Η προσπάθεια είναι εμφανής. Η ιστορία είναι για να είναι, φυσικά και οι Guardians Of The Galaxy έκανα το λάθος «μαγικό» και σκόρπισαν τα Infinity Stones στους πέντε ανέμους (ή στις πέντε διαστάσεις καλύτερα), εννοείται ότι έπεσαν στα λάθος χέρια και πως ξεκινά αγώνας δρόμου για τη συγκέντρωσή τους, από δυο πλευρές όμως, τόσο από τον Thanos και το Black Order όσο και από 30 και πλέον ήρωες της Marvel, με ακόμη περισσότερους στο πρόγραμμα, είτε δωρεάν είτε στα τρία πακέτα DLC που περιλαμβάνει το Season Pass. Νέοι ήρωες προστίθενται συστηματικά στο ρόστερ, οπότε ο παίκτης δεν προλαβαίνει ούτε καν να γνωρίσει καλά, πόσο μάλλον να βαρεθεί, την τετράδα με την οποία φτάνει σε κάθε σημείο. Βέβαια, στο ιδανικό σενάριο που δεν παίζει μόνος, αλλά με τρεις ακόμη φίλους, δεν θα προλάβει να βαρεθεί και κανένας άλλος. Κι η αλήθεια είναι πως σε co-op κυλούν τα πράγματα με πιο λογικό τρόπο, παρότι σε solo κανείς δεν εμποδίζει τον παίκτη να ελέγχει ανά πάσα στιγμή οποιονδήποτε χαρακτήρα της τετράδας θέλει, ενώ, έτσι κι αλλιώς και σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος και η παρέα του μπορούν να αλλάξουν ήρωες στα SHIELD checkpoints που εμφανίζονται συχνά πυκνά σε κάθε επίπεδο. Η Team Ninja έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά ώστε κάθε χαρακτήρας να έχει την ιδιαιτερότητά του, αν και, όπως είναι αναμενόμενο, συναντώνται και ομοιότητες. Δεν γίνεται αλλιώς όταν βρίσκονται στον ίδιο χώρο Peter Parker, Miles Morales, Venom και Spider Gwen για παράδειγμα. Όλοι έχουν μια απλή και μια δυνατή επίθεση, ενώ με την πάροδο του χρόνου ανοίγει και μια τετράδα από ειδικές κινήσεις που, γενικά, είναι και πιο χαρακτηριστικές του ενός ή του άλλου ήρωα, αν και όχι πάντα στον ίδιο βαθμό. Ακόμη πιο χαρακτηριστικές είναι οι κινήσεις Extreme κάθε χαρακτήρα, ενώ οι καλύτερες στιγμές του παιχνιδιού έρχονται με τις επιθέσεις Synergy. Υποτίθεται ότι κάποιες ειδικές κινήσεις αλλά και κινήσεις Extreme μπορούν να αλληλοϋποστηριχθούν, όχι μόνο στα στατιστικά αλλά και στα εφέ και την προβολή τους, για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Η συνέργεια μεταξύ τεσσάρων επιθέσεων Extreme είναι ξεκάθαρα το οπτικό highlight στο παιχνίδι (θα επιστρέψουμε σε αυτό σε λίγο). Συνέργεια χωρά και στις 4 ειδικές επιθέσεις που έχει ο καθένας, με το παιχνίδι να εμφανίζει σύντομη σήμανση όταν πρέπει να πατηθεί το ένα πλήκτρο που χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Η απόσταση στην οποία πρέπει να είναι οι χαρακτήρες ώστε να δοθεί αυτή η ευκαιρία είναι θέμα συνήθειας και τριβής ενώ σημαντικότερο θέμα επίσης είναι η καλή διαχείριση του, ουσιαστικά, mana που καταναλώνουν όλες οι επιθέσεις πλην των δυο απλών και των dodge/jump. Η καλά ζυγισμένη ομάδα ξεχωρίζει από κάτι τέτοια, ειδικά στο επίπεδο δυσκολίας που γίνεται διαθέσιμο μετά τον τερματισμό του campaing, αλλά και στα Infinity Trials που λειτουργούν ως challenge mode με διάφορες ανταμοιβές, μεταξύ των οποίων και μια τετράδα χαρακτήρων.
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες βέβαια που επηρεάζουν κάπως τις ισορροπίες. Υπάρχει upgrade tree που βελτιώνει τα βασικά στατιστικά όλων. Υπάρχει η δυνατότητα αναβάθμισης των ειδικών κινήσεων κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά (κυρίως για να γίνουν πιο ισχυρές και πιο οικονομικές σε mana), ενώ καθώς φτάνει κάποιος σε υψηλότερο level ανοίγει και slots για κρυστάλλους που λειτουργούν ως buff/debuff. Φυσικά και υπάρχει σύστημα crafting για τους κρυστάλλους. Μέσα σε όλα παίζει ρόλο και η σύνθεση κάθε τετράδας, η οποία προσφέρει διαφορετικά μπόνους. Είναι όλοι μέλη των Avengers; Μπόνους. Είναι όλοι γυναίκες; Μπόνους. Είναι όλοι από συγκεκριμένο IP; Μπόνους. Έχουν τον ίδιο γενικό προσανατολισμό με τις ικανότητές τους; Μπόνους. Τελικά, όμως, τίποτα δεν παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το level ενός χαρακτήρα και, ακολούθως, το κόστος των ειδικών του κινήσεων. Αυτές, μαζί με κινήσεις συνέργειας είναι απαραίτητες για να αντιμετωπίζονται γρηγορότερα αντίπαλοι με ασπίδες και γενικότερα όσοι δεν παθαίνουν κανονική ζημιά χωρίς να προηγηθεί guard break ή stun. Η αυξημένη αυτή βαρύτητα του level συγκρούεται με τον τρόπο με τον οποίο πέφτουν στα χέρια του παίκτη νέοι χαρακτήρες. Όπου προστίθενται και όποιοι προστίθενται έχουν το κατάλληλο level για την περίσταση. Ωστόσο όποιος μένει εκτός ομάδας χάνει και στην πρόοδο. Κοινώς, για κάποιον που θέλει να έχει αρκετά ακονισμένα εργαλεία πρόχειρα, το grind είναι μονόδρομος, τα Infinity Trials απαραίτητα και τα XP cubes υπερπολύτιμα. Με αυτά καλύπτονται κενά στην πρόοδο χαρακτήρων που έμειναν πίσω. Οπότε ενός είδους grind υποκαθίσταται από ένα άλλο, κάπως φιλικότερο. Όπως και να έχει, η τόσο έντονη έμφαση στο level σημαίνει ότι η συνεισφορά των υπολοίπων μηχανισμών δεν είναι τόσο σημαντική όσο υπονοείται στην αρχή, οπότε, κατά κάποιον τρόπο υπάρχουν (και) για να δημιουργούν την ψευδαίσθηση του βάθους.
Αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε είναι την υποχρεωτική εξαγωγή στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού για πρόσβαση σε Trials. Κι αυτό παρότι τα rifts που οδηγούν σε αυτά βρίσκονται στα επίπεδα του campaign και πρέπει να ανακαλυφθούν πρώτα για να γίνουν γενικότερα διαθέσιμα.
Το campaign δεν είναι τεράστιο πάντως, αφού διαρκεί 8-10 ώρες, ανάλογα με τον ή τους παίκτες φυσικά, αλλά και το επίπεδο δυσκολίας που διαλέγει κάποιος στην αρχή. Το ένα είναι πολύ εύκολο για Normal, το άλλο πιο δύσκολο από όσο πρέπει για Normal και το τρίτο προφανώς και ανεβάζει ακόμη περισσότερο τη δυσκολία. Τα επίπεδα είναι απλά σε διάταξη κι αισθητική, υπονοούν, στην αρχή, ότι προτρέπουν και σε εξερεύνηση αλλά τα σχέδια αυτά παραμερίζονται αργότερα, ενώ άπαξ και δείτε πολύ χώρο, ετοιμαστείτε για χαμό ή boss fights. Τα πλήθη είναι γενικά διαχειρίσιμα όσο και αδιάφορα. Τα bosses, από την άλλη, έχουν πολλαπλές φάσεις, καταπίνουν ζημιά σαν να είναι το αγαπημένο τους φαγητό και συχνά είναι άδικα αντί για έξυπνα. Με φίλους, βέβαια, τα περισσότερα είναι στο χέρι των παικτών. Σε party που δεν είναι όλοι κανονικοί παίκτες, ασχέτως σύνθεσης (υποστηρίζεται local αλλά και online co-op), προφανώς και παίζει ρόλο και η τεχνητή νοημοσύνη που ελέγχει τους υπολοίπους της τετράδας. Αυτή, ειδικά στα boss fights, δεν ξέρει τι της γίνεται, παίρνει εύκολα θέση μπροστά από την επόμενη μεγάλη επίθεση του εχθρού και φαίνεται ορκισμένη να σας αναγκάσει να καταναλώσετε το μονοψήφιο αριθμό revive που έχετε το δικαίωμα να κάνετε στη μάχη, άσχετα με το ποιος χαρακτήρας είναι ο δικαιούχος.
Τίποτα όμως δεν ξεπερνά τον εκνευρισμό που προκαλεί η ελαφρώς δυναμική υπερυψωμένη κάμερα που, ενίοτε, αλλάζει σημαντικά προοπτική για να δημιουργήσει εντυπώσεις ή να διευκολύνει προσωρινή αλλαγή στο gameplay (π.χ. τμήματα επιπέδων που λειτουργούν ως side scrollers). Δεν έχει κανένα πρόβλημα να επηρεάσει αρνητικά την ορατότητα του χαρακτήρα που ελέγχει ο παίκτης, του εχθρού ή άλλου σημαντικού στοιχείου. Μερικές φορές κάνει το κάτι παραπάνω μάλιστα και ένας πετούμενος χαρακτήρας που προσπαθείτε να χειριστείτε βγαίνει τελείως εκτός πλάνου και απλά αναρωτιέστε τι κάνετε. Μέχρι να αναγκαστείτε να προσγειωθείτε μπας και βγει άκρη. Έστω όμως ότι όλα πάνε καλά και έρχεται η ώρα για τις πολλαπλές επιθέσεις Synergy ή, ακόμη καλύτερα, τις συνδυαστικές επιθέσεις Extreme που γεμίζουν την οθόνη με εφέ. Τότε το Switch αγκομαχεί. Λιγότερο σε TV mode, αισθητά περισσότερα εκτός dock όπου η πτώση του frame rate μπορεί να είναι πραγματικά δραματική σε τέτοια σενάρια. Αλλού, δεν θέλει και πολύ προσπάθεια να νιώσει κανείς ότι η πλοήγηση σε κάθε μενού, το κεντρικό, των αναβαθμίσεων κάθε είδους, είναι πάντα πιο αργή από το ιδανικό, κάνοντας διαδικασίες που σε άλλα games του είδους είναι η μισή χαρά (η αναβάθμιση και η διαχείριση του loot) λίγο μεν, σταθερά δε, ενοχλητικές. Σταθερά ευχάριστη είναι η καλλιτεχνική διεύθυνση πάντως. Οι γραμμές είναι απλές, τα περιγράμματα και τα χρώματα έντονα, τα κοστούμια έρχονται από διάφορες εκδοχές των ηρώων και έχει γίνει συνειδητή προσπάθεια ώστε εμφάνιση και φωνές να παραπέμπουν στις πιο γνώριμες εξ αυτών, με προτεραιότητες εκείνες που έχει γνωρίσει ο περισσότερος κόσμος από τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές των δύο τελευταίων δεκαετιών. Οι ηθοποιοί ειδικά έχουν κάνει πολύ καλή προσπάθεια ως προς αυτό, ακόμη και εκείνοι που είχαν να καλύψουν πολλαπλούς ρόλους. Μπορεί οι διάλογοι που έχουν να μην είναι εκτενείς ή να διεκδικούν κάποιου είδους βραβείο, πιάνουν όμως ένα επίπεδο χιούμορ που κάνει τόσο για εκείνους που αντιλαμβάνονται όσο και για εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται ότι, σε τελική ανάλυση, είναι κάπως άστοχο. Λαμπρή εξαίρεση είναι η σύντομη περιγραφή που συνοδεύει την καρτέλα κάθε νέου χαρακτήρα που προστίθεται στο ρόστερ, ουσιαστικά μιλάμε για one-liners που κερδίζουν καλύτερες εντυπώσεις από το ίδιο το παιχνίδι.
Φανταζόμαστε βέβαια ότι δεν ήταν στόχος να ξεχωρίζει αυτό το μέρος του παιχνιδιού. Η Team Ninja πήρε στα σοβαρά την ανάθεση, αλλά μας ετοίμασε τίτλο που δεν πάει το είδος πουθενά, δεν πάει τη σειρά πουθενά, δεν συμπληρώνει κενά που άφησε το Marvel Ultimate Alliance 2. Όσο και να θέλει κανείς να κάνει τα στραβά μάτια και να το ευχαριστηθεί με την παρέα του -εφικτό, αφού το co-op κάνει τα πάντα καλύτερα- δεν έχει παρά να θυμηθεί την ύπαρξη του Diablo III. Αν μη τι άλλο, τρέχει αξιόπιστα ώστε ο παίκτης να έχει πάντα την πολυτέλεια (;) να απολαύσει τη δράση και τους μηχανισμούς του παιχνιδιού.
Ωστόσο όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν έχει πάρει στα σοβαρά το θέμα η Nintendo. Έχει τάξει επιπλέον περιεχόμενο για το υπόλοιπο του 2019 σίγουρα, αν όχι και παπαπέρα, με επιπλέον χαρακτήρες να προστίθενται και δωρεάν αλλά και επί πληρωμή. Αν βρει κι έναν τρόπο να τρέχει καλύτερα το παιχνίδι, τουλάχιστον αυτό, τότε ίσως, ίσως σταθεί καλύτερα το παιχνίδι στο ρόλο του υπερηρωικού αντι-Diablo.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity