Ένα αν μη τι άλλο δύσκολο εγχείρημα, αφού η κληρονομιά του Battlefield καλεί μια ομάδα ανάπτυξης να αποδείξει πολλά. Λογικό, άλλωστε, δεδομένου ότι το κοινό έχει συνδέσει το όνομα με μια συγκεκριμένη φόρμουλα, με την παραμικρή παρέκκλιση από αυτήν να μην συνοδεύεται από τις ευνοϊκότερες των υποδοχών - κάτι που έχει συμβεί ακόμα και στην ίδια την DICE. Λαμβάνοντας αυτό υπόψιν, τα εύσημα είναι απαραίτητα στην ομάδα της Visceral για την τολμηρή απόφαση να παρεκκλίνει από την θεματολογία της σειράς και να ασχοληθεί με τις Αρχές και το οργανωμένο έγκλημα. Εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος που θέτει το πλαίσιο για τη δράση, με ένα single-player campaign που δείχνει να δανείζεται μια σειρά στοιχείων τόσο από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, όσο και από πολλές επιτυχημένες παραγωγές της ίδιας της βιομηχανίας των videogames. Πρωταγωνιστής του Battlefield: Hardline είναι Nick Mendoza, ένας νέος και ενθουσιώδης αστυνομικός, αποφασισμένος να πολεμήσει το έγκλημα. Χωρίς να το καταλάβει, ο Mendoza θα μπλεχτεί σε ένα κύκλωμα «βρόμικων» αστυνομικών και θα πέσει θύμα πλεκτάνης, παίρνοντας ο ίδιος το φταίξιμο για τους διεφθαρμένους συναδέλφους του και αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, η προσέγγιση που επιχειρήθηκε από πλευράς Visceral είναι φανερή. Over-the-top δράση, σκηνές που θυμίζουν χολιγουντιανά blockbusters και γνωστοί ηθοποιοί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, όλα συνθέτουν ένα σύνολο υπερβολικά γνώριμο. Η σημαντικότερη όμως διαφορά είναι στην ίδια την αφήγηση και τον τρόπο με τον οποίο η δράση λαμβάνει «σάρκα και οστά».
Με ολοφάνερη την πρόθεση να ξεχωρίσει, το Hardline «δανείζεται» στοιχεία από πολλές αστυνομικές σειρές, με τη λίστα να ξεκινάει από το θρυλικό Miami Vice και να φτάνει μέχρι και το CSI. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε επεισόδια με ξεκάθαρη δομή, με όλες τις αναμενόμενες σκηνές να δίνουν δυναμικά το παρόν. Από καταδιώξεις με αυτοκίνητα και stealth infiltrations μέχρι ανάλυση στοιχείων και μάχες όπου οι εκρήξεις γεμίζουν τον ορίζοντα και οι σφαίρες πέφτουν βροχή, όλα βρίσκουν το χώρο τους ώστε να αναδειχθούν τη σωστή στιγμή και στο σωστό πλαίσιο. Ενώ η γραφή δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτα το συναρπαστικό ή ενδιαφέρον και το πρώτο μισό της ιστορίας θα μπορούσε κάλλιστα να χωρέσει σε λιγότερο από μία ώρα, παρόλα αυτά επιτυγχάνεται μια σύνδεση με τους περισσότερους από τους χαρακτήρες του καστ - αν και ο πρωταγωνιστής παραδόξως δεν περιλαμβάνεται σε αυτούς.
Με ολοφάνερη την πρόθεση να ξεχωρίσει, το Hardline «δανείζεται» στοιχεία από πολλές αστυνομικές σειρές, με τη λίστα να ξεκινάει από το θρυλικό Miami Vice και να φτάνει μέχρι και το CSI.
Ο τρόπος που όλα τα παραπάνω «μεταφράζονται» σε gameplay αποδεικνύεται επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρων, αφού το Battlefield: Hardline προσπαθεί -και σε με μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει- να διαφοροποιηθεί αρκετά από την στερεοτυπική (και μάλλον…άγευστη) προσέγγιση του παρελθόντος. Το πρώτο συνθετικό του τίτλου σίγουρα μαρτυρά την παρουσία σύγχρονου οπλισμού και εξοπλισμού, τον οποίο οι παίκτες ασφαλώς και είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν, ωστόσο στις περισσότερες των περιπτώσεων στο Hardline ενθαρρύνεται η μη-βίαιη προσέγγιση και η σύλληψη των κακοποιών, σε αντίθεση με την εξόντωσή τους. Για να επιτευχθεί αυτό, χρησιμοποιείται μια σειρά μηχανισμών από διαφορετικούς τίτλους, όπως για παράδειγμα η ειδική συσκευή που επιτρέπει την αναγνώριση και το tagging όλων των εχθρών σε μια περιοχή, εν συνεχεία αφήνοντας στην κρίση των παικτών τον βέλτιστο τρόπο δράσης.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι παίκτες επιβραβεύονται για την ακινητοποίηση και τη σύλληψη των αντιπάλων με ειδικά “Expert Points”, τα οποία ξεκλειδώνουν νέο οπλισμό και modifications - αν και η παραπάνω σχέση των δύο αποδεικνύεται αναπόφευκτα ειρωνική. Είναι ένας μηχανισμός που σε γενικές γραμμές δουλεύει, αν και θα υπάρξουν οι στιγμές όπου τα πράγματα δεν εκτυλίσσονται με τον τρόπο που θα σχεδίαζε κανείς. Σε αρκετές περιπτώσεις ο Mendoza συνοδεύεται από συνεργάτη, ο οποίος αναλαμβάνει να καλύψει τον πρωταγωνιστή σε περίπτωση που κάποιος από τους ακινητοποιημένους αποφασίσει να τραβήξει τελικά όπλο. Η ύπαρξη του συνεργάτη, από την άλλη, αναδεικνύει ένα άλλο θέμα που γρήγορα γίνεται αντιληπτό και είναι ικανό να χαλάσει την ατμόσφαιρα, το γεγονός ότι αυτός/αυτή είναι αόρατος για αντιπάλους κατά τη διάρκεια των stealth σημείων (κάτι αντίστοιχο με την Ellie στο The Last of Us).
Η αλήθεια είναι πως η περιπέτεια του Mendoza αργεί να… ξεκινήσει, αλλά στις 7 περίπου ώρες που αυτή διαρκεί, τελικά αφήνει μάλλον θετικές εντυπώσεις. Μπορεί το σενάριο και το βάθος των χαρακτήρων να φλερτάρουν με τα όρια του αδιάφορου, ωστόσο η αλληλουχία απολαυστικών σκηνών εγγυάται την διασκέδαση των παικτών, ενώ δεν απουσιάζει και το χιούμορ, αφού είναι πολλές οι στιγμές όπου ο τίτλος αρνείται να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά, κάνοντας ακόμα και αναφορές στις αστυνομικές σειρές της δεκαετίας του ’80.
Από την άλλη, βέβαια, η καρδιά του Battlefield ανέκαθεν χτυπούσε στο multiplayer και το Hardline δεν αποτελεί εξαίρεση. Σίγουρα η νέα θεματολογία θα ξενίσει αρκετούς από τους βετεράνους της σειράς, ενώ η ίδια η σύγκρουση που αυτή πραγματεύεται δεν επιτρέπει τη χρήση οχημάτων όπως άρματα μάχης και πολεμικά ελικόπτερα. Το Hardline δείχνει να συμμορφώνεται στις επιταγές της προαναφερθείσας θεματολογίας προσαρμόζοντας την ίδια τη φόρμουλα της δράσης. Οι 9 χάρτες που διατίθενται στο launch του τίτλου χαρακτηρίζονται τόσο από το μικρότερο μέγεθος (συγκριτικά με τους προκατόχους του φυσικά), όσο και από τη διαφορετική φύση των οχημάτων. Τη θέση των αρμάτων μάχης καταλαμβάνουν τα θωρακισμένα τζιπ, ενώ sedan αυτοκίνητα και μηχανές επιτρέπουν τη γρηγορότερη πλοήγηση στο πεδίο της μάχης. Ο ρόλος των Assault/Engineer/Support/Recon σε γενικές γραμμές είναι και πάλι ο ίδιος, αν και αυτήν τη φορά με διαφορετικές ονομασίες (Operator/Mechanic/Enforcer/Professional) και ελαφρώς διαφορετικά loadouts. Το πολυαγαπημένο Conquest Mode δεν θα μπορούσε να απουσιάζει, ενώ το Team Deathmatch αποκτά πλέον αυξημένο ενδιαφέρον, δεδομένης της φύσης της σύγκρουσης. Το πιο ενδιαφέρον από τα νέα modes δεν είναι άλλο από το Hotwire, το οποίο ουσιαστικά είναι ένα είδος Domination, με τον ρόλο των σημείων να αναλαμβάνουν οχήματα, τα οποία και οι παίκτες θα πρέπει να καταλάβουν και να οδηγούν με μεγάλη ταχύτητα ούτως ώστε να μειώσουν τα tickets της αντίπαλης ομάδας. Το Heist είναι ένα ακόμα νέο mode, όπου η μία ομάδα προσπαθεί να «ανοίξει» ένα θησαυροφυλάκιο και να κλέψει τα χρήματα που αυτό περιέχει και η άλλη υπερασπίζεται τον χώρο. Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή αυτού είναι το Blood Money, όπου οι δύο ομάδες επιχειρούν την απόσπαση του μεγαλύτερου δυνατού χρηματικού ποσού από ένα συγκεκριμένο σημείο του χάρτη. Εν προκειμένω ευάλωτοι είναι όχι μόνο οι μεταφορείς, αλλά και οι βάσεις, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μια ενδιαφέρουσα δυναμική στην δράση.
Τα διαθέσιμα modes κλείνουν με το Rescue και το Crosshair, στα οποία οι ομάδες απαρτίζονται από 5 μέλη και δεν κάνουν respawn. Στο πρώτο οι αστυνομικοί θα πρέπει να σώσουν έναν από τους δύο πολίτες που οι κακοποιοί κρατάνε ομήρους, ενώ στο δεύτερο οι αρχές αναλαμβάνουν τη συνοδεία ενός VIP, με τους κακοποιούς να επιχειρούν την εξόντωσή του. Τέλος, την επιστροφή τους κάνουν και οι commanders (αυτήν τη φορά ως hackers), μοιράζοντας buffs και εντολές στην ομάδα τους, με την top-down οπτική να τους δίνει πλήρη εποπτεία του πεδίου μάχης. Οι περισσότεροι χάρτες φιλοξενούν ικανοποιητικά τη δράση, αν και κάποια modes είναι περισσότερο απολαυστικά σε συγκεκριμένα επίπεδα. Η εμπειρία τόσο στο Xbox One όσο και στο PC ήταν απρόσκοπτη, με καλές συνδέσεις και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Με την Frostbite 3 να δίνει το παρόν για ακόμη μια φορά, ο οπτικός τομέας αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά - αν και, σε ένα βαθμό, πρόκειται γι «αναμενόμενο μέγεθος». Όπως είναι αναμενόμενο, το PC αποτελεί μονόδρομο για όποιον θέλει να ζήσει τον τίτλο σε όλο του το μεγαλείο, με ανάλυση 1080p και 60 καρέ το δευτερόλεπτο. Το Xbox One, από την άλλη, δείχνει να τα καταφέρνει αρκετά καλά σε όρους ρυθμούς ανανέωσης, αν και η native ανάλυση στα 720p δεν αποτελεί ιδανική κατάσταση. Από ηχητικής πλευράς το Hardline τα καταφέρνει εξίσου καλά. Τα εφέ είναι για ακόμη μια φορά εξαιρετικής ποιότητας, ενώ εξίσου καλές είναι και οι ερμηνείες του καστ, με highlights αυτές των Benito Martinez, Adam Harrington και Eugene Byrd.
Τελικά όμως το ερώτημα παραμένει. Είναι το Battlefield: Hardline ένας άξιος συνεχιστής της σειράς; Η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη. Ένα από τα πρώτα συμπεράσματα που σχηματίζει κανείς κατά τη διάρκεια ενασχόλησης μαζί του, είναι η προφανής προσπάθεια της ομάδας ανάπτυξης να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό. Για την ακρίβεια, η διαφορετικότητα δεν είναι το μοναδικό ζητούμενο της Visceral, αλλά επίσης η ανταπόκριση σε πολλές και διαφορετικές προτιμήσεις, όσο αυτό βέβαια είναι εφικτό χωρίς τη μεγάλη παρέκκλιση από τις φόρμες και το πνεύμα της σειράς. Και παραδόξως σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει. Σίγουρα, η αίσθηση δεν είναι ακριβώς η ίδια με τους προκατόχους του, ωστόσο το Hardline, στον πυρήνα, του παραμένει Battlefield.
Το PC αποτελεί μονόδρομο με ανάλυση 1080p και 60 καρέ το δευτερόλεπτο. Το Xbox One, από την άλλη, τα καταφέρνει αρκετά καλά σε όρους ρυθμούς ανανέωσης, αν και η native ανάλυση στα 720p δεν αποτελεί ιδανική κατάσταση.
Αδιαμφισβήτητα το πιο «γρήγορο» Battlefield που έχει παρουσιαστεί μέχρι στιγμής, αλλά ένα Battlefield παρόλα αυτά. Το περιεχόμενο single-player ανέκαθεν έπαιζε συμπληρωματικό ρόλο στη σειρά - και το ίδιο ισχύει και εδώ, ωστόσο αυτήν τη φορά η περιπέτεια του Nick Mendoza είναι χαρακτηριστικά καλύτερη από τα άγευστα ως αδιάφορα campaigns του παρελθόντος. Η αίσθηση που μένει στο τέλος είναι αυτή ενός τίτλου με υψηλά production values που προσπαθεί να ξεχωρίσει, παραμένοντας όμως σε ένα πλαίσιο που δεν θα αποξενώσει. Αυτό ακριβώς ίσως και να είναι το μεγαλύτερο αρνητικό του Battlefield: Hardline, ιδιαίτερα από τη στιγμή που -παρά τις όποιες αμφιβολίες μέχρι την κυκλοφορία του- η Visceral Games αποδεικνύει πως μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity