Η σκέψη πως το Yakuza Studio, ειδικά σε αυτήν του τη φάση, βρίσκει χρόνο για οτιδήποτε πέραν της σειράς Yakuza κάθεται μονομιάς παράξενα. Η επόμενη ακριβώς σκέψη, πως βρέθηκε δηλαδή χρόνος για να καταπιαστεί με το Fist Of The North Star γεννά κάτι άλλο μονομιάς: ελπίδα. Οι τίτλοι Fist Of The North Star δεν έχουν την καλύτερη τύχη γενικά. Σπανίως πετυχαίνουν εκτός Ιαπωνίας και ακόμη πιο σπάνια είναι άξιοι αναφοράς. Κι αυτό ενώ το franchise είναι αναγνωρίσιμο εδώ και 30 και πλέον χρόνια. Οι τελευταίες προσπάθειες που είδαμε προήλθαν από την Omega Force η οποία, προβλέψιμα, απλά βασίστηκε στη συνταγή Musou και μας προσέφερε κάτι αναμενόμενα αδιάφορο έως και κακό. Δυο φορές κιόλας. Το Yakuza Studio, όπως και η Omega Force, πατά σε συνταγή που κατέχει. Οπότε το Fist Of The North Star: Lost Paradise είναι, σε μεγάλο βαθμό, κάτι σαν μεταμφιεσμένο Yakuza. Και το αστείο της υπόθεσης είναι πως, όταν λειτουργεί καλά, λειτουργεί ακριβώς για αυτόν το λόγο.
Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μεν το ίδιο νεκρός όσο και του anime/manga -συμβαίνουν αυτά μετά τη χρήση πυρηνικών όπλων- στηρίζεται όμως κυρίως στην πόλη Eden που σχεδιάστηκε για τις ανάγκες του παιχνιδιού για να παίζει, κατ’ ουσίαν, το ρόλο που έχει το Kamurocho στη σειρά Yakuza. Από ένα σημείο του παιχνιδιού κι ύστερα όμως συναντούμε και κάτι που δεν είναι χαρακτηριστικό των παραγωγών Yakuza: (περίπου) ανοιχτό κόσμο. Ερημικό είναι το τοπίο, οπότε ο περισσότερος χρόνος που ξοδεύει κανείς στην έρημο αυτήν τον ξοδεύει στη μετακίνηση με όχημα, η αίσθηση και ο έλεγχος του οποίου είναι κατώτερα των περιστάσεων, κάτι που μάλλον δεν εκπλήσσει κανέναν. Τουλάχιστον παίζει το ρόλο που πρέπει η απόκλιση αυτή από την τυπική συνταγή αφού σπάει λίγο ο τυπικός ρυθμός του παιχνιδιού. Θα ήταν ακόμη καλύτερα αν η πρόσβαση στην έρημο αυτή ερχόταν νωρίτερα. Όπως και να ‘χει οι αποστολές, βασικές και παράπλευρες, μαζί με το σύστημα μάχης είναι η πραγματική ουσία. Όλα αυτά ντύνονται με αισθητική και τεχνικό τομέα που προσεγγίζει το ύφος του manga, όχι με ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο όμως, σίγουρα όχι με την ποιότητα που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τη συγκεκριμένη ομάδα ανάπτυξης. Σημασία έχει πώς κινούνται και λειτουργούν όλα βέβαια και εκεί τα νέα είναι συστηματικά καλύτερα.
Το σύστημα μάχης «πατά» σε εκείνο του Yakuza, οπότε σε ορισμένους θα φανεί γνώριμο, σε αίσθηση ειδικά, ενώ συνοδεύεται και από κάποιες ιδιαιτερότητες όπως το Burst Mode και, κυρίως, τα Talismans που εξασφαλίζει ο Kenshiro κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, βασίζονται σε άλλους χαρακτήρες και παρέχουν συγκεκριμένα buffs κ.λπ. Εννοείται ότι ο Kenshiro μπορεί να κάνει οποιονδήποτε σταθεί μπροστά του να εκραγεί και όχι μόνο. Οι κινήσεις είναι μεν εντυπωσιακές και, αναμενόμενα, υπερβολικές, κάτι που βγαίνει και σε καλό και σε κακό. Το καλό είναι το θέαμα φυσικά, το κακό είναι ότι επαναλαμβάνεται τόσο συχνά που ενίοτε χάνεται κάπως το νόημα και η βαρύτητά του. Αντίστοιχα τα boss fights ξεχωρίζουν και για καλό και για κακό, ανάλογα με την περίπτωση. Φυσικά και γίνεται χαμός, αλλά είναι προφανές ότι δεν αφιερώθηκε σε κάθε περίπτωση ικανός χρόνος ώστε να έχει ενδιαφέρον η ίδια η αναμέτρηση. Οπότε βλέπουμε σε κάποιες περιπτώσεις την πατροπαράδοτη συνταγή για boss fight, δηλαδή περισσότερη ενέργεια, περισσότερη αντοχή και ό,τι γίνει. Όλα αυτά δείχνουν βέβαια ότι, πολύ απλά, δεν υπήρχε για αυτήν την παραγωγή ο χρόνος που έχει για άλλους της τίτλους η ίδια ακριβώς ομάδα.
Εντύπωση που δεν μεταφέρεται απαραίτητα στην ιστορία και τις παράπλευρες δραστηριότητες. Στην πρώτη η ομάδα δείχνει ότι ξέρει τι κάνει, παρότι αναγκάζεται να κάνει τον Kenshiro πιο ομιλητικό από όσο περιμένουν εκείνοι που παρακολουθούν γενικότερα το Fist Of The North Star στη μια ή την άλλη του μορφή. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς δεδομένων των περιστάσεων. Το ύφος της βασικής ιστορίας είναι σωστό, σκοτεινό και μονόχνοτο, φτιαγμένο δηλαδή ώστε να αναδεικνύει την ειδική και ακλόνητη ηθική του κεντρικού ήρωα. Σπάει όμως με τις παράπλευρες αποστολές, κυρίως για καλό. Εκεί βρίσκουμε το χιούμορ που χαρακτηρίζει περισσότερο την ομάδα παρά το Fist Of The North Star, αλλά και mini games. Ναι, υπάρχουν clubs που πρέπει κάποιος να διαχειριστεί, υπάρχουν και αποστολές που βάζουν τον Kenshiro σε ρόλο θεραπευτή, μόνο που θεραπεύει ασθενείς λιώνοντάς τους το πρόσωπο με γροθιές. Διότι κάθε γιατρός δουλεύει με τα εργαλεία που έχει. Το περίεργο δεν είναι το ποιόν των αποστολών, κεντρικών και μη, αλλά η διαχείρισή τους από το παιχνίδι. Ορισμένες παράπλευρες δραστηριότητες είναι υποχρεωτικές στην πραγματικότητα. Που δεν θα πείραζε αν αυτό δεν σήμαινε πως την ώρα που πάει να γίνει κάτι σημαντικό στην κεντρική ιστορία, κάτι δραματικό έστω, το παιχνίδι αποφασίζει πως είναι ώρα να διακόψετε και να ασχοληθείτε με κάτι τελείως άσχετο και εκτός κλίματος. Διπλό το κακό όταν αυτό περιλαμβάνει ενίοτε πραγματικά άκυρες διαδρομές, μπρος και πίσω, απλά για να προβληθούν μερικά cut-scenes.
Είναι μια ακόμη ένδειξη πως το πρόβλημα δεν είναι απαραίτητα τα επιμέρους σημεία του Fist Of The North Star: Lost Paradise, τα οποία έχουν κάποια θέματα από μόνα τους, αλλά ο μάλλον βιαστικός τρόπος με τον οποίο συνδυάστηκαν στο τέλος για να συνθέσουν τον τίτλο που φτάνει στα χέρια μας. Ο οποίος, βέβαια, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει μέχρι σήμερα σχετικά με τη σειρά Fist Of The North Star, σίγουρα πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα από τις προσπάθειες της Omega Force, και, ταυτόχρονα, όχι τόσο καλοδεμένο όσο άλλοι τίτλοι με ανάλογο μοτίβο από το Yakuza Studio. Το Lost Paradise είναι ό,τι πρέπει για όσους δεν χορταίνουν Yakuza αλλά και για εκείνους που έχουν άχτι να δουν παιχνίδι της προκοπής με τον Kenshiro. Για βραβεία δεν είναι πάντως.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity