Το βασίλειο Pars βρίσκεται στο προσκήνιο, ως σαφή αναφορά στην Περσία, και τη Lusitania να πασχίζει να κρύψει τη γεωγραφική αναφορά στη Μεσοποταμίας. Ο πρωταγωνιστής-πρίγκιπας πέφτει στα βαθιά όταν οι γονείς του προδίδονται από στρατηγό τους προκειμένου να ανοίξουν το δρόμο στη Lusitania. Η τελευταία υπόσχεται κατάργηση της δουλείας, εξασφαλίζοντας έτσι την υποστήριξη όλων των δούλων της Pars, που φυσικά βοηθούν τους εισβολείς. Οι εισβολείς βέβαια έχουν και το στόχο να κάνουν τους πάντες να ασπαστούν τη θρησκεία τους, και η ιστορία μας διδάσκει πολύ χαριτωμένα πράγματα για την κατάληξη τέτοιων εγχειρημάτων. Ο Arslan αυτοεξορίζεται και προσπαθεί να συγκεντρώσει δυνάμεις και να αλλάξει την τύχη του βασιλείου του. Και από εκεί και πέρα η εξέλιξη των πάντων εξαρτάται από την πρώτη σεζόν του σύγχρονου anime που ευθύνεται και για την έμφαση του παιχνιδιού στο σενάριο και τη συνακόλουθη γραμμικότερη εξέλιξη των πάντων, τουλάχιστον σε σχέση με άλλους τίτλους Musou. Υπάρχει λοιπόν campaign με αρχή, μέση και τέλος, όχι με απλές δικαιολογίες για άπειρες ώρες παιχνιδιού. Η περιπέτεια τελειώνει σε 10 ώρες περίπου με μερικές από αυτές να αφιερώνονται σε cut scenes, που βασίζονται κυρίως σε δισδιάστατα σχέδια και ιαπωνικά voice overs.
Σε αντίθεση με άλλα spin offs που εκμεταλλεύονται ευρύτερα γνωστά franchises όπως τα The Legend Of Zelda, One Piece και Gundam, εδώ έχουμε ένα IP που είναι γνωστό, διαχρονικά αγαπητό στην Ιαπωνία αλλά όχι εκτός αυτής.
Αγγλικό σπικάζ δεν υφίσταται, πράγμα που, λόγω πιστότητας, θεωρείται κατά βάση θετική εξέλιξη. Όσοι θυμούνται όμως τις εμπειρίες τους σε άλλους τίτλους του είδους, οι χαρακτήρες έχουν τη συνήθεια να μιλούν αρκετά κατά τη διάρκεια της μάχης. Με την έμφαση σε σενάριο και πλοκή αυτήν τη φορά όμως, οι ατάκες αυτές περιέχουν πιο ουσιώδη πληροφορία που είναι πιο δύσκολο να διαβάζει ο παίκτης την ώρα που είναι απασχολημένος με τη διατήρηση combo χιλιάδων χτυπημάτων. Όπως και να έχει, μετά το πέρας του campaign, μένουν πράγματα να γίνουν, ειδικά στο Free Mode, όπου περιλαμβάνονται μερικά εναλλακτικά σενάρια, επιτρέπεται η χρήση διαφορετικών χαρακτήρων σε σκηνές που ειδάλλως έχουν συγκεκριμένο cast αλλά και η χρήση καρτών μιας χρήσης που λειτουργούν ως buffs ή/και modifiers που αλλάζουν (ελαφρώς) την εμπειρία και ανοίγουν το δρόμο για την εξασφάλιση περισσότερου experience. Με το επιπλέον περιεχόμενο σχετικά περιορισμένο, ειδικά βάσει προϊστορίας τίτλων Musou, το Arslan δεν πρόκειται να καταλάβει το χρόνο που απαιτούν συνήθως οι συγγενικοί του τίτλοι.
Ο Arslan αυτοεξορίζεται και προσπαθεί να συγκεντρώσει δυνάμεις και να αλλάξει την τύχη του βασιλείου του.
Πράγμα που σημαίνει φυσικά ότι έχει το χρόνο με το μέρος του, ειδικά από τη στιγμή που η σειρά ολόκληρη φημίζεται έως και βασίζεται στην επανάληψη. Εναπόκειται στους διαθέσιμους μηχανισμούς να δώσουν νόημα σε αυτές τις ώρες, είτε παίζει κανείς μόνος, είτε co-op (local split screen και online). Όπως είθισται, στο Arslan συναντούμε παραλλαγές της κλασικής συνταγής που δίνουν διαφορετική χροιά στα τεκταινόμενα. Οι χάρτες είναι πιο ανοιχτοί, πιο απλοί, ενώ ο παίκτης δεν αναγκάζεται να τρέχει όλη την ώρα από εδώ και από εκεί για να κρατάει τα μπόσικα. Ναι, θα κληθεί με κραυγές αγωνίας από λίγο πιο πέρα αλλά η αγωνία είναι επίπλαστη. Οι αποστολές είναι γενικά γραμμικές, εύκολες και ολοκληρώνονται σε πολύ λιγότερο χρόνο από τη μισή διαθέσιμη κάθε φορά ώρα. Θυμίζουμε ότι σε άλλους τίτλους Musou, οι προθεσμίες τείνουν να είναι διπλάσιες, ακριβώς επειδή το παιχνίδι περιμένει περισσότερη...φασίνα από τους παίκτες.
Η βασική ιδιαιτερότητα είναι πως κάθε ένας από τους 15 περίπου χαρακτήρες έχει πρόσβαση σε τρία διαφορετικά όπλα. Μπορεί να χρησιμοποιεί ανά πάσα στιγμή όποιο επιθυμεί, ακόμη να κάνει και συνδυαστικά combos με κατάληξη ισχυρές επιθέσεις με area of effect. Η αρχική αίσθηση είναι παρόμοια για όλους, αλλά φυσικά τα πράγματα αλλάζουν όταν έρθει η ώρα για special moves. Τότε γίνεται ο προβλεπόμενος χαμός που αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει ώστε τα μοντέλα να φαντάζουν ότι βγαίνουν απευθείας από το σύγχρονο anime. Βέβαια λίγα εντυπωσιάζουν τεχνικά πέρα από τα μοντέλα των χαρακτήρων, πράγμα στο οποίο δεν βοηθούν τα πλήθη πανομοιότυπων εχθρών. Ακόμη και τα bosses λίγο διαφέρουν από το ανεγκέφαλο cannon fodder που αντιμετωπίζεται πια ως "εκκλησιαστικής παράδοση" στους τίτλους Musou. Κρίμα διότι οι μάχες με boss θέλουν και λίγη σκέψη, αφού φροντίζουν να χρησιμοποιούν αναπληρούμενες ασπίδες που πρέπει να παρακάμπτονται εγκαίρως προκειμένου να μείνει ο εχθρός εκτεθειμένος. Παρά την κατά βάση καλή αυτή ιδέα, οι μάχες αυτές στερούνται ποικιλίας στην πράξη και η δυσκολία τους έχει ανούσια σκαμπανευάσματα παλαιάς λογικής. Διότι, ως γνωστόν, πώς γίνεται πιο ενδιαφέρουσα μια μάχη με boss; Μα με ένα δεύτερο boss στην ίδια αναμέτρηση.
Ακόμη και τα bosses λίγο διαφέρουν από το ανεγκέφαλο cannon fodder που αντιμετωπίζεται πια ως "εκκλησιαστικής παράδοση" στους τίτλους Musou.
Αργά ή γρήγορα είναι ξεκάθαρο ότι το Rush move είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικό και ανούσιο. Διατίθεται υπό συνθήκη σε συγκεκριμένα σημεία, ενεργοποιεί τη μάζωξη των δυνάμεων και την καθοδήγησή τους στο πεδίο της μάχης και τελικά την ορμητική πρόσκρουσή τους με τον εχθρό. Ο παίκτης δεν ελέγχει αν το Rush θα χρησιμοποιήσει τοξότες, ιππικό ή πεζικό, αυτό εναπόκειται στο παιχνίδι. Όταν όμως έρθει η ώρα και δείτε 20.000-hit combo chains...θα φτιαχτείτε λίγο. Η δυνατότητα έφιππου μάχης είναι η μια δόση μεγαλείου που μπορεί να κρατηθεί στη μάχη και εκτός Rush πάντως. Τουλάχιστον μπορείτε να προσποιείστε ότι είστε οι Rohirrim από την Περσία. Μέχρι το τέλος θα έχετε γνωρίσει όλους τους χαρακτήρες αφού, χάρη του σεναρίου, δεν είναι στο χέρι του παίκτη το ποιον θα χρησιμοποιεί, με εξαίρεση φυσικά το Free Mode. Έτσι υπογραμμίζεται, ξανά, η παράξενη περίπτωση του Arslan ως τίτλος Musou με έμφαση στην ιστορία. Η αλήθεια είναι πως η διαδρομή είναι πιο δεμένη μεν αλλά το gameplay απλούστερο, παρά τα πιο σφιχτά περιθώρια που θεωρητικά αφήνουν χώρο για καλύτερους πειραματισμούς σε ισορροπία μηχανισμών. Το χειρότερο είναι πως, ακολουθώντας τα γεγονότα της πρώτης και μόνης διαθέσιμης για την ώρα σεζόν, καταλήγει σε "ξεφούσκωτο" τέλος και τη βεβαιότητα ότι θα δούμε τη συνέχεια στο επόμενο παιχνίδι. Που θα προτιμούσαμε να είναι DLC αντί για άλλο ένα παιχνίδι με μικρές αλλαγές εδώ κι εκεί. Το Arslan είναι ένα καλό πείραμα. Στη θεωρία. Η νέα, καθαρότερη εστίαση δεν φαίνεται να επηρεάζει τόσο την καρδιά του παιχνιδιού, τους μηχανισμούς δηλαδή, οι διάλογοι μπορούσαν να είναι λιγότερο φλύαροι, ο τεχνικός τομέας πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται στο χωροχρονικό συνεχές και πολλά, πολλά άλλα.
Πάντως αν το anime είναι καημός, το παιχνίδι προσφέρει τη μοναδική δυνατότητα σε Δυτικούς να έρθουν σε σοβαρή επαφή με το franchise, που κατά τα άλλα έχει αναιμική παρουσία στα μέρη μας. Για την ώρα έχουμε στα χέρια μας μια...ενδιαφέρουσα αρχή. Όχι πολλά παραπάνω.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity