Αυτό που γίνεται άμεσα αντιληπτό είναι η προσπάθεια της Vertigo Gaming να κινηθεί σε διαφορετικό μονοπάτι από αυτό άλλων εκπροσώπων του είδους, ένα μονοπάτι ολίγον πιο hardcore. Το προσφερόμενο περιεχόμενο απλά εντυπωσιάζει. Ο τίτλος προσφέρει πάνω από 180 διαφορετικά πιάτα, 33 εστιατόρια με διαφορετική αισθητική και μενού, τη δυνατότητα ο παίκτης να διαμορφώσει και να λειτουργήσει το δικό του εστιατόριο, co-op κ.ά. Η ποσότητα του περιεχομένου προσφέρει απαράμιλλο βάθος σε ένα τέτοιου είδους παιχνίδι, γεγονός που αποτελεί και το δυνατότερο ατού του. Ο παίκτης θα χρειαστεί 60 και πλέον ώρες για να δει όλα όσα έχει να δει, περισσότερες αν ασχοληθεί ενδελεχώς με το designer mode (τη λειτουργία που του επιτρέπει να διαμορφώσει το εστιατόριό του). Ο hardcore χαρακτήρας του τίτλου φαίνεται και από τη δυσκολία του. Τα πάντα ξεκινούν με ένα λεπτομερέστατο tutorial, κάτι που σίγουρα παραξενεύει μιας και οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει τα παιχνίδια του είδους να είναι άμεσα κατανοητά και απλά. Το Cook, Serve, Delicious! 2!! το αγνοεί παντελώς αυτό. Κάθε πιάτο έχει τη δική του διαδικασία παρασκευής, κάθε πελάτης έχει το δικό του ιδιαίτερο γούστο για το εν λόγω πιάτο και ο παίκτης διαρκώς παλεύει να προλάβει πελάτες και χρόνο. Μέχρι εδώ όλα καλά. Ο μεγάλος όγκος του περιεχομένου, η ποικιλία των συνταγών και η τσιμπημένη δυσκολία συνθέτουν έναν ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα τίτλο. Μόνο που κάποιες σχεδιαστικές επιλογές, ιδιαίτερα μία, δεν το αφήνουν να αναδείξει το… ταλέντο του.
Το μεγάλο πρόβλημα του Cook, Serve, Delicious! 2!! είναι η καταγωγή του. Όντας παιχνίδι που ξεκίνησε την πορεία του σε υπολογιστές και με σχεδίαση που στηρίζεται στην ύπαρξη πολλών μενού, ο τίτλος της Vertigo Gaming δυσκολεύεται ιδιαίτερα στις κονσόλες. Το ποντίκι και το πληκτρολόγιο αντικαθίστανται από το χειριστήριο και αυτή η αντικατάσταση γίνεται με τόσο προβληματικό τρόπο, που πραγματικά δημιουργεί απορίες. Ο λόγος φυσικά για το σύστημα χειρισμού που περιπλέκει δυστυχώς τα ήδη περίπλοκα και δύσκολα πράγματα. Στο Switch, το Cook, Serve, Delicious! 2!! παίζει τόσο σε docked όσο και σε portable mode. Σε επίπεδο απόδοσης οι δύο λειτουργίες δεν παρουσιάζουν θέματα. Άλλωστε μιλάμε για στατικές κυρίως εικόνες και καθόλου απαιτητικά γραφικά. Σε επίπεδο χειρισμού όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν ο παίκτης επιλέξει να παίξει στην τηλεόραση, είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσει το χειριστήριο. Για να φτιάξει μία παραγγελία θα πρέπει να επιλέξει τον πελάτη με το Y, να κρατήσει την αριστερή σκανδάλη για να ενεργοποιήσει τα υλικά από την πρώτη στήλη του πλευρικού μενού, να πατήσει το αντίστοιχο face button για να επιλέξει το υλικό και τέλος να πατήσει το B για να δώσει την παραγγελία στον πελάτη. Αυτά αν το πιάτο έχει ένα υλικό. Φυσικά δεν. Τα υλικά μπορεί να εκτείνονται σε πολλές σελίδες στο πλευρικό μενού, οπότε σε όλα τα παραπάνω ο παίκτης πρέπει να πατάει και τη δεξιά σκανδάλη (για τη δεύτερη στήλη), το Α για να αλλάζει σελίδα, πάλι σκανδάλη, πάλι face buttons και μην ξεχνάμε το Β για κλείσιμο. Αν προσθέσει κανείς σε όλα αυτά το ότι τα κοινά υλικά δεν είναι πάντα στην ίδια θέση μεταξύ των πιάτων, ότι λόγω χώρου πολλά εμφανίζονται με σύντμηση (οπότε πρέπει να ψάχνει κανείς πιο από όλα θέλει), ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αναίρεσης σε περίπτωση που πατήσει ο παίκτης λάθος πλήκτρο, ότι ο χρόνος πιέζει, οι πελάτες κάνουν παραλλαγές κ.ο.κ., θα καταλάβει ότι, ναι, το παιχνίδι είναι δύσκολο και αυτό είναι καλό, αλλά είναι ανόητα περίπλοκο σε βαθμό που να εκνευρίζει και να απογοητεύει. Εννοείται ότι μετά από αρκετές ώρες τα πράγματα βελτιώνονται γιατί κάπως συνηθίζονται όλα αυτά, αλλά ο παίκτης σχεδόν ποτέ δεν νιώθει ότι έχει κάνει κτήμα του το σύστημα χειρισμού.
Αν πάλι αποφασίσει να παίξει με την κονσόλα στο χέρι, τα πράγματα διευκολύνονται σημαντικά, μιας και το Cook, Serve, Delicious! 2!! -ευτυχώς- υποστηρίζει και χειρισμό με αφή. Όχι παντού, αλλά μόνο κατά τη διάρκεια του gameplay (απορίας άξιο), αλλά τουλάχιστον υποστηρίζει. Ο παίκτης ξεχνάει σκανδάλες και πλήκτρα (που στο Switch είναι βαλμένα και «ανάποδα» σε σχέση με τις υπόλοιπες κονσόλες) και παίζει πιο άμεσα. Είναι σίγουρα ο προτιμότερος τρόπος να ασχοληθεί κανείς με τον τίτλο, αν και εδώ τα πράγματα δεν είναι τελείως ρόδινα. Και αυτό γιατί το παιχνίδι έχει πολύ κείμενο, πολλά μενού και… λίγο χώρο. Η μικρή οθόνη του Switch δυσκολεύει την ανάγνωση των υλικών και των απαιτήσεων κάθε πελάτη, γεγονός που, σε συνδυασμό με το γρήγορο ρυθμό του gameplay, σίγουρα θα κουράσει και τον πιο αφοσιωμένο σεφ.
Η επιλογή του συστήματος χειρισμού πραγματικά παραξενεύει. Σίγουρα είναι δύσκολο να μεταφερθεί ένας τίτλος με το στήσιμο του Cook, Serve, Delicious! 2!!, όμως το σύστημα που επιλέχθηκε είναι τουλάχιστον κακό. Και είναι κρίμα γιατί σε όλα τα άλλα σημεία το δημιούργημα της Vertigo Gaming τα πάει περίφημα. Έχει περιεχόμενο, έχει ένταση, έχει τσιμπημένη δυσκολία που δημιουργεί ισχυρό αίσθημα πρόκλησης. Το να μην αφήνει τον παίκτη να δοκιμάσει τις δυνατότητές του εκεί που πραγματικά έχει νόημα και να τον αναγκάζει να παλεύει με πλήκτρα και σκανδάλες είναι ανόητο και άδικο. Τόσο για τον παίκτη όσο και για το ίδιο το παιχνίδι.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity