Όπως συμβαίνει πάντα σε εκθέσεις όπως η Gamescom, η Nintendo φροντίζει όλα να πηγαίνουν ρολόι. Μερικές φορές κυριολεκτικά, κάτι που μεταφράζεται, συνήθως όταν το αντικείμενο του πόθου είναι οι πιο μεγάλες της παραγωγές, ασχέτως είδους, να έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε μεν το παιχνίδι που βάλαμε στο μάτι, αλλά για 15 λεπτά. Με το ρολόι. 15 λεπτά είχαμε για να δούμε το Luigi's Mansion 3 λοιπόν. Διαθέσιμο ήταν ένα μόλις επίπεδο, ένας από τους θεματικούς ορόφους του ξενοδοχείου στο οποίο είναι παγιδευμένος ο Luigi και η παρέα του δηλαδή. Η θεματική ήταν ο μεσαίωνας στην προκειμένη, με δωμάτια να θυμίζουν μπουντρούμια, χώρους βασανιστηρίων ή απλά δωμάτια με πίνακες, διακοσμητικές (που λέει ο λόγος) πανοπλίες και όσα άλλα θεωρούνται, ακόμη και στιλιζαρισμένα, αυτονόητα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πιάσαμε λοιπόν δουλειά ελέγχοντας τον Luigi, ο οποίος είναι φυσικά οπλισμένος με το Poltergust και το φακό του. Μπροστά σε κάθε φάντασμα, οποιουδήποτε είδους, όλα βασίζονται σε μια απλή ακολουθία. Πρώτα πρέπει κάπως να βρεθούν εκτεθειμένα. Ένα από φάντασμα δεν θέλει και πολύ. Αρκεί να στέψει ο Luigi τον φακό κατά πάνω του. Και μετά αρχίζει το ρούφηγμα, καθώς ο μοχλός στρέφεται προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάτι σαν να πηγαίνουμε κόντρα στο ψάρι που μόλις άρπαξε το αγκίστρι. Στόχος είναι να πέσει η αντοχή του στόχου και τότε ο Luigi μπορεί να αρχίσει να κοπανά το φάντασμα πέρα δώθε σαν το χταπόδι για μερικές φορές συνεχόμενες (ή όπως ο Hulk τον Thor τότε ακριβώς που θυμάστε). Αν το φάντασμα είναι αντοχής, μπορεί να χρειαστεί επανάληψη της διαδικασίας μέχρι να διαλυθεί. Σε περίπτωση που το φάντασμα έχει ασπίδα, μετά το φωτισμό χρειάζεται και βεντούζα στην ασπίδα. Με το ρούφηγμα απομακρύνεται η ασπίδα και μετά συνεχίζουμε αναλόγως. Το ίδιο βασικό σκεπτικό έπιανε τόπο και στο boss fight, όπου ένα φάντασμα ισχυρότερο από τα άλλα, καβάλα σε άλογο, με πανοπλία και κοντάρι, μας πήρε στο κυνήγι εντός αρένας, καθώς τρέχαμε να γλιτώσουμε και από βέλη που εκτοξεύονταν κατά διαστήματα από διάφορες μεριές της αρένας. Στόχος εδώ ήταν να πετύχουμε τη στιγμή που τα μάτια του φαντάσματος ήταν εκτεθειμένα, την ώρα δηλαδή που σηκωνόταν η περικεφαλαία, για να το τυφλώσουμε πρώτα με φως, να πετύχουμε την ασπίδα με βεντούζα και να τους εξηγήσουμε το όνειρο (του Hulk). Η αλήθεια είναι πως ένα ζήτημα το είχαμε στο συγκεκριμένο boss fight. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, μόνο λίγη προσοχή χρειαζόταν. Ωστόσο έτυχε να τυφλώσουμε τον ιππότη φάντασμα καθώς είχε γυρισμένη την πλάτη στην κάμερα και ήταν δύσκολο να υπολογίσουμε σωστά τη βολή της βεντούζας αφού δεν είχαμε ορατότητα στην ασπίδα. Η κάμερα δεν είναι στον έλεγχο του παίκτη, οπότε σε μια τέτοια περίπτωση πάει κανείς με την αντίληψή του και λίγη τύχη, κάτι που, γενικά, προτιμούμε να μην ισχύει σε τέτοιες συνθήκες. Βγήκε το boss μεν, αλλά όχι πριν τη συγκεκριμένη μας εμπειρία.
Πέραν της μάχης υπάρχει και η εξερεύνηση κάθε ορόφου βέβαια. Τα δωμάτιο είναι μαζεμένα αλλά πάντα κρύβουν κάτι. Ο Luigi μπορεί να διαλύσει εμπόδια με βολές ή με αναρρόφηση για να αποκαλύψει πόρτες, δωμάτια και άλλες κρυφές γωνιές. Βρίσκει στο δρόμο του παγίδες που δεν μπορεί να προσπελάσει ο ίδιος, για αυτό υπάρχει και ο Gooigi βέβαια. Ο Gooigi είναι κάτι σαν αντίγραφο του Luigi, φτιαγμένο από γλίτσα (σπιτική και χειροποίητη ελπίζουμε). Αφού δεν είναι από σάρκα και οστά δεν έχει κανένα πρόβλημα να περάσει πάνω από καρφιά και άλλα επικίνδυνα σημεία που θα έκαναν τον Luigi πρώτη ύλη για κεμπάμπ. Αλλού βρίσκουμε γρίφους που απαιτούν τους δυο χαρακτήρες σε διαφορετικά σημεία ενός δωματίου για να συνεργαστούν και να λύσουν κάποιο γρίφο, να προσπεράσουν κάποιο μεγαλύτερο εμπόδιο. Όταν κάποιος παίκτης παίζει μόνος, μπορεί να εμφανίσει τον Gooigi όποτε θέλει, να πάρει τον έλεγχό του και να τον μετακινήσει εκεί που χρειάζεται. Όσο έχει τον έλεγχο του Gooigi όμως, ο Luigi στέκεται αναγκαστικά άπραγος. Η μετάβαση από τον έναν στον άλλον είναι άμεση όποτε χρειαστεί, δεν είναι δηλαδή αναγκαία η πλήρης «απόσυρση» του Gooigi για να επανέλθει ο χειρισμός του Luigi στα χέρια του παίκτη. Και όταν έρθει η ώρα να πατήσουν και δυο κάτι ταυτόχρονα, το παιχνίδι φροντίζει να γίνενται ακριβώς αυτό και από έναν παίκτη. Αν υπάρχει φίλος βέβαια, τα πράγμα αλλάζει, αφού μπορεί να ελέγχει αυτόνομα τον Gooigi και να βοηθά τον Luigi συστηματικά.
Ο διαχωρισμός ικανοτήτων και αρμοδιοτήτων φαίνεται να είναι τέτοιος ώστε να κάνει μεν ουσιαστική τη συνεισφορά του δεύτερου παίκτη, άρα να θεωρείται καλή ιδέα σε οποιαδήποτε παρέα, αλλά και για να εξυπηρετούνται ταυτόχρονα παίκτες διαφορετικής δυναμικής, αφού ο Gooigi έχει, ξεκάθαρα, περισσότερο υποστηρικτικό χαρακτήρα. Έχει λιγότερη ενέργεια από τον Luigi και είναι ευάλωτος σε διαφορετικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση η ύπαρξη του Gooigi είναι, εκ των πραγμάτων, και ειδοποιός διαφορά για το Luigi's Mansion 3, παρότι δάνειο από το Luigi's Mansion: Dark Moon του 3DS. Η γενικότερη αίσθηση της μικρής αυτής επαφής που είχαμε με το παιχνίδι μένει θετική πάντως. Ο τίτλος έχει χαρακτήρα, κάτι που δεν εκπλήσσει εφόσον μιλάμε για εμφανώς προσεγμένη παραγωγή Nintendo, το θέμα είναι με τι τον μπολιάζει καθώς αλλάζουν οι όροφοι-επίπεδα και οι θεματικές και αν στην τελική του μορφή οι διαφορετικές ιδέες και τα gimmicks θα είναι αρκετά ώστε να διατηρείται μια κάποια φρεσκάδα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η Nintendo έχει καλή παράδοση σε τέτοια θέματα. Οπότε δεν αποκλείεται να αντέξουμε κάθε boss που μας γυρίζει την πλάτη όταν δεν πρέπει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity