Το Final Fantasy XIV είναι ένα μικρό θαύμα. Και είναι μικρό κυρίως επειδή λειτουργεί ο συγκεκριμένος ιδιωματισμός, όχι λόγω αντικειμενικού μεγέθους. Από την ανασυγκρότηση του παιχνιδιού κι έπειτα, ύστερα από εξαιρετικά αποτυχημένο ξεκίνημα, ο κόσμος αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο το πόνημα της Square Enix που έβγαλε στον αφρό το πείσμα του Naoki Yoshida. Η γενική κατάσταση του παιχνιδιού βελτιώνεται από expansion σε expansion, κάτι που επίσης δεν είναι αυτονόητο σε ανάλογες περιπτώσεις, ενώ δικαίως κερδήθηκε αλλά και διατηρείται, η φήμη του Final Fantasy XIV πως είναι από τα καλύτερα MMO όντας ταυτόχρονα από τα καλύτερα Final Fantasy των τελευταίων ετών.
Και τα δυο αυτά συμπεράσματα στηρίζονται εύκολα από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ιστορία του Shadowbringers, αλλά και όσα επιχειρεί να εκφράσει. Ο παίκτης έχει συνηθίσει πια στη θέση του Warrior Of Light, έχει συνηθίσει, στον αναμενόμενο βαθμό, τον κόσμο του παιχνιδιού, έχει μάθει κιόλας πως αν η ιστορία είναι εκείνη που μετρά περισσότερο για τον ίδιο, το Final Fantasy XIV είναι ένας τίτλος που δικαιολογεί την επένδυση σε expansion και τους μήνες συνδρομής που απαιτούνται για να πιάσει αυτό τόπο, πριν έρθει η ώρα για διάλειμμα, πάντα με προσμονή για την επόμενη περιπέτεια, την επόμενη ιστορία. Στο Shadowbringers ο παίκτης καταλήγει γρήγορα σε άλλον, παράλληλο κόσμο, ονόματι First Star. Εκεί το φως καταπνίγει τα πάντα, όχι το σκοτάδι, οι Sin Eaters είναι φόβος και τρόμος αντί για ανακούφιση, ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δύο, στους έχοντες και τους μη έχοντες, με τους πρώτους να αρνούνται πεισματικά να ρίξουν κλεφτές ματιές στα όσα συμβαίνουν έξω από την ουτοπία που έφτιαξαν για τους εαυτούς τους. Τα πανέμορφα, πολύχρωμα τοπία δεν είναι παρά μάσκες ή ένα διαφορετικό λεξιλόγιο για το συμβολισμό του κακού που, κόντρα σε κάθε πρότερη εμπειρία, είναι το ίδιο το φως. Το main quest, ως ιστορία, είναι από τα καλύτερα παραδείγματα για expansion, για MMO και για Final Fantasy ταυτόχρονα. Το ότι συνεχίζει την παράδοση του Final Fantasy XIV, φροντίζοντας να συμπληρώνει αφηγηματικά νήματα από το σύνολο του παιχνιδιού και να αναδεικνύει πτυχές χαρακτήρων που υποτίθεται ότι είχαν ήδη προλάβει να γίνουν γνωστές ποσότητες στον παίκτη, θα ήταν έκπληξη αν δεν είχε γίνει πλέον εκτιμητέα συνήθεια. Τα μεγαλύτερα προβλήματα που βρίσκει κανείς στο main quest εντοπίζονται σε δυο σημεία. Η ολοκλήρωσή του απαιτεί την προηγούμενη ολοκλήρωση ολόκληρης σειράς από side quest που για κάποιο λόγο θέλουν έναν level παραπάνω από ότι το endgame. Επιπλέον, αναπόφευκτα, το Final Fantasy XIV δεν γλιτώνει κάθε τερτίπι ενός MMO, οπότε έχει κι αυτό το μερτικό του από αδιάφορα fetch quests, χωρίς να αναφερόμαστε στην προκειμένη σε εκείνα τα fetch quests που τυχαίνει να είναι και κάπως καλογραμμένα.
Μακράν η σημαντικότερη αλλαγή βέβαια είναι η συμπερίληψη του συστήματος Trust. Αυτό επιτρέπει σε οποιονδήποτε να προχωρήσει στο Main Quest χωρίς να περιμένει για πραγματικούς συμπαίκτες σε dungeons. Το σύστημα συμπληρώνει το party, με τους κατάλληλους για την ιστορία χαρακτήρες μάλιστα, οπότε το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ παράταιρο. Προφανώς και ο παίκτης καταλήγει με μεγαλύτερη ευθύνη για το σύνολο, σίγουρα δεν μπορεί να οργανώσει μανούβρες και τακτικές που θα ήταν εφικτές ακριβώς επειδή θα μπορούσε να επικοινωνεί με άλλους. Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο διατηρείται, ο κόσμος να χαλάσει, ο ρυθμός της πετυχημένης ιστορίας ενώ ο τίτλος μεταμορφώνεται σε MMO που μπορεί να συγκινήσει κι εκείνους που αποφεύγουν το είδος αλλά διψούν για καλό JRPG γενικότερα ή για επιπλέον (και καλύτερο) Final Fantasy. Οι υπόλοιπες παρεμβάσεις των δημιουργών με αφορμή το Shadowbringers έχουν πιο κλασικό χαρακτήρα. Κοινώς βλέπουμε την προσθήκη δυο ακόμη φυλών (Viera kαι Hrothgar), αλλά και δυο ακόμη jobs (Gunbreaker και Dancer). Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι ο Gunbreaker, που κραδαίνει gunblade, είναι αναφορά στο Final Fantasy VIII, χρειάζεται σίγουρα προσοχή όμως για να συνηθίσει στην ιδέα ότι είναι απείρως πιο αποτελεσματικός όταν ρισκάρει πέρα για πέρα τη ζωή του στο πεδίο της μάχης. Σε Dancer βρίσκουμε job που θέλει το χρόνο τους για να πιάσουν τόπο οι συνέργειες που χτίζει κατά τη διάρκεια της μάχης, χρόνο που δεν προσφέρεται σε όλο το μήκος και πλάτος του παιχνιδιού για κάποιον που είναι ήδη προχωρημένος. Όταν βρίσκεται όμως εύφορο έδαφος, ο Dancer αποδεικνύεται φαντεζί DPS class. Ενώ θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για τα δυο αυτά jobs, που πλέον δεν είναι τόσο μοναδικά όσο ήταν παλιότερα γενικά τα jobs (έχουν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες και δεν διαφοροποιούνται το ίδιο έντονα - με την ομάδα να στοχεύει στην αναδιάρθρωση του συστήματος μάχης με τον τρόπο αυτόν θυσιάζοντας ουσιαστικά μέρος της παλαιότερης ποικιλομορφίας στους μηχανισμούς), τα ερωτηματικά εστιάζουν αλλού, με μέρος της κοινότητας να μη βλέπει με καλό μάτι τις αλλαγές που έγιναν σε healers, ακόμη και αν υπολογίσει κανείς ότι η προσθήκη νέων jobs είναι φυσιολογικό να φέρνει νέες ισορροπίες ώστε να μην καταρρεύσουν οι μηχανισμοί που δεν σχεδιάστηκαν, προ ετών, με όλες αυτές τις αλλαγές κατά νου.
Είναι δύσκολο να κριθεί η απλοποίηση που έλαβε χώρα ώστε να «χωρέσει» το Shadowbringers, από την άποψη πως έχει τελείως άλλη αξία αν προετοιμάζει το έδαφος για το μέλλον που έχει στα πλάνα της η ομάδα του Naoki Yoshida και τελείως άλλη αν έγινε πράξη στο συγκεκριμένο expansion απλά για να μπερδεύει λιγότερο τους παίκτες. Ο τίτλος είναι έτσι κι αλλιώς αναπάντεχα φιλικός για τα δεδομένα του είδους του, επιτρέποντας μάλιστα την πρόσβαση σε παλαιότερα main quests, ώστε να μπορεί κάποιος να δει όλη την ιστορία όποτε θέλει, αλλά και νέο πέρασμα από αυτά ακόμη και μετά την ολοκλήρωσή τους. Σε άλλες περιπτώσεις όλο αυτό θα ήταν απίθανη αγγαρεία, όχι όμως εδώ, αφού το Final Fantasy XIV κατάφερε μέχρι σήμερα να χωρέσει πολλές αξιόλογες περιπέτειες, οι οποίες άνετα ξεπερνούν προσπάθειες της ίδιας της σειράς αλλά και άλλων σε τίτλους που δεν σχεδιάστηκαν να παίζονται online. Η αμφιβολία για τις ευρύτερες προθέσεις της ομάδας, όσο καλή προϊστορία κι αν έχει αυτή πλέον, παραμένει και δεν είναι δουλειά του παίκτη, ή του reviewer, να υποθέσει πως έγινε για ένα ακόμη καλύτερο μέλλον που, στην παρούσα, μένει στη σφαίρα της φαντασίας.
Μέχρι να βγει από τη σφαίρα αυτήν, τόσο ο παίκτης όσο και ο reviewer μπορούν να μείνουν ικανοποιημένοι από τη σιγουριά ότι η Square Enix, όσες αμαρτίες κι αν έχει μαζέψει σε άλλα πεδία, έχει καταφέρει σε MMO ό,τι δεν κατάφερε η ArenaNet στο Guild Wars 2, ενώ καλό είναι να μην αναρωτηθούμε καν πόσο απέχει η συνεισφορά της στο είδος τα τελευταία έτη σε σχέση με εκείνες της Blizzard. Μέχρι το επόμενο expansion ελπίζουμε να αποφασίσουμε τι είναι τελικά πιο αστείο: το ότι τρέχουμε στο Final Fantasy XIV για την ιστορία όσο και για την παρέα ή ότι έχει πάψει κι αυτό να αποτελεί έκπληξη.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity