Αυτό γίνεται γρήγορα αντιληπτό όταν, πριν πέσει κανείς στα "βαθιά" μαθαίνει ότι μπορεί να διαλέξει μεταξύ δύο συστημάτων χειρισμού: εκείνου που έρχεται από τόσους άλλους τίτλους Warriors αλλά και ένα υπεραπλουστευμένο που αρκείται στο πάτημα ενός πλήκτρου για την εκτέλεση μεγαλειωδών combos. Το δεύτερο προφανώς και δεν σηκώνει ιδιαίτερη εξήγηση. Το πρώτο είναι γνώριμο για φίλους της Omega Force πάντως με light και heavy attack που είναι η βάση των πάντων. Γρήγορα όμως ξεκινούν μπολιάσματα με ιδέες που ταιριάζουν περισσότερο στο μεγαθήριο της Square Enix σε συνειδητή προσπάθεια να γίνει πιο αισθητή η λογική ενός JRPG παρά το διαφορετικό χαρακτήρα κάθε τίτλου Warriors. Υπάρχει party με τέσσερις κύριους χαρακτήρες, νέους μάλιστα ειδικά για το συγκεκριμένο τίτλο, χωρίς να λείπουν cameos από γνωστότερους χαρακτήρες από διαφορετικούς τίτλους της σειράς που μπορούν μεν να χρησιμοποιηθούν αλλά δύσκολα θα πάρουν θέση βασικού από τη στιγμή που το levelling "τρέχει" μόνο για την τετράδα. Κάθε άλλος συνδυασμός δηλαδή είναι μεγαλύτερη αγγαρεία από όσο έχει νόημα στην πράξη.
Ως άλλο ένα crossover, είναι πρέπον να εξηγηθεί σε τι αποσκοπεί. Δεν προσπαθεί να είναι και τόσο τίτλος Warriors παρά μόνο σε βασικό επίπεδο, ούτε και προσπαθεί να είναι δεκανίκι για τους φανατικούς του Dragon Quest.
Ύστερα από την παραδοχή αυτή, η ηρεμία και ο ανθρώπινος σχεδιασμός της πορείας σας είναι πιο ρεαλιστικό ενδεχόμενο. Δεν υπάρχουν απολύτως φαντασμαγορικές επιθέσεις Musou, υπάρχουν όμως πολλές λεπτομέρειες που δίνουν χαρακτήρα στο σύνολο. Άλμα αλλά και διπλό άλμα, 4 ξόρκια που καταναλώνουν MP, όχι ειδική μπάρα, με τα τελευταία να αναπληρώνονται με απλές επιθέσεις. Με τα πολλά ενεργοποιείται και το Tension Mode, κατά το οποίο ο χαρακτήρας δεν παθαίνει ζημιά για μικρό χρονικό διάστημα, ανεβάζει ρυθμό και ενισχύει επιθέσεις. Ανοίγει πόρτα για το coup de grace, μια όντως εντυπωσιακή επίθεση που εκτιμάται κόντρα σε boss fights. Γενικότερα στη μάχη πάντως η επανάληψη δίνει και παίρνει, αναμενόμενα μάλιστα, αλλά η κατάσταση βελτιώνεται κάπως από το γεγονός ότι μπορείτε να εναλλάσσεστε μεταξύ των χαρακτήρων του party με το πάτημα ενός πλήκτρου. Ελαφρώς διαφορετικό στιλ και πιο διαφορετικά skills και abilities, π.χ. Parry για όσους χρησιμοποιούν σπαθί ή area of effect για εκείνους που κραδαίνουν staff, κρατούν λίγη δροσιά παραπάνω σε μια θάλασσα από επαναλαμβανόμενες αποστολές που βασίζονται σε τρεις ουσιαστικά συνταγές.
Το Dragon Quest Heroes ενσωματώνει ιδέες και κινήσεις που θα μπορούσαν να το καταστήσουν ταυτόχρονα ιδανικό πρώτο βήμα τόσο στον κόσμο του Dragon Quest όσο και στη λογική των τίτλων Musou, ίσως καλύτερο και από το Hyrule Warriors.
Συνεπώς το ότι επιλέγουμε στην αρχή έναν από δύο βασικούς χαρακτήρες που έχουν διαφορά στο ύφος τους, το elemental affinity, όχι όμως στην πορεία των πραγμάτων. Όποιον και να διαλέξετε, ελάχιστα πράγματα αλλάζουν στην πορεία του παιχνιδιού. Μιας και είπαμε για party αλλά και άλλους συνοδευτικούς χαρακτήρες, αργά ή γρήγορα πρέπει να ασχοληθούμε με την τεχνητή νοημοσύνη. Χωρίς κάποιο σύστημα τύπου Gambit, θα αναγκαστείτε να αλλάζετε χαρακτήρες για όλες εκείνες τις φορές που δεν συγκινούνται από όσα γίνονται μπροστά τους. Το γεγονός ότι η αστοχία...εγκεφάλου δεν είναι καν σταθερή, σας κάνει να αναρωτιέστε τι θα σας τύχει την επόμενη φορά. Και το πρόβλημα αυτό επεκτείνεται και σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες που έχει να παρουσιάσει το Dragon Quest Heroes.
Πάνω στη μάχη θα πέσετε πάνω σε Monster Coins. Αυτά σας επιτρέπουν να κάνετε summon κάποια πλάσματα και να τα χρησιμοποιήσετε στην αποστολή σας. Εκτός του ότι έχουν πολύ αστεία ονόματα που βασίζονται στην ονομασία του είδους τους (πραγματικά η έμπνευση στις παραλλαγές των Slime φαίνεται να είναι αστείρευτη). Κάποια εμφανίζονται για να εκτελέσουν μια καίρια επίθεση/buff και τέλος. Άλλα έρχονται να αναλάβουν ρόλο φρουρού. Μπορείτε να τους πείτε πού να σταθούν και να λειτουργήσουν ως οπισθοφυλακή. Ενδιαφέρον δεν ακούγεται όλο αυτό; Όχι και τόσο χωρίς νοημοσύνη της προκοπής. Είναι γνωστό πως η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ατού των τίτλων Warriors αλλά το πρόβλημα είναι διπλό όταν βασικές λειτουργίες που προστίθενται βασίζονται σε κάτι που λίγο-πολύ δεν υφίσταται. Σε αντίθεση με άλλους τίτλους Warriors οι χάρτες είναι πιο μικροί στο Dragon Quest Heroes. Αυτό κάνει πιο σύντομη την ολοκλήρωσή τους που δεν το λέμε και κακό. Άλλο 15 λεπτά επανάληψης και άλλο 1 ολόκληρη ώρα όπως συμβαίνει συνήθως σε τίτλους του είδους. Κατά τα άλλα τα ενδεχόμενα είναι τρία. Είτε πρέπει να εξαφανίσετε τους πάντες, είτε να υπερασπιστείτε κάποια σημεία και παράλληλα να διαλύσετε πύλες από τις οποίες διέρχονται, ασταμάτητα, νέα τέρατα αλλά και εκείνα που είναι πρελούδιο για το επόμενο boss.
Στην τελευταία περίπτωση τα πράγματα απαιτούν λίγη τακτική παραπάνω και σίγουρα επιδεικνύουν περισσότερη φαντασία, αφού η σχετικά μικρή κλίμακα των επιπέδων επιτρέπει την αξιοποίησή τους σε αυτές τις μάχες. Τα μπολιάσματα συνεχίζονται πάντως. Θα καταλήξετε με airship που λειτουργεί ως κινητή πόλη μιας και σίγουρα δεν υπάρχουν άλλα hubs στο ίδιο το παιχνίδι. Ανταμοιβές που συνδέονται (ή και όχι) με trophies γίνονται διαθέσιμες εκεί, ανοίγονται ορίζοντες για αλχημεία, αγορά και αναβάθμιση εξοπλισμού και, πιο σημαντικό ίσως, side quests που σηκώνουν το βάρος του grind. Αυτό που δεν μπορείτε να κάνετε είναι να επιστρέψετε σε main missions που έχετε ολοκληρώσει, με το σκεπτικό ότι προσομοιώνεται η δομή ενός RPG campaign.
Είναι γνωστό πως η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ατού των τίτλων Warriors αλλά το πρόβλημα είναι διπλό όταν βασικές λειτουργίες που προστίθενται βασίζονται σε κάτι που λίγο-πολύ δεν υφίσταται.
Επιπλέον, όπως και να το δει κανείς, τα μενού είναι σχεδιασμένα έτσι, με τόσα βήματα, τόσο αχρείαστο κείμενο και ηχητικά εφέ με διάρκεια που απλά μπλοκάρουν το επόμενό σας βήμα, είναι μια ωδή στο Dragon Quest που θα προτιμούσαμε να είχε μείνει εκτός. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν επιτρέπεται καν η αγορά πολλαπλών αντικειμένων με τη μία, ενώ το μικρό inventory δοκιμάζει νεύρα όταν στραφείτε στα σοβαρά προς την αλχημεία.
Ο όλος συνδυασμός φιλοδοξεί να είναι για το Dragon Quest ό,τι και το LEGO Star Wars για το Star Wars: πάτημα για γνωριμία μικρών ή και μεγάλων με ένα από τα ιστορικότερα αλλά και πιο αγκυλωτικά franchises της βιομηχανίας.
Θα παρατηρήσατε πως δεν έχει γίνει ιδιαίτερος λόγος για σενάριο και πλοκή. Λογικό διότι ίσα που υπάρχουν. Παρά το προσωπείο του RPG το μόνο που συμβαίνει είναι να δείτε ένα μυστηριώδες νέφος που κάνει όλα τα μέχρι πρότινος φιλειρηνικά τέρατα του κόσμου να βάλουν στο μάτι τους ανθρώπους. Που και που κάτι συμβαίνει, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά, ούτε οι ίδιοι οι χαρακτήρες. Πάντως τα προφανή βοηθούν το Dragon Quest Heroes. To σχέδιο του Akira Toriyama αποδίδεται πολύ καλά χωρίς ποτέ να γίνεται απαιτητικό για το hardware πράγμα που μεταφράζεται, φυσικά, σε 60fps. Τα voice overs αλλά και η απόδοση του κειμένου είναι πραγματικά πολύ καλά, υπογραμμίζοντας ότι Square Enix και Koei Tecmo αντιμετώπισαν με θέρμη την έκδοση του παιχνιδιού για τις αγορές της Δύσης. Δεν είναι αυτό το κομμάτι βέβαια που κάνει ακόμη τη Δύση να δυσπιστεί. Είναι η έλλειψη βάθους εκεί που φαίνεται ότι θα ωφελήσει ή η απώλεια λειτουργιών που συναντώνται αλλού στο είδος, αυτή του οποιουδήποτε είδους multiplayer.
Το Dragon Quest Heroes ενσωματώνει ιδέες και κινήσεις που θα μπορούσαν να το καταστήσουν ταυτόχρονα ιδανικό πρώτο βήμα τόσο στον κόσμο του Dragon Quest όσο και στη λογική των τίτλων Musou, ίσως καλύτερο και από το Hyrule Warriors. Δεν το καταφέρνει όμως, μάλλον επειδή, 18 χρόνια τώρα, όλα εξελίσσονται βασανιστικά αργά στο εσωτερικό της Omega Force. Στην καλύτερη περίπτωση είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή μεταξύ των πρόσφατων spin offs, κρατώντας τον καλύτερο εκπρόσωπο της σειράς στο Wii U. Και αν αυτό δεν είναι κάπως ειρωνικό, δεν ξέρουμε τι άλλο θα μπορούσε να είναι.
Ασχολήθηκα 30+ ώρες μαζί με το τίτλο. Γενικά δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα μιας και περίμενα λίγο καλύτερο αποτέλεσμα. Βέβαια κακός τίτλος δεν είναι σε καμία περίπτωση. Μου άρεσε η γενική ιδέα του hub αλλά και το πως παίρνεις rewards από side quests. Τα γραφικά ήταν πολύ καλά και οι φωνές εξίσου καλές ΑΛΛΑ το gameplay μου φάνηκε τραγικά αργό, και κάποιες φορές ο τίτλος γινόταν άδικος. Ειδικά μετά την ολοκλήρωση του main story σε πετάει σε meta game αποστολές οι οποίες αν δεν ρίξεις τεράστιο grinding απλά δεν προχωράς. Και αυτό ήταν που κατέστρεψε την εμπειρία για εμένα. Ελπίζω στο sequel να μην υπάρχουν τέτοια προβλήματα αλλά και να υπάρχει περισσότερο φαντασία στις αποστολές.
Μια διόρθωση μόνο. Level ανεβαίνουν και όσοι δεν είναι μέσα στο party αλλά σε τραγικά χαμηλούς ρυθμούς. Δεν είμαι σίγουρος αν το έγραψες αλλά δεν το έπιασα, οπότε και το λέω μήπως καλά κατάλαβα.
Μιας και που ασχοληθηκα με τον τιτλο και πηρα και το πλατινουμ (δηλαδη εφαγα μπολικες ωρες)νομιζω οτι το 6 το αδικει αν εισται fun dynasty warrios παρτε το με κλειστα ματια ειδικα τωρα που εχει πεσει η τιμη του το παιχνιδι μου αρεσε και ειχε μπολικες φρεσκες ιδεες που μπορουσαν να εχουν εκτελεστει καλυτερα περιμενω οτι η συνεχεια του θα ειναι καλυτερη .
@dawnstar Ισχύει ότι δεν είναι και για 6 ο τίτλος αλλά επειδή έριξα και εγώ ώρες πραγματικά σου αφήνει μια πίκρα στο τέλος. Δεν πήγα για platinum γιατί όπως έγραψα το ξαφνικό ανέβασμα της δυσκολίας αλλά και το πολύ grinding με χάλασαν. Έχω παίξει αρκετά JRPGs και πραγματικά δεν το χειρίστηκαν σωστά το κομμάτι αυτό.
Καλα jrpg δεν το λες ενα action με στοιχεια rpg ειναι γενικα ειχε ωραιες ιδεες και ναι θα μπορουσε να ειναι καλυτερο θα δουμε στο επομενο το grinding που λες μετα το τελος οντως ηταν πολυ
Σίγουρα δεν είναι RPG. Ούτε η Koei Tecmo δεν λέει κάτι τέτοιο.
Για τα της βαθμολογίας θα συμφωνήσουμε πως διαφωνούμε πάντως. Δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα Musou game και, συν τοις άλλοις, κάνει το αδιανόητα παράλογο να εφαρμόσει μερικούς ωραίους μηχανισμούς που βασίζονται στη λειτουργία της τεχνητής νοημοσύνης και μετά δεν ασχολείται με την τεχνητή νοημοσύνη. Η καλύτερη ιδέα του παιχνιδιού είναι ουσιαστικά άχρηστη στην πράξη. Το ότι ο Musou fan θα το δεχτεί, δεν είναι κάτι που αφορά ή έχει λόγο να αγγίζει ένα review.
Plus, το 6 δεν είναι κακός βαθμός.
Για το levelling, δεν έκανα τη διευκρίνιση, διότι στην πράξη δεν υπάρχει διαφορά ουσίας. Δεν αξίζει να προσπαθήσει κάποιος να levelάρει πολλούς χαρακτήρες πέραν των βασικών, παρά μόνο να σιγουρευτεί ότι ένας-δυο θα φανούν απολύτως ξεκάθαρα χρήσιμοι. Κι αυτό για να φανεί σημαίνει έντονο rotation, άρα τρελό management προκειμένου να μη μείνει κάποιος βασικός χαρακτήρας πολύ πίσω από τους υπολοίπους.
Αυτό για του χαρακτήρες ισχύει. Στην ουσία όλο το παιχνίδι το έβγαλα με τον πρωταγωνιστή, Jessica, Terry και αφού τον ξεκλείδωσα, εκείνον εκεί τον τύπο που είναι λες και έχει βγει από Castlevania. Αλλιώς τον King. Παίζει να είναι κι οι πιο OP χαρακτήρες για το main game τουλάχιστον. Ειδικά η Jessica η οποία γέμιζε το tension σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Όσο για το θέμα του RPG εμένα μου φάνηκε πως στο meta game έτσι προσπάθησαν να το κάνουν. Κυρίως λόγω grinding. Στα One Piece δεν είχα πρόβλημα με το meta game ακόμα και σε μεγάλες δυσκολίες.