Το βασικό ερώτημα για το Mafia II: Definitive Edition είναι αν πρόκειται για remaster ή όχι. Έχοντας πλέον ολοκληρώσει το παιχνίδι, η απάντηση είναι αρνητική. Θα έλεγε κανείς κιόλας πως έγινε μια βιαστική, πρόχειρη δουλειά, με κάποια σημεία να έχουν αναβαθμιστεί οπτικά και άλλα να έχουν απλά ρετουσαριστεί. Όσο όμως μακιγιάζ κι αν χρησιμοποιηθεί σε ένα πρόσωπο 80 ετών, δεν πρόκειται ποτέ να μοιάζει με αυτό ενός ανθρώπου στην εφηβεία.
Εκεί που έχει δοθεί ιδιαίτερη έμφαση είναι στα cut-scenes. Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών είναι αρκετά λεπτομερή, το ίδιο συμβαίνει και με ό,τι άλλο αντικείμενο υπάρχει στις σκηνές αυτές. Όταν όμως μεταφερόμαστε σε gameplay, η διαφορά είναι οφθαλμοφανής και το αποτέλεσμα πλησιάζει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τις μέρες δόξας του Xbox 360. Εκεί που τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα είναι στο θέμα των φωτισμών. Ειδικά οδηγώντας νύχτα δημιουργείται η εντύπωση πως τα φώτα της πόλης δεν διευκολύνουν, αλλά εμποδίζουν, μιας και σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ έντονα. Frame drops σε περιπτώσεις που δεν παρατηρείται υπερφόρτωση της οθόνης από χαρακτήρες, στιγμιαίες διακοπές στη δράση, σημεία όπου η απεικόνιση συμπεριφέρεται σαν να έχει χαλάσει η τηλεόραση και μπαίνουν ιδέες ότι η συσκευή βρίσκεται στα τελευταία της, είναι χαρακτηριστικά δείγματα ότι το παιχνίδι δεν έχει προσεχτεί όσο έπρεπε και οι δοκιμές ήταν ή ελάχιστες ή ανύπαρκτες. Πρωταγωνιστής είναι ο Vito Scaletta, Ιταλός στην καταγωγή, που από νεαρή ηλικία δεν έχει καλές σχέσεις με το νόμο. Συλλαμβάνεται και στέλνεται να πολεμήσει τους φασίστες του Μουσολίνι. Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επιστρέφει στο Empire Bay (καρικατούρα της Νέας Υόρκης) και παρά τη θέλησή του να ζήσει ήσυχα, το χρέος που άφησε ο μακαρίτης πλέον πατέρας του είναι τέτοιο που τον αναγκάζει να αναζητήσει το εύκολο χρήμα. Η λύση δεν είναι άλλη από την παρανομία και τη διείσδυσή του στη Μαφία, με τη βοήθεια του φίλου του Joe.
Παρά τα όσα προβλήματα αναφέρθηκαν παραπάνω, όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με το Mafia II: Definitive Edition θα ζήσουν μια μοναδική εμπειρία. Η άνοδος σε μια εγκληματική οργάνωση δεν είναι δύσκολη, εφόσον υπάρχει απόλυτη υπακοή στις εντολές των ανωτέρων. Ακόμα πιο εύκολη όμως είναι η πτώση μιας και ο μόνος Θεός που ακολουθούν οι προσωπικότητες του υπόκοσμου είναι το χρήμα. Η κατάληξη ενός μεσαίου βεληνεκούς στελέχους στη φυλακή μπορεί να κρύβει πολλές χιλιάδες δολάρια, που πάντοτε καταλήγουν στα χέρια της ηγεσίας. Ο θάνατος, μπορεί να επουλώσει παλιές πληγές και να οδηγήσει σε νέες μπίζνες. Το σενάριο είναι καλογραμμένο και η ομάδα ανάπτυξης έχει φροντίσει να αποτυπώσει με μεγάλη πιστότητα την ατμόσφαιρα της εποχής. Σημαντικό ρόλο παίζει το εκπληκτικό soundtrack, που εμπλουτίζεται όσο περνάνε τα χρόνια στο παιχνίδι, με το ραδιόφωνο να παίζει τις μεγάλες επιτυχίες της εποχής. Τα αυτοκίνητα, το ντύσιμο των πρωταγωνιστών, τα μπαρ, τα εστιατόρια, το εσωτερικό των πολυκατοικιών, προσθέτουν τη δική τους μοναδική πινελιά στο κάδρο μιας εποχής που ξεκινάει από τα μέσα της δεκαετίας του ’40 και ολοκληρώνεται στις αρχές τις δεκαετίας του ’50. Εβδομήντα χρόνια πριν, όλα ήταν τόσο γοητευτικά που οι τίτλοι τέλους συνοδεύονται από ένα συναίσθημα πίκρας, αλλά και ταυτόχρονα ψυχολογική προετοιμασία για ένα δεύτερο playthrough. Αν και πέρα από τη συλλογή κάποιων αντικειμένων, όπως αφίσες και τεύχη του Playboy, δεν υπάρχει κάποιο άλλο κίνητρο.
Πυκνογραμμένοι διάλογοι κατά τη διάρκεια της οδήγησης είναι ο βασικός τρόπος λήψης οδηγιών για όσα ακολουθούν στην επόμενη αποστολή. Ένα μεγάλο μέρος που παιχνιδιού θα το περάσετε οδηγώντας ένα από τα αυτοκίνητα της εποχής, που περιέρχονται στην κατοχή σας ως μέρος της καθημερινής παράνομης δραστηριότητας. Προσοχή γιατί η αστυνομία δεν αστειεύεται και θα σας κυνηγήσει σε δρόμους και στενάκια, είτε για να σας κόψει πρόστιμο, είτε για να σας βάλει στο φρέσκο. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το AI των άλλων οδηγών. Από τη μία θα κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν τη σύγκρουση, από την άλλη, αν κάνετε το λάθος να πέσετε πάνω τους, όχι απλά δεν θα μείνουν αδιάφοροι, αλλά θα παρατήσουν και το τιμόνι για να σας γυρέψουν τα ρέστα, στολίζοντας σας με πάσης φύσης κοσμητικά επίθετα [σ.α.: Πότε φτάσαμε Ελλάδα;]. Αύτο που δεν πρόκειται να χάσετε ποτέ είναι ο προσανατολισμός σας, χάρη στο mini map στο κάτω μέρος της οθόνης που κάνει 100% τη δουλειά για την οποία προορίζεται. Κι αν θέλετε είτε να έχετε καλύτερη άποψη για τη διαδρομή που θα ακολουθήσετε ή να χαράξετε νέα πορεία, μπορείτε πολύ εύκολα να μεταβείτε στο χάρτη ολόκληρου του Empire Bay.
Πιστολίδι υπάρχει. Όχι όμως στο βαθμό που φαντάζεται κάποιος όταν ξεκινάει ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές άτομα του υποκόσμου. Ποικιλία όπλων δεν υπάρχει, πάντως όσα είναι διαθέσιμα δεν θα σας προδώσουν ακόμα και στις πιο δύσκολες μάχες. Θα υπάρξουν και περιπτώσεις που τα όπλα δεν έχουν θέση και θα χρειαστεί να φτάσετε στο στόχο όσο το δυνατό πιο αθόρυβα γίνεται. Τότε, είτε θα χρησιμοποιήσετε τους βασικούς μεν, άκρως αποτελεσματικούς δε μηχανισμούς stealth, είτε θα ξεδιπλώσετε τις ικανότητές σας ως μποξέρ, μιας και ο Vito Scaletta ήταν ένας από τους πιο ικανούς πυγμάχους της εποχής του.
Το Mafia II: Definitive Edition είναι σαν το φαγητό που οπτικά βαθμολογείται κάτω του μετρίου, όμως όποιος τολμήσει να φάει την πρώτη μπουκιά, δεν θα σταματήσει μέχρι να σκουπίσει το πιάτο [σ.α.: Πότε παραγγείλαμε πατσά;]. Αυτό όμως που κυρίως κρίνεται τη στιγμή αυτή είναι η προσπάθεια να πλασαριστεί η έκδοση που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες ως remaster, κάτι για το οποίο η ομάδα ανάπτυξης δεν μπορεί να υπερηφανεύεται. Προφανώς, έχοντας διαβάσει όλα τα παραπάνω, η επιλογή είναι καθαρά δική σας. Εμείς πάντως σκουπίσαμε όλα τα πεζοδρόμια του Empire Bay.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity