Η Arkane είναι ένας από εκείνους του δημιουργούς που με την πρώτη τους κυκλοφορία, και κάθε επόμενη, κατάφερε να δημιουργήσει το δικό της όνομα στη σκηνή. Με τη δική της, άμεσα αναγνωρίσιμη αισθητική και μια χαρακτηριστική προσοχή στη λεπτομέρεια, η πορεία της μέχρι σήμερα είναι ένα αδιαμφισβήτητο επίτευγμα, πόσο μάλλον όταν δεν μιλάμε για έναν τίτλο, ούτε καν για μια και μοναδική σειρά. Με την «κληρονομιά» λοιπόν κυρίως των Dishonored και Prey, η ανακοίνωση του Deathloop ήταν αν μη τι άλλο αναμενόμενο να προκαλέσει «κύματα». Όσοι έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με κάποιον από τους τίτλους της Arkane, λίγο-πολύ περιμένουν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα First Person, διανθισμένο με όλους τους οικείους μηχανισμούς που θα δώσουν αυτήν την ξεχωριστή νότα. Στην πράξη, καταφέρνει κάτι πολύ περισσότερο.
Σε ένα διαμετρικά αντίθετο περιβάλλον από το Βικτωριανό Λονδίνο ή το μέλλον και το διάστημα, το Deathloop αντλεί έμπνευση από την δεκαετία του ’60 και τις ταινίες κατασκόπων. Πρωταγωνιστής είναι ο Colt, ο οποίος ξυπνάει σε μια παραλία χωρίς να έχει την παραμικρή ανάμνηση του τι ακριβώς συμβαίνει. Πολύ σύντομα μαθαίνει πως βρίσκεται σε ένα νησί που ονομάζεται Blackreef, ενώ για κάποιο λόγο αποτελεί έναν τεράστιο στόχο για την Juliana, μια νεαρή που προσπαθεί να τον σκοτώσει για κάποιο λόγο που μόνο η ίδια γνωρίζει. Η αμέσως επόμενη ανακάλυψη είναι ακόμα πιο περίεργη, αφού όπως όλα δείχνουν, ο χρόνος δεν ακολουθεί τη φυσική του πορεία, και η κάθε μέρα στο νησί επαναλαμβάνεται. Σιγά σιγά αρχίζει να δημιουργείται μια κάποια δομή, και ο Colt θα πρέπει να βρει το γιατί, αλλά πιο σημαντικά το πως θα καταφέρει να δραπετεύσει από αυτήν την περίεργη πραγματικότητα, αν μπορεί καν να χαρακτηριστεί έτσι. Προς αποφυγή spoilers οποιαδήποτε άλλη πληροφορία για την ιστορία και την πλοκή του Deathloop θα παραληφθεί από αυτό το κείμενο, γιατί η ανακάλυψη είναι πραγματικά η μισή απόλαυση του τίτλου.
Η επανάληψη της ίδιας μέρας, πέραν του “Groundhog Day”, φέρνει στο νου τη λέξη roguelike, και η Arkane ελίσσεται τεχνηέντως για να μην χωρέσει το Deathloop σε αυτήν την κατηγορία, αλλά αντιθέτως να του δώσει τον δικό του χαρακτήρα και τη δική του προσωπικότητα. Ναι, η ίδια μέρα ξεκινάει πράγματι από την αρχή, και ο Colt θα πρέπει να συνδυάσει τα κομμάτια ενός παζλ για να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και πως θα μπορέσει να το σταματήσει, το ζητούμενο όμως δεν είναι το leveling up αλλά η ανακάλυψη και η σύνδεση όλων των πληροφοριών, ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες από τον ίδιον για να μπορέσει όλο αυτό να έρθει σε πέρας. Εννοείται, από τη στιγμή που μιλάμε για Arkane θα πρέπει να περιμένουμε στιβαρούς μηχανισμούς gameplay με ξεχωριστές ικανότητες που ξεφεύγουν από τη συνηθισμένη φόρμα, απόλυτη ελευθερία κινήσεων και προσέγγισης του εκάστοτε objective, και φυσικά έναν κόσμο που στάζει προσωπικότητα από κάθε γωνιά. Η κάθε μέρα λοιπόν χωρίζεται σε 4 περιόδους, όπως το ίδιο το νησί χωρίζεται σε τέσσερις ξεχωριστές περιοχές, με τα τούνελ που τρέχουν κάτω από αυτό να αποτελούν ουσιαστικά την βάση του Colt, απ’ όπου εξορμά κάθε φορά για τον επόμενό του στόχο. Η κάθε μια από αυτές τις περιοχές αποτελεί πρακτικά το δικό της sandbox, που αλλάζει πρόσωπο σε κάθε διαφορετική χρονική περίοδο και κρύβει έναν τεράστιο όγκο από πληροφορίες «στοιβαγμένες» πρακτικά σε στρώματα, περιμένοντας τον Colt να τις ανακαλύψει. Πολύ γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι ολόκληρη η προσπάθεια περιφέρεται γύρω από την εξόντωση μιας σειράς NPCs, όμως το πως, που και πότε είναι ξεκάθαρα επάνω του για να ανακαλύψει και να οργανώσει. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στις ικανότητες του πρωταγωνιστή, αλλά στο ότι οι στόχοι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία του νησιού, κατά την ίδια χρονική διάρκεια.
Σε μια τόσο ιδιαίτερη κατάσταση, ο Colt ευτυχώς έχει σύμμαχο τις προαναφερθείσες ικανότητες. Πιο συγκεκριμένα, ξεκινάει με μία που είναι αποκλειστικά δική του και του επιτρέπει να πεθάνει 3 φορές (αντί μίας) μέχρι να επανεκκινήσει το loop, ενώ εξοντώνοντας τον κάθε στόχο, έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει την ξεχωριστή ικανότητα του καθενός, αν έχουν – και αναβαθμίσεις σε αυτήν. Με την κάθε μέρα πρακτικά να είναι η ίδια και να ξεκινάει πάντα από την αρχή, γρήγορα θα βρεθεί ο τρόπος να μην χάνονται τα πάντα το πρωί, και έτσι σιγά σιγά θα μπορέσει να αρχίσει το «χτίσιμο» του χαρακτήρα, και τα εργαλεία στη φαρέτρα του πρωταγωνιστή θα μπορέσουν να προσφέρουν την λύση για κάθε περίπτωση, εφόσον ο ίδιος αποφασίσει να εξοπλιστεί με αυτά πριν από κάθε χρονική περίοδο. Αυτό που δημιουργείται είναι μια γκάμα από ικανότητες, bonuses και όπλα που πολλές φορές εκ πρώτης όψεως φαντάζουν εξαιρετικά εξειδικευμένα, όλα έχουν τη θέση και τη χρησιμότητά τους κατά τη διάρκεια της περιπέτειας. Εξαιρετικά φρέσκος είναι ο τρόπος με τον οποίο το Deathloop φαίνεται πως αγκαλιάζει όλο το κομφούζιο και τον πανικό, ουσιαστικά ωθώντας τους παίκτες να δοκιμάσουν κυριολεκτικά τα πάντα και να προσπαθήσουν να βρουν το δικό τους στυλ, ακολουθώντας το νήμα του μυστηρίου με τον δικό τους τρόπο και ρυθμό. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το Dishonored, εδώ πέρα δεν υπάρχει κάποια ποινή για την αλόγιστη εξόντωση οποιουδήποτε βρεθεί στον δρόμο μας, και πολλές φορές κυριολεκτικά ενθαρρύνεται. Αποδεσμευμένοι από αυτούς τους περιορισμούς, το νησί του Blackreef είναι στη διάθεσή μας να το εξερευνήσουμε και να σπείρουμε τον τρόμο και τον πανικό όπως και όταν εμείς θέλουμε. Τίποτα δεν έχει σημασία εξάλλου. Αύριο κανείς δε θα θυμάται τίποτα. Αν κάποιος βέβαια αναπολεί τις μυστικές αποστολές και το stealth, μπορεί να είναι σίγουρος ότι η «κληρονομιά» του Dishonored είναι εδώ και αποτελεί μια απόλυτα αποδεκτή επιλογή, με όλα τα θετικά και την ποιότητα που έχουμε συνηθίσει.
Είναι αυτή ακριβώς η ελευθερία και ο σχεδόν arcade χαρακτήρας του Deathloop που το κάνει να ξεχωρίζει και να εθίζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά, με τον όγκο του περιεχομένου και τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο να εντυπωσιάζει και να θέτει τον εαυτό του πάνω από τις περισσότερες κυκλοφορίες των τελευταίων (πολλών) ετών σε αυτό το επίπεδο. Ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος που οι δημιουργοί γνωρίζουν την πλήρη διάσταση αυτού που έχουν δημιουργήσει, και φροντίζουν να προσφέρουν στους παίκτες ευκολίες που μέχρι πρότινος κανείς δε σκέφτηκε ή δεν ενσωμάτωσε σε αυτόν τον βαθμό. Σαν άλλη ταινία κατασκοπείας όλη η υπόθεση είναι αναρτημένη σε έναν πίνακα, και η κάθε ανακάλυψη προσθέτει περισσότερες λεπτομέρειες στην εκάστοτε υπόθεση, ενώ ο πλούτος των εγγράφων/audio logs και γεγονότων αποτυπώνεται με σαφή και σύντομο τρόπο στον πίνακα των στοιχείων, με το κάθε ένα αυτά που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, να εμφανίζεται πριν από κάθε χρονική περίοδο και περιοχή που ο παίκτης διαλέγει να δοκιμάσει. Με αυτόν τον τρόπο το αρχικό «βουνό» αρχίζει και γίνεται βήμα-βήμα όλο και πιο προσιτό, αφού το σχέδιο αρχίζει και παίρνει μορφή, κρατώντας το ενδιαφέρον αλλά και ταυτόχρονα κλείνοντάς μας το μάτι να προσπαθήσουμε άλλη μια φορά, λίγο ακόμα, ίσως με έναν διαφορετικό τρόπο από την προηγούμενη φορά.
Το κερασάκι στην τούρτα δεν είναι άλλο από την Juliana, που μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή (δεδομένων κάποιων περιορισμών, φυσικά) και να χαλάσει τα σχέδια του Colt. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι τον ρόλο της μπορούν να αναλάβουν οι παίκτες όταν θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα, και να ακυρώσουν την πρόοδο ενός άλλου, αφού… γιατί όχι. Αρχικά το όλο εγχείρημα και η ίδια η προσθήκη θυμίζουν άλλες παραγωγές που το multiplayer ενσωματώνεται απλά και μόνο γιατί πρέπει να υπάρχει και multiplayer, εν τέλει όμως είναι μια πραγματικά ευχάριστη προσθήκη που όχι μόνο δίνει ένα ακόμα επίπεδο βάθους στην ιστορία για αυτούς που δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες, αλλά στην τελική αποτελεί ένα ευχάριστο διάλειμμα από την κανονική ροή. Όσοι ακούν “multiplayer” και τους έρχεται ναυτία, θα χαρούν να μάθουν ότι το εν λόγω σύστημα είναι καθαρά προαιρετικό, αφού τον ρόλο της Juliana μπορεί να τον αναλάβει το ΑΙ. Κοινώς, το invade θα γίνει, αλλά είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε το πως.
Όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, τότε γίνεται πραγματικά αντιληπτό το τι ακριβώς έχει δημιουργήσει η ομάδα ανάπτυξης. Μια παραγωγή που «φοράει» με υπερηφάνεια την κληρονομιά των Dishonored και Prey και δε φοβάται να την επιδείξει σε κάθε περίπτωση, όμως ταυτόχρονα καταφέρνει να κάνει πολύ περισσότερα. Αγκαλιάζει τις όποιες αδυναμίες του παρελθόντος και τις κάνει κομμάτι του, δημιουργώντας στο τέλος ένα αλλόκοτο σε πρώτη ανάγνωση, αλλά τόσο ελκυστικό σύνολο, με το μυστήριο και την αρχικά άναρχη δομή του να είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που επιβάλλει την επιστροφή στο Blackreef και τον πειραματισμό δεύτερη φύση των παικτών. Ατοπήματα υπάρχουν, σίγουρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν την εξαιρετική του εικόνα. Αν βάλουμε τον μεγεθυντικό φακό και αρχίσουμε να ψάχνουμε, σίγουρα θα βρούμε πράγματα και πτυχές που μπορούμε να κριτικάρουμε, όπως για παράδειγμα τα εξαιρετικά λακωνικά τέλη της ιστορίας, όπου μετά από τις 18 ώρες που πήρε στον γράφων για να φτάσει στον τερματισμό, ένας μεγαλύτερος επίλογος θα ήταν κάτι περισσότερο από ευπρόσδεκτος. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Deathloop είναι ένας από τους τίτλους που θα μείνουν σαν σημείο αναφοράς στην τρέχουσα γενιά, και αν μη τι άλλο, δείχνει ότι η μηχανή της Arkane δουλεύει σε πλήρη ταχύτητα και πραγματικά φαίνεται να μην υπάρχει όριο για τους δημιουργούς.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity