Το σενάριο εξελίσσεται σαν δυο παράλληλες ιστορίες ενηλικίωσης και χειραφέτησης που θυμίζουν παιδική ή εφηβική αφήγηση
Σε αντίθεση λοιπόν με Kickstarted κυκλοφορίες όπως το Broken Sword 5, όπου ο διαχωρισμός έγινε μεν αλλά το δεύτερο μέρος κυκλοφόρησε με μικρή καθυστέρηση, το Broken Age μοιάζει με δυο εντελώς διαφορετικά παιχνίδια. Το πρώτο μισό του τίτλου είναι ένα συμπαθητικό, ευχάριστο adventure με γρίφους χαμηλής ως μέτριας δυσκολίας, χωρίς ιδιαίτερη πολυπλοκότητα, που θα δυσκολέψουν ελάχιστους. Μια επιπλέον προσθήκη είναι τμήματα που ο παίκτης χρησιμοποιεί χειριστήρια, σε στιλ video game. Η εμπειρία της Double Fine στο είδος είναι φανερή, και εμφανίζονται αρκετές στιγμές που θυμίζουν έντονα LucasArts, αλλά όποιος περίμενε τους τεράστιους, δαιδαλώδεις γρίφους του Day of the Tentacle ή του Monkey Island δεν θα τους βρει και, υπό αυτήν την έννοια, το Broken Age δεν είναι μια αναβίωση αυτής της σχολής adventures, όσες σφραγίδες και αν βάλει ο Tim Schafer. Ως έχουν πάντως, είναι ευχάριστοι και δεν γίνονται τετριμμένοι, ενώ ενσωματώνονται ομαλά στην ιστορία και τους στόχους του παίκτη.
Το σενάριο εξελίσσεται σαν δυο παράλληλες ιστορίες ενηλικίωσης και χειραφέτησης που θυμίζουν παιδική ή εφηβική αφήγηση και δίνουν την αίσθηση πως καταλήγουν κάπου συγκεκριμένα. Ο Shay, ο ένας από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, βρίσκεται σε ένα διαστημόπλοιο με μόνη συντροφιά έναν υπολογιστή στο ρόλο της προστατευτικής, συναισθηματικής μητέρας που λατρεύει το αγοράκι της και το βλέπει σαν νήπιο. Η καθημερινότητά του είναι αφόρητα πληκτική και επαναλαμβανόμενη, καθώς είναι εγκλωβισμένος σε έναν εντελώς παιδικό περίγυρο από κουκλάκια, υπέρμετρο ντάντεμα, απουσία κάθε έννοιας κινδύνου και ανία. Η κοπέλα, από την άλλη, κατοικεί σε ήρεμο και χαρούμενο χωριό που θεωρεί μεγάλη του τιμή να προετοιμάζει τα καλύτερα κορίτσια του να φαγωθούν από το τέρας Mog Chothra.
Το πρώτο μισό του τίτλου είναι ένα συμπαθητικό, ευχάριστο adventure με γρίφους χαμηλής ως μέτριας δυσκολίας, χωρίς ιδιαίτερη πολυπλοκότητα, που θα δυσκολέψουν ελάχιστους.
Σε μια εορταστική ατμόσφαιρα που οι κοπέλες του χωριού διαγωνίζονται για το ποια θα γίνει αρεστή στο κτήνος και οι κάτοικοι είναι κατενθουσιασμένοι για την περίσταση, η μόνη που σκέφτεται να αντιταχθεί στη μοίρα της είναι η Vella. Όταν ο Shay, λοιπόν, αγαναχτισμένος, σπάσει το φαύλο κύκλο της επανάληψης, ανακαλύψει έναν άγνωστο συνεπιβάτη, η Vella ξεφύγει από το τέρας για να αναζητήσει έναν τρόπο να το σκοτώσει γλιτώνοντας και τα γειτονικά χωριά, ξεκινούν δύο πορείες που τέμνονται με απρόσμενο τρόπο στο φινάλε του (τότε) πρώτου μέρους. Αξίζει να σημειωθεί πως με το πάτημα ενός πλήκτρου ο παίκτης μπορεί να μεταπηδήσει από τη μια ιστορία στην άλλη σε οποιοδήποτε σημείο. Δεν υπάρχει καν περιορισμός στο πού θα ξεκινήσει.
Ως αυτό το σημείο το Broken Age είχε συγκεκριμένη ταυτότητα: ένα adventure που από πλευράς σχεδιασμού δεν είχε σχέση με τα κλασικά του είδους αλλά βασιζόταν σε μια όμορφη, διδακτική ιστορία με ένα κάποιο νόημα και στην ιδιαίτερη αισθητική του. Το δεύτερο μέρος όχι μόνο δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω πλην της αισθητικής αλλά καταστρέφει και την εντύπωση του ό,τι είχε προηγηθεί. Η ανάπτυξή του μοιάζει να έγινε τελείως ξέχωρα από αυτήν του πρώτου μέρους. Το σενάριο αλλάζει τελείως κατεύθυνση, δεν έχει καμία συνοχή, κάποια στιγμή βγάζει από το μανίκι έναν εντελώς χαζό και τετριμμένο αφηγηματικό άσο, προσπαθώντας να συνδέσει το πριν και το μετά, και καταλήγει να γίνει μια ανόητη μπαλαφάρα χωρίς αρχή, μέση, τέλος, νεύρο ή λόγο ύπαρξης. Πλαδαροί ρυθμοί, χάος, τρύπες, κάποια επιτυχία στο να δοθεί υπόβαθρο σε μερικούς χαρακτήρες (και πάλι όχι μεγάλη) και μια διαρκής αίσθηση πως οι developers δεν είχαν ιδέα τι να κάνουν, ή και να είχαν την έχασαν στην πορεία.
Οι γρίφοι είναι ανάλογης ποιότητας. Η Double Fine προσπάθησε να ικανοποιήσει το κοινό που ζητούσε αυξημένη δυσκολία και το έκανε με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Λογικά κενά, απουσία κοινής λογικής (και όχι δεν πρόκειται για το "παλαβό" στιλ της LucasArts αλλά για παραλογισμό, κοινώς "μυρίζω τα νύχια μου"), παραπλανητικές ενδείξεις, puzzles άσχετα με τα δρώμενα ή, όπου δεn δίνεται σαφής στόχος, άφθονο trial and error είναι στοιχεία πανταχού παρόντα. Το εναλλάξ παίξιμο ενθαρρύνεται περισσότερο μέσω μιας κακά υλοποιημένης σύλληψης. Στο τμήμα του ενός χαρακτήρα μπορεί να βρίσκονται στοιχεία για τη λύση ενός γρίφου στο τμήμα του άλλου, αλλά δεν υπάρχει λογική εξήγηση για το πώς περνά αυτή η πληροφορία. Οι καλύτεροι γρίφοι του παιχνιδιού δεν είναι αυτοί όπου η έμπνευση χτύπησε κόκκινο αλλά αυτοί που δεν πάσχουν από κάποιο από τα παραπάνω - και δεν είναι πολλοί. Η δυσκολία είναι πάντως αυξημένη, έστω και με τεχνητό τρόπο, ενώ υπάρχουν και μερικές απομονωμένες περιπτώσεις που απαιτούν δημιουργική σκέψη. Η συνολική διάρκεια κυμαίνεται πλέον γύρω στις 10 ώρες.
Οι μόνες θετικές σταθερές είναι ο οπτικός τομέας και η ηθοποιία. Η αισθητική του τίτλου μόνο σαν πρωτότυπη μπορεί να θεωρηθεί. Χαρακτηρίζεται από ανάλαφρες, λεπτές γραμμές και καμπύλες, φέρνοντας στο νου ζωγραφιές με κηρομπογιές και παιδικά βιβλία. Αυτό που εντυπωσιάζει όμως, πέρα από το ξεχωριστό τελικό αποτέλεσμα, είναι η καλαισθησία αλλά και η ευελιξία με την οποία έχουν κινηθεί οι γραφίστες της Double Fine σε αυτό το πλαίσιο.
Η Double Fine προσπάθησε να ικανοποιήσει το κοινό που ζητούσε αυξημένη δυσκολία και το έκανε με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Έχουν αποδοθεί εξίσου λεπτομερώς και ζωντανά δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι, ένα «sci-fi για παιδάκια» και μια «χώρα μακριά από εδώ», χωρίς ο ένας να επισκιάζει τον άλλο ή να υστερεί σε αποτύπωση. Ενώ όμως η αισθητική αυτή δένει άμεσα με το περιεχόμενο του πρώτου μέρους και την ιστορία ενηλικίωσης που αφηγείται, στο δεύτερο φαντάζει αδιάφορη. Παρόλα αυτά πρέπει να δοθεί έπαινος στη Double Fine για την ποιότητα της δουλειάς της. Η δουλειά στον τεχνικό τομέα είναι εξαιρετική, με το ελαφρώς σπαστό animation να είναι περισσότερο καλλιτεχνική επιλογή παρά ατέλεια.
Ο χειρισμός είναι απλούστατος, με σαφές highlighting, αν και η απουσία του examine/look ξενίζει ελαφρά. Τα voice overs όμως κλέβουν την παράσταση, και όχι μόνο λόγω ονομάτων. Jennifer Hale (female Shepard στα Mass Effect, ως Mom), Elijah Wood (Frodo στα Lord of the Rings, ως Shay), Will Wheaton (από το Star Trek: The Next Generation) και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Jack Black εμφανίζονται σε μικρούς και μεγάλους λόγους, προσφέροντας πολλά στο τελικό αποτέλεσμα. Ενώ τα περισσότερα adventures μαστίζονται από χαμηλού επιπέδου voice overs με ημι-επαγγελματικά, αν όχι ερασιτεχνικά, αποτελέσματα, το Broken Age προσφέρει πραγματική ηθοποιία από ανθρώπους με προϋπηρεσία στον κινηματογράφο και σε προηγούμενους τίτλους του Schafer. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αντάξιο των ονομάτων, καθώς οι χαρακτήρες έχουν μια εκφραστικότητα που αποτυπώνει τα λεπτότερα συναισθήματά τους. Χωρίς αυτούς το τελικό σύνολο θα ήταν σαφώς χειρότερο.
Το ότι το review υποχρεώνεται να παρουσιάσει το Broken Age σαν δύο ξεχωριστά τμήματα, σε αντίθεση με τα επεισοδιακά Walking Dead: Season 1 ή The Wolf Among Us, είναι ενδεικτικό της προβληματικής εικόνας του τίτλου. Το παιχνίδι διασώζεται από το πρώτο κομμάτι του, που είχε αφήσει το γράφοντα με κάποιες προσδοκίες. Αν όμως η Double Fine είχε κάποτε έναν μπούσουλα, με τα προβλήματα που η ίδια προκάλεσε κατά την ανάπτυξη τον έχασε ολοσχερώς. Ως σύνολο το Broken Age είναι ασύνδετο, ανερμάτιστο και άνισο. Το πρώτο μέρος από εφαλτήριο κατέληξε σωσίβιο και αν δεν ήταν αυτό η τελική βαθμολογία θα ήταν ακόμα χειρότερη. Αυτό που μένει λοιπόν είναι μια μετριότατη κυκλοφορία ταλανισμένη από προβλήματα στην ανάπτυξη που επηρέασαν ολοφάνερα το τελικό αποτέλεσμα.
Κρίμα για τη Double Fine. Ευτυχώς υπάρχουν πολύ καλύτερες προσπάθειες που δικαιώνουν το crowdfunding.
Το enternity είναι ένα εξαιρετικό site σε ΌΛΑ ΤΟΥ , εκτός από το είδος των adventure games. Αν το broken age είναι για 5, τι να πω........ Δεν θέλω να γράψω κάτι περαιτέρω γιατί θα προσβάλλω άθελά μου και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Γνώμες είναι αυτές...
@Scott_Pilgrim βεβαιως και ειναι ολες σεβαστες. Απλα ασχολουμενος απο την εποχη των text adventures και εχοντας ιδιαιτερη αδυναμια στα adventures, θεωρω οτι βαζοντας 5 στο συγκεκριμενο παιχνιδι (ομιλώντας παντα κατα την προσωπικη μου αποψη) ειναι το λιγοτερο ατυχες. Τεσπα ολα καλα...
Εγώ απογοητεύτηκα από το 2ο μέρος σε σχέση με την πλοκή. Γιατί οι γονείς του Σέυ δεν του είπαν την αλήθεια. Γιατί χρειαζόντουσαν τόσες maiden? Γιατί τα μέλη των thrush δεν έμοιαζαν με τους άλλους κατοίκους της λορούνα αν όλοι είχαν πάρει μέρος σε αυτή ας την πούμε ευγονική. Τι δεν μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι εξωγήινοι;(να αναπαραχθούν μάλλον; γι'αυτό και ο σέι μοιάζει με την βέλλα. Επίσης, θυμάμαι ότι ο άλεξ λέει κάποια στιγμή ότι όταν ήταν στο διαστημόπλοιο νόμιζε ότι είχε παραισθήσεις και του μιλούσε το τσέλλο. Το τσέλλο ήταν προφανώς ο αντίστοιχος μάρεκ, τι απέγινε; Πως ο άλεξ δεν ανακάλυψε την αλήθεια, αν και αυτός απήγαγε κοπέλες;