Η Erica βλέπει το θάνατο του πατέρα της, τα πράγματα ξεφεύγουν, καταλήγει έγκλειστη, για το καλό της υποτίθεται, είναι η ίδια ύποπτη και κάπως πρέπει να καταλάβει τι έχει συμβεί, με τη βοήθεια των εμπειριών της στο «τώρα» αλλά και με κάποιες επιστροφές σε νεαρότερη ηλικία. Η περιπέτειά της κρατά μιάμιση ώρα περίπου, είναι γεμάτη επιλογές και εναλλακτικές διαδρομές, ωστόσο το σημείο στο οποίο ξεχωρίζει η παραγωγή έχει να κάνει με το πώς αποδίδονται τα πάντα. Προφανώς κι έχουμε να κάνουμε σχεδόν αποκλειστικά με βίντεο, ενώ κάθε πιθανή επιλογή σημειώνεται διακριτικά με απαλό πλαίσιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο παίκτης πατά πλήκτρα βέβαια. Καθόλου βασικά. Όλη η αλληλεπίδραση βασίζεται στην αφή, είτε χρησιμοποιεί κανείς το DualShock 4, οπότε περιορίζεται στο touch pad, είτε χρησιμοποιεί τη σχετική εφαρμογή που διατίθεται για smartphones. Στην πράξη ο παίκτης «δείχνει» προς σημεία ενδιαφέροντος, κατευθύνσεις και οι υποδείξεις αυτές οδηγούν σε διαφορετικές αλληλεπιδράσεις, είτε πρόκειται για το καθάρισμα ενός νοτισμένου παραθύρου, το άνοιγμα ενός κουτιού και το πάτημα ενός κουδουνιού, είτε κάτι φαινομενικά πιο ουσιώδες όπως η επιλογή κατεύθυνσης σε διαδρομή και η επιλογή της στάσης που θα κρατήσει η Erica σε μια συζήτηση.
Το ενδιαφέρον στην προσέγγιση της Flavourworks, σε τεχνικό επίπεδο τουλάχιστον, είναι πως όλα τα παραπάνω αποδίδονται με λιγότερες παύσεις από αυτές που περιμένει κανείς από ένα είδος που βασίζεται στη συρραφή προεγγραμμένων σκηνών. Η κάμερα διατηρεί σχεδόν συνεχώς μια κάποια κινητικότητα και οι μεταβάσεις είναι πολύ ομαλές, παρότι προφανώς και περιμένουν κάποια εντολή από την πλευρά του παίκτη. Ως κατόρθωμα είναι κάτι που θα συνειδητοποιήσουν οι πιο περίεργοι με τέτοια πράγματα, παρότι η διαφορετική αίσθηση που δημιουργείται είναι κάτι που, έστω και ασυνείδητα, γίνεται αντιληπτή από τον καθένα. Όλοι όμως θα παρατηρήσουν άλλα χαρακτηριστικά του Erica. Για αρχή είναι πιο «παιχνίδι» από τα πρόσφατα παραδείγματα στην κατηγορία, υπό την έννοια ότι επιχειρεί να βάζει και να κρατά τον παίκτη στο κλίμα φορτώνοντάς τον με απλές κινήσεις της καθημερινότητας που δεν έχουν απαραίτητα αντίκτυπο όσο δημιουργούν ατμόσφαιρα, μια σύνδεση με τον κόσμο του παιχνιδιού που βασίζεται στην οικειότητα της καθημερινότητας. Η σχεδιαστική αυτή επιλογή μπορεί εύκολα να έχει διαφορετική επίδραση σε διαφορετικούς τύπους παίκτη, σίγουρα όμως εξασφαλίζει μια κάποια συνεχόμενη προσοχή του καθενός σε οτιδήποτε περιτριγυρίζει την Erica.
Το άλλο ενδιαφέρον μέρος της προσπάθειας είναι οι ερμηνείες και η συνεχής αβεβαιότητα. Οι ερμηνείες, λοιπόν, φαντάζουν ένα συνεχές πείραμα σε deadpan, από την άποψη ότι το παιχνίδι προσπαθεί να δημιουργεί συνεχώς την εντύπωση ότι κανείς δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης, ακόμη κι αν λέει κάτι απολύτως λογικό και προφανές. Το σενάριο παίζει λίγο με τις εντυπώσεις, αφού μια ατάκα εδώ κι εκεί, πριν από την εξερεύνηση ενός χώρου και τις αλληλεπιδράσεις με άλλους χαρακτήρες, μπορεί να βάλει με τη μία τον παίκτη σε υποψίες, σε θέση να αμφιβάλλει αυτόματα για οτιδήποτε βλέπει και ακούει από εκεί και πέρα. Το πλάνο δεν λειτουργεί πάντα, αφού παρά τη βατή διάρκεια της ιστορίας καταφέρνει να κάνει κοιλιά πριν το τέλος, από την άλλη βέβαια το τέλος φροντίζει να θυμίζει στον παίκτη ότι παραήταν σίγουρος για το τι είχε καταλάβει. Ταυτόχρονα είναι αρκετά φλου ώστε να μην τον αφήνει και με ιδιαίτερη σιγουριά για τι έχει συμβεί γενικά, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μάλλον κάπως έτσι δικαιολογούνται και οι απότομες μεταπτώσεις της Erica, οι οποίες είναι στο χέρι του παίκτη. Μπορεί στην ίδια συζήτηση, από τη μια στιγμή στην άλλη, χάρη σε επιλογές του καθενός, να αλλάξει ύφος και διάθεση. Αν όλα όσα συμβαίνουν γύρω της ήταν κατά κόρον σαφή, οι εναλλαγές αυτές θα κατέληγαν κωμικές. Ως έχουν τα πράγματα, η σταθερή καχυποψία και αβεβαιότητα κάνουν την Erica να γλιτώνει την ανάδειξή της σε καρικατούρα. Όχι μόνο αυτό αλλά στέκεται και καλά ως χαρακτήρας, σίγουρα καλύτερα από τους υπολοίπους που βρίσκει στο διάβα της.
Όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες, περισσότερο απόρροια υπομονής κι επιμονής παρά νεωτερισμού σε κάποιο πεδίο, καταφέρνουν να αφήνουν τον παίκτη να αισθάνεται σταθερά άβολα. Όχι επειδή μια στο τόσο η εφαρμογή για smartphones δεν συνεργάζεται, ούτε επειδή τα πράγματα είναι πιο στριμωγμένα όταν βασίζεται κανείς στο touch pad του DualShock 4.
Η Flavourworks καταφέρνει να κινηθεί μεταξύ του έργου του Barlow και της Netflix, ποιοτικά και θεωρητικά, χτυπά μια ελαφρώς διαφορετική χορδή. Γιατί η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του καταδικάστηκε σε τόσο ελαφριά προώθηση δεν θα το καταλάβουμε εύκολα πάντως.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity