Τα έχουμε πει πολλές φορές για την παγίδα του συναισθηματισμού και των αναμνήσεων που σπρώχνουν στην αναζήτηση προσπαθειών που η λογική και η πρακτική των καιρών σημαίνουν πως οδηγούν σε απογοήτευση. Μακάρι τούτο εδώ το review να ήταν η εξαίρεση. Δεν είναι. Μια φορά και έναν καιρό, στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, αλλά και στην ακμή της, όταν το συγχωρεμένο -που πρόκειται να αναστηθεί- πια Mega ήταν στα πάνω του, όποτε είχαν κάποια απεργία οι δημοσιογράφοι και δεν είχε ειδήσεις, το κανάλι έβαζε με μαθηματική ακρίβεια δύο ταινίες: το «Ραντεβού στα Τυφλά» με τους Μπρους Γουίλις και Κιμ Μπέισινγκερ και το «Η Μέρα της Μαρμότας» με τον Μπιλ Μάρει. Η δεύτερη ήταν κατά τη γνώμη μας η καλύτερη και αποτελεί γενικά μία από τις ταινίες που σημάδεψε τη γενιά της, όχι σε επίπεδο κάποιου αριστουργήματος, αλλά ως ανάλαφρη και ευρηματική περίπτωση. Για όσους δεν τη γνωρίζουν, η ταινία ασχολείται με τις περιπέτειες του μετεωρολόγου Phil Conners, που επισκέπτεται μία πόλη, το Πουκίπσι, όπου μια μαρμότα βγαίνει μία φορά τον χρόνο από τη φωλιά της και «ανακοινώνει» τι καιρό θα κάνεις φέτος το χειμώνα. Ο ήρωας της ταινίας κάνει αγγαρεία, μέχρι που, όταν ξυπνάει το επόμενο πρωί, ζει και ξαναζεί την ίδια μέρα.
Στο παιχνίδι οι ρόλοι ελάχιστα αλλάζουν μιας και ήρωας είναι ο επίσης τηλεοπτικός αστήρ Phil Conners Jr., γιος του θανόντα πρώτου ήρωα, που επιστρέφει στη γενέτειρα του, εκεί που ζει πλέον η οικογένειά του, για τα εγκαίνια του αγάλματος του πατέρα του. Και αυτός βαριέται και αυτός ζει την ίδια μέρα της μαρμότας. Όμως οι διαφορές είναι μεγάλες. Μένοντας στο σεναριακό επίπεδο, το παιχνίδι προσπαθεί να μείνει κοντά στην ταινία αποτελώντας το υποτίθεται sequel της, αλλά εξαιτίας μίας και μόνης αμαρτίας χάνει την μπάλα ενώ ήταν σε καλό δρόμο. Ενώ η πόλη, οι κάτοικοί της και η όλη ατμόσφαιρα της είναι σωστά, σε μία προσπάθεια εκσυγχρονισμού του ύφους (;) ο τίτλος περιέχει πολύ «ενήλικο» περιεχόμενο, πολλές βρισιές πολλά αχρείαστα «βρόμικο χιούμορ» και γενικά ξενίζει. Πόσο μάλλον, όταν η καρτουνίστικη αισθητική των γραφικών παραπέμπει σε κάτι που πιθανώς να ήταν φιλικό προς τα παιδιά, πριν φτάσει να κλείσει η οθόνη λόγω ακατάλληλου περιεχομένου. Πάντως σε θέματα πιστότητας και σεναρίου, ο τίτλος δεν είναι κακός.
Εκεί που χωλαίνει περισσότερο είναι στο επίπεδο του gameplay. Η επιλογή για χρήση δύο Move Controllers τελικά δεν βοηθάει και πολύ το χειρισμό που δεν είναι από τα καλύτερα παραδείγματα τίτλων με υποστήριξη VR. Εξηγούμαστε. Η χρήση του PSVR είναι άψογη, στα χειριστήρια τα χαλάμε. Μάλιστα η απουσία ουσιαστικού tutorial και η λογική trial and error δεν βοηθούν καθόλου. Γενικά θα χρειαστείτε λίγη ώρα να τα βγάλετε πέρα με το θέμα του χειρισμού. Δυστυχώς, όμως, το θέμα με το trial & error, χαρακτηρίζει, λογικά μεν, υπερβολικά δε, ολόκληρο τον τίτλο. Παίζετε, βλέπετε τι κάνατε λάθος από την εξέλιξη της ιστορίας, επαναλαμβάνετε, το διορθώνετε, πάτε παρακάτω. Αυτό θα χρειαστεί, φυσικά, πολλές επαναλήψεις της μέρας της μαρμότας, που αν έχετε συνηθίσει το χειρισμό και δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε την ίδια υπόθεση και τους ίδιους χαρακτήρες, πάει καλά. Όσο όμως ο χειρισμός δεν αποκρίνεται σωστά ή δεν τον έχετε κάνει κτήμα σας, πολύ απλά θα ζείτε μία δυσάρεστη επανάληψη. Αυτό αδικεί τους αρκετές φορές έξυπνους γρίφους του τίτλου, αλλά δεν αδικεί καθόλου τα μάλλον βαρετά του mini-games.
Σε απόλυτους αριθμούς, το πιο πιθανό είναι ο τίτλος να σας κρατήσει παρέα για 5-6 ώρες για να τον τελειώσετε κανονικά, υπό τις βέλτιστες προϋποθέσεις. Κρατάμε μία αμφιβολία για τα επίπεδα υπομονής του μέσου χρήστη VR στις ιδιοτροπίες του τίτλου, αλλά η λογική λέει ότι τουλάχιστον μία φορά ο τίτλος θα τερματιστεί. Γενικά η ιδέα της χρήσης των Move Controllers δεν μας φαίνεται και η καλύτερη δυνατή, όχι μόνο σε αυτόν, αλλά και άλλους τίτλους που τα υποστηρίζουν, πόσο μάλλον όταν ο παρών τίτλος απαιτεί 2. Η όλη λογική μας γυρίζει σε εποχές Wii, Move και Kinect που ήταν μία εφήμερη μόδα που η βιομηχανία τελικά απέρριψε. Δεν λείπουν εντυπωσιακό περιεχόμενο και δυνατότητες από το PSVR ώστε να χρειάζεται ένα αντί για 2 Move Controllers.
Οι προσδοκίες που γέννησε η απόφαση για την κυκλοφορία του τίτλου, ενώ δεν οδήγησαν σε οδυνηρή αστοχία, δεν παύουν να βαίνουν ανεκπλήρωτες. Παρά την πιστότητα, τους χαρακτήρες, το σωστό ως ένα σημείο ύφος και το συμπαθή τεχνικό τομέα, το εγχείρημα δεν ξεπερνά τη μετριότητα και δεν κερδίζει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη τίτλων του PSVR.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity