Οι πρώτες δύο παρατηρήσεις μας είναι ότι το παιχνίδι δείχνει πανέμορφο με έντονα χρώματα (σαν του The Dragon’s Trap - ένεκα συνεργασίας Dotemu και Lizardcube, τότε και τώρα) και συνάμα διατήρηση του στυλ της αυθεντικής τριλογίας -αποφεύγοντας το να παρεκκλίνει από αυτή ύστερα από δυόμιση δεκαετίες και κάτι- και ότι το soundtrack του είναι ακόμα ένα δυνατό χαρτί του franchise. Στο session μας παίξαμε με τους Axel (σαφώς) και Cherry. Τον Axel θα τον θυμάται οποιοσδήποτε έχει παίξει τίτλο Streets of Rage, ενώ η Cherry είναι νεοεισαχθείσα στο ρόστερ. Η συγκεκριμένη σγουρομάλλα κέρδισε αμέσως τη συμπάθειά μας και μόνο που επιστράτευσε την ηλεκτρική κιθάρα που πάντα έχει μαζί της για να σπάει κεφάλια ή για να ρίξει θανατηφόρα riffs ως super attack και να παγώσει τους χαζούς νταήδες που προσπάθησαν να τα βάλουν μαζί της. Τα levels που περάσαμε έως ότου φτάσουμε στο boss που βρισκόταν στο τέλος του demo ήταν γεμάτα με αντικείμενα που μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για το κακό των εχθρών μας. Είτε επρόκειτο για έναν απλό σωλήνα, για ένα δόρυ ή για ένα σπαθί, είτε για μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά στη χρήση τους όπως το καρότσι ενός παγωτατζή, τα βοηθήματα που βρήκαμε στο περιβάλλον γύρω μας εμπλούτισαν με έναν πολύ αρμονικό τρόπο την εμπειρία της μάχης που προσφέρει το παιχνίδι. Οι χαρακτήρες μας ήταν επίσης πολύ «ψημένοι» να πλακώσουν κόσμο, οι επιθέσεις αμφότερων έδειχναν ποικιλία παρόλο που ο χειρισμός τους ήταν απλός σε επίπεδο που θα έδινε χρώμα και στο παιχνίδι ενός button masher. Το πώς παρατάσσαμε το χαρακτήρα είχε ιδιαίτερο βάρος για τη συνεργασία, αφού ο κάθε ένας τους λειτουργεί ως μαγνήτης των εχθρών και, αν τοποθετηθούμε σωστά, αυτοί μπαίνουν σε σειρά και τρώνε χτυπήματα ταυτόχρονα με μια κίνηση. Όταν δε η συνεργασία μεταξύ των δύο παικτών ήταν καλή, τότε τα πράγματα λυνόντουσαν με τυπικές διαδικασίες.
Ο τομέας του game design στέκεται στο ύψος του, οι χώροι είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να προσφέρουν μεν άπλα για ελευθερία κινήσεων χωρίς άβολες μαζώξεις, προσθέτοντας δε περιορισμούς (τύπου πάγκος κουζίνας) που δίνουν χώρο για πολλαπλές επιλογές ως προς το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα κύματα των εχθρών όταν δεν έχουμε καταναλώσει αρκετά κοτόπουλα (αυτά που μας χαρίζουν HP). Ως προς τη δυσκολία, ο αριθμός των εχθρών αφήνει περιθώρια επανάπαυσης μόνο και μόνο για να ζοριστούμε στο boss, βάζοντάς μας στο τριπάκι να κάνουμε «οικονομία καυσίμων» μέχρι την… κρίσιμη στιγμή. Όσο για το boss που αντιμετωπίσαμε στο demo, δεν ήταν άλλο από τον Shiva, ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στο καλύτερο παιχνίδι της σειράς, το Streets of Rage 2 του 1992. Ο Shiva, λοιπόν, παραλίγο να μας βάλει τα γυαλιά για τα καλά, αφού ακόμα και μετά από απανωτά combos κατάφερε να μας κάνει μαύρους στο ξύλο με ψύχραιμες, αλλά καλά συγχρονισμένες κινήσεις και έξυπνα κόλπα (ο κλώνος/spirit του έκανε ένα cameo που μας τρόμαξε για λίγα δεύτερα).
Το πρώτο δείγμα που λάβαμε δείχνει περισσότερο έναν άξιο συνεχιστή μιας πλέον παμπάλαιας σειράς beat ‘em up παρά μια προσπάθεια κλισέ revival ενός franchise–ευσεβή πόθου του retro lover. Ο κύριος στόχος του είναι η αβίαστη διασκέδαση σε co-op, πράγμα που στα λεπτά που ασχοληθήκαμε εμείς μαζί του πέτυχε και με το παραπάνω. Η νέα του μάλιστα στιλιστική του όψη το κάνει όσο το δυνατόν πιο δελεαστικό γίνεται, πράγμα που μας δίνει την εντύπωση πως θα τραβήξει την προσοχή και σε κοινό που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να παίξει την πρωτότυπη τριλογία. Για το ότι θα ευχαριστήσει τους παλιούς της fans δείχνει να έχει τεράστιες δυνατότητες.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity