Νοσταλγίας συνέχεια με το remake του Asterix & Obelix XXL 2: Mission: Las Vegum, 12 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, αυτήν τη φορά φέρνοντας τον τίτλο σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ευρώπη όπως το 2006. Διπλό το καλό, μιας και δίνεται η δυνατότητα δοκιμής του τίτλου από παίκτες που διαφορετικά δεν θα είχαν την ευκαιρία -ίσως- ούτε να γνωστοποιηθούν την ύπαρξη του, συν του ότι λειτουργεί ως προάγγελος του επερχόμενου sequel που ανακοινώθηκε την ίδια ημέρα με το remaster. Υφίσταται σαφώς το ερωτηματικό του αν και πόσο έλειπαν οι, κατά τα άλλα, αγαπημένοι Γαλάτες από τη βιομηχανία του gaming όπως είναι σήμερα, οπότε και στρεφόμαστε στο ίδιο το παιχνίδι ελπίζοντας σε απάντηση.
Όσον προς το χαρακτηρισμό “remaster”, το παιχνίδι έχει υποστεί μια κάποια βελτίωση, η οποία το κατατάσσει από άποψη γραφικών στην…εποχή του PlayStation 2. Ίσως αυτό να μπερδεύει, καθότι μιλάμε για τίτλο εκείνης της εποχής, όμως λίγη προσπάθεια κατεβλήθη για το ρετουσάρισμα του. Μικρές λεπτομέρειες έχουν διορθωθεί (ή βελτιωθεί) σε τόσο μικρό ποσοστό που αν κάποιος δεν έπαιξε το πρωτότυπο παιχνίδι πρόσφατα δεν θα παρατηρήσει το…ρετουσάρισμα που θα περίμενε κανείς από ένα remaster. Ένα από αυτά τα πράγματα δεν είναι η κάμερα, η οποία προσπαθεί πάντα για το χειρότερο, κολλάει πάνω σε τοίχους ή αντικείμενα, δεν ανταποκρίνεται καθόλου καλά -ιδιαίτερα στις μάχες- και τα συχνά frame drops κάνουν την κατάσταση αβάσταχτη. Βέβαια, υπάρχουν νέα πράγματα που προσπαθούν να δικαιολογήσουν το εγχείρημα, όπως αρκετά περισσότερα διαθέσιμα upgrades στη διάθεση των δύο κλασικών χαρακτήρων, collectibles διασκορπισμένα σε κάθε περιοχή, διάφορα combos που κάνουν πιο ενδιαφέρουσες τις μάχες και, φυσικά, το fast travel. Εντέλει, τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά αποτυγχάνουν στο σκοπό τους και εδώ υπάρχει η εύλογη απορία του γιατί να μην κυκλοφορήσει ο τίτλος αυτούσιος ψηφιακά, στο πνεύμα επανακυκλοφορίας παλαιότερων παιχνιδιών, αφού ακόμα και έτσι θα κατάφερνε να σταθεί σαν υπενθύμιση του franchise πριν από την κυκλοφορία του sequel.
Στους 6 κόσμους του παιχνιδιού ο παίκτης μπορεί να διαλέξει ανά πάσα στιγμή, με το πάτημα ενός πλήκτρου, με ποιον από τους δύο χαρακτήρες θα ξυλοφορτώσει τις στρατιές του Ιουλίου Καίσαρα, οι οποίες απαρτίζονται από ένα ποτ πουρί παρωδιών από χαρακτήρες άλλων gaming franchises. Ρωμαϊκές απομιμήσεις δηλαδή των Mario, Crash Bandicoot, Rayman, Pac-Man (ίσως το πιο «κραχτό» παράδειγμα), Sonic, Ryu, αλλά και το mini-boss Larry Craft (μαντέψτε ποιος/α). Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο χιούμορ δείχνει να έχει γεράσει άσχημα με την πάροδο του χρόνου και αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ακόμα και στις αστείες ατάκες του παιχνιδιού παρατηρούμε κωμωδία σε θερμοκρασία Άλπεων, η κατάσταση γίνεται άβολη. Πέραν τούτου, οι εχθροί έρχονται σε υπεράριθμες ορθές και στο χαμό ο παίκτης θα βρει πολλές ευκαιρίες να αξιοποιήσει combos από όπου προκύπτουν θεαματικά KOs, αλλά, φυσικά, και πολλά credits (περικεφαλαίες Ρωμαίων, το νόμισμα του παιχνιδιού) για να χρησιμοποιήσει στην αγορά upgrades ή για…τζόγο, από τον οποίο μπορούν να προκύψουν περισσότερα credits, power-ups ή και το τίποτα.
Οι μάχες δεν είναι δύσκολες, αλλά μπορούν να γίνουν επικίνδυνες όταν οι εχθροί ξεπερνούν τους 50, κάτι που συμβαίνει συχνά, ακριβώς επειδή ειδάλλως δεν αποτελούν σοβαρό εμπόδιο. Το ζενίθ της δυσκολίας συναντάται στα challenges που βρίσκουμε στην κάθε περιοχή, όπου αντιμετωπίζουμε κύματα εχθρών με τρία διαφορετικά time limits και τα αντίστοιχα βραβεία για το καθένα. Από εκεί και πέρα ο παίκτης πρέπει να λύσει γρίφους, οι οποίοι είναι ξεκάθαροι με την πρώτη ματιά, αλλά η εκτέλεση του όποιου task ρίχνουν στα χέρια του παίκτη μπορεί να αποτελέσει ζόρι. Στο τέλος καθενός από αυτούς ανοίγονται δρόμοι για νέες περιοχές, shortcuts, περισσότερα collectibles. Τα πιο ενδιαφέροντα tasks είναι αυτά που απαιτούν καλή συνεργασία μεταξύ του Asterix και του Obelix, ενόσω μάλιστα ο ένας από τους δύο πολεμά Ρωμαίους.
Το Asterix & Obelix XXL 2 είναι μια καλή ευκαιρία να παίξει κανείς έναν τίτλο που δεν θα περίμενε ποτέ ότι θα μπορούσε να πιάσει στα χέρια του. Είναι σίγουρα μια καλή προσθήκη στη συλλογή ενός νοσταλγού ή όποιου το αγάπησε όταν το έπαιξε στην παλιά του κονσόλα. Είναι επίσης μια καλή casual πρόταση για τον απλό οπαδό των comics του Asterix. Το παιχνίδι είναι περισσότερο ένα port παρά remaster, κάτι που αφήνει ερωτηματικά για το ποια πορεία θα ακολουθήσει το sequel του. Στην τελική, αν το αντιμετωπίσει κανείς ως ένα απλό ταξίδι στα παλιά, σίγουρα θα δει κάποια από τα καλά του (αναγνωρίζοντάς τα ίσως για την δική τους εποχή).
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity