Δεν έχει καμία σημασία κάτι τέτοιο τελικά βέβαια. Τα γεγονότα του παιχνιδιού συνδυάζουν ρεαλισμό και το μεταφυσικό, ενώ λαμβάνουν χώρα σε γαλλική επαρχία του 14 ου αιώνα, καθώς αυτή μαστίζεται από μια μυστηριώδη ασθένεια. Και αυτή η ασθένεια ρεαλιστική βάση. Γνωστή στη δυτική Ευρώπη ως Μαύρος Θάνατος ή Μαύρη Πανούκλα και στην ανατολική ως η πανούκλα του Ιουστινιανού, είναι μια σε μεγάλο βαθμό θανατηφόρος ασθένεια που όντως μεταδιδόταν από αρουραίους και ποντίκια. Η Amicia και ο μικρότερός της αδελφός, Hugo, βλέπουν μέλη της οικογένειάς τους και του υπηρετικού προσωπικού να θανατώνονται από απεσταλμένους του τοπικού επισκόπου της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Στόχος τους είναι ο ήδη ασθενικός Hugo, για άγνωστο όμως λόγο. Τα δυο αδέλφια διαφεύγουν αρχικά τον κίνδυνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η επισκοπή εγκαταλείπει το κυνηγητό. Η επιβίωση της έφηβης και του αγοριού είναι η μια, προφανής γραμμή της ιστορίας, με την πανούκλα να είναι πάντα στην περιφερειακή όραση. Οι πορείες των δύο αυτών γραμμών σχετίζονται ασφαλώς, κάτι που ξεκαθαρίζεται βέβαια στην πορεία του παιχνιδιού, καθώς οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με φύλακες, ιππότες, ορδές από αρουραίους, πάντα γνωρίζοντας, αλλά και χάνοντας, φίλους και συμμάχους στην προσπάθειά τους να φτάσουν σε κάποιου είδους τέλος. Υπάρχουν και Άγγλοι εισβολείς στην εικόνα, περισσότερο για την εντύπωση από ένα σημείο και πέρα.
Με stealth, μια σφεντόνα και κάμποση αλχημεία ώστε να γίνουν χρησιμότερα εργαλεία η σφεντόνα και καθετί που πετά η Amicia, για να πλήξει ή να περισπάσει, ανοίγουν όλοι οι δρόμοι, πάντα με προσοχή βέβαια. Άπαξ και γίνει αντιληπτή η Amicia και την πλησιάσει κάποιος αντίπαλος, ο θάνατος με ένας μόλις χτύπημα είναι η μόνη πιθανή κατάληξη. Το ίδιο ισχύει και για κάθε επαφή με αρουραίους, οι οποίοι βγαίνουν τη νύχτα και πλημμυρίζουν κάθε πιθανή επιφάνεια που δεν χτυπιέται σωτήρια από φως. Άπαξ και αγγίξουν την πρωταγωνίστρια, το τέλος είναι σίγουρο, αφού την καλύπτουν και την κομματιάζουν σε χρόνο μηδέν. Όπως σωστά μπορεί να υποθέσατε, το φως είναι το σημαντικότερο όπλο κόντρα στους αρουραίους, ενώ λειτουργεί και ως εργαλείο για τη διαχείρισή τους. Με βόμβες φωτός (ας πούμε) καθαρίζεται ένα μέρος της πορείας από τους επικίνδυνους αρουραίους, ανάβονται φωτιές που προσφέρουν προστασία και ανάσες καθώς φτάνουμε οριακά στις εστίες με τη βοήθεια ενός πυρσού που δεν μένει αναμμένος και για πάντα. Αργότερα μπορούμε να κατευθύνουμε και τους αρουραίους προς ανθρώπινους στόχους που έτσι κι αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάπως. Οπότε μετακίνηση, η ελαφρά εξερεύνηση και το stealth λειτουργούν περισσότερο ως γρίφοι. Η ιδιαιτερότητα αυτή είναι η δύναμη αλλά και η αδυναμία της συνταγής. Ένας γρίφος λειτουργεί σε αρκετά συγκεκριμένα πλαίσια, άρα δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια για εναλλακτικές προσεγγίσεις. Το level design σηματοδοτεί και ωθεί προς την απαιτούμενη προσέγγιση, όχι πάντα το ίδιο αποτελεσματικά πάντως. Ο όποιος πειραματισμός που αντιτίθεται στις ήπιες σχεδιαστικές προτροπές βγαίνει πολύ σπάνια σε καλό. Αντίστοιχα, η κατανόηση ενός μεγάλου περιβαλλοντικού γρίφου που εντοπίζεται σε εγκαταλελειμμένο κάστρο είναι ξεκάθαρα από πιο ευχάριστες εφαρμογές αυτής της προσέγγισης.
Ο πραγματικός θρίαμβος του Asobo Studio βέβαια είναι ο Hugo. Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού η Amicia τον κρατά από το χέρι. Εκείνη είναι η μεγαλύτερη αδελφή του, εκείνη η μόνη υπεύθυνη για την προστασία του, εκείνη έχει το πρώτο άγχος για τα περίεργα συμπτώματα που επιδεικνύει ο Hugo, για αγνώστους, μέχρι κάποια στιγμή τουλάχιστον, λόγους. Είναι εύκολο να σκεφτεί ο παίκτης ότι γίνεται απόπειρα φθηνής εκμετάλλευσης του παραδείγματος του Ico. Ο Hugo είναι σχεδόν απόλυτα απροστάτευτος μόνος του, ενώ σε σημεία το παιχνίδι χωρίζει τα δυο αδέλφια, για λιγότερο ή περισσότερο, χρησιμοποιώντας έτσι το δεσμό που κατά τα άλλα χτίζει ενάντια στον παίκτη - με την καλή έννοια βέβαια. Η υποκριτική είναι γενικά καλή, οπότε τα παραπάνω μπορούν και λειτουργούν, εκείνη όμως του Hugo είναι το πραγματικό στήριγμα όλης της εμπειρίας. Η αποτύπωση της παιδικής αθωότητας, με λίγα λόγια τη φορά, απογειώνεται από την απόδοση των διαλόγων και, το σημαντικότερο, αποτυπώνει τη σταδιακή φθορά της αθωότητας αυτής, καθώς βάλλεται από τη συμφορά που την περιβάλλει αλλά, με ξεσπάσματα, προσπαθεί να πιαστεί πάντα από κάπου και να κρατηθεί λίγο ακόμη.
Νωρίς στο παιχνίδι, τα αδέλφια βάζουν στόχο ένα παλιό υδραγωγείο. Η Amicia το αναφέρει ως aquaduct, αλλά ο Hugo μπερδεύεται και το λέει aqueduck. Η Amicia δεν το διορθώνει, παρά την επανάληψη του λάθους. Η διόρθωση έρχεται πολύ αργότερα. Είναι μια μικρή στιγμή στην οποία ο Hugo μαθαίνει να χωρίζει την αλήθεια από τη φαντασία του, δείγμα όλων όσων κάνουν το A Plague Tale: Innocence να σταθεί, κόντρα στους ασφαλείς και σίγουρα γνώριμους μηχανισμούς στους οποίους στηρίζεται το gameplay. Άλλωστε, ποιος μηχανισμός θα έφτανε τον Hugo;
Ωραίο tothepoint review!!Τέτοια games αξίζουν μεγαλύτερη προώθηση!!Asobo ζούμε με budget να σε δούμε :p
Eνταξει το gaming δεν ειναι μονο τα 5 μεγαλα παιχνιδια που περιμενει ο λαος καθε χρονο,αλλα καθε παιχνιδι που κυκλοφορει ειναι gaming. Οταν σε 2 μηνες μπει στο game pass θα το τιμησω