Ο κόσμος του παιχνιδιού πάλι έχει αρκετό ενδιαφέρον με τις πίστες να κινούνται θεματολογικά σε σκηνικά που παραπέμπουν είτε σε φυσικά τοπία (χιόνια, δάση κτλ) είτε σε πιο μοντέρνο και βιομηχανικό σχεδιασμό, κάτι που γίνεται όλο και πιο έντονο όσο προχωράει το παιχνίδι. Τα γραφικά είναι σίγουρα μισό σκαλί πάνω από αυτά του DKC2, γεγονός που οφείλεται σε μικρές αλλά εμφανείς βελτιώσεις που έκανε η Rare από παιχνίδι σε παιχνίδι. H μουσική κινείται σε ανάλογα θέματα αν και αξίζει να σημειωθεί πως ο David Wise, αυτήν τη φορά, είχε δευτερεύοντα ρόλο και τα ηνία ανέλαβε η Eveline Fischer, η οποία είχε γράψει κάποια κομμάτια και για το πρώτο DKC. Κάποιες συνθέσεις είναι πολύ καλές και ατμοσφαιρικές αν και το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό του DKC2 για παράδειγμα.
Η Dixie Kong δίνει το «παρών» σε ένα ακόμα παιχνίδι και ο Kiddy Kong αποτελεί το νέο χαρακτήρα της σειράς.
Άξια αναφοράς είναι πάντως η στροφή σε ύφος electro-industrial, τουλάχιστον σε κάποια επίπεδα, άρα σε ακούσματα που απλά δεν είχαμε ξανασυναντήσει μέχρι τότε και DKC. Ενδιαφέρον έχει η δομή του World Map που έχει αλλάξει ριζικά και δίνει στον παίκτη την ελευθερία να κινηθεί σε αρκετά σημεία εκτός των βασικών πιστών, είτε για να βρει διάφορα μυστικά kαι bonuses, είτε για να ολοκληρώσει διάφορα quests, όπως το αρκετά εκτενές trading sequence των Brothers Bear - άλλη μια προσθήκη που μεγαλώνει σημαντικά το cast του παιχνιδιού.
Οι πίστες είναι όσο μεγάλες είναι και αυτές του 2, με τη δυσκολία τους να είναι λίγο χαμηλότερη. Αυτό φαίνεται και στα διάφορα μυστικά σε κάθε πίστα, τα οποία αποκαλύπτονται με μεγαλύτερη ευκολία από αυτή που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Το level design παραμένει εξαιρετικό και παρότι είχαν ήδη γίνει μεγάλα άλματα με το DKC2, το DKC3 αποδεικνύει πως η Rare είχε ακόμα πολλές ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες ιδέες να μας δώσει ενώ άξια αναφοράς είναι και τα αρκετά ενδιαφέροντα boss fights. Η διάρκεια του τίτλου είναι σχετικά μεγάλη θα λέγαμε για παιχνίδι του είδους και ανεβαίνει σημαντικά για όποιον επιδιώξει την πλήρη ολοκλήρωση του παιχνιδιού.
To DKC3 εν τέλει έκανε πολλά πράγματα σωστά και ήρθε για να κλείσει με πολύ ωραίο τρόπο μια από τις καλύτερες τριλογίες των videogames. Καλώς ή κακώς το DKC3 δεν έτυχε της ίδιας αναγνώρισης των πρώτων δύο τίτλων, μάλλον λόγω timing και ίσως λόγω κορεσμού για τη σειρά. Άλλωστε τρία παιχνίδια σε τρία χρόνια είναι σίγουρα αρκετά. Η ατμόσφαιρα και η μουσική άφησαν αρκετό κόσμο παραπονεμένο, αλλά, όπως και να έχει, πρόκειται για κάτι αρκετά υποκειμενικό. Το θέμα είναι πως και τα τρία παιχνίδια στέκονται εξαιρετικά ακόμα και σήμερα και μακάρι να προκαλέσουν το ίδιο ενδιαφέρον και σε όσους τα παίζουν τώρα για πρώτη φορά, όχι μόνο σε όσους νοσταλγούν τις μέρες των 16-bit platformers.
Από τα αγαπημένα μου παιχνδία,μπράβο που τα θυμάστε ξανά και νοσταλγούμε το παρελθόν.
τελειο παιχνιδάκι! αν και δν είχα καταφέρει να ολοκληρώσω όλα τα quests και ελπίζω κάποια στιγμή να το αγοράσω και να το τελειώσω...
ωραίες εποχές....