Στόχος, λοιπόν, είναι να μπει ξανά ο παίκτης σε σκέψεις. Στο προηγούμενο επεισόδιο αναγκάστηκε να αναλογιστεί το μαρτύριο των ανθρώπων που αφήνει πίσω κάθε θύμα του Αλέξιου και της Κασσάνδρας, καθώς πέφτει θύμα των ίδιων και της διασκέδασης, τελικά, του παίκτη. Εδώ η σκέψη πάει λίγο παραπέρα αφού γίνονται βήματα προς τα γεγονότα που δημιούργησαν την αδελφότητα από τη μία αλλά και το συλλογισμό πως μια τέτοια ζωή έχει, όπως κάθε άλλη, ημερομηνία λήξης, ωστόσο η κατάληξη στο πεδίο της μάχης δεν είναι μονόδρομος. Όπως συμβαίνει συχνά στο Assassin’s Creed Odyssey η Ubisoft θίγει ενδιαφέροντα ζητήματα, φοβούμενη ταυτόχρονα να πάρει θέση για αυτά, κάτι που κρύβει τεχνηέντως (;) στο μύθο που έχει χτίσει για τις επιλογές του παίκτη και τη δυνατότητα για role play. Με λίγα λόγια το DLC συνεχίζει να υπογραμμίζει το Assassin’s Creed Odyssey ως βελτίωση στην αφήγηση για τη σειρά, χωρίς βέβαια να καταφέρνει να ξεχωρίσει πραγματικά στην κατηγορία του. Δεν είναι ώρα για spoilers βέβαια, οπότε θα αποφύγουμε την εμβάθυνση στην παρούσα. Θα μοιραστούμε όμως τη σκέψη πως, παρά την κατακραυγή της Ubisoft για το κλείσιμο του επεισοδίου, παρά τη σιγουριά ότι, έτσι κι αλλιώς, πρέπει να βελτιωθεί κι άλλο η αφήγηση στη σειρά γενικότερα, δεν είναι ξεκάθαρο, όχι ακόμη δηλαδή, αν η εταιρεία έκανε τις επιλογές που έκανε για την πορεία των πραγμάτων τυχαία ή από βαθύτερη κατανόηση της νοοτροπίας της εποχής και όχι μόνο. Το ότι αυτό δεν γίνεται σαφές από τώρα είναι μέρος του προβλήματος. Μένει ένα επεισόδιο βέβαια για να σιγουρευτούμε για το προς τα πού γέρνει, τελικά, η πλάστιγγα.
Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι τα πράγματα εξελίσσονται εδώ σαν σε μικρογραφία της κεντρικής λούπας. Ένας κλάδος του Order Of The Ancients εμφανίζεται, άρα είναι ώρα για περισσότερες εκτελέσεις, ενώ υπάρχει ένας βασικός αντίπαλος που επίσης ακολουθεί τη νόρμα της κεντρικής ιστορίας. Αυτήν τη δόση πάντως, με τη δράση να μεταφέρεται στην Αχαΐα και τις ακτές της, ανοίγει ο δρόμος για περισσότερες ναυμαχίες που είναι και σημαντικό μέρος του συγκεκριμένου επεισοδίου. Προκειμένου να αποφευχθεί η μονοτονία, η τριήρης του πρωταγωνιστή αποκτά φλογοβόλο, με τις επιπτώσεις να είναι αυτές που μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Προστίθεται ένα ακόμη skill, που επιτρέπει τη γρήγορη και διαδοχική εκτόξευση βελών με κατανάλωση αποθεμάτων της ειδικής μπάρας, δυνατότητα που δεν προλαβαίνει να αποκτήσει ιδιαίτερη χρησιμότητα και, στην πραγματικότητα, δυσκολεύεται να ξεχωρίσει μεταξύ των ήδη υπαρχουσών. Ενδιαφέρον έχει ένα νέο αντικείμενο για την γκαρνταρόμπα του παίκτη που του επιτρέπει να αναπληρώνει μέρος της υγείας του μετά από κάθε επιτυχημένο parry, κάτι που θα ευχαριστήσει τους πιο απαιτητικούς και μπορεί να δώσει λίγο διαφορετική γεύση στο γενικά αχρείαστο μαρτύριο των Mercenaries.
Σε όρους gameplay κινείται εκ του ασφαλούς το DLC, πράγμα αναμενόμενο και όχι εξ ορισμού αρνητικό. Το ότι η Ubisoft εξακολουθεί να δοκιμάζει να εξερευνήσει κάποιες ιδέες κρατώντας τον πυρήνα του gameplay σταθερό είναι κάτι που, τουλάχιστον, δείχνει ότι δεν υπάρχει στασιμότητα, όσο διαφορετική προτεραιότητα σε σχέση με τυπικό DLC σε μεγάλη παραγωγή. Συνεπώς, εξακολουθούμε να διατηρούμε κάποιες ελπίδες για το κλείσιμο αυτής της πρόσθετης ιστορίας.
Τι εννοείς πως κάτι έχει να πει αλλά φοβάται κ αφήνει υπονοούμενα; Δεν κατάλαβα αν μου διέφυγε κάτι απ'το story!!!