Η συλλογή είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία που θυμίζει ότι ακόμη και όταν τα videogames δεν ξέρουν να δώσουν απαντήσεις σε καίρια ζητήματα.
Για να βγουν τα τεχνικά από τη μέση, γίνεται γρήγορα προφανές ότι ο πρώτος τίτλος έτυχε μεγαλύτερης προσοχής. Είναι άλλωστε και ο παλιότερος αλλά και ο πιο αγαπητός, ακόμη και με τα ελαττώματά του. Η άνοδος σε ανάλυση 1080p είναι δεδομένο στη συλλογή αυτή, ο στόχος των 60fps είναι κοινός, αλλά ούτε ο πρώτος τίτλος ούτε οι υπόλοιποι τον πιάνουν σταθερά, κάτι που αναπόφευκτα απογοητεύει ελαφρώς, κυρίως για το τι σημαίνει ως προς τη σημασία του εγχειρήματος για την ίδια την 2K. Στον πρώτο τίτλο λοιπόν χώρεσαν βελτιώσεις σε textures και λοιπά στοιχεία, χωρίς να έρχονται τα πάνω κάτω. Βελτιωμένο σχετικά, αλλά λιγότερο, εμφανίζεται και το δεύτερο μέρος της σειράς, ενώ το τρίτο φτάνει ουσιαστικά όπως εμφανίστηκε στο PC, χωρίς παρεμβάσεις, απλά προσαρμογή στους διαθέσιμους τεχνικούς πόρους. Το περίεργο με τη συλλογή αυτή, ακόμη και με το δεδομένο ότι το δεύτερο μέρος δεν γράφτηκε από τον Ken Levine, είναι πως δείχνει ένα, στην πραγματικότητα, δημιούργημα, από την αρχή μέχρι το τέλος, με τα θετικά και τα αρνητικά του να του δίνουν χαρακτήρα και μοναδικότητα που είναι εύκολο να στηλιτεύσει ο κακοπροαίρετος, αδύνατο να αγνοήσει ο οποιοσδήποτε.
Το πρώτο BioShock κυκλοφόρησε μια χρονιά που το μενού των gamers γέμιζε με τίτλους όπως Halo 3, Super Mario Galaxy, God Of War II, Forza Motorsport 2, Metroid Prime 3: Corruption, Heavenly Sword, Project Gotham Racing 4, The Orange Box, Manhunt 2, Assassin's Creed, Uncharted: Drake's Fortune και Mass Effect. Δεν "παθαίνουμε" κάθε χρόνο τέτοια συμφορά οι gamers και το ότι το BioShock, όντας shooter με βάρος στην αφήγηση και με budget που απλά δεν πηγαίνει πακέτο με το χαρακτηρισμό αυτό, κατάφερε να σταθεί και να δημιουργήσει το δικό του θρύλο, που εκφραστικά και εμπορικά, δίνει χώρο για συγκρίσεις με την τριλογία του Matrix (γνωριμία κόσμου, επέκταση, επεισοδιακό κλείσιμο).
Η άνοδος σε ανάλυση 1080p είναι δεδομένο στη συλλογή αυτή, ο στόχος των 60fps είναι κοινός, αλλά ούτε ο πρώτος τίτλος ούτε οι υπόλοιποι τον πιάνουν σταθερά, κάτι που αναπόφευκτα απογοητεύει ελαφρώς.
Ο πρώτος τίτλος κέρδισε το κοινό με την εκπληκτική καλλιτεχνική διεύθυνση, τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και την αναζωπύρωση προβληματισμών για την ηθική σε έναν κόσμο που αποζητά την πρόοδο. Πήραμε και πρώτη γεύση από το τι εστί ανατροπή κατά τον Levine, πριν χαλάσει η εντύπωση με την τελική αναμέτρηση. Ο δεύτερος τίτλος είναι ο πλέον αδικημένος και απόδειξη της ανωριμότητας του μέσου καταναλωτή που, αγνόησε τον καλύτερο ρυθμό, το βελτιωμένο σύστημα μάχης, το βαρύ κλίμα, τη νέα ανατροπή και το σίγουρα πιο στρωτό κλείσιμο της ιστορίας, για να έχει να λέει ότι δεν βλέπει πρώτη φορά την Rapture, οπότε δυσκολεύεται να ενθουσιαστεί.
Ο κύκλος κλείνει όμως με την Columbia. Αέρας και σύννεφα αντί για βυθός και νερό, πουριτανισμός και ηθική πριν από οτιδήποτε άλλο, η άλλη πλευρά του καθρέπτη για την Rapture και το ίδιο το BioShock. Οι ιδέες άπειρες και υπό το βάρος τους λυγίζει κάπως το BioShock Infinite, όχι όμως πριν δείξει ότι όλα είναι πτυχές του ίδιου πράγματος. Και όσοι δεν ενδιαφέρονταν για κάτι τέτοιο, έχουν να θυμούνται την Elizabeth που, ναι μεν δεν ήταν φαντασμαγορική σε όρους gameplay, ήταν η κόλλα για τα πάντα όμως, για το σύνολο της εμπειρίας.
Η συλλογή είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία που θυμίζει ότι ακόμη και όταν τα videogames δεν ξέρουν να δώσουν απαντήσεις σε καίρια ζητήματα ή να πετύχουν την απόλυτη μηχανική ισορροπία, ξέρουν και μπορούν, με στιλ και μεθοδικά, να στρέφουν το μυαλό προς αυτά, πράγμα που εξακολουθεί να είναι εξαίρεση παρά κανόνας, ειδικά δε για τα απανταχού shooters. Η σειρά λοιπόν επέδειξε ιδεολογία, καλλιτεχνία, μερικές ιδέες για το είδος στο gameplay, κατεύθυνση και όραμα. Για αυτό και δικαιούται, παρά τα ελαττώματα του, να αντιμετωπίζεται ως έργο, όχι ως προϊόν.
Σιγουρά φοβερή εκεινη η περίοδος (αν και μοιάζει λιγο ασχετο με το review )αλλα ο συγκεκρυμμένος τιλτος μου εμεινε και τον περίμενα ανυπόμονα απο την παρουσίαση τοτε του peter Moore στο Χ360 ηταν τιτλοι must μαζι με το gears of war....
RESPECT στην 2Κ για την κίνηση τους να δώσουν ΔΩΡΕΑΝ τις remaster εκδόσεις σε όσους είχαν ήδη το παιχνίδι. Τις προάλλες μου το είπε φίλος , μπαίνω steam και το τσέκαρα. Περιττό να περιγράψω το αίσθημα που νιώθεις όταν λαμβάνεις τέτοια υποστήριξη από μια εταιρεία ανάπτυξης.
"Η σειρά λοιπόν επέδειξε ιδεολογία, καλλιτεχνία, μερικές ιδέες για το είδος στο gameplay, κατεύθυνση και όραμα. Για αυτό και δικαιούται, παρά τα ελαττώματα του, να αντιμετωπίζεται ως έργο, όχι ως προϊόν"
Aπλά δε γίνεται να συμφωνήσω περισσότερο...δυο γραμμές κειμένου,όλη η ουσία της σειράς.
Έχω μια απορία. Γιατί οι PC users στα remasters, remakes αντιμετωπίζονται ως καλύτεροι πελάτες από τους κονσολιέρηδες; Δεν θα έπρεπε όσοι διαθέτουν έναν, δύο ή όλους τους τίτλους να έχουν και αυτοί μια δωρεάν επέκταση στα remasters ή τλχ. μια μείωση τιμής ανεξαρτήτως εταιρείας; Τόσο πολύ πεινάνε και ζητάνε εύκολο χρήμα;
@Tim of Heavens
Είναι κώλυμα των platform holders αυτό. Δηλαδή Sony/Microsoft/Nintendo. Όχι του developer.