Διέπονται από μια περίεργη λογική τα δισδιάστατα platformers. Άλλοτε κατορθώνουν να αποσπούν την προσοχή των παικτών με την καλλιτεχνική τους διεύθυνση (λέγε με Ori), άλλοτε με το απλό gameplay τους, που τα κάνει κατάλληλα για τον οποιοδήποτε (λέγε με Super Mario Bros.). Σχεδόν πάντα, όμως, ως gamers, θα κολλήσουμε με κάποιο, χωρίς απαραίτητα να βρίσκουμε ιδιαίτερο λόγο, απλά διότι είναι εύκολο να παίξει κανείς αλλά δύσκολο να το μάθει και αυτή η συνταγή μάς χτυπάει -κυρίως- στη νοσταλγία, μα και στην ανάγκη μας να παίζουμε ενίοτε κάτι απλό και προσβάσιμο.
Το Aggelos ξεκινάει εξίσου λιτά, με τον ανώνυμο πρωταγωνιστή μας να αναζητά την περιπέτεια, η οποία του έρχεται σχεδόν ευθύς αμέσως. Σώζει μια πριγκίπισσα, η οποία του αποκαλύπτει πως το τέλος του κόσμου είναι κοντά, αν ο ίδιος δεν κάνει κάτι για αυτό. Ναι, η λέξη «κλισέ» δεν είναι αρκετή για να περιγράψει το σενάριο του Aggelos, όμως αυτό αποτελεί ένα από τα λίγα μελανά σημεία του τίτλου. Διότι το gameplay του Aggelos είναι όσο απλό χρειάζεται, όσο απαιτητικό επιβάλλεται, ειδικότερα κατά τη διάρκεια των boss fights και, κατά συνέπεια, όσο εθιστικό πρέπει ώστε να μην αποθαρρύνει τους παίκτες από το να φτάσουν στον τερματισμό του. Ο χειρισμός του ήρωα είναι άμεσος, με τις αλλαγές κατεύθυνσης να γίνονται αστραπιαία, όπως επίσης εκτελούνται και τα χτυπήματα εναντίον των εχθρών, είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά, αργότερα δε και προς τα κάτω με τη βοήθεια ενός power up. Ιδανικά θα θέλαμε το σπαθί του ήρωα να χτυπάει λίγο πιο μακριά, μιας και πολλές φορές δεχθήκαμε χτυπήματα από εχθρούς που έρχονταν κατά πάνω μας χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε, όμως δεν αποτέλεσε και εμπόδιο που δεν προσπεράσαμε τελικά.
Επιπλέον συναντήσαμε έξυπνες προσθήκες στο gameplay μέσω των upgrades, όπως τη δυνατότητα του χαρακτήρα να κινείται με glide στον αέρα προκειμένου να φτάσει δύσβατα σημεία, ή τη δυνατότητα να κινείται και κάθετα προς τα πάνω στο νερό. Φυσικά όλα αυτά προσφέρονται στους παίκτες στο πλαίσιο της επίλυσης των περιβαλλοντικών γρίφων που παρουσιάζονται, για να φτάσουμε στο boss της κάθε περιοχής. Τα upgrades που δεν δίνονται μέσω της κανονικής προόδου, αγοράζονται με τη χρήση coins στα εκάστοτε μαγαζάκια που συναντάμε. Καλύτερα σπαθιά και πανοπλίες ως επί των πλείστων, αλλά και αντικείμενα που σκοπό έχουν να κάνουν την εξερεύνηση του κόσμου του Aggelos λίγο πιο βατή, όπως herbs που μας ανασταίνουν άμα επέλθει το μοιραίο, potions που θα γεμίσουν εκ νέου τη μπάρα υγείας μας ή ειδικότερης χρήσης πανοπλία η οποία μας δίνει επιπλέον άμυνα όταν βρισκόμαστε στο νερό. Παράπονό μας αποτελεί το minimap, στόχος του οποίου δεν ήταν άλλος από το να μας δώσει μια αίσθηση της κατεύθυνσης προς την οποία πρέπει να κινηθούμε. Αν και δεν μπορούμε να πούμε ότι αποτυγχάνει παντελώς, σίγουρα τον σκοπό του δεν τον πετυχαίνει αφού φαίνονται μεν οι περιοχές αλλά όχι οι δρόμοι (έστω στο περίπου) που έχουμε ακολουθήσει, οπότε έχουμε το παράδοξο να βλέπουμε πού θέλουμε να πάμε, αλλά να μην μπορούμε να αντιληφθούμε από που. Από εκεί και πέρα, οι προγραμματιστές μάς προσφέρουν και μέσω ενός συγκεκριμένου NPC μια γενική κατεύθυνση, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί τουλάχιστον ότι δεν θα παρατήσουμε το παιχνίδι χωρίς προσπάθεια.
Η αισθητική του παιχνιδιού από την άλλη μιλάει από μόνη της. Ωδή στα 16-bit με τα έντονα χρώματα να προσφέρουν το ιδανικό τοπίο ώστε το μάτι να μη βαριέται. Σε αυτό συμβάλλει και η ποικιλομορφία του περιβάλλοντος, αφού επισκεφθήκαμε ζούγκλες, βυθούς, σπηλιές και κάστρα στην περιπέτειά μας, που διήρκεσε περίπου 9 ώρες. Μιας και σταθήκαμε στο εικαστικό, το Aggelos είναι από τους τίτλους που, αφότου ολοκληρώσαμε στο Xbox One X για τις ανάγκες του review, θα προτείναμε την αγορά του στο Nintendo Switch, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα επιλογής φυσικά. Δεν είναι ότι σε μια 55άρα 4K TV τελευταίας γενιάς δεν θα το απολαύσετε, όμως σίγουρα δεν θα σας προσφέρει κάτι η αναπαραγωγή του εκεί. Βλέπετε η όλη αυτή αισθητική ανήκει ξεκάθαρα σε άλλη εποχή και, παρά το ότι η νοσταλγία έχει την τάση να κάνει τα πάντα ομορφότερα, αυτή η αισθητική είναι καταδικασμένη να μοιάζει πάντα χοντροκομμένη όσο μεγαλώνει το μέγεθος της οθόνης.
Σίγουρα προτείνουμε το Aggelos σε όποιον αρέσκεται στο είδος των platformers/metroidvania/κλώνων του Wonder Boy που έχουν κατακλύσει την αγορά τον τελευταίο καιρό. Χωρίς να αποτελεί κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο, ό,τι υπόσχεται το υλοποιεί καλά, δίχως να προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Έχει δύσκολα boss fights, εθιστικό gameplay με σβέλτο platforming, παρέχει ποικιλία στο περιβάλλον ενώ έχει, κατά τη κρίση μας, και την ιδανική διάρκεια ώστε να διασκεδάσει χωρίς να οδηγήσει στη πλήξη.
Εχει βγει σε κανονική έκδοση στο xbox one η μονο live