Ο κόσμος είναι τρισδιάστατος, οι Mario και Luigi από το…Mario & Luigi παρόντες και ψευδοτρισδιάστατοι (sprites με λίγα λόγια) και συμπληρώνονται από τον Paper Mario.
Δεν θα μείνει παραπονεμένη, ούτε και θα αλλάξει βέβαια. Το Mario & Luigi: Paper Jam Bros. αποφεύγει το ρίσκο. Αντί αυτού προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του χρησιμοποιώντας ορισμένα επαναλαμβανόμενα gimmicks, μερικά άλλα, καθόλου επαναλαμβανόμενα και σίγουρα πιο ενδιαφέροντα αλλά και με την αλλαγή ισορροπιών στη μάχη. Το σύστημα μάχης ακολουθεί το γνωστό μονοπάτι. Είναι turn-based και, ως είθισται στις σχετικές σειρές, απαιτούν από τον παίκτη να παραμένει σε εγρήγορση. Κάθε επίθεση, κάθε άμυνα μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική με το πάτημα του κατάλληλου πλήκτρου στην κατάλληλη στιγμή. Κάθε χαρακτήρας “ακούει” στο δικό του πλήκτρο και είναι σημαντικό να ζυγίζει ο παίκτης τον αντίπαλο όχι μόνο για να πατήσει την κατάλληλη στιγμή αλλά και για να αντιδράσει, έγκαιρα, με το σωστό χαρακτήρα του party, με εκείνον που όντως έχει βάλει στο μάτι ο επόμενος επιτιθέμενος.
Το Mario & Luigi: Paper Jam Bros. αποφεύγει το ρίσκο. Αντί αυτού προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του χρησιμοποιώντας ορισμένα επαναλαμβανόμενα gimmicks
Η προσθήκη του τρίτου χαρακτήρα περιπλέκει τα πράγματα και, ειδικά σε trio attacks, όπου απαιτείται συντονισμός όλων με διαδικασίες τύπου rhythm game, χρειάζεται αφοσίωση και ικανότητα. Ακόμη και όταν γίνονται διάφορα ευχάριστα παράλογα κατά τη διάρκεια της μάχης. Ένας χάρτινος εχθρός πασάρει βόμβα στον κανονικό του εαυτό για πριν έρθει η σειρά του, ο Paper Mario μπορεί να αντιγράψει έως και 5 φορές τον εαυτό του είτε για να θωρακίσει τους υπολοίπους είτε για απανωτές επιθέσεις στην ίδια σειρά και στον ίδιο εχθρό. Σε boss fights (ή και όχι) το party συνεργάζεται, παίζει squash με τους εχθρούς κολλημένους στον τοίχο και πολλά άλλα. Ευτυχώς διότι με δικαιολογία την εισβολή του χάρτινου κόσμου στον κανονικό, η Nintendo αποφεύγει να σκαρφιστεί πραγματικά νέους και διαφορετικούς εχθρούς, χάνοντας την εντύπωση της καινοτομίας. Αντί αυτού εστιάζει πολύ περισσότερο στο ρόλο του χαρτιού και τον τρόπο με τον οποίο αυτό αλλάζει κάποιες από τις γνωστές πτυχές του gameplay.
Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Στο Paper Jam Bros. συναντούμε τα Battle Cards. Ο παίκτης μπορεί να φτιάξει πολλαπλά decks των δέκα καρτών, ξοδεύονται star points, τα οποία και μαζεύει με επιτυχείς επιθέσεις και άμυνες. Οι κάρτες λειτουργούν ως buffs, debuffs και modifiers και στην πράξη πιάνουν τόπο. Κάτι που, ευτυχώς και δυστυχώς ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να πούμε για τα amiibo Cards. Και μην πάει στο μυαλό ότι μιλάμε για τα amiibo Cards που πωλούνται αντί φιγούρας. Καμία σχέση. Μιλάμε ξανά για εικονικές κάρτες που κερδίζουν ιδιότητες ανάλογα με τα amiibo που συγχρονίζετε στο παιχνίδι. Εκτός του ότι απαιτείται πρώτα η διαγραφή δεδομένων στις φιγούρες σας, μια δυστυχής πραγματικότητα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι φιγούρες με σύστημα NFC. Το χειρότερο είναι πως η διαδικασία που απαιτείται για να καταλήξουμε με μια amiibo card με τυχαία περίπου abilities, απαιτεί τόσα βήματα, κατ’ επανάληψη συγχρονισμό με τη φιγούρα, κατά τη δημιουργία αλλά και τη χρήση της κάρτας εν μέσω μάχης που είναι χαράς ευαγγέλιο το ότι η χρησιμότητα των καρτών αυτών αποδεικνύεται από περιορισμένη έως ανούσια. Τα amiibo cards μπορούν εύκολα να αγνοηθούν στην πράξη, χωρίς να το μετανιώσει κανείς.
Το σύστημα μάχης ακολουθεί το γνωστό μονοπάτι. Είναι turn-based και, ως είθισται στις σχετικές σειρές, απαιτούν από τον παίκτη να παραμένει σε εγρήγορση.
Το χαρτί μπλέκεται στην εξερεύνηση πάντως, αν και κάπως πιο περιστασιακά. Ο Paper Mario θα γίνει σαΐτα για να φτάσει σε δύσκολα σημεία και να ανοίξει δρόμο για τους υπολοίπους, θα γυρίσει πλάγια για να χωρέσει σε χαραμάδες για να πετύχει κάτι ανάλογο, αν όχι απλά να φτάσει αντικείμενα που απλά δεν μπορούν να προσεγγιστούν διαφορετικά. Και εδώ κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του jump button πάντως. Η εξερεύνηση δεν είναι το δυνατό σημείο το παιχνιδιού πάντως, από την άποψη ότι δεν επιδεικνύει τη δημιουργικότητας που βλέπουμε στις μάχες που ξεκινούν με ένα άλμα, ένα dodge ή μια…κουτουλιά στο overworld. Φιλοξενεί πάντως μερικά mini games και, κυρίως, side missions για την εξασφάλιση κατά το δυνατόν περισσοτέρων Paper Toads. Αυτοί με τη σειρά τους βελτιώνουν τη μοίρα σας στα Papercraft Battles, όπου τεράστιοι χαρακτήρες κάνουν το χάρτινο Godzilla και η αποτελεσματικότητά τους, ακόμη και η σωστή τους σύνθεση συνδέεται με την αφθονία των Paper Toads. Αν και τα side missions δεν ξεχωρίζουν, οι μάχες με papercraft έχουν χαρακτήρα αλλά και πανικό αφού κατά διαστήματα ο παίκτης πρέπει να ανανεώνει τις δυνάμεις του χάρτινου “πύργου” του, αναλαμβάνοντας το απαραίτητο ρίσκο πάνω στο χαμό.
Βέβαια όσοι παίζουν τόσα χρόνια Mario & Luigi ή Paper Mario ξέρουν ότι μεγάλο μέρος της γοητείας των σειρών αυτών είναι, παρά το εσκεμμένα “κενό” σενάριο, η ξεκαρδιστική πλοκή και οι εκπληκτικοί διάλογοι. Η απόδοση του πρωτοτύπου αλλά και η προσαρμογή τους στις δυτικές ευαισθησίες λειτουργούν αδιανόητα καλά. Μας εκπλήσσει ακόμη, παρότι η Nintendo έχει αποδείξει πολλάκις ότι έχει μοναδικό ταλέντο (και μεράκι) σε όλο αυτό, ακριβώς επειδή σπανίως το συναντούμε σε δουλειά οποιουδήποτε άλλου. Μην ξεχνάμε μάλιστα ότι οι αποδόσεις, ειδικά από τα ιαπωνικά στα αγγλικά, γίνονται εσωτερικά και κανείς δεν κρέμεται από κάποιο μεταφραστικό γραφείο που έχει ή δεν έχει επαφή με το αντικείμενο. Κάτι ακόμη που θυμούνται βέβαια οι φανατικοί, ειδικά από τον προηγούμενο τίτλο Mario & Luigi που έπεσε στα χέρια τους, είναι πως όταν έρθει η ώρα για…tutorial, ξεκινά μέγα μαρτύριο που μοιάζει με προσπάθεια για μάθημα αστροφυσικής προς αμοιβάδες. Αυτήν τη δόση όχι μόνο πολλά tutorials είναι προαιρετικά και διαθέσιμα σε σχετικό μενού, ανά πάσα στιγμή, αλλά, για εκείνες τις περιπτώσεις που οι διάλογοι θυμούνται πόσο ιαπωνικό είναι το βασανιστήριο της υπεραπλούστευσης και αιώνιας επανάληψης μιας απλής πληροφορίας, η επιτάχυνση των διαδικασιών είναι πολύ πιο απλή υπόθεση.
Οι δύο προηγούμενες παράγραφοι κρύβουν μεγαλύτερο μέρος της ουσίας του νέου τίτλου. Η Nintendo κινείται πιο πολύ εκ τους ασφαλούς φέτος, κάνοντας μεν τη μάχη πιο ενδιαφέρουσα και απαιτητική, διατηρώντας όμως το ύφος της, και λιγότερο στύβοντας το μυαλό της για να κάνει κάτι τελείως “κουφό” (με την καλή έννοια) όπως το Bowser’s Inside Story. Δεν είναι παράξενο πως στο Paper Jam Bros βρίσκουμε ένα από τα καλά παραδείγματα, όχι όμως το καλύτερο, των Mario RPG spin-offs που μας συντροφεύουν, πιο αθόρυβα από όσο μας φαίνεται λογικό, εδώ και δεκαετίες.
Πληρέστατο review, well done Manos!
Άλλος ένας τίτλος που με περιμένει, να αγοράσω το U. Μαζεύτηκαν αρκετοί!
θα το αγορασω φαινεται πολυ καλο