Η όλη αρχική γκρίνια πηγάζει από την εμπειρία μας από το λεγόμενο campaign mode του παιχνιδιού. Τέσσερα νησιά χωρισμένα σε τμήματα, εσείς που προσπαθείτε να φτάσετε από το νούμερο ένα του σχεδόν γραμμικού board στο τέλος και τρεις ακόμα παίκτες, ελεγχόμενοι από τη CPU, άλλοτε σύμμαχοι, άλλοτε αντίπαλοι. Η ήττα σε κάποιο mini game, δηλαδή η κατάληψη στην τελευταία θέση, ισοδυναμεί με απώλεια μιας ζωής και την ανάγκη επανάληψης της όλης προσπάθειας. Η νίκη εννοείται πως συνεπάγεται πρόοδο και ταυτόχρονα, ανάλογα με την κατάταξη, τον αντίστοιχο αριθμό αστεριών και την ευκαιρία απόκτησης χρυσών νομισμάτων.
Η ομάδα ανάπτυξης είχε στη διάθεσή της τα 100 καλύτερα mini games από τους 10 τίτλους Party που έχουν κυκλοφορήσει σε οικιακές κονσόλες της Nintendo και αντί να φροντίσει να τα παρουσιάσει έστω αξιοπρεπώς, απλά τα πέταξε στα μούτρα των gamers.
Για κάθε εκατό νομίσματα κερδίζετε μια ζωή, «κανονάκι» που λέγαμε κάποτε στα arcades. Για να λέμε την αλήθεια και κυρίως για να είμαστε δίκαιοι, η δουλειά που έχει γίνει για τη μεταφορά κάθε mini game στο 3DS είναι άρτια. Όχι μόνο από άποψη γραφικών, animation και ήχου, αλλά κυρίως από άποψη μετάφρασης των motion controls (όπου υπήρχαν), στον τρόπο χειρισμού που διαθέτει η φορητή κονσόλα. Συν ότι η επιλογή των mini games έχει γίνει με μεγάλη προσοχή και αν μη τι άλλο θα διασκεδάσετε με ένα προς ένα. Για τους αρχάριους, υπάρχει η δυνατότητα για εξάσκηση όσες φορές αυτό είναι επιθυμητό, προτού ριχτούν στην πραγματική μάχη. Επιπλέον, η κατηγοριοποίηση είναι τέτοια που βοηθάει και με το παραπάνω στην αναζήτηση συγκεκριμένων mini games, δίχως αυτό να εξαλείφει εντελώς την πιθανότητα να ψάχνετε για ώρα κάτι που τελικά βρισκόταν μπροστά στα μάτια σας.
Ολοκληρώνοντας το campaign, διαδικασία που δεν απαιτεί περισσότερα από τρία απογεύματα, θα ήταν το λιγότερο να ειπωθεί ότι σας αναμένει μια ποικιλία από game modes. Για αρχή, υπάρχει ένα και μόνο board, όπου ανάλογα με την υπομονή και το χρόνο σας, μπορείτε να παίξετε από δέκα έως και πενήντα γύρους εναντίον τριών αντιπάλων που ελέγχονται από τη CPU. Στο Championship Battles, ένα ακόμα mode, o νικητής κρίνεται μετά από μια παρτίδα τριών ή πέντε games και στο Decathlon, που είναι απορίας άξιο γιατί αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία, η πρωτιά κρίνεται είτε στους πέντε, είτε στους δέκα αγώνες. Πάλι καλά που υπάρχει το local co-op για να μη λησμονούμε τελείως ότι πρόκειται για party game και το θετικό είναι η μη απαίτηση να έχουν αγοράσει όλοι οι παίκτες το παιχνίδι.
Το κομμάτι που δημιουργεί τις περισσότερες απορίες είναι το roster. Μόνο 8 χαρακτήρες από το μεγάλο first-party cast της Nintendo. Που είναι ο Toad, που είναι ο Donkey Kong (ναι, υπάρχει σε boss fight), που είναι ο Boo και τόσοι άλλοι; Μινιμαλισμός στο έπακρο δίχως καμία λογική εξήγηση. Επιπλέον, η Daisy είναι πιο δημοφιλής από τον Diddy Kong; Ή μήπως (ελπίζοντας αυτό να μην εκληφθεί ως μισογυνισμός) έπρεπε σώνει και καλά να υπάρχει μια σχετική ισορροπία από αρσενικές και θηλυκές παρουσίες στο roster; Τέλος πάντων. Υπάρχει ακόμα ένα θέμα που προβληματίζει και έχει να κάνει με την επιλογή του format. Γιατί άραγε το παιχνίδι δεν κυκλοφόρησε και στο Nintendo Switch; Με το momentum της υβριδικής κονσόλας στις πωλήσεις και το mantra “play everywhere, anytime” είναι βέβαιο ότι ένας τίτλος party ταιριάζει γάντι στο Switch. Άγνωστο πώς σκέφτηκαν οι υπεύθυνοι της Nintendo και δεν θα μπούμε στον παραμικρό κόπο να διεισδύσουμε στο μυαλό τους.
Κλείνοντας, θα πούμε ότι, δυστυχώς, χάθηκε η ευκαιρία να δούμε τον καλύτερο τίτλο party όλων των εποχών. Αυτήν τη φορά το πρόβλημα δεν έγκειται στην έλλειψη περιεχομένου, αλλά στην ανυπαρξία πρωτοτυπίας και νέων ιδεών. Το μόνο που έχουμε να ελπίζουμε είναι για ένα Mario Party στο Switch, ποιότητας τέτοιας που θα χρυσώσει το χάπι.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity