Ως αρχείο, το πρώτο επεισόδιο του The Fate Of Atlantis, της νέας σειράς DLC για το Assassin’s Creed Odyssey, που καλύπτεται κανονικά από το Season Pass, έχε υπερτριπλάσιο όγκο από εκείνο του πρώτου επεισοδίου από το Legacy Of The First Blade που είδαμε προηγουμένως. Μέχρι ένα σημείο η διαφορά δικαιολογείται από το γεγονός ότι το επεισόδιο αυτό προσθέτει τελείως νέα περιοχή, δεν στέλνει δηλαδή τον παίκτη σε μια του γνωστού χάρτη. Βέβαια η διαφορά δεν είναι μόνο αυτή. Το πρώτο αυτό επεισόδιο έχει διπλάσια ή και τριπλάσια διάρκεια από εκείνα που έχουμε δει μέχρι τώρα. Για εκείνους που κυνηγούν πληρότητα, το πρώτο μέρος του The Fate Of Atlantis φτάνει να έχει διάρκεια παρόμοια με εκείνη ολόκληρου του Legacy Of The First Blade. Ναι. Σωστά διαβάσατε, δεν παρανοήσατε.
Η παράνοια βρίσκεται αλλού έτσι κι αλλιώς. Το The Fate Of Atlantis - Episode 1 συνεχίζει ξεκάθαρα τη βασική ιστορία, από την άποψη ότι λαμβάνει χώρα ύστερα από το πέρας όλου του quest στο παρόν και το αυτό είναι που επεκτείνει στην πραγματικότητα. Ο παίκτης θα ελέγξει πολλαπλές φορές την Layla Hassan, όχι για μεγάλα χρονικά διαστήματα εννοείται, μιας κι εκείνη καταφέρνει να ανοίξει την πόρτα που παρέμενε μυστήριο στον Πυθαγόρα. Καταλήγει σε ένα χώρο που οδηγεί σε διαφορετικές προσομοιώσεις, αλά Animus, και η προσομοίωση που μας απασχολεί στο πρώτο αυτό επεισόδιο, στέλνει τον επί αρχαιοελληνκού εδάφους πρωταγωνιστή στα Ηλύσια Πεδία, τον Κάτω Κόσμο, τον περίπου Παράδεισο στον οποίο, κανονικά, δεν έχουν πρόσβαση οι ζώντες. Αναμενόμενα, η Ubisoft έχει φτιάξει άλλον έναν όμορφο κόσμο, ομορφότερο από τον «πραγματικό», όπως συνηθίζει άλλωστε όταν ξεφεύγει από την ανάγκη για κάποιο βαθμό ρεαλισμού και αφήνει τη φαντασία να συγκρουστεί με τη μυθολογία. Ομολογουμένως το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακό με εκείνο που είδαμε σε ανάλογες προσπάθειες για το Assassin’s Creed Origins, αλλά για αυτό ευθύνεται και η πολιτισμική διαφορά, η πιο οργανική και σίγουρα πιο προσγειωμένη αρχιτεκτονική. Υπάρχει λόγος άλλωστε που δεν είδαμε πυραμίδες ή οτιδήποτε ανάλογα μεγαλεπίβολο στην Κλασική περίοδο της Ελλάδας.
Βουτώντας στον κόσμο η Ubisoft δείχνει ξανά ότι κατανοεί το υλικό στο οποίο βασίζεται. Η Περσεφόνη ελέγχει τα Ηλύσια Πεδία αλλά καθόλου δεν το χαίρεται, δεν έχει σημασία τι τάζει ο Άδης, εκείνη έχει άλλον στην καρδιά της, ο τελευταίος έχει άλλη στην καρδιά του, έχει και το πρόβλημα ότι εξακολουθεί να είναι ζωντανός και, φυσικά, υπάρχει κι αντίζηλος «υποτακτικός της δεσποινίδος». Απλά ανθρώπινα πάθη δίνουν και παίρνουν στο ελληνικό πάνθεον, οπότε δεν είναι πρόβλημα να παρατηρούμε την καταδίκη του Ερμή σε friendzone. Το πρόβλημα είναι το επίσης γνωστό και χαρακτηριστικό της εταιρείας. Σενάριο και πλοκή υπάρχουν για να λέμε ότι υπάρχουν, η αλληλεπίδραση των χαρακτήρων είναι ενδιαφέρουσα μόνο στη θεωρία και απλά όλα μπλέκονται με κάτι σαν επανάσταση για να γίνει ένας μικρός χαμός και, από το πουθενά, να εμφανιστεί ένα Apple Of Eden για να έχουμε να λέμε ότι κάπως συνδέονται όλα, άγνωστο το πώς, μεταξύ τους. Σαφώς και όσοι ασχοληθούν έχουν να λαβαίνουν νέο legendary armour set και το ανάλογο όπλο, το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Όπως στην περίπτωση του Origins έτσι κι εδώ -αν και με τη δεύτερη σειρά DLC στην προκειμένη- η Ubisoft χρησιμοποιεί το νέο περιεχόμενο και για εξισορρόπηση του συστήματος προόδου. Τα σχετικά quests έχουν ξεκάθαρα καλύτερη απόδοση σε XP για τα δεδομένα του level του παίκτη αλλά, κυρίως, υπάρχει σειρά τοποθεσιών, αναπάντεχα πολλών για τα δεδομένα ενός επεισοδίου, που υφίστανται για να μοιράζουν απλόχερα skill points. Όσοι δεν έχουν «γεμίσει» το skill tree (δεν λέμε για mastery skills που έχουν τον ατελείωτο και δεν πολυαξίζουν και την επένδυση) είναι πολύ πιθανό να το καταφέρουν αυτήν τη φορά και να το καταφέρουν παραμένοντας έτη φωτός μακριά από το υψηλότερο πια level cap που τερματίζει στο 99ο επίπεδο.
Επιπλέον, αλλάζει η γνωστή ισορροπία της μάχης, σε λογική, όχι σε δυσκολία και κλιμάκωση. Τα τελευταία ακολουθούν την πεπατημένη. Ωφελούνται όμως από την παντελή απουσία των ενοχλητικών mercenaries που μπορούσαν να διαλύσουν από καλοφτιαγμένα σχέδια για εισβολή σε φρούρια μέχρι βόλτες στην εξοχή. Η διαφορά είναι μεγάλη, αφού, συγκριτικά, ο παίκτης γλιτώνει ένα σταθερό άγχος ή, έστω, μια σταθερή φύρα σε gold αν είχε τη συνήθεια να πληρώνει για να γλιτώνει. Συν τοις άλλοις οι μισθοφόροι ήταν το πάτημα για μερικές από τις πιο απαιτητικές αναμετρήσεις σε όλο το παιχνίδι. Για να μην πάει τελείως περίπατο η ισορροπία, οι βασικοί εχθροί του επεισοδίου, οι ακόλουθοι της Περσεφόνης, έχουν την ιδιότητα, ο καθένας με τον τρόπο του, να μπλοκάρουν τη χρήση των ιδιοτήτων του ήρωα που βασίζονται στο δόρυ του Λεωνίδα. Κάθε μη παθητικό skill δηλαδή. Επιβάλλεται λοιπόν κάπως διαφορετική προσέγγιση, αλλά δεν καλύπτεται όλο το κενό που αφήνουν πίσω τους οι μισθοφόροι. Πράγμα… μάλλον καλό. Σίγουρα καλύτερο από το συνεχές fetching, τα ανέμπνευστα main και side quests ή την αδιανόητα κάκιστη επιλογή φωνής για την Περσεφόνη. Ελληνίδα την έχει αναλάβει, είναι φωνή που έχουμε ξαναπετύχει γενικά στο παιχνίδι μέχρι τώρα, αλλά το θέμα δεν είναι αν κάνει καλή δουλειά η ηθοποιός όσο το ότι το χρώμα της φωνής της απλά δεν ταιριάζει στο ρόλο της Περσεφόνης, έτσι όπως έχει αυτός οριστεί εδώ τουλάχιστον.
Τα εντυπωσιακά τοπία, οι νέες εικόνες και η διαφοροποίηση στη μάχη κρατούν το ενδιαφέρουν εκείνου που έχει επενδύσει γενικότερα στο παιχνίδι και τη σειρά, βέβαια δεν χωράνε πολλά συμπεράσματα για την τελική εντύπωση που θα αφήσει η νέα σειρά επεισοδίων μιας και δεν ξέρουμε αν θα μετανιώσουμε (πάλι) ή όχι για το ότι ενδιαφερθήκαμε για τις εξελίξεις στον πραγματικό κόσμο. Αν μείνουμε πάλι σε υπονοούμενα που μπερδεύουν τη σοφιστεία με βάθος σκέψης, αν μείνουμε ξανά στην ίδια, γνωστή και συχνά αδιάφορη λογική των side quests, η αλήθεια είναι ότι δεν θα έχουμε χάσει κάτι που είχαμε πριν. Και υπάρχει πάντα το photo mode, έτσι δεν είναι;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity