Ο τίτλος βασίζεται περισσότερο στο πιο πρόσφατο remake, παρότι δεν πατά ακριβώς στην ίδια συνταγή που χαρακτηρίζει γενικότερα το franchise, από την άποψη ότι δεν έχει να κάνει με μια ομάδα ανθρώπων στην οποία σπείρεται διχόνοια, καχυποψία κ.λπ. Πρωταγωνιστής είναι ο Ellis, πρώην στρατιωτικός με προφανές μετατραυματικό σύνδρομο που, ως αστυνομικός πια, αλλά ανεπίσημα παρά ταύτα, βοηθά στην επιχείρηση εντοπισμού ενός παιδιού που χάθηκε στο δάσος Black Hills, στο Burkittsville της πολιτείας Maryland εν έτει 1996. Καταφέρνει να φτάσει στο σημείο συνάντησης της ομάδας αναζήτησης. Καθυστερημένα όμως. Οπότε βρίσκει μόνο μερικά εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα και πρέπει να βρει το δρόμο του. Σε αυτήν του την προσπάθεια δεν είναι τελείως μόνος βέβαια. Στο πλευρό του βρίσκουμε τον Bullet, το γερμανικό ποιμενικό στον οποίο εξαρτάται ουσιαστικά για να διατηρεί την ψυχραιμία του, ξεκάθαρα το πιο σημαντικό εργαλείο σε αυτήν την περιπέτεια, περισσότερο από το κινητό της εποχής, το αναξιόπιστο walkie-talkie και τον όποιον πυρσό. Όποτε απομακρύνεται ο Bullet ο Ellis πανικοβάλλεται και τα χάνει πιο εύκολα, με σημεία στα οποία οι δρόμοι τους χωρίζονται επί τούτου να συνοδεύονται από παραισθήσεις, οράματα και δυσάρεστες αναμνήσεις που τον κάνουν να τα χάνει. Υπάρχει και πιο πρακτικός λόγος για τον οποίο ο Bullet καθίσταται απαραίτητη συντροφιά. Ο παίκτης μπορεί να τον φωνάξει προς το μέρος του, να τον αφήσει κάπου να περιμένει ή να τον στείλει για εξερεύνηση του περίγυρου. Μπορεί να βρει χρήσιμα αντικείμενα (αν και η πραγματική χρησιμότητά τους είναι μερικές φορές θεωρητική μόνο στο παιχνίδι, με κάποια αντικείμενα να βρίσκονται στο δρόμο του παίκτη αφού περάσει η κατάσταση στην οποία θα τον ωφελούσαν), να δείξει το σωστό δρόμο για παραπέρα αλλά και να αντιληφθεί επερχόμενες απειλές.
Ο σκύλος είναι απαραίτητος στην πλοήγηση. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να μην υπάρχει ελπίδα να φτιάξει νοερά χάρτη κάποιος, με διαδρομές να ανοίγουν και να κλείνουν βάσει σχεδίου, να οδηγούν στο ίδιο σημείο χωρίς καν να συνειδητοποιεί ο παίκτης ότι έκανε κύκλο, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά. Το παιχνίδι κάνει πολύ καλή δουλειά στο να αποπροσανατολίζει τον παίκτη, πράγμα όχι αναπάντεχο υπολογίζοντας όσα είδαμε από την ίδια ομάδα στα Layers Of Fear. Ταιριάζει στην ατμόσφαιρα, ταιριάζει στο lore και κάνει τον παίκτη να αισθανθεί πως έχει πραγματικά ανάγκη τον Bullet για να καταφέρει να προχωρήσει. Ο Bullet, με τη σειρά του, δεν ξέρει πάντα τι του γίνεται και προς τα πού δείχνει, με αποτέλεσμα να χρειάζεται κατά διαστήματα επανάληψη της ίδιας εντολής με την ελπίδα να δείξει προς τα πού πρέπει να κατευθυνθεί τελικά ο Ellis. Το Blair Witch δεν είναι απλά μια βόλτα βέβαια. Κάποια μάλλον απροσδιόριστης φύσης πλάσματα κάνουν την εμφάνισή τους και, συχνά, δεν φαίνονται κιόλας καθώς πλησιάζουν. Ένας λόγος παραπάνω να προσέχει κανείς πού κοιτά ο Bullet, διότι προσπαθεί να δείξει από που έρχεται η επόμενη απειλή, η οποία εξουδετερώνεται εύκολα, με το φως του φακού ή του πυρσού. Άλλα πλάσματα δεν καταλαβαίνουν όμως και ο μόνος τρόπος να δει κανείς τη θέση τους στο χώρο είναι να δει μέσα από την οθόνη της κάμερας. Κάποια πρέπει να αποφεύγονται με stealth, κάποια άλλα απαιτούν την έγκαιρη απομάκρυνση διότι όσο μένει ο Ellis στον ίδιο χώρο τόσο πιο πιθανό είναι να πάνε γραμμή προς το μέρος του. Μια επίθεση αρκεί για να έρθει το τέλος και, μέσα σε όλα, η προστασία του Bullet είναι σημαντική υπόθεση σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τη γλιτώσει. Κι εδώ βέβαια συμβαίνει να αντιδρά περίεργα ώρες ώρες, μένοντας άπραγος μπροστά σε κάποιον εχθρό με τα αυτονόητα καταστροφικά αποτελέσματα. Τα πισωγυρίσματα δεν είναι δραματικά σε τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο η απογοήτευση παραμένει κάθε φορά που το ατυχές αποτέλεσμα δεν έρχεται με ευθύνη του παίκτη.
Το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού διαδραματίζεται στο δάσος, πριν καταλήξει σε εσωτερικό χώρο για την κλιμάκωση. Γενικά βέβαια χωρούν ορισμένοι γρίφοι που, στο σύνολό τους, είναι απλοί ως σύλληψη. Το χαρακτηριστικότερο είδος βέβαια, που δεν προκύπτει πολύ συχνά, είναι εύρεση κασετών, που δείχνουν κάτι που έχει λάβει ήδη χώρα στο χώρο που βρίσκεται ο Ellis. Για εκείνον μπορεί μια πόρτα να είναι κλειστή και να μην έχει τρόπο να την ανοίξει. Αν όμως παίξει την κασέτα με πλάνα που δείχνουν την πόρτα και παγώσει τη δράση σε σημείο που αυτή ανοίγει, θα τη δει να ανοίγει και στη δική του πραγματικότητα. Είναι μια ιδέα που ταιριάζει μια χαρά στο lore και την ιδέα του ερασιτεχνικού βίντεο που χαρακτηρίζεται έτσι κι αλλιώς το Blair Witch αλλά και ολόκληρο κινηματογραφικό ρεύμα που το ακολούθησε.
Όλα αυτά κάνουν την εμπειρία πιο «παιχνίδι» και ταυτόχρονα είναι τα πιο αδύναμα τμήματα του παιχνιδιού, παρότι οι ιδέες είναι ξεκάθαρα θετικές στα χαρτιά. Τα καλά σημεία προκύπτουν από το δεσμό μεταξύ Ellis και Bullet, αλλά και από τη φοβερή ατμόσφαιρα και την εξαιρετική αξιοποίηση του ήχου από την Bloober Team. Η τελική αίσθηση, παρότι δεν λείπουν οι καλές στιγμές και η ατμόσφαιρα είναι κίνητρο από μόνη της για τον παίκτη, είναι πως η ομάδα δυσκολεύθηκε να φέρει την ιδέα στα μέτρα της, μια ιδέα που δεν σχεδιάστηκε με βάση τα δικά της ατού κιόλας. Οπότε καταλήγουμε σε εμφανώς φιλότιμη προσπάθεια που, ταυτόχρονα, έχει αρκετά πράγματα να ζηλέψει από την καλύτερη ισορροπία που βρίσκουμε σε Layers Of Fear και Observer. Σε αυτό το δάσος ο τρόμος είναι σίγουρος. Όλα τα άλλα, τελικά, παραμένουν συζητήσιμα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity