Από καιρό πειραματίζεται το Ryu Ga Gotoku Studio με την ταυτότητα της σειράς Yakuza, ακόμη κι όταν αυτή φαίνεται να μένει ίδια κι απαράλλαχτη. Άλλαξε εποχές, εστίασε ακόμη περισσότερο στη δράση για χάρη φορητής κονσόλας, είπε διάφορες ιστορίες, έμπλεξε με άλλες τοποθεσίες, ακόμη και άλλες χώρες, έστω και στο περίπου. Το Judgment είναι ένα ακόμη τέτοιο πείραμα, ένα πείραμα που δείχνει ότι η σειρά, πλέον, έχει συγκεκριμένο κεντρικό χαρακτήρα κι αυτός είναι το ίδιο το Kamurocho που, με τη σειρά του, βασίζεται στο καθόλα υπαρκτό Kabukicho του Tokyo.
Η συνηθισμένη πλέον αυτή, για τους γνώστες τουλάχιστον, περιοχή, παρότι καμβάς εξ ορισμού, καταλήγει και σε πρωταγωνιστικό ρόλο κυρίως λόγω της δυνατότητας που έχει να φιλοξενήσει, στο μικρό του ουσιαστικά μέγεθος, διαφορετικές ιστορίες, εκμεταλλευόμενο την οικειότητα που εξασφαλίζει αργά ή γρήγορα από τον παίκτη. Σε αυτό το περιβάλλον η ιαπωνική μαφία εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει, ωστόσο, αυτήν τη δόση μας απασχολούν μικρά της μόνο παρακλάδια, μιας και έχουμε να κάνουμε με μια μελοδραματική ιστορία για το ρόλο του νόμου σε ένα ιδιόμορφο σύστημα που (όντως) επιτυγχάνει 99% καταδίκες σε υποθέσεις που φτάνουν σε δίκη. Το ότι ο πρωταγωνιστής, Takayuki Yagami, ξεκινά ως δικηγόρος, καταφέρνει να αθωώσει έναν κατηγορούμενο για φόνο, απλά για να τον δει να καταδικάζεται λίγο αργότερα για έναν άλλο φόνο, σημαίνει πως κάπως έτσι συνδυάζεται η συνηθισμένη εμμονή με την προσωπική τιμή με την ιδιαιτερότητα του συστήματος, με αποτέλεσμα ένα καλό πάτημα για να δούμε πώς και πού στέκονται οι διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Yagami πάντως δεν μπορεί να ξεπεράσει ούτε το εντυπωσιακό πισωγύρισμα μιας εξ αρχής απίθανης απόφασης, ούτε την αίσθηση πως κατάφερε να πέσει τόσο έξω για το ποιόν του πελάτη του. Αφήνει πίσω του τις δικαστικές αίθουσες λοιπόν και καταλήγει ντετέκτιβ που κανένα πρόβλημα δεν έχει να ψάχνει να βρει αγνοούμενες γάτες μέχρι και κατά συρροή δολοφόνους. Για παρέα έχει Masaharu Kaito, έναν ατιμασμένο μαφιόζο που ψάχνει επίσης τη νέα του θέση, όχι όμως τις νέες του αξίες, στον τοπικό υπόκοσμο. Η σύνδεσή του με τον Yagami είναι λογική, αφού ο πρωταγωνιστής έμεινε νωρίς ορφανός και κατέληξε να τελεί υπό την αιγίδα της μαφιόζικης οικογένειας Matsugane, χάρη στον πατριάρχη της οποίας όχι μόνο έμεινε εκτός από την ίδια τη μαφία, παρά την εγγύτητά του. σε αυτήν, αλλά κατάφερε να σπουδάσει και να γίνει δικηγόρος.
Αυτές οι προσωπικές σχέσεις φέρνουν τον Yagami, σε ρόλο ερευνητή πια, στη θέση να μαζεύει στοιχεία προκειμένου να αθωώσει έναν μαφιόζο που κατηγορείται για πολλαπλούς φόνους. Με την οικογένεια Matsugane να είναι πελάτες του δικηγορικού γραφείου Genda και τον Yagami να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ίδιο γραφείο ακριβώς, μιας κι εκεί είχε προλάβει να εργαστεί ως δικηγόρος, όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία, τα φαινομενικά ασύμβατα πρόσωπα, έρχονται μαζί και συνδυάζονται σε μια ιστορία. Όσα περισσότερα πει κανείς, τόσο το χειρότερο, για αυτό και θα το αποφύγουμε το λάθος. Στις 30 ώρες που άνετα χρειάζονται για να φτάσει κανείς στο τέλος της ιστορίας, ενώ άνετα αφιερώνονται οι διπλάσιες στις ποικίλες δραστηριότητες και υποθέσεις που προσφέρει η πόλη και αναλαμβάνει ο Yagami, όλα σημαίνουν κάτι, όλα συνδέονται και σχηματίζουν, τελικά, μια μεγαλύτερη εικόνα, μια σίγουρα πιο σημαντική υπόθεση. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ακούγεται περίεργο σε όσους ακολουθούν τη σειρά, ακόμη και τώρα που αλλάζουν τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα. Φυσικά και το μελόδραμα δεν το γλιτώνουμε ποτέ, αν και στο Judgment παραγίνεται κάπως, ειδικά προς το τέλος, ακόμη και για τα δεδομένα του συγκεκριμένου franchise που έχει και μια ειδική προϊστορία στο θέμα.
Μηχανικά το Judgment ακολουθεί την πεπατημένη του Yakuza 0. Χρησιμοποιεί την Dragon Engine, έχει κατ’ ουσίαν το ίδιο σύστημα μάχης με δυο stances (Crane και Tiger), το πρώτο για διαχείριση πλήθους, το δεύτερο βολικότερο για μάχη ένας με έναν (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), με τη μεγάλη ποικιλία σε παράπλευρες δραστηριότητες να είναι δεδομένη, όπως σε όλη τη σειρά. Η μεγάλη διαφορά είναι πως ο Yagami αναλαμβάνει side cases (side quests δηλαδή) αλλά με το σκεπτικό πως είναι απολύτως λογικό να τον προσεγγίζουν πελάτες. Υπάρχουν μεν οι κανονικές υποθέσεις αλλά το ξεκλείδωμά τους εξαρτάται από την πρόοδο στη βασική ιστορία αλλά και τις φιλίες που αναπτύσσει ο Yagami με άλλους «ντόπιους» (βοηθώντας τους στα δικά τους side quests). Και στα δυο είδη side quests χωρούν μερικές από τις πιο τρελές και μερικές φορές ενδιαφέρουσες ή απλά ευχάριστες ιστορίες που απλά δεν θα είχαν θέση στην κεντρική περιπέτεια. Η γάτα ενός θανόντος γίνεται το μήλον της έριδος στο εσωτερικό της εγκληματικής του οργάνωσης καθώς θεωρείται ότι κρατά το μυστικό για την περιουσία που άφησε πίσω ο συγχωρεμένος. Μια υπάλληλος καφετέριας προσπαθεί να μάθει αγγλικά και κάνει απίστευτες γκάφες στην πορεία. Μια μάντισσα πέφτει συνέχεια μέσα αλλά ακόμη και οι πελάτες της που την πιστεύουν καταλήγουν να στρέφονται εναντίον της. Τρεις ανώμαλοι κακοποιοί παρενοχλούν αθώα κορίτσια και για κάποιο λόγο όταν παίρνουν «τζούρα» από το αντικείμενο του πόθου τους, από το φετίχ τους, σχεδόν αποκτούν υπερδυνάμεις οπότε ο Yagami πρέπει να είναι πιο προσεκτικός προκειμένου να τους ξυλοφορτώσει. Μια κοπέλα αποφεύγει τις σχέσεις γιατί δεν θέλει να πληγωθεί ξανά. Μια άλλη ξεκινά από το τίποτα για να καταλήξει με καριέρα στο τραγούδι και μαθαίνει με τον άσχημο τρόπο ότι μερικοί fans παραγίνονται εμμονικοί. Φυσικά οι διάφορες μικρότερες δραστηριότητες είναι άπειρες. Βελάκια, αγώνες με drones, παρακολουθήσεις με ολίγον από stealth και φωτογραφίσεις υπόπτων, κυνηγητό με QTE και, φυσικά, δειγματισμός κάθε πιάτου σε κάθε εστιατόριο, είναι απλά υποσύνολο των διαθέσιμων επιλογών. Αν η κεντρική ιστορία επιχειρεί να φέρει τον παίκτη κοντά με τους πρωταγωνιστές, όλα τα υπόλοιπα φροντίζουν να δεθεί με μια περιοχή που θα δει ξανά και ξανά, που μπορεί κάλλιστα να έχει εξερευνήσει ήδη αμέτρητες φορές σε προηγούμενους τίτλους της ίδιας «οικογένειας».
Ένα βήμα ακόμη στη διαδικασία αυτή είναι πως σχεδόν το καθετί εξασφαλίζει SP (XP δηλαδή) για να προχωρήσουμε στις τρεις κατηγορίες του skill tree. Ωστόσο δεν αρκεί η εξασφάλιση SP για να εξασφαλιστούν όλες οι αναβαθμίσεις. Όσα και να μαζέψει κανείς, κάποιες ικανότητες πρέπει να ξεκλειδωθούν και αυτό είναι εφικτό μόνο με επένδυση χρόνου σε συγκεκριμένες δραστηριότητες. Είναι άλλος ένας τρόπος για να έρθει κοντύτερα με το Kamurocho ο παίκτης. Αυτή είναι η συνταγή που πετυχαίνει τόσα χρόνια και πετυχαίνει και στο Judgment. Η ιδιαιτερότητα της συνταγής είναι μεγάλη υπόθεση, αφού παραδοσιακές αδυναμίες διαιωνίζονται. Η μουσική πλέει σε πελάγη μελό, η στροφή τη σειράς σε δυο fighting styles φέρνει απλοποίηση εκεί που είχαμε μάθει σε άλλη ποικιλία και οι μεγάλες αναμετρήσεις σημαίνουν συχνά ενοχλητικά ανθεκτικούς αντιπάλους που δεν ξεxωρίζουν τόσο για την τεχνική τους όσο για μερικά αδιανόητα combos, με τρία μόλις χτυπήματα, που κάνουν την μπάρα του ήρωα να αδειάζει με ταχύτητα που πηγαίνει κόντρα και στην εσωτερική λογική του παιχνιδιού. Ο Yagami δεν έχει ως πρώτη σκέψη τον καβγά, αποδεικνύεται εύκολα όμως ισάξιος του Chuck Norris σε αντοχές, ενώ, καθώς «γεμίζουμε» στο skill tree, γίνεται πιο ευέλικτος. Η ευελιξία του φαίνεται και από τη βασική λογική του συστήματος μάχης. Νωρίς, δεν υπάρχει ουσιαστικά δυνατότητα για dodge και χρειάζονται πολλαπλά skills για να φτάσουμε τελικά σε μια λογική εργαλειοθήκη αποφυγής. Αυτό συμβαίνει διότι ενθαρρύνονται τα wall jumps, τα οποία φυσικά δίνουν και διαφορετικό χαρακτήρα στον Yagami, πάντα σε σχέση με όσα έχει μάθει κανείς να περιμένει από τον Kiryu. Έτσι κι αλλιώς είναι διαφορετικό το μείγμα αυτήν τη δόση, με το παιχνίδι να ξεκινά χωρίς πολλούς καβγάδες και να καταλήγει σχεδόν σε ασταμάτητο ξύλο, ειδικά στο τρίτο μέρος της βασικής υπόθεσης. Το οποίο τρίτο μέρος αποδεικνύεται και κάπως αδύναμο ως προς τον λεγόμενο “big bad”. Μια φιγούρα που χτίζεται από νωρίς, καταλήγει μονοδιάστατη. Ενώ μια ακόμη που παίρνει χρώμα στην πορεία δεν ξεφεύγει από το ίδιο αμάρτημα. Κι είναι κρίμα μιας και ένας άλλος χαρακτήρας, ο Kyohei Hamura πηγαίνει πακέτο με γνώριμη αλλά ενδιαφέρουσα εξέλιξη, πολύ καλή ερμηνεία, ακόμη κι εξαιρετικό σχέδιο, παρότι η μορφή του και η φωνή του άλλαξαν ύστερα από τη σύλληψη (στον πραγματικό κόσμο) του ηθοποιού που είχε επιλεγεί στην αρχή. Κι όλα αυτά κατόπιν της ιαπωνικής κυκλοφορίας του τίτλου μάλιστα. Είναι ξεκάθαρο, δηλαδή, πού αφιερώθηκε η απαραίτητη προσοχή, ακόμη και πάνω σε ατυχία που δεν μπορούσε να προβλέψει κάποιος από τους παραγωγούς.
Ειδική αναφορά χωρά και στη μετάφραση. Εννοείται ότι το ιαπωνικό σπικάζ είναι πάντα προτιμότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, οπότε ένας λόγος παραπάνω να σταθούμε στην αγγλική απόδοση. Που και που ξεφεύγουν μικρολαθάκια πραγματικά αμελητέας αξίας, ωστόσο η μεταφορά του χιούμορ, ο συνδυασμός ιδιωματισμών και η μετουσίωσή τους σε κάτι που μπορεί να είναι σωστό για την περίσταση όσο και κατανοητό στον μη Ιάπωνα είναι σημάδια πραγματικά καλής, σίγουρα όχι βιαστικής, δουλειάς.
Καλή δουλειά είναι, λοιπόν, και το ίδιο το Judgment, αρκεί να θυμόμαστε (ή να ελπίζουμε) ότι πρόκειται για μεταβατικό στάδιο. Η σειρά, αλλά και η ομάδα ανάπτυξης, ακόμη απογαλακτίζεται, λίγο λίγο, από τον Kiryu Kazuma και την ιστορία του. Δεν πάει και τόσος καιρός που έγινε αλλαγή μηχανής εν τω μεταξύ. Με το Judgment, το Kamurocho παραμένει, το πνεύμα διατηρείται, και η σειρά μετατρέπεται σε ένα μέσο, μια ματιά προς ιστορίες με συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία. Ιστορίες που πάντα θα άπτονται της Μαφίας -επιβάλλεται κιόλας σε τέτοιες περιοχές- αλλά δεν αιχμαλωτίζονται, όχι αυτόματα δηλαδή, σε αυτήν. Αν αποκολληθεί το μέσο αυτό, στο μέτρο του δυνατού, από το κατά τόπους ξεκάθαρα αχρείαστο μελόδραμα, αν το σύστημα μάχης και σίγουρα οι μεγάλες αναμετρήσεις, αποκτήσουν τη λογική και το βάθος που υπονοείται από τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο, απλά θα ανυπομονούμε σταθερά για νέες ιστορίες στο Kamurocho.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity