Η πορεία προς τη λύτρωση δεν υπερβαίνει ποτέ τον εαυτό της. Παραμένει μια συνεχής διαδρομή, στερούμενη μηχανισμούς και ενδείξεις που θα κατέστρεφαν την ψευδαίσθηση. Το ζητούμενο μένει σταθερά χαραγμένο στο βάθος του ορίζοντα και η προσέγγισή του παρουσιάζεται ως αυτοσκοπός, παρά το ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια Ιθάκη. Οι εικόνες που κατακλύζουν την οθόνη διαδέχονται η μία την άλλη, αρχικά χωρίς συνοχή, χωρίς φανερό σκοπό. Οι σύγχρονες τοιχογραφίες της ιστορίας γεμίζουν άτσαλα τα κενά και δίνουν απαντήσεις χωρίς ιδιαίτερη σαφήνεια στα ερωτήματα του παίκτη. Αλλά και πάλι, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία.
Η οργανικότητα του κόσμου και η ζωντάνια του τοπίου είναι ξεκάθαρα δείγματα της νίκης που καταφέρνει το Journey.
Η πληρότητα της εικόνας, η εξαίρετη καλλιτεχνική ματιά, η αίσθηση της ολίσθησης πάνω στην άμμο, η βίαιη, χωρίς έγκριση, είσοδος ενός ξένου παίκτη και η κοινή πορεία είναι στοιχεία που απλώς δεν εξηγούνται. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν πρέπει και δεν χρειάζεται. Το Journey είναι ειλικρινές. Δεν υπόσχεται τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι προσφέρει, αλλά ο παίκτης κλέβει, κερδίζοντας πολύ περισσότερα απ’ όσα του δίνονται. Κάτω από αυτήν τη φράση κρύβεται η ουσία του, ο λόγος που υποχρεώνει κάποιον να το ζήσει και ας μην πείθεται αρχικά. Ναι είναι ένα ακόμα remaster, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Το Journey είναι πάνω απ’ όλα ένας ειλικρινής τίτλος. Είναι ένα πραγματικό ταξίδι σε έναν άγνωστο, μα τόσο γνώριμο, κόσμο, μια διαδρομή σε μια ιστορία που παίζει κυρίαρχο ρόλο, μένοντας στο παρασκήνιο.
Η σύντομη διάρκεια θα μπορούσε να ενοχλήσει. Δεν ενοχλεί. Αντιθέτως, δημιουργεί επιθυμία, καθώς η ολοκλήρωση δεν αρκεί. Η ερωτική έξαψη ξαναγεννιέται και οι συμμετέχοντες γρήγορα αποζητούν την επανάληψη. Ακόμα και έτσι, οι εικόνες διατηρούν τη φρεσκάδα της πρώτης φοράς, αρνούμενες να υποκύψουν σε κάθε προσπάθεια υποβιβασμού της πρώτης εντύπωσης. Η οργανικότητα του κόσμου και η ζωντάνια του τοπίου είναι ξεκάθαρα δείγματα της νίκης που καταφέρνει το Journey. Ύπουλα, η μουσική επένδυση “απλώς” ντύνει την ξεχωριστή εμπειρία, γεμίζοντας με νότες το χώρο, μη διστάζοντας να τον αφήσει κενό και άλαλο, όταν η εικόνα το επιτάσσει. Οι συνθέσεις διαδέχονται χωρίς κόπο η μία την άλλη και συνδέονται με ηχητικά εφέ και απόκοσμους ήχους που ξεπερνούν γρήγορα το ξάφνιασμα της πρώτης ακρόασης. Μεταφέρουν σχεδόν ακαριαία τις αφιλόξενες συνθήκες και προσγειώνουν τον παίκτη στη γλυκύτητα της επόμενης μελωδίας, με την πρώτη ευκαιρία. Το Journey είναι ειλικρινές, αλλά δεν αποφεύγει τα μικρά, αθώα ψέματα. Προτάσσει μια άκρως προσωπική εμπειρία, ένα εσωτερικό ταξίδι που άλλες φορές ταυτίζεται με το ταξίδι στην οθόνη και άλλες κινείται σε δικά του μονοπάτια. Κι όμως, δεν διστάζει να ενοχλήσει την προσωπική αναζήτηση, να συνδέσει δύο εμπειρίες σε μία, φέρνοντας χωρίς να ρωτά, δύο παίκτες σε έναν κόσμο. Η αυθαίρετη συνύπαρξη ενοχλεί, καθώς το ξύπνημα από την εσωτερικότητα είναι σχεδόν πάντα βίαιο. Όμως η παρέα αποδεικνύεται καλοδεχούμενη, ακόμα κι αν η επικοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και μεταμορφώνει την εμπειρία σε κάτι άλλο, ίσως ελάχιστα πιο πεζό, σίγουρα όμως εξίσου όμορφο.
Ακόμα και έτσι, το Journey παραμένει ειλικρινές μέχρι το τέλος. Δεν επιχειρεί ποτέ να γίνει αρεστό σε όλους, διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο τη μοναδικότητά του. Δεν θα προσπαθήσει να μιλήσει σε κάθε ψυχή που θα τολμήσει να το δοκιμάσει, αλλά όσες αγγίξει, θα τις σημαδέψει με ανεξίτηλο τρόπο. Δεν κρύβει ποτέ το διαφορετικό, ειλικρινή χαρακτήρα του, αν και η ειλικρίνεια θα έπρεπε να αποτελεί πάντα τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Δεν κρύβει την απλοϊκότητά του, γνωρίζοντας ότι αυτή οδηγεί σε περίπλοκα συναισθήματα που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ή να μοιραστεί με κάποιον άλλο. Άλλωστε, αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Μόνο αυτόν που τα βιώνει.
Πρέπει να ντρέπομαι που δεν το έπαιξα στο PS3.
Καποτε το Gamepro δεν ειχε βαλει βαθμολογια στο Wind Waker γιατι τα εργα τεχνης δε βαθμολογουνται οπως μας ειχαν πει και συμφωνουσα απολυτως.Θα μπορουσαμε να πουμε το ιδιο και για το Journey.Το εβαλα ενα μεσημερι επειδη δεν ειχα τι να παιξω και κατεληξα κανα 4ωρο μετα να καθομαι και να σκεφτομαι τι ηταν αυτο που μολις "επαιξα".Γρηγορα να το ξεκινησει οποιος δεν το εχει κανει ακομα.
Ήταν ήδη πρώτο στη λίστα μου για αγορά και τώρα επιβεβαιώθηκε.
Φιλε μου το παιχνιδι δε το εχω παιξει, αλλα το review σου ηταν μαγικο!
Το θέμα είναι ότι το Wind Waker ήταν μεγάλος σε διάρκεια τίτλος και είχε σημεία που κούραζε. Το ότι φαινόταν σαν πίνακας ζωγραφικής δεν αναιρεί το γεγονός ότι σαν Zelda gameplay-wise ήταν ένα σκαλί πιο κάτω από τις προηγούμενες προσπάθειες. Στην τελική μετράει και το πρακτικό μέρος της υπόθεσης, όχι μόνο το εικαστικό. Το Journey έχει την ιδανική διάρκεια για να εκφράσει αυτό που θέλει και το καταφέρνει δίχως ανιαρές επιμηκύνσεις, διαφορετικά θα έχανε μέρος της γοητείας του.
@ gamingFun
Πρέπει να ντρέπομαι που δεν έχω PlayStation γενικώς :)