Οι παίκτες αναλαμβάνουν τον ρόλο του Takkar, ενός πολεμιστή της φυλής των Wenja, ο οποίος καταφθάνει στην περιοχή Oros για να συναντήσει τα μέλη της φυλής του που είχαν μετοικίσει εκεί.
12.000 χρόνια πριν, λοιπόν, και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να σκεφτεί κανείς ότι τα πυροβόλα όπλα, τα οχήματα και όλες οι «ανέσεις» του σύγχρονου κόσμου είναι μια μακρινή πραγματικότητα. Οι παίκτες αναλαμβάνουν το ρόλο του Takkar, ενός πολεμιστή της φυλής των Wenja, ο οποίος καταφθάνει στην περιοχή Oros για να συναντήσει τα μέλη της φυλής του που είχαν μετοικίσει εκεί. Αυτό που θα συναντήσει είναι μια φυλή αποδεκατισμένη, ενώ ο ίδιος πολύ γρήγορα θα βρεθεί να αναλαμβάνει χρέη αρχηγού, προσπαθώντας να δημιουργήσει από την αρχή ένα χωριό, να ενώσει τη φυλή και να την κάνει να αντικρίσει αυτή τη νέα εποχή που ανατέλλει από θέση ισχύος. Όπως είναι αναμενόμενο όμως, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, αφού στο δρόμο του θα σταθούν εμπόδιο τόσο η αφιλόξενη φύση, όσο και οι δύο φυλές που διεκδικούν την περιοχή για τον εαυτό τους, οι θηριώδεις Udam στο Βορρά και οι Izila στο Νότο, οι οποίοι λατρεύουν τον ήλιο και καίνε τους αντιπάλους τους ζωντανούς.
Όπως ο τίτλος προδίδει, η δράση μεταφέρεται στο μακρινό παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στο 10.000 πΧ, με τις δυνατότητες που ανοίγονται μέσα από μια τέτοια αλλαγή να φαίνονται πραγματικά απεριόριστες.
Ο Takkar όμως δεν είναι παντελώς αβοήθητος, αφού τα μέλη της φυλής του θα τον βοηθήσουν να ανακαλύψει τις ικανότητες που κρύβει μέσα του και ο ίδιος δεν γνώριζε πως είχε, ενώ σταδιακά θα ανακαλύψει νέα όπλα και νέους τρόπους να αντιμετωπίζει τους εχθρούς του και τη φύση. Αυτό πραγματικά μεταφράζεται σε δύο πράγματα: skills και crafting. Όσοι έχουν μια σχετική οικειότητα με τη σειρά Far Cry, μπορούν πολύ γρήγορα να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό. Η αλήθεια είναι πως σε αντίθεση με τις περιπέτειες του Jason Brody και του Ajay Ghale, η εξόντωση άγριων ζώων και η δημιουργία εξοπλισμού πλέον έχει μεγαλύτερο νόημα, δεδομένης της χρονικής περιόδου. Επιπρόσθετα, το ίδιο το σκηνικό βοηθάει στην ανάπτυξη ορισμένων ευρηματικών skills και ιδεών, όπως αυτή που επιτρέπει στον Takkar να εξημερώνει άγρια ζώα και να τους δίνει εντολές.
Το ίδιο το σκηνικό βοηθάει στην ανάπτυξη ορισμένων ευρηματικών skills και ιδεών, όπως αυτή που επιτρέπει στον Takkar να εξημερώνει άγρια ζώα και να τους δίνει εντολές.
Είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή, και στην αρχή δουλεύει, αφού το Far Cry Primal παίρνει ίσως το σημαντικότερο συστατικό της σειράς, το emergent gameplay, και το φτάνει στον υπέρτατο βαθμό. Πράγματι, δεν είναι λίγες οι στιγμές που αναδύονται καταστάσεις οι οποίες δε θα μπορούσαν να εκτυλιχθούν ακόμα και στα αρτιότερα σκηνοθετημένα set-pieces. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι το Far Cry Primal υστερεί σχεδόν σε όλους τους άλλους τομείς. Η αλλαγή στη χρονική περίοδο αναπόφευκτα επιφέρει κάποιους περιορισμούς ως προς το σενάριο και την πλοκή. Οι προκάτοχοί του μπορεί να μην είχαν κάποια πλοκή…για σεμινάριο, ωστόσο η παρουσία και μόνο του Vaas ή του Pagan Min ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα σημείο αναφοράς. Δυστυχώς, εν προκειμένω δεν υπάρχει ούτε κάποιος χαρισματικός «κακός», ούτε καν κάποιος ενδιαφέρων -ή έστω αστείος- δευτερεύων χαρακτήρας. Η ιστορία συνήθως βοηθάει στην ανάδειξη των «δυνατών» σημείων του gameplay – στο Far Cry Primal είναι μια σειρά από αποστολές που απλά αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τους παίκτες σε διαφορετικά σημεία του χάρτη και δεν έχουν κάποια δομή, αλληλουχία ή ενδιαφέρον. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό και κάποια boss fights τα οποία στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να χαρακτηριστούν ως βαρετά, τότε πολύ γρήγορα δημιουργείται μια ξεκάθαρη εικόνα.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Όσο οι παίκτες ανακαλύπτουν τον κόσμο του Far Cry Primal, τα πάντα σταδιακά γίνονται ολοένα και πιο οικεία. Είναι σαν μια λίστα, όπου «τικ-άρονται» όλα τα γνωστά στοιχεία της φόρμουλας open-world που έχει υιοθετηθεί, γενικότερα. Για ακόμα μια φορά θα υπάρχουν Outposts που θα καταληφθούν, θα μαζευτούν φυτά/πέτρες, θα σκοτωθούν συγκεκριμένα άγρια ζώα για το δέρμα τους, ώστε να δημιουργηθεί το καλύτερο όπλο – για να σκοτωθούν άλλα, πιο σπάνια, άγρια ζώα, και να αναβαθμιστεί το δεύτερο όπλο, με την ελπίδα (;) ο κύκλος αυτός κάποτε να κλείσει. Όσο κανείς πλησιάζει προς το τέλος της περιπέτειας του Takkar (ή της ενασχόλησής του με τον τίτλο), τόσο πιο συχνή γίνεται η αίσθηση “been there, done that”.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές όπου αναδύονται καταστάσεις που δε θα μπορούσαν να εκτυλιχθούν ακόμα και στα αρτιότερα σκηνοθετημένα set-pieces.
Αυτό σημαίνει ότι το Far Cry Primal είναι κακό σε αυτό που κάνει; Όχι, δεν είναι κακό σε αυτό που προσφέρει. Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς αυτό που προσφέρει – και δη το πόσο περισσότερα θα μπορούσε να προσφέρει, αφού τα σημάδια είναι όλα εκεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που είναι ολοφάνερο το πόσο πολύ περισσότερα θα μπορούσε να έχει καταφέρει η ομάδα ανάπτυξης αν επιχειρούσε μόνο να αποκολληθεί από τη -δοκιμασμένη- φόρμουλα. Η νύχτα, για παράδειγμα, οπότε η παρουσία των σαρκοβόρων κυνηγών είναι πιο έντονη, θα μπορούσε πολύ εύκολα να δώσει ουσιαστικό χαρακτήρα επιβίωσης, ενώ ακόμα και ο τρόμος θα μπορούσε να χωρέσει κάπου εκεί μέσα, με ελάχιστη προσπάθεια.
Η αλλαγή στην χρονική περίοδο αναπόφευκτα επιφέρει κάποιους περιορισμούς ως προς το σενάριο και την πλοκή.
Το να καταλαμβάνεις ένα εχθρικό χωριό βάζοντας φωτιά και στέλνοντας την εξημερωμένη αρκούδα σου να εξοντώσει τους προστάτες του, αφότου πρώτα έχεις ελέγξει την περιοχή μέσα από τα μάτια της κουκουβάγιας σου είναι μια πραγματικά συναρπαστική εμπειρία, κάπου μετά την 15η φορά όμως αρχίζει και κουράζει. Και σε αυτό δε βοηθάει ούτε ο μεγάλος αριθμός από δευτερεύουσες αποστολές, οι οποίες δεν παρουσιάζουν απολύτως κανένα ενδιαφέρον, ενώ πολύ γρήγορα παύουν να προσφέρουν και ουσιαστικό όφελος στον παίκτη. Εκτός ίσως από την ευκαιρία να επισκεφθεί τα διάφορα σημεία του χάρτη, όπου και μπορεί να αναδειχθεί η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον οπτικό τομέα, πάντα με τη βοήθεια της μηχανής γραφικών Dunia. Το ίδιο βέβαια μπορεί να ειπωθεί και για τον ηχητικό τομέα, με εξαιρετικά εφέ, πολύ καλό voice-acting (ακόμα και αν είναι σε μια γλώσσα που…δεν υπάρχει) και διακριτικές συνθέσεις που δένουν απόλυτα με το σκηνικό και την ατμόσφαιρα.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου είναι ολοφάνερο το πόσο πολύ περισσότερα θα μπορούσε να έχει καταφέρει η ομάδα ανάπτυξης αν επιχειρούσε μόνο να αποκολληθεί από τη -δοκιμασμένη- φόρμουλα.
Αυτό που ζημιώνει εν τέλει το Far Cry Primal δεν είναι η έλλειψη multiplayer, ούτε κάποιο σημαντικό ατόπημα. Είναι ότι προσπαθεί να ανανεώσει τη σειρά εστιάζοντας υπερβολικά σε κάποια σημεία, χάνοντας όμως στην πορεία το νόημα. Οι στιγμές που δημιουργούνται μέσα από το ίδιο το gameplay είναι πράγματι ένα σημαντικό κομμάτι του Far Cry, αλλά όχι τόσο σημαντικό που να στηρίζει έναν ολόκληρο τίτλο αυτού του μεγέθους. Κάποιες νέες ιδέες που προσθέτουν κάτι οριακά διαφορετικό σε μια ήδη γνωστή φόρμα δεν είναι αρκετές για ανανεώσουν μια σειρά – και ο μεγάλος σε μέγεθος κόσμος σε συνδυασμό με την μεγάλη διάρκεια οξύνουν το πόσο «τεχνητό» φαίνεται όλο αυτό σαν προσπάθεια. Και η ύπαρξη μιας ιστορίας που αδυνατεί έστω να «συμμαζέψει» όλα τα παραπάνω κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.
Υπό μια έννοια, βέβαια, το Far Cry Primal καταφέρνει το σκοπό του, αφού για κάποιες ώρες η όλη εμπειρία σε τραβάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έκαναν και οι προκάτοχοί του. Η όλη εμπειρία όμως γίνεται πολύ οικεία, πολύ σύντομα. Και εν τέλει αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να «ξετινάξει» από πάνω της η σειρά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity