Παρά την άχρωμη ιστορία, η ομάδα ανάπτυξης κατάφερε να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον περιβάλλον.
Το ίδιο ισχύει και για το βασικό gameplay του Helldivers, το οποίο κατατάσσεται εύκολα στα top down twin-stick shooters με σημαντικά δάνεια από action-RPG και καθαρόαιμα online shooters. Ο παίκτης ελέγχει έναν Helldiver, έναν επίλεκτο στρατιώτη της Super Earth, και ταξιδεύει από πλανήτη σε πλανήτη με στόχο την επίτευξη στόχων και την κυριαρχία στη γενικότερη περιοχή. Κάθε πλανήτης έχει διάφορες αποστολές και κάθε αποστολή χωρίζεται σε επιμέρους objectives, συνθέτοντας έτσι μια παραδοσιακή δομή. Η ποικιλία που πηγάζει από τη διαφορετικότητα των τριών αντιπάλων, από την πληθώρα των όπλων, αλλά και τα ίδια τα objectives, δυστυχώς χάνεται μετά από λίγη ώρα, όταν ο παίκτης συνειδητοποιήσει ότι κάθε αποστολή έχει παρόμοιο μοτίβο και ακολουθεί συγκεκριμένη εξέλιξη. Πράγματι, τα objectives αδυνατούν να προσφέρουν κάτι καινούριο, καθώς αναλώνονται σε capture the flag και escort missions, καθώς και σε αποστολές καταστροφής/ενεργοποίησης συγκεκριμένων στόχων. Προς έκπληξη όλων, η μάχη που δίνει το ίδιο το Helldivers δεν χάνεται, καθώς η μαγεία του co-op και η επιτακτική ανάγκη για τακτική προσέγγιση καταφέρνουν να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τα objectives και να σπρώξουν μπροστά την ίδια τη δράση. Κάτι που γίνεται αντιληπτό στις δυσκολότερες αποστολές, όπου η ένταση των επιμέρους μαχών κυριαρχεί με ευκολία και έρχεται σε αντίθεση με τη μονοτονία των αρχικών αποστολών που μετά από λίγο καταντούν διαδικαστική υπόθεση.
Αυτή η ένταση στις μάχες ενισχύεται φυσικά και από τον co-op χαρακτήρα του τίτλου. Αν και μπορεί κανείς να παίξει μόνος του, η αλήθεια είναι ότι δεν θα καταφέρει να προχωρήσει αρκετά. Οι δυσκολότερες αποστολές (ο παίκτης δεν είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει μια γραμμική εξέλιξη, αλλά μπορεί να επιλέξει όποια σχεδόν αποστολή θέλει) απαιτούν την ύπαρξη ομάδας και οι εύκολες γίνονται, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, γρήγορα βαρετές, ιδιαίτερα όταν κάποιος παίζει μόνος του. Ευτυχώς, η συμμετοχή σε κάποια ομάδα είναι ιδιαίτερα εύκολη υπόθεση. Η Arrowhead έξυπνα επιτρέπει το cross-play (μάλιστα η τιμή του τίτλου περιλαμβάνει και τις τρεις διαθέσιμες εκδόσεις), αλλά και το local co-op (πέρα φυσικά του online).
Οι παίκτες προσπαθούν να υπερασπιστούν τη λεγόμενη Super Earth από τα Bugs, τα Cyborgs και τους Illuminati για λόγους που μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Σε όλες τις περιπτώσεις, η σύνδεση και όλα τα «βαρετά» τεχνικά θέματα τακτοποιούνται με το συντομότερο δυνατό τρόπο, ενώ το ίδιο εύκολη είναι η συμμετοχή σε κάποιο παιχνίδι αγνώστου, για όσους δεν έχουν τις απαραίτητες κοινωνικές συναναστροφές. Όλα αυτά γίνονται σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί το ισχυρότερο χαρτί του τίτλου, που δεν είναι άλλο από το καθεαυτό co-op gameplay. Οι επιλογές που έχουν γίνει σε αυτόν τον τομέα μπορεί αρχικά να φαίνονται ως απλές λεπτομέρειες, όμως γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η κυριότερη από αυτές είναι το λεγόμενο friendly fire. Ναι είναι δυνατό να σκοτώσει κανείς τους συμπαίκτες του και όχι δεν μπορεί να απενεργοποιηθεί. Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία επιπρόσθετου άγχους στις μάχες, καθώς όλοι πρέπει να αποφεύγουν τις "τυφλές" επιθέσεις και το ασταμάτητο άδειασμα του γεμιστήρα. Το ίδιο άγχος δημιουργεί και το κλασικό respawn μετά από το θάνατο ενός παίκτη, καθώς η επανεμφάνισή του εξαρτάται από τους συμπαίκτες του και την ψυχραιμία τους να εκτελέσουν μια διαδικασία που μέσα στην ένταση της μάχης δεν είναι καθόλου εύκολη.
Η Arrowhead έξυπνα επιτρέπει το cross-play (στην τιμή του τίτλου περιλαμβάνονται και τις τρεις διαθέσιμες εκδόσεις), αλλά και το local co-op.
Εξίσου δύσκολη είναι και η χρήση των λεγόμενων stratagems. Πρόκειται για εξοπλισμό που επιλέγει ο παίκτης στην αρχή κάθε αποστολής και οποίος προσφέρει αμυντικά και επιθετικά πλεονεκτήματα. Αυτά ποικίλουν από απλά κιβώτια με πυρομαχικά έως οχήματα, mechs και πύργους με πυροβόλα. Συνήθως προσφέρουν ένα εξαιρετικό επίπεδο βάθους στις μάχες, καθώς η σωστή χρήση τους μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα της εκάστοτε αναμέτρησης. Το πρόβλημα είναι ότι το friendly fire ισχύει και για αυτά, που σημαίνει ότι ένα βιαστικό π.χ. air strike μπορεί να εξοντώσει με τη μία ολόκληρη την ομάδα και να οδηγήσει σε πλήρη αποτυχία της αποστολής. Σε περίπτωση επιτυχίας, το Helldivers επιβραβεύει τον παίκτη με τον κλασικό τρόπο. Υπάρχει σύστημα skill tree για τα όπλα και τα stratagems που ξεκλειδώνονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά και levelling system για τον ίδιο το χαρακτήρα. Παράλληλα, κάθε νίκη συμβάλλει στη γενικότερη έκβαση του πολέμου. Ανάλογα με αυτήν, οι παίκτες καλούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα να συμμετέχουν σε συγκεκριμένα timed events, είτε για να προστατεύσουν κάποια μεγάλη πόλη της Super Earth είτε για να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον πλανήτη του εκάστοτε αντιπάλου. Πληροφοριακά, η ομάδα ανάπτυξης αναφέρει ότι ο πόλεμος διαρκεί 4-6 εβδομάδες πριν ξεκινήσουν όλα από την αρχή.
Το Helldivers αρχικά μπερδεύει. Το αδιάφορο σενάριο και ο παραδοσιακός πυρήνας του gameplay δεν αποκαλύπτουν άμεσα τις χάρες του. Η ένταση κατά τη διάρκεια της μάχης και οι πολλές λεπτομέρειες και επιλογές που ενισχύουν τον co-op χαρακτήρα του, η δυσκολία των αποστολών και η ομαλότητα του τεχνικού τομέα σχεδόν κάνουν πέρα τα κοινότυπα objectives και τα θέτουν σε δεύτερη μοίρα, αναδεικνύοντας την προσπάθεια της Arrowhead. Ο persistent κόσμος προσφέρει μια οργανική αίσθηση στον τίτλο και κάνει πιο έντονο το αίσθημα της κοινότητας, η οποία φαίνεται πως ήδη τον στηρίζει σημαντικά. Η ευκολία συμμετοχής σε online και μη παιχνίδια (αλλά και ο συνδυασμός μεταξύ τους) χαρίζει στο Helldivers μια ευελιξία που είναι απαραίτητη για την επίτευξη των στόχων του. Στόχοι που ναι μεν δεν αγγίζουν το χαρακτηρισμό του απόλυτου co-op, όμως φτάνουν, παραδόξως, αρκετά κοντά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity