Στο νέο παιχνίδι έχουμε το main story που αδυνατεί να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών, ακόμα και αν υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων.
Στον τίτλο της Dambuster αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός επαναστάτη, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η Βόρειος Κορέα έχει καταλάβει την Αμερική και, μοναδική ελπίδα για ανάκαμψη αποτελούν μικροί πυρήνες της επανάστασης. Για να αποκτήσει όμως η επανάσταση την απαιτούμενη δύναμη, πέραν από τα συχνά χτυπήματα σε διάφορα σημεία όπου έχουν στήσει βάσεις οι Κορεάτες, πρέπει να πάρει και τη κοινή γνώμη με το μέρος της, πραγματοποιώντας βαρετά και επαναλαμβανόμενα objectives, όπως την αλλαγή ενός σταθμού στο ραδιόφωνο, ή με τη διακοπή της λειτουργίας ενός πομπού των κατακτητών. Οι συγκεκριμένες ιδέες είναι έξυπνες στη σύλληψή τους, μιας και αποσκοπούν στο να βάλουν τους παίκτες στο κλίμα, όμως αποτυγχάνουν παταγωδώς αφού καταντάνε πάρα πολύ γρήγορα επαναλαμβανόμενες. Το ίδιο και το γενικότερο gameplay του τίτλου. Οι επιπλέον ιδέες της Dambuster είτε δεν λειτουργούν, όπως η οδήγηση της μοτοσικλέτας που μας πάει πολλά χρόνια πίσω και μας δίνει την αίσθηση ότι οδηγούμε πάνω σε πάγο, είτε δεν αξιοποιούνται αρκετά, όπως το σύστημα παραμετροποίησης των όπλων, το οποίο λειτουργεί παρόμοια με αυτό του Crysis, όμως δεν μας δίνει κανένα λόγο να το αξιοποιήσουμε και να μην αλλάξουμε απλά το όπλο μας με κάποιο άλλο.
Το σύστημα παραμετροποίησης των όπλων, παρά το γεγονός ότι μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτο, λειτουργεί καλά και σε περίπτωση που ο παίκτης ασχοληθεί θα δει όντως διαφορές με τη μία ή την άλλη προσθήκη σε ένα όπλο.
Αυτό που μένει από το σενάριο είναι το πολύ καλό κλίμα που δεν μεταφράζεται τελικά σε κάτι, όπως συμβαίνει και στο The Division, για διαφορετικούς όμως λόγους. Στον τίτλο της Ubisoft είχαμε έναν post-apocalyptic κόσμο που δεν εξελίσσεται σχεδόν καθόλου κατά τη διάρκεια του τίτλου, ενώ εδώ έχουμε το main story που αδυνατεί να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών, ακόμα και αν υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων. Είναι μια εντελώς γενικόλογη ιστορία, που δεν εμβαθύνει πουθενά είτε αυτό έχει να κάνει με γεγονότα, είτε με χαρακτήρες και, όπως εξηγήσαμε προηγουμένως, η επαναλαμβανόμενη φύση των αποστολών αποτυγχάνει να μας κάνει να νιώσουμε και εμείς κομμάτι της επανάστασης. Αντίθετα, κατορθώνει να μας απομακρύνει εντελώς από τον τίτλο που έχει και λίγα θετικά σημεία.
Ένα από αυτά, είναι τα όπλα του Homefront. Υπάρχει αρκετή ποικιλία σε οπλισμό, ο οποίος έχει λόγο ύπαρξης με κάθε όπλο να διαφέρει ουσιαστικά σε recoil, damage, αλλά και στην ακρίβεια της στόχευσης. Το σύστημα παραμετροποίησης των όπλων, παρά το γεγονός ότι μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτο, λειτουργεί καλά και σε περίπτωση που ο παίκτης ασχοληθεί θα δει όντως διαφορές με τη μία ή την άλλη προσθήκη σε ένα όπλο. Κρίμα που δεν μας ωθεί ο ίδιος ο τίτλος στην περαιτέρω αξιοποίησή του, ίσως με πιο φτηνές αναβαθμίσεις ή περισσότερη ποικιλία σε αυτές. Μιλώντας για τα καλά στοιχεία του Homefront: The Revolution, ένα από αυτά είναι και το multiplayer. Μπορεί τα modes να πάσχουν από πρωτοτυπία στο ανταγωνιστικό κομμάτι, τουλάχιστον όμως λειτουργούν και με παρέα είναι ικανά να προσφέρουν διασκέδαση. Ιδιαίτερη μνεία οφείλει να γίνει και στην επιλογή της ομάδας ανάπτυξης να προσθέσει local co-op μεταξύ δύο παικτών σε split-screen. Μια επιλογή που λόγω της μόδας του online τείνει να εκλείψει και που θα θέλαμε να βλέπαμε συχνότερα. Βέβαια, πέραν των Κορεατών, σε αυτήν την περίπτωση θα έχουμε και έναν ακόμα μεγαλύτερο εχθρό, τον τεχνικό τομέα του τίτλου.
Μάλλον πρόκειται για το πιο “φτωχό” τεχνολογικά παιχνίδι που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Εξαιρώντας τα εφέ φωτιάς και καπνού, που στέκονται καλά σε σχέση με άλλες σύγχρονες κυκλοφορίες (και με τις ευλογίες της Cry Engine βεβαίως βεβαίως) όλο το υπόλοιπο τεχνικό κομμάτι αφήνει την αίσθηση ότι μάλλον ξεφύτρωσε από κάποια παλαιότερα development demos σε πρότερες κονσόλες. Η λεπτομέρεια στις διάφορες επιφάνειες είναι ελάχιστη, τα textures μεγάλα και άχαρα και, ενώ η κατάσταση πάει να διορθωθεί στα πρόσωπα των NPC που έχουν ένα βαθμό λεπτομέρειας, βλέπουμε ότι ο σχεδιασμός τους είναι τόσο ίδιος που συχνά πυκνά μπερδεύαμε τα πρόσωπα τα οποία είχαμε ξανασυναντήσει με άλλα που βλέπαμε για πρώτη φορά. Στα παραπάνω, προσθέστε και το pausing διάρκειας 6 με 10 δευτερολέπτων που κάνει ο τίτλος κάθε φορά που γίνεται save σε κάποιο checkpoint, το frame-rate που κάνει βουτιές σε τρομακτικά χαμηλά νούμερα, αλλά και την ανύπαρκτη AI εχθρών και συμπολεμιστών, που μπορεί να είναι εκνευριστικά εύστοχοι από απόσταση, αλλά να κουτουλάνε μεταξύ τους ή σε διάφορα αντικείμενα κατά το βηματισμό τους.
Όπως λοιπόν και στην περίπτωση πολλών τίτλων indie, στους οποίους έχουμε αναφερθεί και παλαιότερα, έχουμε να κάνουμε με το κλασικό φαινόμενο των έξυπνων ιδεών, με άσχημη εκτέλεση. Το setting του Homefront είναι ελκυστικό, το ίδιο και διάφοροι μηχανισμοί του με πιο χαρακτηριστικό το modding των όπλων, όμως αυτά δεν αρκούν. Βυθίζονται υπό το βάρος του βαρετού σεναρίου, των τεχνικών προβλημάτων και της ανύπαρκτης AI. Το multiplayer θα μπορούσε να αποτελέσει μια σανίδα σωτηρίας, δυστυχώς όμως δεν επαρκεί για να τραβήξει τον τίτλο πάνω από τη μετριότητα. Αναγνωρίζουμε βέβαια ότι η κυκλοφορία του Homefront: The Revolution με τα τόσα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην ανάπτυξή του αποτελεί ένα κατόρθωμα τελικά, όμως δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τον προτείνουμε στον οποιονδήποτε. Μακάρι η Dambuster να συνεχίσει να υφίσταται ως studio και να μας δώσει κάτι πολύ πιο προσεγμένο στο μέλλον. Γιατί με σωστότερη υλοποίηση, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα πραγματικά ενδιαφέρον shooter.
Δικαιο και κατατοπιστικο το review...Το παιχνιδι ειναι τρισαθλιο σε σχεδον ολους τους τομεις...Δεν εχει και το συμπαθητικο competitive multiplayer του πρωτου παιχνιδιου,δε το σωζει τιποτα το παιχνιδι
χαχαχαχχαχαχα στο 2016 και ακομα δεν ξερουνε να κανουνε ενα σωστο παιχνιδι...μα απο τα βιντεακια φαινοτανε οτι θα ειναι πατατα..κλειστε το μαγαζι φτανει..
Κάκιστο, δυστυχώς...
Από τη μία, λες πως με αυτή τη διαδικασία ανάπτυξης και τα σαράντα κύμματα που πέρασε η ομάδα, πάλι καλά που βγήκε. Από την άλλη, όμως, δεδομένων των καταστάσεων (και του ότι είναι ένας full priced τίτλος και ως εκ τούτου οι συγκρίσεις με τον ανταγωνισμό είναι αναπόφευκτες και λογικές και δικαιολογημένες), τότε πράγματι, είναι δυστυχώς κάκιστο. :(
Eιναι ενας τιτλος που με ενδιαφερει μελλονιτικα να ασχοληθω μαζι του . Βεβαια με ολα αυτα που εχω διαβασει και απο καποια βιντεο στο ιντερνετ κατι μου λεει πως θα αργησω . Το παιχνιδι σου προσφερει ωραια ατμοσφαιρα αλλα δεν φτανει μονο αυτο . Ενω εχει τις προδιαγραφες και ολα τα συναφη αποτυχανε στα πιο σηναντικα κοματια οπως το AI ...
Kαλό θα ήταν να μην φαίνεται η βαθμολογία στο banner της αρχικής σελίδας.
Είδα 4 και νόμιζα οτι βαθμολόγησε ο Φραγκούλης κάποια ταινία...
Τελικά το έχει η σειρά ...Σίγουρη αγορα αλλα κάτω απο 25 ευρω...
Μόλις το τελείωσα, σε PS4 PRO, με τα πιο πρόσφατα patches βεβαίως.
Το παιχνίδι ξεκάθαρα μιμείται τα Far Cry, όμως στην υλοποίηση δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά.
Οστόσο δεν είναι και τόσο άσχημο. Θα το βαθμολογούσα με ένα 6,5.