Έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια, κυρίως από indie developers, αλλά και από βετεράνους designers, όπως ο Brian Fargo, να αναβιώσει το κλασικό first-person dungeon crawler, όπως ήταν τα The Bard’s Tale και Eye of the Beholder. To Bard’s Tale IV της InXile Entertainment ήταν ακριβώς μια τέτοια προσπάθεια να εκμοντερνιστεί το grid-based RPG, η οποία δυστυχώς δεν είχε τα αποτελέσματα που θα θέλαμε. Αυτό δεν εμποδίζει, ωστόσο, νέους developers όπως η RuneHeads να δοκιμάσουν και αυτοί την τύχη τους. Στην περίπτωση του Conglomerate 451 μιλάμε, δε, για κάτι εξαιρετικά σπάνιο, ακόμα και για τα δεδομένα της κλασικής περιόδου των CRPG: ένα grid-based cyberpunk dungeon crawler.
Μπορεί η αχανής πόλη που ονομάζεται Conglomerate να μοιάζει βγαλμένη από μια σκηνή του κλασικού Bladerunner, με την ατελείωτη βροχή να ξεπλένει τσιμέντο, μέταλλο και χιλιόμετρα από νέον, αλλά στην πραγματικότητα οι δρόμοι της είναι ένα ατελείωτο μπουντρούμι, το οποίο μια ομάδα τριών κλώνων μάχεται να απελευθερώσει από την επιρροή μιας χούφτας από πολυεθνικές. Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του διευθυντή μιας υπηρεσίας στην οποία έχει ανατεθεί από την κυβέρνηση να περιορίσει τη δράση των εταιρειών αυτών, που όπως αρμόζει στο συγκεκριμένο setting, έχουν ουσιαστικά πάρει τον έλεγχο ολόκληρων περιοχών του τομέα 451. Έχουμε, λοιπόν, στη διάθεσή μας κάποια credits, λίγα tech points και κάποιες βασικές εγκαταστάσεις, με τα οποία πρέπει να κλωνοποιήσουμε πράκτορες, να κάνουμε έρευνα για νέες τεχνολογίες, να τους εξοπλίσουμε και να τους στείλουμε σε διάφορες αποστολές. Οι αποστολές αυτές είναι σχετικά σύντομα, αυτόνομα μπουντρούμια τα οποία είναι procedurally generated (κοινώς δημιουργούνται τυχαία κάθε φορά). Σε κάθε αποστολή πρέπει να σκοτώσουμε έναν προκαθορισμένο αριθμό εχθρών ή να φτάσουμε σε κάποιο συγκεκριμένο δωμάτιο όπου περιμένει κάποιος εχθρός ή αντικείμενο.
Κάθε φορά μας δίνεται η επιλογή να εξερευνήσουμε την περιοχή της πόλης γύρω από το ασανσέρ που θα μας στείλει στην αποστολή. Εκεί βρισκόμαστε στο κλασικό περιβάλλον cyberpunk που περιγράψαμε πριν και εξαιρώντας τις τυχαίες μάχες με συμμορίες, μπορούμε να αγοράσουμε εξοπλισμό, ναρκωτικά (που προσφέρουν buffs, αλλά προκαλούν ψυχικές διαταραχές) ή παράνομο software για το drone που ακολουθεί την ομάδα. Τα δύο τελευταία, όντας παράνομα, θα ισχύσουν μόνο για την τρέχουσα αποστολή. Μπορούμε, επίσης, να πληρώσουμε hackers μέσω ενός ειδικού τερματικού για να κάνουμε την αποστολή μας είτε πιο εύκολη (ξεκλειδώνοντας όλες τις πόρτες, για παράδειγμα) ή πιο δύσκολη (για μεγαλύτερες ανταμοιβές). Αφού εντοπίσουμε το ασανσέρ, περνάμε στο κύριο μέρος της αποστολής. Καθεμία από αυτές εκτυλίσσεται σε μια από τις έξι περιοχές του τομέα (Hive, Anthill, Sanctuary, Forge, Deep, Spire) οι οποίες είναι προοδευτικά δυσκολότερες. Κάθε αποστολή υποτίθεται ότι έχει ένα βαθμό δυσκολίας, 1, 2 ή 3. Το πρόβλημα είναι ότι η δυσκολία 1 στην πρώτη περιοχή δεν έχει καμία σχέση με εκείνη της τέταρτης ή της πέμπτης. Αφού ο παίκτης νιώσει λίγο άνετα και οι αποστολές αρχίσουν να γίνονται διαδικαστικές, θα δοκιμάσει μια νέα περιοχή και μετά την επόμενη μέχρι ξαφνικά να πέσει σε εχθρούς απέναντι στους οποίους δεν έχει καμία ελπίδα, να χάσει τους κλώνους και να αναγκαστεί να δημιουργήσει νέους.
Υπάρχει μια γεύση από roguelike στη διαδικασία και σε αυτό συμβάλλουν η απουσία επιλογής load/save και τα τυχαία σχεδιασμένα επίπεδα, τα οποία ωστόσο δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους. Οι επιρροές από Darkest Dungeon είναι προφανείς στο σύστημα Trauma και Disorder, σωματικές βλάβες και ψυχικές διαταραχές αντίστοιχα, που προκαλούνται στους κλώνους μας όταν δεχθούν σοβαρά πλήγματα στη μάχη και μπορούν να τους αφήσουν μόνιμα προβλήματα αν δεν αντιμετωπιστούν. Ωστόσο, στο Conglomerate 451 η δυσκολία αυτή οδηγεί μοιραία στο grind, είτε για να δυναμώσουμε τους χαρακτήρες μας είτε για να αποκτήσουμε τα απαραίτητα χρήματα και tech points για να μπορέσουμε να τους αντικαταστήσουμε όταν πεθάνουν. Ό,τι και από τα δύο να γίνει θα πρέπει να περάσουμε πολύ χρόνο κάνοντας πολλές παρόμοιες αποστολές μέχρι να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι μπορούμε να περάσουμε στις αποστολές της επόμενης βαθμίδας. Και μετά στην δεύτερη ή τρίτη αποστολή να τους χάσουμε και πάλι όλους και ξανά από την αρχή. Όσο προχωρά το παιχνίδι και οι εταιρείες χάνουν επιρροή, τόσο οι αποστολές δυσκολεύουν, με αποτέλεσμα σε κάποια φάση να υπάρχει μόνο μία από τις πέντε διαθέσιμες την οποία να μπορούμε ρεαλιστικά να φέρουμε εις πέρας. Και κάπως έτσι γίνεται φανερό γιατί έχουμε στη διάθεσή μας 75 εβδομάδες στο Story mode (που μεταφράζονται σε 75 αποστολές) για να επιτύχουμε τον απώτερο στόχο μας. Και όποιος αντέξει.
Όταν λέμε Story mode, μην περιμένετε κάτι σε σενάριο, βέβαια. Ο μόνος χαρακτήρας που μας μιλά είναι το drone που μας συνοδεύει και κάνει αστεία με αναφορές σε Star Wars και Baldur’s Gate μεταξύ άλλων, αλλά ως εκεί. Το σενάριο είναι υποτυπώδες και το lore του παιχνιδιού αποκαλύπτεται σε συλλεκτικά αντικείμενα τα οποία πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε με credits, το καθένα από τα οποία περιέχει, χωρίς υπερβολή, μία ή δύο προτάσεις. Όλα αυτά δεν θα είχαν σημασία αν το gameplay ήταν ικανοποιητικό. Το σύστημα των skills και η μάχη που στήνεται πάνω σε αυτό είναι λειτουργικά, αν και τα περισσότερα classes δεν είναι τόσο χρήσιμα όσο εκείνο του Infiltrator (βλέπε sniper). Κάθε εχθρός έχει hit locations τα οποία όσο πιο εύκολο είναι να τα πετύχουμε, τόσο μικρότερες είναι οι πιθανότητες για κάποιο critical hit. Αναμενόμενα, υπάρχουν επιθετικές ικανότητες και αμυντικές ικανότητες, οι οποίες ξεκλειδώνονται με την έρευνα και αποκτώνται από τους κλώνους μας μέσω εκπαίδευσης (άρα ξοδεύοντας και πάλι credits και tech). Οι ικανότητες που κερδίζονται με εμπειρία (rank) είναι πολύ συγκεκριμένες και εξαντλούνται σε μικρές αναβαθμίσεις των στατιστικών κάθε κλώνου, δεν υπάρχει άρα κάποιο talent tree και τα ranks κερδίζονται αργά και βασανιστικά (βλ. grind).
Και εφόσον cyberpunk χωρίς hacking δεν υφίσταται, να πούμε ότι αυτό μπορεί να γίνει σε πόρτες, εχθρούς ή σε αντικείμενα και γίνεται χρησιμοποιώντας την ενέργεια της μπαταρίας κάθε κλώνου, η οποία είναι περιορισμένη και χρησιμοποιείται επίσης για τη φόρτιση των ασπίδων, που είναι ό,τι πιο σημαντικό στη μάχη αν θέλουμε να αποφύγουμε τραυματισμούς και ψυχικές διαταραχές. Σε κάθε χάρτη υπάρχει μόνο μία μπαταρία για επαναφόρτιση, άρα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το hacking στη μάχη είναι πολύ περιορισμένο και χρησιμεύει ουσιαστικά περισσότερο στη συλλογή πληροφοριών για τους εχθρούς (που δεν κοστίζει τίποτα). Στην εξερεύνηση το hacking γίνεται μέσω τριών απλοϊκών mini game, εκ των οποίων μόνο το ένα, το οποίο βασίζεται στα αντανακλαστικά, προσφέρει κάποια πρόκληση.
Η απειρία της RuneHeads είναι φανερή σε διάφορες πτυχές του Conglomerate 451, όπως είναι και η θέλησή της να βελτιώσει το δεύτερό της τίτλο όσο μπορεί, λαμβάνοντας υπόψη τις κριτικές των παικτών στο Steam. Ωστόσο, το παιχνίδι παραμένει επαναλαμβανόμενο και κουραστικό και μόνο οι πιο φανατικοί φίλοι των κλασικών RPG ίσως να μπορέσουν να βρουν την υπομονή να το τελειώσουν. Το ερώτημα που μένει είναι το «γιατί», όμως, τη στιγμή που υπάρχουν σαφώς καλύτερες εναλλακτικές προτάσεις.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity