Και όμως έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που η Naughty Dog κατάφερε να προσφέρει στους φίλους του PSone αυτό που τους έλειπε. Έναν κλώνο του Mario Kart με ποιότητα που του επέτρεπε να κοιτάζει στα μάτια το διάσημο ιαπωνικό franchise. Ακολουθώντας την τάση της γενικότερης αναβίωσης των τίτλων Crash Bandicoot (καθώς πριν από λίγο καιρό είχε κυκλοφορήσει η συλλογή Crash Bandicoot N. Sane Trilogy), η Beenox ανέλαβε την ανάπτυξη του remake, για το οποίο ακούγονταν φήμες πολύ καιρό τώρα. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι σίγουρα πολύ θετικές. Το δημιούργημα της Naughty Dog καταφέρνει να σταθεί αλώβητο στο πέρασμα του χρόνου, δείγμα του ταλέντου της εταιρείας και της διαχρονικής σχεδίασης. Ο χειρισμός παραμένει σφιχτός και ακριβής, η δράση διατηρεί τον έντονο χαρακτήρα της και οι χαρακτήρες εξακολουθούν να ασκούν γοητεία.
Όμως και η Beenox δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Το Crash Team Racing Nitro-Fueled προσφέρει τα αναμενόμενα στον τεχνικό τομέα. Γραφικά υψηλής ανάλυσης, σύγχρονα εφέ, έντονη παλέτα χρωμάτων. Τίποτα στον οπτικό τομέα δεν μαρτυρά τα 20 χρόνια που έχει στην πλάτη του, κάτι που φυσικά είναι και το ζητούμενο σε κάθε remake/remaster. Το μόνο μας παράπονο είναι το frame rate που ναι μεν είναι ομαλό και σταθερό, όμως περιορίζεται στα 30 fps, κάτι που δεν ταιριάζει σε έναν τίτλο του είδους. Δεν προκαλεί ουσιαστικά προβλήματα, αλλά σίγουρα έχει διαφορά από το Mario Kart 8 Deluxe, που εμφανίζεται αναμενόμενα πιο ομαλό. Η προσπάθεια εκσυγχρονισμού δεν σταματά στον οπτικό τομέα. Η ομάδα ανάπτυξης έχει προσθέσει πίστες, modes και χαρακτήρες και από το sequel, το Crash Nitro Kart, ενώ για το Adventure mode (το campaign ουσιαστικά του τίτλου), έχει δημιουργήσει το λεγόμενο Nitro-Fueled mode, το οποίο επιτρέπει στον παίκτη να αλλάζει χαρακτήρες και kart (τα οποία μπορεί πλέον να τα προσαρμόζει με διάφορα διακοσμητικά και χρώματα) και, το κυριότερο, να επιλέξει επίπεδο δυσκολίας ανάμεσα σε τρία. Το καλό είναι ότι η Beenox αποφάσισε να διατηρήσει και το Classic mode, δηλαδή τον αυθεντικό χαρακτήρα του τότε τίτλου, για όσους προτιμούν μια πιο «καθαρή» εμπειρία.
Ό,τι και αν επιλέξει ο παίκτης πάντως, ένα πράγμα γίνεται ξεκάθαρο σχεδόν από την αρχή. Η δυσκολία του Adventure mode παραμένει στα επίπεδα του 1999. Αυτό από μόνο του διχάζει. Ναι μεν από τη μία έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο που προσφέρει υψηλή πρόκληση και δοκιμάζει ικανότητες, μνήμη και αντανακλαστικά, από την άλλη όμως η δυσκολία αυτή εξακολουθεί να στηρίζεται -τις περισσότερες φορές- στην αδικία. Το AI εμφανίζεται άκρως επιθετικό, απαγορεύοντας στον παίκτη να κάνει και το παραμικρό λάθος (υπενθυμίζουμε ότι για να περάσει ο παίκτης πίστα στο campaign πρέπει οπωσδήποτε να βγει πρώτος). Τόσο οι επιθέσεις με τα αντικείμενα, όσο και το ότι πολλές φορές τα αντίπαλα kart φαίνονται να είναι πολύ πιο γρήγορα από αυτό του παίκτη, οδηγούν στην κλασική κατάσταση όπου όλα μπορούν να χαθούν κυριολεκτικά στη γραμμή του τερματισμού, όπου πολλές φορές ο παίκτης βλέπει τον εαυτό του να πέφτει θέσεις χωρίς περιθώριο αντίδρασης. Αν το Mario Kart θεωρείται άδικο ορισμένες φορές για τους ίδιους λόγους, το CTR μάλλον το τερματίζει καθώς οι παίκτες δύσκολα μπορούν να ανακάμψουν από ένα μικρό ή μεγάλο λάθος. Φυσικά και η εξάσκηση βελτιώνει την κατάσταση. Και με την εξάσκηση αναφερόμαστε στο σύστημα του powersliding που η χρήση του επιβάλλεται, αν κάποιος θέλει να έχει ελπίδα να βγει νικητής. Αλλά και εδώ τα πράγματα δεν χαρίζονται. Ο παίκτης πρέπει να πατήσει ένα πλήκτρο για να κάνει ένα μικρό άλμα, να στρίψει απότομα για να ενεργοποιήσει το drifting και έπειτα να πατήσει δεύτερο πλήκτρο για να ενεργοποιήσει το powersliding (κάνοντας φυσικά ταυτόχρονα ανάποδο τιμόνι για να παραμείνει στην πίστα). Το δεύτερο πάτημα πρέπει εννοείται να γίνει σε συγκεκριμένο χρονικό σημείο για να είναι πετυχημένο, ενώ ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να συνδέσει έως και τρία «turbo» για μέγιστη επιτάχυνση. Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά αν συνυπολογίσουμε τα εμπόδια σε κάθε πίστα, το επιθετικό AI και τα καταραμένα όπλα. Παρόλα αυτά, είναι αυτό το σύστημα που επιτρέπει στο CTR να είναι διαφορετικό από το μέντορά του, που επιτρέπει στους επαγγελματίες να ξεχωρίσουν από τους ερασιτέχνες.
Η ένσταση όσον αφορά στη δυσκολία δεν έχει να κάνει με την ίδια τη δυσκολία, όσο με την ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται όσο θα έπρεπε. Ειδικά στο Nitro-Fueled mode, η δυνατότητα επιλογής επιπέδου δυσκολίας μαρτυρά ότι η ομάδα ανάπτυξης εντόπισε και αναγνώρισε το πρόβλημα και αποφάσισε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Όμως η απόσταση μεταξύ Easy και Medium είναι χαοτική. Από τη μία το Easy είναι βαρετό και δεν προσφέρει πρόκληση και από την άλλη το Medium δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη, οδηγώντας πολλές φορές σε rage quit. Παρά την ανισορροπία στο επίπεδο δυσκολίας, το Crash Team Racing Nitro-Fueled εξακολουθεί να είναι ένας από τους καλύτερους κλώνους του Mario Kart. Η Beenox φυσικά δεν αρκέστηκε στο campaign mode, καθώς προσφέρει και όλα όσα περιμένει κανείς από έναν τίτλο του είδους: online multiplayer, local multiplayer καθώς και πολλά modes και παραλλαγές.
Ως remake στέκεται στο ύψος του με αξιώσεις. Προσφέρει πολύ περιεχόμενο, ανανεώνει όσο πρέπει το κλασικό gameplay και ο τεχνικός τομέας είναι πολύ προσεγμένος. Αν η υψηλή δυσκολία με τα νεύρα και το αίσθημα αδικίας που προκαλεί δεν αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα, τότε το δημιούργημα της Beenox κρίνεται εύκολα ως επιτυχημένο.
Ενας τιτλος exclusive ps πλεον ειναι για ολες τις κονσολες και δεν ειναι ο μονος.Μια βολτα στο χβοχ το βλεπεις πλεον ολο και πιο συχνα και αυτο λεει παρα πολλα