Οι Guardians of the Galaxy ήταν για τους περισσότερους αχαρτογράφητα νερά της Marvel, τουλάχιστον μέχρι το ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη το 2014, όπου και το κοινό γνωρίστηκε με τον Star-Lord και την παρέα του. Για αρκετούς μια διαφορετική πρόταση από την Marvel, που με τις σειρές της έχει φέρει στο ευρύ κοινό μια μεγάλη γκάμα από ταινίες, στις οποίες όμως διακρίνονται πολλές ομοιότητες. Έτσι, με πρωταγωνιστές τα αουτσάιντερ, με τις μεταξύ τους διενέξεις και σκηνικό το απέραντο διάστημα μακριά από τη Γη, δημιουργείται μια πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα που καταφέρνει να διασκεδάσει με έναν τρόπο διαφορετικό, μέσα από καταστάσεις που δύσκολα θα βλέπαμε, για παράδειγμα, τον Captain America ή τον Iron Man.
Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε το Guardians of the Galaxy από την Eidos Montreal, είναι λογικό τα βλέμματα των περισσοτέρων, συμπεριλαμβανομένου και του γράφων, να στράφηκαν προς την νέα κυκλοφορία, αφ’ ενός μεν γιατί κανείς δε λέει όχι σε μια ακόμα περιπέτεια με τον Groot και τους φίλους του, και αφ’ ετέρου γιατί είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να δούμε πως κινήθηκε η ομάδα ανάπτυξης με το υλικό που είχε στη διάθεσή της και πως αποφάσισε να το αξιοποιήσει. Η πρώτη εντύπωση είναι πέρα για πέρα θετική, αφού από το κεντρικό μενού ακόμα, βλέπουμε τον Peter Quill με το πλήρωμά του να χαλαρώνουν στο κατάστρωμα του Milano, και από τα ηχεία παίρνουμε μια μικρή γεύση της μουσικής στο Walkman του, με επιτυχίες από τη δεκαετία του ’80 να παίζουν back to back. Πολύ γρήγορα μπαίνουμε στο κλίμα, με τους Guardians να ετοιμάζουν την επόμενη μεγάλη δουλειά (και πληρωμή), αλλά όπως είναι αναμενόμενο καταλήγουν να έχουν συλληφθεί από τις αρχές, να χρωστούν ένα υπέρογκο πρόστιμο, και να βρίσκονται σε ακόμα περισσότερους μπελάδες απ’ ότι οι ίδιοι περίμεναν. Στην πορεία θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια σκοτεινή δύναμη που απειλεί να υποδουλώσει ολόκληρο τον γαλαξία, και φυσικά όλοι στηρίζονται επάνω τους για να αντιμετωπιστεί η απειλή αυτή.
Μιλώντας καθαρά τεχνικά, το Guardians of the Galaxy είναι ένα tactical shooter τρίτου προσώπου, όπου οι παίκτες έχουν τον έλεγχο του Peter Quill, με τους Groot, Rocket, Gamorra και Drax να λειτουργούν συμπληρωματικά, ακολουθώντας τις εντολές του Star-Lord. Στην πράξη, όλα τα στοιχεία, από το shooting και τις κινήσεις του παίκτη, μέχρι τις εντολές που δίνονται στα άλλα μέλη της ομάδας, είναι πάρα πολύ απλά. Τα πρώτα επίπεδα/κεφάλαια ουσιαστικά λειτουργούν σαν tutorial για την ομάδα και τους μηχανισμούς του τίτλου, και σταδιακά παρουσιάζονται καινούρια είδη εχθρών και αντιπάλων, που παρακινούν τους παίκτες να χρησιμοποιήσουν τα διαφορετικά εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους ούτως ώστε να υπερκεραστεί το εκάστοτε εμπόδιο. Στις πρώτες μάχες η εμπειρία είναι ανακουφιστικά «απλή», αφού τόσο οι κινήσεις και ικανότητες του Star-Lord όσο και των υπολοίπων είναι σε πρώτη φάση ελάχιστες στον αριθμό (4 ειδικές ικανότητες για κάθε μέλος της ομάδας), ενώ ακόμα και αν οι παίκτες αγνοήσουν τις ενδείξεις στο HUD και τα καινούρια εργαλεία στο οπλοστάσιό τους, η έκβαση της μάχης και πάλι θα είναι θετική, απλά θα χρειαστούν ίσως 2-3 προσπάθειες. Το πρόβλημα βρίσκεται όμως στην επανάληψη της παραπάνω διαδικασίας, αφού δεν αργεί να γίνει κουραστική, και οι περισσότερες αναμετρήσεις από ένα σημείο και μετά αντιμετωπίζονται σαν εμπόδια για την πρόοδο στην ιστορία και ελάχιστα περισσότερα.
Την κατάσταση έρχεται να σώσει ο μεγάλος αριθμός γρίφων που θα προκαλέσουν τους χαρακτήρες και θα τους ωθήσουν να χρησιμοποιήσουν τα μοναδικά τους χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα την ωμή δύναμη του Drax ή το μικρό μέγεθος του Rocket, αλλά και πάλι κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, η οποία θα διαρκέσει κάτι παραπάνω από 20 ώρες, οι περισσότεροι γρίφοι απλά επαναλαμβάνονται και απαιτούνται απλές εντολές στα μέλη της ομάδας για να λυθεί το όποιο μυστήριο. Αξίζει να σημειωθεί όμως, ότι υπάρχουν γρίφοι όπου οι παίκτες θα πρέπει πραγματικά να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει και να διαλέξουν τα σωστά μέλη, στη σωστή σειρά για να ξεπεραστεί το όποιο εμπόδιο. Ευτυχώς, η ομάδα της Eidos Montreal κατάφερε να αξιοποιήσει στο μέγιστο τους χαρακτήρες που συμπεριλήφθηκαν στο roster του τίτλου (γιατί οι Guardians of the Galaxy έχουν κι άλλα μέλη), και μας αφηγείται μια ιστορία που αφ’ ενός μεν έχει αρχή, μέση και τέλος, και αφ’ ετέρου δίνει μεγάλη έμφαση στους χαρακτήρες αυτούς καθ’ αυτούς, με σπαρταριστούς διαλόγους που δεν περιορίζονται μόνο στα cinematics, αλλά συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας. Στο βάθος της είναι μια ιστορία φιλίας και συναδελφικότητας, αλλά όχι στα πλαίσια των origin stories που μας έχει συνηθίσει η Marvel. Αντλώντας στοιχεία από τα comics και δείχνοντας μια ελαφριά κλίση προς αυτά και όχι τις ταινίες της μεγάλης οθόνης, οι Guardians είναι μια ομάδα που ναι μεν είναι κουλ, αλλά φοράει τις διαφορές της και τα σφάλματά της με καμάρι, δίνοντας πραγματική προσωπικότητα και διαστάσεις στα μέλη της, κάτι που τους κάνει ταυτόχρονα πιο προσιτούς, αν όχι «ανθρώπινους». Φυσικά δε λείπουν και τα cameos που θα φέρουν μεγάλα χαμόγελα κυρίως στους fans των comics, αλλά ένα συγκεκριμένο guest, ιδιαίτερα μακροσκελές μάλιστα, είναι αυτό που κλέβει την παράσταση.
Κατά τα άλλα, δε λείπουν οι στιγμές ξεκούρασης, όπου ο Peter Quill έχει χρόνο να συνομιλήσει με τους συναδέλφους του και να ανταλλάξουν απόψεις. Όσοι σκέφτονται Mass Effect δυστυχώς θα πρέπει να διώξουν τέτοιες σκέψεις, αφού η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των συνομιλιών είναι καθαρά fluff. Παράλληλα έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε «στα χέρια μας» το ίδιο το Milano και να επιδοθούμε σε αερομαχίες, αν και το συγκεκριμένο στοιχείο είναι αδιαμφισβήτητα… μισομαγειρεμένο. Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο η ομάδα της Eidos Montreal προσπαθεί να «κρύψει» την όλη απλότητα που χαρακτηρίζει τον τίτλο –και πάρα πολλές φορές τα καταφέρνει αξιοσημείωτα. Αυτός δεν είναι άλλος από την εξαιρετική σκηνοθεσία που έχει γίνει, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στο gameplay και την αφήγηση. Και πάλι, δε μιλάμε για καταστάσεις Quantic Dream, αλλά περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες «στήνονται» στον χώρο, τα πλάνα της κάμερας και το πώς αυτή φέρνει τον κεντρικό χαρακτήρα στο προσκήνιο (ή και όχι). Όσον αφορά την παρουσίαση, ο τεχνικός τομέας μπορεί να μην… θαμπώνει αλλά σίγουρα η εικόνα του τίτλου είναι πολύ καλή, με τα όποια bugs και μικροπροβλήματα που χρειάζονται ένα μικρό «σιδέρωμα». Ο ήχος είναι ξεκάθαρα το σημείο αναφοράς, τόσο με τα hits των ‘80s που δίνουν δυναμικά το «παρών» σε κάθε δυνατή ευκαιρία, όσο και με τις εξαιρετικές ερμηνείες του cast, που δίνει ζωή στους πρωταγωνιστές. Σίγουρα, όταν κάποιος έχει ακούσει τον Vin Diesel να λέει “I am Groot” δύσκολα δέχεται τη φωνή κάποιου άλλου, αλλά ακόμα και χωρίς τις φωνές των ηθοποιών των ταινιών, οι ερμηνείες είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό.
Ίσως εν τέλει το αποτέλεσμα να είναι αυτό που θα προτιμούσαν οι ίδιοι οι Guardians. Απλό, διασκεδαστικό, και πάντα φαίνεται όμορφο. Οι θιασώτες του είδους σίγουρα θα προτιμούσαν λίγη (πολλή) περισσότερη ποικιλία στις κινήσεις και τον χειρισμό, αλλά ο τίτλος ανταμείβει με άλλους τρόπους αφού το χέρι είναι μονίμως στη σκανδάλη (όταν οι Guardians δεν βρίσκονται στο Milano), και ένα soundtrack-φωτιά για να συντροφεύει. Και τις περισσότερες φορές κάτι τέτοιο είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Κανείς δεν είπε ότι ο γαλαξίας πρέπει να σωθεί με σοβαρότητα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity