Το δημιούργημα της Retro Studios δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να δείξει την ικανότητα της μαμάς εταιρείας. Ο πολύχρωμος κόσμος του Donkey Kong συναρπάζει από το πρώτο λεπτό, ιδιαίτερα αν κάποιος συνδέσει το μηχάνημα σε μια τηλεόραση. Ναι τα γραφικά είναι ίδια με αυτά της έκδοσης του Wii U, αλλά το Switch καταφέρνει σε docked mode να ανεβάσει την ανάλυση σε 1080p, γεγονός που δίνει μια επιπλέον λάμψη και μια ζωντάνια σε έναν έτσι κι αλλιώς ζωντανό και λαμπερό κόσμο. Όλα δείχνουν πολύ πιο καθαρά, οι λεπτομέρειες αναδεικνύονται, τα μάτια θαμπώνονται. Ακόμα και σε portable mode, όπου η ανάλυση πέφτει φανερά και εμφανίζεται μια ελαφριά θολούρα στην εικόνα, όλα δείχνουν πολύ καλύτερα σε σχέση με την αρχική έκδοση. Σύμμαχος στην προσπάθεια της εικόνας το ασυμβίβαστο frame rate που κλειδώνει στα 60 fps και σε καμία περίπτωση δεν λέει να πέσει από εκεί. Και ευτυχώς γιατί οι απαιτήσεις του τίτλου για ομαλή κίνηση με άμεση απόκριση είναι τουλάχιστον αυξημένες. Το Donkey Kong Country: Tropical Freeze, σύμφωνα και με την παράδοση της σειράς, δεν είναι για τους αμύητους. Είναι ένα εξαιρετικά hardcore platformer, το οποίο απαιτεί ταχύτητα, παρατηρητικότητα και πολλή, μα πολλή, υπομονή. Ο παίκτης διαρκώς καλείται να μετρήσει και να υπολογίσει τα αδιανόητα. Την πλατφόρμα που σίγουρα θα διαλυθεί με το που την αγγίξει, το κλαδί που πηγαινοέρχεται, τον εχθρό που «όλως τυχαίως» βρίσκεται στο χειρότερο δυνατό σημείο και φυσικά το αναθεματισμένο γράμμα της λέξης KONG που πρέπει οπωσδήποτε να φτάσει, αφού πρώτα συνδυάσει όλα τα παραπάνω με επιτυχία και ό,τι άλλο μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά. Και όλα αυτά σε ένα δισδιάστατο επίπεδο που δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να γκρεμιστεί, να αλλάξει σχήμα, να εμφανίσει νέες διαδρομές, να δείξει, χωρίς να το παρακάνει, μυστικά δωμάτια και χώρους. Και το frame rate παραμένει αγέρωχο σε κάθε περίπτωση.
Φυσικά η δυσκολία προκαλεί και προβλήματα. Οι αφοσιωμένοι στο 100% θα πρέπει να προετοιμαστούν για αρκετό trial and error, καθώς οι ενδείξεις για τα μυστικά δεν είναι πάντα εύκολα κατανοητές, ειδικά όταν γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω από τον πρωταγωνιστή. Ναι, οι ζωές μαζεύονται εύκολα, όμως μπορούν το ίδιο εύκολα να εξαφανιστούν (ειδικά προς το τέλος), αναγκάζοντας σε επανάληψη ολόκληρου του επιπέδου. Και παρά το ότι τα checkpoints είναι τις περισσότερες φορές σε σωστά σημεία, υπάρχουν στιγμές που δεν είναι αρκετά ή ο παίκτης θα παρακαλούσε να είναι πιο κοντά, κυρίως όταν τα τμήματα που περικλείουν ξεπερνούν τον εαυτό τους. Αν τα checkpoints δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχος του παίκτη, ο χειρισμός σίγουρα αποτελεί ένα δυνατό του όπλο. Σφιχτός, άμεσος, αλλά και στρυφνός σε σημεία, απαιτεί συνήθεια χωρίς να αδικεί. Και όλα αυτά πηγάζουν από τον ίδιο τον Kong, που δείχνει απρόθυμος να κάνει το όποιο άλμα, λόγω του βάρους του. Λογικό, αλλά απαιτεί συνήθεια, ειδικά αν κάποιος προέρχεται από τίτλους με πιο “ανάλαφρους” πρωταγωνιστές, όπως τα Mario και τα Rayman. Παρά την απροθυμία του και τη βαριά του αίσθηση, ο Kong δεν στερείται ευελιξίας. Απλώς ο παίκτης πρέπει να αλλάξει το ρυθμό του, να υπολογίσει στο μέτρημα το ειδικό βάρος του πρωταγωνιστή και να θυμάται ότι το δεύτερο συνεχόμενο άλμα απαιτεί δεύτερο, σωστά χρονισμένο, πάτημα του πλήκτρου ή το κράτημα στα κλαδιά απαιτεί το συνεχόμενο κράτημα της σκανδάλης.
Λεπτομέρειες που όμως μετά από λίγο δείχνουν τη σημασία τους. Μικρό παράπονο η συνήθεια της ομάδας να βάζει στο ίδιο πλήκτρο δύο διαφορετικές κινήσεις (ειδικά το roll και η κίνηση που ο Kong χτυπάει με τα χέρια του το έδαφος) που μπορούν να οδηγήσουν σε άδικους θανάτους, μόνο και μόνο γιατί η αντίληψη του παίκτη και του παιχνιδιού σχετικά με το σημείο όπου γίνεται η εναλλαγή, συνήθως διαφέρει (το roll θέλει τον Kong να κινείται, το χτύπημα ενεργοποιείται όταν είναι ακίνητος, το μπέρδεμα είναι σίγουρο όταν η στιγμή απαιτεί βιασύνη).
Η κορύφωση της δυσκολίας, τα bosses του κάθε νησιού, δεν απογοητεύει. Τουλάχιστον όχι ως προς τη δυσκολία. Πρόκειται για μακροσκελείς διαδικασίες, με τρεις βασικές φάσεις επιθέσεων, χωρίς κάποιο checkpoint στο ενδιάμεσο. Το τελευταίο βαραίνει λίγο το πρώτο. Η μεγάλη διάρκεια που έχουν ορισμένες αναμετρήσεις αποδεικνύεται κουραστική, όταν κάποιος αναγκάζεται να τις επαναλάβει αρκετές φορές. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει αδικία. Δύσκολα μεν, αλλά τίποτα δεν είναι ανυπέρβλητο μπροστά στο καλό μνημονικό του παίκτη που ξέρει να παρατηρεί επιθέσεις.
Παρά τη δυσκολία, το port για το Switch κάνει προσπάθειες να προσεγγίσει και τους μη αμύητους. Προσφέρει το λεγόμενο Funky mode, ένα είδος easy mode που συνοδεύεται από νέο playable χαρακτήρα (τον Funky Kong). Ο Funky έχει περισσότερες καρδιές, μπορεί να πατάει ανενόχλητος σε καρφιά και παρόμοια αντικείμενα, να κολυμπάει χωρίς να ανησυχεί για την αναπνοή του κ.ο.κ. Ενισχυμένοι εμφανίζονται και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, που έχουν κι αυτοί περισσότερες καρδιές. Και μιας και τους αναφέραμε, οι Diddy, Dixie και Cranky προσφέρουν μικρή, αλλά σημαντική βοήθεια, μιας και δίνουν επιπλέον καρδιές και κινήσεις στον Kong (ανεξαρτήτως mode). Αν και ο αριθμός τους δεν δικαιολογείται, μιας και μόνο η Dixie φαίνεται να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια στο platforming (δίνοντας στον παίκτη την προσωρινή ευκαιρία να υπολογίσει λάθος κάποιο άλμα και να βγει αλώβητος), σίγουρα δίνουν ποικιλία και αποτελούν μια ευχάριστη νότα. Εννοείται ότι υπάρχουν και παράπονα. Η ομάδα ανάπτυξης φαίνεται να παίζει εκ του ασφαλούς σχεδόν από την αρχή. Το Tropical Freeze δεν δείχνει πρόθυμο να πρωτοτυπήσει, με αποτέλεσμα όλο το παιχνίδι να εμφανίζεται περισσότερο γνώριμο από όσο θα θέλαμε. Η έλλειψη έκπληξης μπορεί να αντισταθμίζεται από την ποσότητα των μυστικών και του γενικότερου περιεχομένου, όμως δεν αποφεύγεται μια αίσθηση επανάληψης. Ίσως μια καλύτερη ενσωμάτωση των τριών συμπρωταγωνιστών σε επίπεδα που επιβάλλουν την πιο ουσιαστική αξιοποίησή τους να είχε το ενδιαφέρον της.
Ίσως ένα πιο γεμάτο co-op να συμπλήρωνε καλύτερα το σύνολο. Ως έχει, το co-op είναι απλώς ένα ευχάριστο συμπλήρωμα σε έναν τίτλο που σαφώς έχει σχεδιαστεί για έναν παίκτη. Δεν υπάρχουν συνεργασίες που συναντάμε σε πιο μοντέρνους τίτλους, ενώ υπάρχουν ενοχλήσεις που επιβάλλουν οι δύο διαστάσεις και η προσήλωση σε gameplay που αρνείται να χωρίσει την οθόνη στα δύο στις περιπτώσεις που οι χαρακτήρες απομακρύνονται μεταξύ τους (με αυτόν εκτός οθόνης να παίζει απλώς στα τυφλά). Ανεξάρτητα από την προσήλωση στο παρελθόν της σειράς, το Tropical Freeze δεν παύει να αποτελεί μια μοναδική πρόταση. Η δυσκολία του μπορεί να ξενίζει τους καλομαθημένους, όμως η επιμονή ανταμείβεται εξαιρετικά (είτε μιλάμε για την αίσθηση ολοκλήρωσης είτε για τα επιπλέον επίπεδα που εμφανίζονται). Η αισθητική και η τεχνική αρτιότητα παραμένουν θαυμαστά επιτεύγματα, ειδικά τώρα που συνοδεύονται από την υψηλότερη ανάλυση και την ευελιξία της φορητότητας.
Μπορεί το Switch να κατακλύζεται ακόμη από ports του Wii U, αλλά η μέχρι τώρα ποιότητά τους δεν δημιουργεί χώρο για ουσιαστικά παράπονα. Και όσο και αν θέλουμε να κοιτάζουμε μπροστά, ένα καλό, παραδοσιακό, hardcore platformer πάντα θα βρίσκει τρόπους να μας κάνει να στρέφουμε τα βλέμματα μας. Το αν αυτό το βλέμμα θα συνοδεύεται πάντα και από την απαραίτητη υπομονή είναι ένα ερώτημα που θα το αφήσουμε για την ώρα αναπάντητο.
Μιας και δεν πήρα ποτέ το WiiU, περιμένω τόσο πολύ αυτόν τον τίτλο !
Πέρασα πτήση Αθήνα-Λονδίνο, Λονδίνο-Αθήνα. Νταξ, αφού δεν έφυγε σε κανα κεφάλι :P
Δεν είχε κηροζίνη το jet και πήρες Aegean;
χαχαχαχααχχα
Πανέμορφο...να πω την αλήθεια τα platform games για πολλά χρόνια τα αγνοούσα μέχρι που τα little big adventure και rayman μου άλλαξαν εντελώς τη γνώμη.Διαμαντάκια είναι και το συγκεκριμένο δείχνει υπέροχο!
Πωωωωωωωωω little big adventure τι είπες τώρα ρε φίλε. Από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιξα στο pc και από τα πιο αγαπημένα! Ειδικά το LBA 2 ήταν το αγαπημενό μου για χρόνια.
Απίστευτο παιχνίδι όταν παρω σουιτς θα το τιμήσω σίγουρα θα ήθελα ακόμα ένα μεγάλο λεβελ έτσι απλά βάλανε την ίδια έκδοση και την πουλάνε και ακριβά γι'αυτό την νιντεντο δεν την γουστάρω ποτέ όσο καλά ; παιχνίδια και να έχει βγάλει
Εδώ που τα λέμε έχεις δίκιο. Εγώ το έχω λιώσει (και ακόμη το λιώνω) στο WiiU, δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρω στο Switch. Αλλά αν βάζανε κάνα εξτρα κόσμο στη φάση θα το έσκαγα το 50άρι... ειδικά για το 1080p.
Εχω την εντύπωση όμως οτι απλά βγήκε για να βγει. Θεωρώ οτι θα τριτώσει το franchise. Θα δούμε νέο.
Καλο παιχνιδακι για οσους δε το επαιξαν στο wiiu... Δυσκολο ομως , δεν ειναι για απειρους platform-αδες.
Όχι δύσκολο... ΣΑΤΑΝΙΚΑ δύσκολο. Αυτό και το Super Mario Bros WiiU είναι 2 τίτλοι που πιστεύω οτι βάζανε τους testers και τους λέγανε "εκει που πήδηξες αναγκαστικά, που προσγειώθηκες; Εκεί; Α ωραία εκεί θα βάλουμε καρφιά και γκρεμό."
Παιχνιδάρα ατελείωτη.Αν δεν το είχα τελειώσει στο WiiU θα το ξανάπαιρνα.Πάντως θεωρώ πως δεν είναι τόσο δύσκολο,ίσως λίγο οι 2 τελευταίοι κόσμοι.Μπορεί να φταίει ότι το έπαιξα λίγο μετά το Returns που ήταν απάλευτο σε σημεία.
Πάντως θεωρώ πως αν κάποιος δεν κυνηγήσει το 100%,δεν θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα.Και όχι δεν με θεωρώ καλό παίκτη,μάλλον το αντίθετο.