τους «μαζεύεται», αφού το παιχνίδι περιμένει την αντιμετώπιση πέντε εγκλημάτων ανά ομάδα σε κάθε τμήμα του χάρτη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Για όσο κυνηγάμε αυτόν το στόχο ωφελεί λοιπόν να αποφεύγουμε το fast travel, για να δίνουμε στο σύστημα την ευκαιρία να κάνει spawn πριν προλάβουμε εμείς να αλλάξουμε περιοχή. Στην κλιμάκωση των πιο τυπικών δραστηριοτήτων πάντως, ειδικά σε περίπτωση εχθρικών βάσεων, τα πράγματα μετατρέπονται κάπως σε αγγαρεία, κυρίως επειδή το παιχνίδι απλά παρουσιάζει έναν τύπο εχθρού ακόμη και δίνει περισσότερη θωράκιση σε όλους. Οπότε δεν ανεβαίνει πραγματικά ο βαθμός δυσκολίας, όσο ο κόπος που απαιτείται για το ίδιο αποτέλεσμα. Δεδομένου πάντως πως κάποιοι τύποι αποστολών εμφανίζονται ύστερα από συγκεκριμένα στάδια του campaign, με fast travel ή χωρίς, είναι σίγουρες οι πολλαπλές τουρνέ του Spider-Man στην πόλη. Παραδόξως τα κανονικά side quests είναι πιο βαρετά από τις διάφορες δραστηριότητες που βρίσκονται διάσπαρτες στο χάρτη και σε κάποιες περιπτώσεις πείθουν περισσότερο ότι είναι side quests της προκοπής.
Όπως και να ‘χει η μάχη είναι κλασικό φαινόμενο στη ροή του παιχνιδιού. Εκεί η ευελιξία του Spider-Man και οι επιλογές της ομάδας ανάπτυξης σε θέματα πλοήγησης δίνουν χαρακτήρα στα πάντα και αφήνουν πάντα σχεδόν τον παίκτη να δοκιμάσει την ήσυχο οδό του stealth ή την ευθεία αλλά πάντα ακροβατική αντιπαράθεση. Λίγη συνήθεια αρκεί για φοβερό θέαμα, είτε βρεθεί ο παίκτης σε χώρο με συγκεκριμένα όρια είτε σε ένα πεδίο μάχης που στην πραγματικότητα συντίθεται από διαφορετικούς ορόφους και ταράτσες πανύψηλων κτιρίων. Μάχη ακούτε και Insomniac δεν βλέπετε όμως. Τι κάνει μια ομάδα με απίθανη παράδοση σε ποικιλία και πρωτοτυπία όπλων σε ένα παιχνίδι που δεν βάζει όπλο στο χέρι του πρωταγωνιστή; Το ρίχνει στις στολές και στα gadgets. Κάθε στολή συνοδεύεται και από συγκεκριμένη ικανότητα. Με την εξασφάλιση της στολής όμως αυτή η ικανότητα ή, καλύτερα, το mod μπορεί να χρησιμοποιηθεί με οποιαδήποτε άλλη. Οπότε ο παίκτης μπορεί να κάνει όποιο συνδυασμό θέλει. Η όποια ικανότητα δεν χρησιμοποιείται οποτεδήποτε, πρέπει πρώτα να γεμίσει μπάρα εννοείται. Είναι όλες όμως αποτελεσματικές σε ποικίλα σενάρια και επιτρέπουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε διαφορετικούς παίκτες. Μπορεί ένα να ξεκινά τυφώνα ιστού που ακινητοποιεί τους πάντες, προσωρινά ή και για τα καλά, ανάλογα με τη θέση τους στο χώρο. Άλλο κάνει τις γροθιές του ήρωα ηλεκτροφόρες κι έτσι μπορεί να ακινητοποιεί πολλαπλούς εχθρούς καθώς τους μετατρέπει σε αλυσίδα καλών αγωγών με τη ζημιά να μοιράζεται σχεδόν παντού. Οι επιλογές είναι πολλές. Τα gadgets πρέπει να τα κατασκευάσει πάντως και ύστερα μπορεί να τα αναβαθμίσει. Θέλετε bot που να ρίχνει στο ψαχνό; Υπάρχει. Αυτό και πολλά άλλα.
Κάθε κομμάτι εξοπλισμού όμως απαιτεί tokens και αυτά χωρίζονται σε πέντε είδη. Ουσιαστικά κάθε είδος συνδέεται με κάποιο είδος από τις δραστηριότητες του παιχνιδιού και όλες, μα όλες, αποδίδουν tokens. Διαφορετικά είδη σε διαφορετικές ποσότητες χρειάζονται για την εξασφάλιση όλων των κοστουμιών, gadgets και αναβαθμίσεών τους. Όσοι θέλουν να ξεκλειδώσουν τα πάντα όμως, να ξέρουν πως δεν αρκεί να ολοκληρώσουν απλά τις αποστολές αλλά, σε κάποιες από αυτές, τα tokens εξαρτώνται από την επίδοση. Συμβουλή μας, λοιπόν, να επενδύσετε στα κοστούμια για να τη συλλογή και σε δύο ή τρία από τα gadgets που ταιριάζουν περισσότερο στο στιλ σας. Διαφορετικά θα κοπιάσετε περισσότερο στο τέλος αν η πληρότητα των πάντων είναι στόχος. Στο τέλος βέβαια δεν χρειάζονται και πολλά πράγματα για να φτάσει κάποιος με το κεφάλι του ήσυχο.
Μπορεί να αφιερώσει σχεδόν 35 ώρες για τα πάντα, μπορεί να αφιερώσει περίπου 20 και να φτάσει στο τέλος της διαδρομής του Peter Parker και τα συναισθήματα θα είναι το ίδιο έντονα. Ο ρυθμός του campaign, αν αφήσουμε όλα τα άλλα στην άκρη, είναι πολύ καλός. Με αφήγηση, εναλλαγή προοπτικής σε αυτήν, αποστολές με δράση, σειρές από ευχάριστους αλλά όχι δύσκολους γρίφους, όλα μαζί δείχνουν ότι η Insomniac ξέρει πότε χρειάζεται περισσότερη ορμή και πότε η ανακοπή της. Κάτι σαν τον παίκτη που ξέρει τι κάνει καθώς κινείται στους αιθέρες της Νέας Υόρκης ως Spider-Man. Και όλα αυτά με πολύ καλό τεχνικό τομέα, στο δραματικό μέρος αλλά και στη δράση. Σε PS4 Pro τουλάχιστον η ποιότητα εικόνας είναι πολύ καλή και η απόδοση δεν σκοντάφτει ποτέ και πουθενά. Μερικά μόνο bugs βρήκαμε στην πορεία, κυρίως προς το τέλος, σε παράπλευρες αποστολές και, ευτυχώς, το κόστος τους ήταν ένα reload και μικρή απώλεια χρόνου.
Το Marvel’s Spider-Man της Insomniac Games πετυχαίνει πολλούς στόχους. Γίνεται ο καλύτερος τίτλος Spider-Man που έχει περάσει ποτέ από τα χέρια μας. Καιρός ήταν. 18 χρόνια περιμέναμε. Είναι επίσης ένα επιτυχημένο πείραμα σε ανοιχτό κόσμο από την ομάδα ανάπτυξης. Το καλό είναι πως όλα πάνε καλά γενικά και σίγουρα έγινε περισσότερη προσπάθεια, από το δυστυχή μέσο όρο του είδους, ώστε όλα αυτά τα σύμβολα στο χάρτη να μην είναι πάντα μία από τα ίδια. Άλλοτε βγαίνει, άλλοτε όχι, αλλά η προσπάθεια είναι έκδηλη. Πέραν αυτών το campaign του Spider-Man φωνάζει περισσότερο Sony Computer Entertainment παρά Marvel Studios. Πράγμα θετικό. Διότι κάπως έτσι χώρεσε και το γλυκό και το πικρό, στο μέτρο του δυνατού, σε κάτι με στάμπα Marvel. Τέλος, τώρα δεν θέλουμε μόνο περισσότερο και καλύτερο Spider-Man, θέλουμε να πάρει κι η Insomniac τη θέση που της αξίζει. Έχει καλή προϊστορία αλλά, περιέργως, όχι τη στήριξη που υπονοεί αυτή η προϊστορία. Η αραχνοαίσθησή μας λέει ότι καιρός είναι να αλλάξει κι αυτό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity