Όπως και να προλογίσουν το Journey to The Savage Planet οι δημιουργοί του, οι οποίοι προέρχονται κατά βάση από Ubisoft και Warner με προϋπηρεσία σε τίτλους Assassin’s Creed, Far Cry και Batman, φτάνει μια ματιά για να αναρωτηθεί κανείς αν του έτυχε κι άλλο παιχνίδι τύπου No Man’s Sky. Ευτυχώς, βέβαια, ο πρόλογος δεν είχε τέτοιες αναφορές ή υποσχέσεις. Καλό σημάδι -ενδεχομένως- μιας και αμέσως μετά ξεκινούσε η δοκιμή μιας πρώιμης έκδοσης του παιχνιδιού. Αν δεν φαινόταν από αυτήν πόσο εύστοχος ή άστοχος είναι ο συσχετισμός με το No Man’s Sky, από τι θα φαινόταν;
Στο Journey To The Savage Planet ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός φρέσκου εξερευνητή στη δούλεψη της τέταρτης πιο επιτυχημένης εταιρείας εξερεύνησης του διαστήματος. Κατά τα φαινόμενα τέσσερις είναι όλες κι όλες αυτές οι εταιρείες, οπότε, όπως τόσοι ήρωες, κι αυτό ξεκινά από τον… πάτο. Ο πλανήτης στον οποίο αναφέρεται ο τίτλος του παιχνιδιού είναι πολύχρωμος, γεμάτος ζωή και μυστηριώδης. Κατά τον εργοδότη του πρωταγωνιστή δεν υπάρχει νοήμων ζωή σε αυτό το πολύχρωμα αστρικό σώμα, αλλά ας πούμε ότι δεν ξέρει του γίνεται. Σε κάθε περίπτωση στόχος είναι η εξερεύνηση, κατά πρώτον, και η επιβίωση, κατά δεύτερον. Κατά τους δημιουργούς το Journey To The Savage Planet δεν προσπαθεί να είναι ούτε open world game, ούτε να ζορίσει τον παίκτη με μηχανισμούς επιβίωσης. Δεν προσπαθεί καν να είναι τεράστιο σε διάρκεια, αφού αυτή υπολογίζεται στις 10 με 12 ώρες περίπου. Επίσης δεν τάζει τυχαία σχηματισμένα επίπεδα και απόλυτη ελευθερία κίνησης σε μεγάλα τοπία. Δεν θα αποφεύγει καν την αφήγηση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως την αντιμετωπίζει ως κυρίως πιάτο ή πραγματική προτεραιότητα, ωστόσο θα στηρίζει main quest και side quests αντί να αφήνει τον παίκτη να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και τη φαντασία του. Κατά την Typhoon Studios ούτε και οι ίδιοι οι δημιουργοί αντέχουν πλέον τόσο μεγάλα, τόσο χαοτικά παιχνίδια δίχως τέλος ή, έστω, σχεδιασμένα με την ελπίδα να μην τελειώσουν ποτέ, άρα το Journey To The Savage Planet είναι, μεταξύ άλλων φανταζόμαστε, το είδος του τίτλου που λείπει και από τους ίδιους. Μπορεί απλά να «κάηκαν» από την εμπλοκή τους σε μεγάλες παραγωγές που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Πάντως όλα αυτά δεν φάνηκαν στη δοκιμή του παιχνιδιού. Πολύ απλά, δεν υπήρχε ο χρόνος να φανούν. Προείχαν άλλα έτσι κι αλλιώς. Τα έντονα χρώματα δεν έχουν τελειωμό σε όσα είδαμε, με τη χλωρίδα και την πανίδα να είναι σχεδιασμένα επί τούτου αλλά και να προσφέρουν άπειρες αφορμές για σάρωση και συλλογή πληροφοριών. Έτσι γνωρίζεται ο παίκτης με το περιβάλλον, τις παγίδες που κρύβει αλλά και όσα μπορεί να του προσφέρει. Και καλό είναι να το πάρει είδηση από νωρίς αυτό ο παίκτης, αντί να ακούσει τον εργοδότη του ακόμη και όταν ορκίζεται ότι το φυτό που έχει μπροστά του δεν έχει τίποτα χρήσιμο, κανένα ενδιαφέρον. Ο παίκτης χρειάζεται προμήθειες για κατασκευές, αναβαθμίσεις και για να έχει κάτι να τρώει, καθώς αντιμετωπίζει διάφορες απειλές και επιδίδεται σε κάμποσο platforming με jet pack που του δίνει τη δυνατότητα όχι τόσο να πετάξει όσο να αιωρηθεί, με grappling hooks κ.λπ. που ταιριάζει σε τίτλος με έμφαση στην εξερεύνηση. Όλα είναι περασμένα ένα «χέρι» χιούμορ βέβαια, κάτι που φαίνεται μονομιάς στο σχεδιασμό των διαφόρων πλασμάτων. Μερικά είναι άκακα μέχρι να τα ενοχλήσει ο παίκτης. Και πρέπει κάποιες φορές γιατί μόλις τα ξεκάνει εξασφαλίζει χρήσιμη πρώτη ύλη. Αλλού βρίσκει μια πύλη που για να ανοίξει πρέπει να πετάξει άλλα πλάσματα σε μια τρύπα. Μερικοί το παρακάνουν με τις κλειδαριές που διαλέγουν υποθέτουμε. Όταν γνωριστεί κανείς με σαρκοβόρα φυτά, αν τα σαρώσει με το εργαλείο του για να μάθει δυο πράγματα παραπάνω, θα παρατηρήσει πως ένας τρόπος να περάσει αλώβητος από δίπλα τους είναι να ταΐσει με άλλα πλάσματα της περιοχής. Όλα γίνονται σε προοπτική πρώτου προσώπου, με αρκετή άνεση, αν και, στο στάδιο που ήταν το παιχνίδι κατά τη δοκιμή τουλάχιστον, χώραγε μια ένσταση για τη σβελτάδα της μάχης. Μην περιμένετε σωρεία όπλων βέβαια.
Φαίνεται πως ο παίκτης θα βασίζεται σε ένα πιστόλι που έχει μεν άπειρα πυρομαχικά αλλά υπερθερμαίνεται εύκολα με αλόγιστη χρήση. Όσο για τα στοιχεία επιβίωσης, είναι καθαρά τυπικά. Ο τίτλος δεν προσπαθεί απεγνωσμένα να λιώσει τον πρωταγωνιστεί και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, π.χ. σε boss fight ή απλή ατυχία, χάνονται προμήθειες που δεν είχαν αποθηκευθεί ακόμη. Ακόμη και τότε ο παίκτης λιγότερο θα σκέφτεται την ατυχία του και περισσότερο το πόσο αστεία είναι τα περισσότερα πλάσματα που του την «πέφτουν». Πριν και αφού τον πάρουν είδηση. Σε κάτι τέτοιο φαίνεται να στοχεύει γενικότερα η ομάδα ανάπτυξης. Το θέμα δεν είναι το μέγεθος και διάρκεια ή οι μοντέρνες εμπορικές προσταγές όσο η ξεκούραση από αυτές, για τον παίκτη αλλά και για τους ίδιους τους δημιουργούς του Journey To The Savage Planet. Το θέμα είναι να φτιάχνει το κέφι, όχι αυτοκρατορίες. Θα μάθουμε τέλη Ιανουαρίου ποια είναι η κατάληξη αυτής της προσπάθειας.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity