Η δομή του παιχνιδιού είναι ιδανικά απλή. Διασχίζουμε το εκάστοτε επίπεδο, σκοτώνουμε όλους τους κακούς που υπάρχουν σε κάθε δωμάτιο, σώζουμε τους τρομοκρατημένους περαστικούς και προχωρούμε στο επόμενο δωμάτιο μέχρι να ολοκληρώσουμε το επίπεδο. Εκεί λαμβάνουμε ένα βαθμό αναλογικά με τους πόντους που συγκεντρώσαμε και αν αυτός είναι μεγαλύτερος από το passing grade που απαιτείται, προχωράμε στο επόμενο επίπεδο. Απίθανο από πλευράς σχεδιασμού είναι το γεγονός ότι αντί να επιστρέψουμε στην κεντρική μας βάση, στο hub αν προτιμάτε, και να επιλέξουμε την επόμενη αποστολή ή έστω να συνεχίσουμε στην επόμενη αποστολή αυτόματα, το Deadbeat Heroes μάς πετάει πίσω στην εισαγωγική οθόνη. Ναι, εκεί που λέει “press start”. Πρόκειται για μια σχεδιαστική επιλογή η οποία στην αρχή μπερδεύει, αφού κάνει τον παίκτη να απορεί μήπως κάτι δεν έγινε σωστά, ενώ αργότερα απλά οδηγεί χάσιμο χρόνου. Ακόμα όμως και αν χάσουμε μια αποστολή ή δεν πάρουμε τον βαθμό που απαιτείται, γίνεται πάλι το ίδιο, με μια διαφορά. Αν το επίπεδο στο οποίο αποτύχαμε δεν ήταν το πρώτο, αλλά το δεύτερο, χάνεται και ο βαθμός του πρώτου. Αν ήταν το τρίτο, χάνεται και ο βαθμός του δεύτερου κ.ο.κ.
Εκνευριστικό σύστημα που επίσης δεν εξυπηρετεί σε τίποτα παρά μόνο στην τεχνητή αύξηση της διάρκειας του παιχνιδιού, η οποία από μόνη της δεν είναι και ιδιαίτερα μικρή για τίτλο τέτοιου βεληνεκούς. Όταν ολοκληρώσουμε έναν αριθμό επιπέδων ξεκλειδώνεται και η αναμέτρηση με το αντίστοιχο boss και το καθένα έχει και μια ιδιαίτερη ικανότητα. Αυτές οι αναμετρήσεις θα μπορούσαν να είναι πολύ ενδιαφέρουσες, αν δεν ταλανιζονταν από επαναλαμβανόμενο σχεδιασμό σε επίπεδο μα και λογική. Η επανάληψη γενικότερα είναι και το μεγαλύτερο αμάρτημα του Deadbeat Heroes. Μετά από μιάμιση ώρα ενασχόλησης, κάθε νέο επίπεδο, είτε με boss fight είτε όχι, μας θυμίζει το προηγούμενο ενώ οι goons που αντιμετωπίζουμε διαφέρουν στις δυνάμεις που κατέχουν αλλά όχι στη λογική με την οποία αντιμετωπιζονται. Για παράδειγμα, οι πιο εξελιγμένοι κακοί αποκρούουν το κάθε ελαφρύ χτύπημα και, για να δεχθούν επίθεση, πρέπει να τους ξάφνιασουμε και να επιτεθούμε από πίσω. Το επίπεδο πρόκλησης στην αρχή φαίνεται υψηλό, όμως με την επανάληψη γίνεται κτήμα μας και η πρόκληση μειώνεται κατακόρυφα.
Η cel shaded γραμμή στη γραφική απεικόνιση χαρίζει αδιαμφισβητητα οπτική φρεσκάδα στον τίτλο αλλά και την αισθητικη που θα είχε οποιοδήποτε κόμικ της δεκαετίας του 1970 μεταφερόταν σε οθόνη σήμερα. Η επιλογή όμως των developers να τοποθετήσουν την υγεία του χαρακτήρα και την ειδική μπάρα κάτω από αυτόν δεν βοηθά. Ειδικότερα στα σημεία όπου αντιμετωπίζουμε πολλούς εχθρούς, είναι πρακτικά αδύνατο να δούμε πόση υγεία μάς απομένει αλλά και κατά πόσο έχει γεμίσει η μπάρα των ειδικών κινήσεων. Αυτές εκτελούνται με το πάτημα ενός πλήκτρου και διαφέρουν ανάλογα με την υπερδύναμη που κατέχουμε σε κάθε περίπτωση. Για να μπορέσουμε όμως να την εκτελέσουμε πρέπει με απλά χτυπήματα να γεμίσουμε την αντίστοιχη μπάρα στην οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως. Ο μηχανισμός της μάχης γενικότερα δεν χαρακτηρίζεται κακός, αφού το lag στις κινήσεις είναι μηδαμινό, κάποιες σούπερ κινήσεις ενδιαφέρουσες και η τακτική προσέγγιση υπάρχει ως έναν βαθμό.
Το Deadbeat Heroes δεν είναι κακός τίτλος. Έχει ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική διεύθυνση και μηχανισμούς που θα μπορούσαν να προσφέρουν διασκέδαση, αν δεν επαναλαμβάνονταν τόσο συχνά και αν είχαν περισσότερη ποικιλία. Η πιο συνηθισμένη ανάσα που, ευτυχώς, προσφέρεται από τους developers, είναι η προσθήκη δεύτερου παίκτη για local co-op που συντελεί στη δημιουργία ακόμα περισσότερου χαμού στα επαναλαμβανόμενα επίπεδα του παιχνιδιού. Ίσως έτσι είναι και ο μόνος τρόπος που θα μπορέσετε να ολοκληρώσετε το Deadbeat Heroes, αποφεύγοντας την μονοτονία.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity