Η πορεία είναι όσο ανορθόδοξη όσο και το ίδιο το παιχνίδι με βάση τα δεδομένα του κλασικού 2D shooter. Σκοτάδι, φουτουριστικές επιρροές και επιθετικά σχέδια δεν έχουν καμία θέση, στον κόσμο που περιδιαβαίνει ο παίκτης με το σκάφος του Opa Opa (αλήθεια). Η κίνηση από αριστερά προς τα δεξιά δεν είναι υποχρεωτική. Αντίθετα ο παίκτης μπορεί να αλλάξει τη ροή ανά πάσα στιγμή για να αντιληφθεί ότι το κάθε επίπεδο είναι στην πραγματικότητα δακτύλιος. Ο χαμός είναι δεδομένος, όχι μόνο χάρη στους εχθρούς που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς αλλά και λόγω της δυσκολίας που προκύπτει από την προσπάθεια για συγκέντρωση νομισμάτων.
Από την έκδοση του 2008 κιόλας υπάρχουν δύο κόσμοι, ο φωτεινός και ο σκοτεινός. Το πέρασμα από τον έναν στον άλλον γίνεται από συγκεκριμένα σημεία ύστερα από την καταστροφή βάσεων.
Φανταστείτε την πίεση σε περιβάλλον τύπου R-Type όταν πρέπει κάποιος να αποφεύγει κινδύνους και να μαζεύει παράλληλα όχι περιστασιακό power up αλλά σωρεία αντικειμένων. Μαζί με τα boss/base fights συντίθεται τελικά το πιο βάναυσο πρόσωπο του παιχνιδιού, το οποίο φυσικά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολύχρωμη και παραπλανητική αισθητική. Ό,τι και να γίνει ο παίκτης έχει τρεις ζωές στη διάθεσή του, άρα η δυνατότητα να ξεκινά νέα προσπάθεια από οποιοσδήποτε επίπεδο, εφόσον το έχει αποκαλύψει μία φορά, βοηθά για να καταφέρει να δει κάποιος το τέλος της εμπειρίας. 
Φανταστείτε την πίεση σε περιβάλλον τύπου R-Type όταν πρέπει κάποιος να αποφεύγει κινδύνους και να μαζεύει παράλληλα όχι περιστασιακό power up αλλά σωρεία αντικειμένων.
Η προτεραιότητα του παιχνιδιού είναι ακριβώς να προσφέρει αυτήν την παλαιάς σχολής εμπειρία, με βάση την πρώτη του μορφή, ωστόσο εκσυγχρονίζεται σε σημεία. Από την έκδοση του 2008 κιόλας υπάρχουν δύο κόσμοι, ο φωτεινός και ο σκοτεινός. Το πέρασμα από τον έναν στον άλλον γίνεται από συγκεκριμένα σημεία ύστερα από την καταστροφή βάσεων. Η διαφορά του είναι στη δυσκολία και την πρόκληση που προσφέρουν στον παίκτη αλλά και στη σχετική ανταμοιβή. Στη μία περίπτωση οι εχθροί και οι κίνδυνοι πυκνώνουν. Στην άλλη τα πράγματα χαλαρώνουν ενώ, με δυνατότητα να “μαγνητίζονται” τα νομίσματα, η ζωή του παίκτη μπορεί να διευκολυνθεί ακόμη περισσότερο. Επιπλέον τα upgrade shops είναι πιο σπάνια στη δύσκολη πλευρά του φαινομενικά χαρούμενου κόσμου. Όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν εντοπίστηκαν ποτέ στην έκδοση των arcades, μόνο στο περίπου remake του 2008 για PS2. Μιας και μπήκαν οι αναβαθμίσεις στην “κουβέντα”, αυτές διαφέρουν από τα πιο κλασικά παραδείγματα και απαιτούν λίγη σκέψη παραπάνω. Πολλές αναβαθμίσεις είναι φυσικά προσωρινές, όλες όμως κοστίζουν και κατά κόρον αγοράζονται από τα shops που εντοπίζει κανείς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Φυσικά και αγοράζονται με coins. Προχωρώντας στο παιχνίδι γίνεται γρήγορα κατανοητό πως δεν είναι έξυπνο να αγοράζει κανείς συχνά, αφού το κόστος κάποιων αναβαθμίσεων κάθε άλλο παρά εύκολα συγκεντρώνεται. Για αυτό επιτρέπεται το coin banking μεταξύ επιπέδων αλλά και playthroughs. Οι οικονόμοι μεταξύ των gamers, όσοι δηλαδή είναι διατεθειμένοι να υπομείνουν κάμποσες ήττες παραπάνω, θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν τα coins που χρειάζεται για τις πιο ενδιαφέρουσες, αν και πάλι παροδικές αναβαθμίσεις του πολύπαθου σκάφους του Opa Opa. Ίσως για αυτό να δακρύζει κιόλας βέβαια.
Στην έκδοση του 3DS όμως οι αλλαγές δεν σταμάτησαν. Η προφανής είναι, φυσικά, η τρισδιάστατη προβολή που κάθε άλλο παρά άσχημη είναι, ειδικά χάρη στο έντονο parallax που χρησιμοποιείται στο παιχνίδι. Έχει αλλάξει και η αναλογία της εικόνας, που είναι πλέον 16:9 αντί για 4:3. Η αλλαγή αυτή δεν είναι αμελητέα αφού δίνει περισσότερο χώρο και χρόνο για προετοιμασία στον παίκτη, αφού οι απειλές φαίνονται πλέον από μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με πριν. Πολύ σημαντικότερη πάντως είναι η εισαγωγή του Link Loop Land, που αντιστοιχεί ουσιαστικά σε endless survival mode, στο οποίο μάλιστα ισχύουν οι ίδιοι κανόνες με το κανονικό παιχνίδι. Απλά χωρίς παύση και σταματημό. Παρότι το υψηλό score είναι ο μοναδικός στόχος στο Link Loop Land (όπου ελέγχεται το σκάφος του Upa Upa, όχι του Opa Opa), δεν υπάρχουν online leaderboards, άρα χάνεται η όποια αίσθηση ανταγωνισμού, αίσθηση που όχι μόνο προσφέρεται πλέον από τόσους και τόσους τίτλους, αλλά υπήρχε και στο arcade version του 1986.
Με 3D ή χωρίς, το Fantasy Zone II είναι, περισσότερο τώρα, παρά το 1986, επίκτητο γούστο. Είναι ένα παράξενο αναχρονιστικό σύνολο που επιχειρεί, και καταφέρνει, να είναι πιστό στο πνεύμα και την αισθητική του 1986, διαλέγοντας λίγους μόνο επιπλέον μηχανισμούς, αφού μάλιστα τους μεταλλάξει έτσι ώστε να ταιριάζουν περισσότερο στην παλαιά σχολή παρά στη νέα. Λόγω νοοτροπίας και μόνο, το Fantasy Zone II μπορεί όντως να “δηλώνει” μοναδικό. Είτε στο 3DS είτε οπουδήποτε αλλού.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity