Δεν πρόκειται για το καλύτερο HD remaster, ούτε καν για την καλύτερη ανάλογη προσπάθεια της HexaDrive.
Η ομάδα ανέλαβε την υποχρέωση να εκσυγχρονίσει τα μοντέλα των βασικών χαρακτήρων, να προσθέσει μερικά ακόμη FMV cut-scenes, να εφαρμόσει παντού scaling για να “ανέβει” η ανάλυση και να φροντίσει ώστε να θολώνουν με πρώτη ευκαιρία οι τόσες απλές και επαναλαμβανόμενες επιφάνειες που θα βρει στο δρόμο του ο παίκτης. Δεν πρόκειται για το καλύτερο HD remaster, ούτε καν για την καλύτερη ανάλογη προσπάθεια της HexaDrive. Ταυτόχρονα, όταν η βάση είναι τίτλος του PSP, κανένα remaster δεν πρόκειται να φέρει τα πάνω κάτω. Συν τοις άλλοις, το κοινό παραπονιόταν για την ανυπαρξία του τίτλου στη Δύση και δεν το έκανε για τον τεχνικό τομέα. Ως προς την ουσία, το Final Fantasy Type-0 HD ξεκινά δημιουργώντας προσδοκίες. Από την αρχή είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για τον πιο βίαιο τίτλο Final Fantasy που έχει περάσει ποτέ από τα χέρια μας. Δύο διαφορετικοί πολιτισμοί, ένας που βασίζεται στην τεχνολογία και ένας ακόμη που βασίζεται στη μαγεία, έρχονται αντιμέτωποι όταν ο πρώτος αποφασίζει να εισβάλλει στο δεύτερο. Πολύ νωρίς ο παίκτης θα δει ανθρώπους να υποκύπτουν στα τραύματά τους, Chocobo να αιμορραγούν μέχρι θανάτου σε μια μακάβρια πραγματικότητα που εξαφανίζει μονομιάς κάθε πεσόντα από τη συλλογική μνήμη των επιζώντων. Ο παίκτης ελέγχει τη μοίρα της Class Zero, την οποία αποτελούν 14 μαθητές που αναδείχθηκαν σε ήρωες, συγκέντρωσαν τις ελπίδες του κόσμου για την υπεράσπιση της χώρας ύστερα από επιτυχημένη παρέμβασή τους σε μάχη. Οι εν λόγω έφηβοι μπορεί να μην έχουν πάθει αμνησία αλλά όλοι ονομάζονται έτσι ώστε να θυμίζουν ή και να ταυτίζονται με αριθμούς, γεγονός που μάλλον ολοκληρώνει τον κύκλο της ειρωνείας που ξεκινά με την αυτόματη διαγραφή των νεκρών από τη μνήμη.
Ακόμη και με το ιαπωνικό voice over (που σίγουρα δεν είναι εκνευριστικό όσο το αγγλικό), η αφήγηση, το χτίσιμο των χαρακτήρων, η εξοικείωση του παίκτη με τον κόσμο που μοιράζεται ουσιαστικά τη μυθολογία της οικογένειας τίτλων Fabula Nova Crystallis, όλα αυτά αποτελούν όνειρα απατηλά. Λίγα εξηγούνται επαρκώς στον παίκτη, ακόμη και στα logs που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να τον βοηθήσουν. Μετά το πέρας του πρώτου playthrough συνειδητοποιεί κανείς ότι η δυστοκία της αφήγησης προκύπτει εσκεμμένα, αφού μετά προστίθενται κι άλλες πληροφορίες, νέα γεγονότα που καθιστούν λίγο (και πάλι όχι αρκετά) πιο εύκολη την αφομοίωση όσων συμβαίνουν. Με την ανάγνωση των πρώτων αυτών παραγράφων είναι εύκολο να αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο ζητούσε τόσα χρόνια το κοινό τη διάθεσή του τίτλου και στις υπόλοιπες μεγάλες αγορές του κόσμου.
Από την αρχή είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για τον πιο βίαιο τίτλο Final Fantasy που έχει περάσει ποτέ από τα χέρια μας.
Η απάντηση βρίσκεται στο σύστημα μάχης και στην ποικιλία των ευρύτερων μηχανισμών που συναντά κανείς στο Final Fantasy Type-0 HD. Ως μαθητευόμενοι μαθητές επιστρέφουν πάντα στην Ακαδημία, περιοχή που λειτουργεί και ως hub. Το σενάριο προχωρά με αποστολές, ωστόσο υπάρχει χρόνος για πολλές παράπλευρες δραστηριότητες. Η παρακολούθηση μαθήματος “γεμίζει μπαταρίες”, τα fetch quests είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεται κανείς με τη λεπτομέρεια ότι μόνο η μνήμη του παίκτη μπορεί να του πει πού πρέπει να επιστρέψει με τα όποια αντικείμενα για την ολοκλήρωση του quest, η συνομιλία με χαρακτήρες έχει τα δικά της οφέλη κ.λπ. Εφόσον το θελήσει ο παίκτης μπορεί να ασχοληθεί και με το overworld που τα τελευταία χρόνια ξεχνούν άλλοι τίτλοι Final Fantasy.
Ο παίκτης ελέγχει τη μοίρα της Class Zero, την οποία αποτελούν 14 μαθητές που αναδείχθηκαν σε ήρωες, συγκέντρωσαν τις ελπίδες του κόσμου για την υπεράσπιση της χώρας ύστερα από επιτυχημένη παρέμβασή τους σε μάχη.
Στο χάρτη λοιπόν εμφανίζονται εχθροί που σας περιμένουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμφανίζονται και όλοι. Αντιθέτως τα random battles παραμένουν και όλα συνηγορούν προς την αναγκαιότητα του grind. Η μετακίνηση, ειδικά λόγω UI και “φορητών” καταβολών δεν είναι και ό,τι πιο φιλικό, με τον κόσμο να χωρίζεται σε αρκετά τμήματα, την πορεία να είναι κυρίως γραμμική κ.λπ. Τα πράγματα βελτιώνονται φυσικά όταν έρθει η ώρα για fast travel. Η επιλογή κάθε δραστηριότητας έχει κόστος σε χρόνο και ο χρόνος είναι περιορισμένος μεταξύ των βασικών αποστολών. Για να είμαστε ειλικρινείς πάντως είναι επαρκής για ανάπτυξη και εξερεύνηση. Ο περιορισμός υφίσταται περισσότερο για να διατηρηθεί μια κάποια ροή.
Αυτή είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου. Ο παίκτης έχει πάντα πρόσβαση και στους 14 χαρακτήρες, για το levelling των οποίων είναι ο μόνος υπεύθυνος. Το ενεργό party δεν μπορεί να ξεπερνά τους τρεις χαρακτήρες ενώ κάποια story missions απαιτούν τη χρήση κάποιου συγκεκριμένου ήρωα, άρα η σύνθεση της τριάδας δεν αφήνεται ολοκληρωτικά και πάντα στα χέρια του παίκτη. Κάθε φορά που πέφτει κάποιος στη μάχη αντικαθίσταται άμεσα από τον επόμενο στη σειρά. Μερικές φορές ο παίκτης θα θυσιάσει τον αρχηγό της ομάδας που ο ίδιος επέλεξε διότι μόνο έτσι είναι δυνατή η εμφάνιση ενός Eidolon, έστω για λίγο, για να ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο, πάντα με τον έλεγχο να μένει στα χέρια του παίκτη.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όμως. Ψάχνετε τα κουφάρια των εξουδετερωμένων αντιπάλων για αντικείμενα, MP και λοιπά; Μάλλον. Στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον. Αν όμως εμφανιστούν με το δικό τους αρχηγό και βγει αυτός πρώτος από τη μέση, οι υπόλοιποι το βάζουν στα πόδια. Αν τους προλάβετε όμως τότε θα ρίξουν ακόμη πιο σπάνια αντικείμενα. Το καθετί μπορεί να είναι πολύτιμο διότι, μπορεί η ενέργεια να αναπληρώνεται όταν ο χαρακτήρας δεν κινείται, αλλά η ανάσταση εκ νεκρών δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση όσο έχουμε συνηθίσει από “επένδυση” δεκαετιών σε Phoenix Down. Φτάνουν αυτά; Δεν έχει σημασία. Έχει κι άλλο. Οι 14 χαρακτήρες μπορεί να μην κερδίζουν με την προσωπικότητά τους αλλά, όντας ουσιαστικά εκφράσεις των jobs που συνήθως συναντά κανείς στο franchise, έχουν αρκετά διαφορετικό στιλ στη μάχη ώστε κανείς να μη θεωρείται τελείως ανούσιος και περιττός. Όχι πως η Square Enix κατάφερε να βρει την ιδανική ισορροπία, αλλά κανείς δεν είναι άχρηστος.
Ο παίκτης έχει πάντα πρόσβαση και στους 14 χαρακτήρες, για το levelling των οποίων είναι ο μόνος υπεύθυνος
Ευτυχώς κιόλας διότι έτσι ο παίκτης μπορεί να θεωρήσει πιο λογική την αγγαρεία του levelling τόσων χαρακτήρων. Όσο περίεργο και αν ακούγεται…αφήσαμε το σύστημα μάχης για το τέλος. Σε αντίθεση με τις νόρμες του Final Fantasy, δεν υπάρχουν σειρές. Η κίνηση στο χώρο είναι ελεύθερη και το αποτέλεσμα θυμίζει πότε Final Fantasy VII: Crisis Core και πότε Kingdom Hearts. Το βάρος πέφτει σε dodges (ίσως και υπερβολικά), ενώ μαγεία και πιο συμβατικές επιθέσεις αντλούν από τις δύο αντίστοιχες μπάρες. Trinity attacks και φόρτιση των spells εγγυώνται εντυπωσιακό αποτέλεσμα αν όλα πάνε καλά, πόσο μάλλον όταν ο παίκτης εκμεταλλευθεί το περιστασιακό παράθυρο για one hit kill. Κι αν κάπου εδώ κρύβονται ελπίδες ομοιότητας με Final Fantasy XII, καλό είναι να παραμεριστούν. Ο παίκτης μπορεί να εναλλάσσεται ελεύθερα μεταξύ των χαρακτήρων, δεν μπορεί όμως να υποδείξει στην τεχνητή νοημοσύνη τι συμπεριφορά θέλει να έχει. Όταν λοιπόν το ρίξετε σε επιθέσεις εξ αποστάσεων και οι σύντροφοι που θα ήθελαν να θεωρούνται tanks κάθονται πίσω από εσάς και απολαμβάνουν τη θέα, θα αναπτύξετε νέα θεωρία για το ότι τα ονόματά τους είναι αριθμοί.
Η κίνηση στο χώρο είναι ελεύθερη και το αποτέλεσμα θυμίζει πότε Final Fantasy VII: Crisis Core και πότε Kingdom Hearts.
Όλα βέβαια, αργά ή γρήγορα, προσκρούουν στην κάμερα, η οποία δεν δείχνει να συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε κανονικότατη κονσόλα πλέον. Η συμπεριφορά της είναι κάπως απρόβλεπτη και τείνει να προτιμά να εστιάζει στο χαρακτήρα που ελέγχει ο παίκτης αντί να διευκολύνει την επίβλεψη του χώρου. Έτσι κλείνει και άλλος ένας κύκλος, αυτός της εργονομικής αστοχίας, αφού η HexaDrive δεν πρόλαβε ή δεν είχε την ευκαιρία να μεταφράσει τα πάντα όπως θα έπρεπε για τις ανάγκες χειριστηρίου και της μεγάλης οθόνης. Είναι πραγματικά δύσκολο να αγνοήσει κανείς τις ενδιαφέρουσες ιδέες που συναντώνται στο Final Fantasy Type-0 στις 40 και πλέον ώρες του πρώτου playthrough και στις άλλες τόσες για το δεύτερο. Ο τίτλος ενσωματώνει πειραματισμό και ρίσκο που η Square Enix προτιμά να αποφεύγει από “κανονικές” κυκλοφορίες Final Fantasy. Το αποτέλεσμα όμως δεν διαφέρει πολύ από τη μοίρα, κατά πώς φαίνεται, κάθε τίτλου που εντάσσεται στη μυθολογία Fabula Nova Crystallis. Με λίγα λόγια οι καλές προθέσεις δεν αποτρέπουν τις θεμελιώδεις ανοησίες, διασώζονται όμως μόνο από το σύστημα μάχης που δείχνει ότι έτυχε και της μεγαλύτερης προσοχής. Πείτε μας παράξενους αλλά κάποια στιγμή, εφόσον μιλούμε για RPG, η Square Enix πρέπει να θυμηθεί ότι χρειάζεται ανθρώπους που θα γράψουν χαρακτήρες που μάλλον το franchise άφησε πίσω του μαζί με την Yuna (και όχι πριν τη βεβηλώσει κι εκείνη).
Είναι καλύτερο να συναντούμε ενδιαφέρουσες ιδέες, έστω και άγουρες, από το αντίθετο. Ελπίζουμε λοιπόν το Final Fantasy Type-0 HD και τα προβλήματά του να είναι εκείνοι οι παράγοντες που θα οδηγήσουν από το πάθημα (το εν λόγω HD remaster) στο μάθημα (το Final Fantasy XV). Και το έχουμε αυτό το κακό. Πάντα ελπίζουμε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity