Ο παίκτης έχει το περιθώριο να ενεργοποιήσει διάφορες λειτουργίες που θα κάνουν τη ζωή του πιο δύσκολη και, ανάλογα με το γούστο, πιο συναρπαστική.
Ο ένας και μοναδικός τίτλος της σειράς που δεν ξεπήδησε από το μυαλό των δημιουργών τόσο της ίδιας όσο και των Bayonetta, Metal Gear Rising κ.λπ., έρχεται σε PS4 και Xbox One κυρίως για να καλυφθεί, τεχνικώς τουλάχιστον, η απόσταση που είχε η αρχική έκδοση για PC. Εδώ λοιπόν όλα λειτουργούν σε 1080p60, χωρίς όμως να έχουν γίνει παρεμβάσεις στα ίδια τα γραφικά. Το αποτέλεσμα πείθει μεν, πάνω στην ένταση της μάχης ενθουσιάζει κιόλας λόγω της επάρκειας σε frames, αλλά δεν κρύβει και τις καταβολές του. Προσεγγίζει πάντως, σχεδόν ολοκληρωτικά, την έκδοση για PC, η οποία σε σημεία παραμένει βέβαια ανώτερη. Οι λοιπές βελτιώσεις και αλλαγές όμως δείχνουν ότι το Definitive Edition δεν είναι μια απλή επανέκδοση όσο νέο, πιο δυναμικό πρόσωπο για την προσπάθεια της Ninja Theory. Στην πράξη ο παίκτης έχει το περιθώριο να ενεργοποιήσει διάφορες λειτουργίες που θα κάνουν τη ζωή του πιο δύσκολη και, ανάλογα με το γούστο, πιο συναρπαστική. Το Turbo Mode ανεβάζει την ταχύτητα του παιχνιδιού κατά 20%, άρα και τις απαιτήσεις των συστημάτων από τα αντανακλαστικά του παίκτη. Το Hardcore Mode αλλάζει τόσο πτυχές της μάχης όσο και τον τρόπο με τον οποίο αξιολογείται ο παίκτης. Σε πρώτη φάση μειώνεται η διάρκεια του Devil Trigger, καθώς και τα περιθώρια για dodge και parry. Ταυτόχρονα η συλλογή style points γίνεται δυσκολότερη αφού ένα χτύπημα αρκεί για σπάσιμο του σχετικού combo, την ώρα που οι βαθμίδες S είναι πιο δύσκολο να εξασφαλιστούν και απαιτούν δημιουργικότερη χρήση του συστήματος μάχης.
Υφίσταται και η επιλογή Must Style που απαιτεί από τον παίκτη να βρεθεί σε βαθμίδα S Style πριν μπορέσει να κάνει ζημιά σε αντίπαλο. Τέλος υπάρχει ένα ακόμη επίπεδο δυσκολίας, το Gods Must Die. Σε αυτό όλοι οι αντίπαλοι κάνουν 250% μεγαλύτερη ζημιά και δεν επιτρέπεται η χρήση βοηθητικών αντικειμένων. Η ύπαρξη του mode ισοδυναμεί με δήλωση “παρ’ τε να δούμε τι θα καταλάβετε” από πλευράς Ninja Theory. Ευτυχώς δηλαδή που πλέον υπάρχει και manual lock, ώστε να μην κρέμεται το Style score από την όποια παρανόηση της κάμερας.
Όλα λειτουργούν σε 1080p60, χωρίς όμως να έχουν γίνει παρεμβάσεις στα ίδια τα γραφικά.
Το καλύτερο βέβαια είναι πως όλα αυτά συνδυάζονται κατά το δοκούν και σε οποιοδήποτε επίπεδο δυσκολίας επιθυμεί ο καθένας. Ακόμη και για μεμονωμένες αποστολές του campaign. Οι επιλογές είναι πολλές λοιπόν και όντως ικανές δημιουργήσουν κράματα βασανισμού που να ταιριάζουν στις απαιτήσεις του καθενός. To Bloody Palace Mode δεν επηρεάζεται από τέτοιες ευγένειες βέβαια και φέρει 60 επίπεδα κλιμακούμενης δυσκολίας για να δοκιμάσει ικανότητες και υπομονή. Το πιο αδύναμο σημείο του “πακέτου” είναι φυσικά το Vergil’s Downfall DLC. Όχι τόσο επειδή το ρεπερτόριο του Vergil είναι εξ ορισμού περιορισμένο, όσο για το γεγονός ότι η ιστορία που προσπαθεί να εντυπώσει στο μυαλό του παίκτη είναι όντως πιο αδιάφορη και από την πίτσα που καλύπτει στιγμιαία, σε συγκεκριμένο πλάνο, τη γενετήσια περιοχή του βρετανογκόθ Dante.
Οι βελτιώσεις και αλλαγές όμως δείχνουν ότι το Definitive Edition δεν είναι μια απλή επανέκδοση όσο νέο, πιο δυναμικό πρόσωπο για την προσπάθεια της Ninja Theory.
Είναι προφανές πάντως ότι το ποιόν του συστήματος μάχης δεν έχει αλλάξει. Προς απογοήτευση των λάτρεων του Devil May Cry 3, δεν υπάρχουν διαφορετικά classes και εξειδικεύσεις. Από την άλλη βέβαια η μετάβαση του Dante μεταξύ κανονικών, διαβολικών και αγγελικών όπλων είναι εσκεμμένα ομαλή και φιλική, έστω και με λίγη μόλις εξάσκηση. Η επιτυχία του συστήματος μάχης βέβαια έγκειται στο γεγονός, ειδικά αυτήν τη φορά, ότι, αν και απλοποιημένο σε σχέση με το παρελθόν, έχει να προσφέρει τόσο στον “περαστικό” όσο και στο “βιδωμένο”, ανάλογα με το χρόνο αλλά και τους στόχους του καθενός. Και όλα αυτά με σενάριο που, τουλάχιστον, κάνει προσπάθεια να δικαιολογήσει την ύπαρξή του έστω και αν καταλήγει να θίγει υπαρκτά και σύγχρονα ζητήματα, ζητήματα που δεν ταυτίζονται με anime tropes, με κακοτράχαλο τρόπο, παρά την ευρύτερη προσοχή επί του καλλιτεχνικού τομέα.
Ας μην ξεχνάμε ότι κανείς άλλος πέραν των γνωστών και λιγοστών Ιαπώνων δεν έχει φτάσει, ούτε κατά διάνοια, σε ανάλογα καλό αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που, εκ των πραγμάτων, είναι η μοναδική επιλογή στην τρέχουσα γενιά για τους λάτρεις του είδους, η αυτονόητη επιλογή για όσους προσπέρασαν την πρωτότυπη έκδοση αλλά και εκείνους που δεν έχουν Wii U για να νιώσουν το μεγαλείο που ακούει στο όνομα Bayonetta 2. Και ναι. Υπάρχει πλέον και ο “κανονικός” Dante. Έστω και ως skin.
Το DMC4 δεν ηταν προδοσια..(εχει το καλυτερο συστημα μαχης απο ολλα τα DMC)..ηταν λαλακια στον εγγεφαλο της capcom που απο το πουθενα παρουσιασε εναν τυπου (nero) που προσπαθουσε παρα παρα πολυ να αποδειξει οτι ειναι badass χωρις να χρειαζετε ή να ρωτησε κανεις (ενω εδειχνε σημαδια οτι ειναι η μετενσαρκονση του vergil) + το γεγονος οτι ηταν ουσιαστικα ΜΙΣΟ παιχνιδι ...
Το DmC δυστηχως οτι και να του κανεις ειναι εκτρωμα και το προβλημα αρχιζει απο τον βασικο πρωταγονιστη που γενικος ο Donte (οπως τον προφερουν στο παιχνιδι αρκετες φορες) ειναι "σπαστικος" (για να μην βρησω) και το υπολοιπο cast απλα υπαρχη για να ειναι clise,,εκτος του vergil που ειναι εκει για να κανει τους φαν τον προυγουμενων παιχνιδιων να πεφτουν σε καταθληψη..
Τωρα βεβαια θα πει κανεις οτι ειμαι πολυ σκληρος διοτι αγνοω στο DMC4 πχ το οτι ειχε εναν ξεμπαρκο για "πρωταγονιστη" και οτι ηταν μισο παιχνιδι αλλα στο DmC δεν εγνοω τιποτα....οκ ..ας αγνοησουμε την ιστορια και να πουμε οτι η μουσικη ΣΠΕΡΝΕΙ..τρελα καλες επιλογες..ευγε....αλλα παμε τωρα στο gameplay του Definitive Edition......To γεγονος οτι βαλαν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ συστημα target ion ειναι πολυ καλο και κατι που η ελιψη του ηταν εγγλημα στο PS3....παραμενουν ομως τα 2 ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ...
1) casualisation/dump down - το παιχνιδι αυτο φτιαχτικε για ολους και πεφτη μεγαλο θυμα για αυτο το λογο οπως επεσε και το Thief...τι εννοω..??? ειναι ΕΥΚΟΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ..και δυστηχως η κλασσικη δικαιολογια του """ανεβασε το απιπεδο δυσκολιας""" δεν υπαρχει διοτι το παιχνιδι σχεδιαστικε ετσι με αυτο το target audience στο σκεφτικο,,,το να ανεβασης το επιπεδο δυσκολιας κανει τα προβληματα πολυ πιο εμφανεις...προβληματα οπως κανενας εχθρος δεν εχει aggresion..κανεις..,,ειναι ολα area scripted..δεν προκετε να τα παρει στο κρανιο ο εχθρος και να σε παρει στο κινηγη...και δεν μπορεις να τον προκαλεσεις διοτι δεν εχει το κλασικο TAUNT που ειχαν τα αλλα DMC...προβληματα οπως το συνεχες παρατεταμενο animation stagger που παθενουν οι εχθροι οταν κανεις dodge ή block...
2) και το μεγαλυτερο προβλημα του παιχνιδιου που πηγε να κριψει το casualisation....οι elemental εχθροι....σε ενα παιχνιδι που ο βασικος λογος υπαρξεις του ειναι τα combo..να κανεις το πιο τρελο..με την μεγαλητερη ποικιλια..χωρις button mashing..καλα προετιμασμενο combo...πας και μου βαζεις elementals...που ουσιαστικα
μειωνει τον αριθμων τον melee σου απο 4 στα 2...μπρααααβο μπραααβο...πανεξυμπνο...και να το κανουμε πιο """εξυπνο"" ανεβασε το επιπεδο δυσκολιας ωστε να εχεις elementals απο την πρωτη μαχη.....
ΔΥΣΤΗΧΩΣ παιδες αυτα ειναι καποια απο τα προβληματα που κραξαν ολοι το DmC και τωρα που ξαναβγαινει στο ps4...δεν φτιαξαν τιποτα (πλην την προσθηκη του target ion)
Οσοι ειστε τοσο περιεργοι και θελετε να το παιξετε στο νορμαλ οκ..καλη απολαυση...υπολοιποι...ΜΑΚΡΙΑ..ΜΑΚΡΙΑ μην τοιχον και υπαρξει συνεχια..μακρια ωστε να θαφτει στον λακο που του αξιζει και να παραμεινει στις λιστες τον θυματων του """"""casual gaming and making games for everyone"""
Τα περί προδοσίας του DMC4, όπως έγραψα κιόλας, άπτονται τελείως διαφορετικού, ανυπέρβλητα βλακώδους θέματος που δεν έχει να κάνει και με το gameplay. Στο τελευταίο η μεγαλύτερη χαζομάρα όλων, ήταν πως το μισό παιχνίδι ήταν backtracking. Και με τον Dante από την αρχή να ήταν, πάλι backtracking θα τρώγαμε.
Για τα της "καζουαλοποίησης" διαφωνώ εν μέρει. Κυρίως διότι αυτό το είδος παιχνιδιού αδυνατεί, ό,τι και να του κάνεις, να μετατραπεί σε κάτι που θέλουν όλοι. Απόδειξη ότι το Bayonetta κινήθηκε εξυπνότερα και σε αυτό το ζήτημα, αλλά τιτάνια εμπορική επιτυχία δεν το λες.
Οπότε αξίζει να το παίξει κανείς ξανά στις καινούριες κονσόλες το DMC.