Ο συνδυασμός σίγουρα μαγεύει. Τα παραδοσιακά παιχνίδια συναντούν τα ψηφιακά, αναμειγνύονται και το αποτέλεσμα συναρπάζει. Ο «φταίχτης» είναι μάλλον ο αναμενόμενος. Άλλωστε κανείς δεν περίμενε ένα τέτοιο πείραμα από άλλη εταιρεία, εκτός της Nintendo. Ο ιαπωνικός κολοσσός έχει δείξει και στο παρελθόν παρόμοια διάθεση για περίεργα μείγματα και η σειρά LABO σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση, ούτε καν έκπληξη.
Αυτό που αποτέλεσε έκπληξη ήταν το περιεχόμενο του τέταρτου πακέτο της σειράς. Το Nintendo LABO VR Kit δείχνει σίγουρα αισιόδοξο. Αγνοεί τις τεχνικές δυνατότητες και τους περιορισμούς του Switch και προσπαθεί να αποδείξει ότι η εικονική πραγματικότητα γίνεται και με λιγότερα. Δεν γίνεται αλλά, και εδώ βρίσκεται η έκπληξη, η Nintendo καταφέρνει να δώσει μια διαφορετική πρόταση, που επιβιώνει -μετά βίας- των τεχνικών δυσκολιών, αναδεικνύοντας ως ένα βαθμό την επιδεξιότητα της εταιρείας. Ναι το VR Kit δεν ανταγωνίζεται, ούτε καν κοιτά στα μάτια, τις προτάσεις των άλλων, τουλάχιστον όμως προσπαθεί να βρει ένα δικό του, διαφορετικό δρόμο. Το πρόβλημα φυσικά έγκειται στο ίδιο το όνομα. Θέλοντας ένα κομμάτι από την πίτα του VR, η Nintendo αναγκάζει το Toy-Con 04 να φορέσει την ετικέτα της εικονικής πραγματικότητας, αν και στην πραγματικότητα είναι κάτι άλλο. Οι παλαιότεροι θα θυμηθούν σχεδόν άμεσα τα θρυλικά View-Master, τα «κιάλια» που ζωντάνευαν δισδιάστατες φωτογραφίες, μετατρέποντάς τες σε τρισδιάστατες εικόνες. Το VR Kit φυσικά και δεν είναι τόσο περιορισμένο. Φυσικά και είναι -έστω στα χαρτιά- VR, αλλά η όψη και ο τρόπος χρήσης των γυαλιών παραπέμπουν αυτόματα στην πρόταση του μακρινού παρελθόντος.
Εννοείται ότι η μαγεία του VR Kit, όπως άλλωστε και των προηγούμενων πακέτων, δεν βρίσκεται στο αποτέλεσμα, αλλά στη διαδικασία. Στην κατασκευή των επιμέρους gadget (των Toy-Con) που συνδυάζονται με τα γυαλιά και ξεκλειδώνουν τις ιδέες της εταιρείας. Και όπως ίσχυε με όλους τους τίτλους LABO, αυτή η διαδικασία είναι το λιγότερο εξαιρετική. Παρά το ότι πολλές από τις κατασκευές δείχνουν περίπλοκες, οι καλογραμμένες οδηγίες και η δυνατότητα περιστροφής και μεγέθυνσης των κινούμενων εικόνων βοηθούν να φτάσει ο καθένας στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα, οι ίδιες οι κατασκευές κρύβουν περίτεχνα τις έξυπνες ιδέες της Nintendo. Είτε πρόκειται για την ίδια τη διαδικασία κατασκευής και τον τρόπο που συνδυάζονται τα διάφορα κομμάτια, είτε για τους έξυπνους εσωτερικούς μηχανισμούς που συνήθως αναβαθμίζουν το τελικό αποτέλεσμα (π.χ. κομμάτια που δημιουργούν ήχο κατά τη χρήση του κάθε Toy-Con). Όπως και να το δει κανείς, το κομμάτι της κατασκευής είναι το δυνατότερο χαρτί των LABO, πράγμα που ισχύει και για το VR. Γεγονός που ενισχύεται ακόμη περισσότερο, όταν η κάθε κατασκευή καταφέρνει να φέρει κοντά τους γονείς με τα βλαστάρια τους.
Δυστυχώς όμως, παρά τη δύναμη της κατασκευής, η ανισορροπία δεν αποφεύγεται. Το κομμάτι του videogame εξακολουθεί να μοιάζει λίγο, αδύναμο να αξιοποιήσει στο έπακρο τις χάρτινες κατασκευές. Παρά τον εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό των mini games που προσφέρονται, τα περισσότερα από αυτά είναι κενά και ανούσια. Κάποια θυμίζουν τεχνικές επιδείξεις, μιας και δείχνουν απλώς το τι μπορεί να κάνει το εκάστοτε Toy-Con, και κάποια είναι τόσο απλοϊκά ως videogames, που δεν αντέχουν τις πολλές επαναλήψεις. Τα λίγα που καταφέρνουν να συνδυάσουν ουσιαστικά τα Toy-Con με κάποιο ενδιαφέρον mini game, δείχνουν τι θα μπορούσε να προσφέρει η εταιρεία, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έκανε ποτέ. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι τεχνικοί περιορισμοί και -κυρίως- η χαμηλή ανάλυση της εικόνας, τα εμποδίζουν να αναδειχθούν. Από την άλλη, η αίσθηση που προσφέρει το κάθε Toy-Con σε συνδυασμό με την εικόνα που βλέπει ο παίκτης κατά τη διάρκεια της χρήσης, είναι πιο ενδιαφέρουσα από την αντίστοιχη που προσφέρει ένα συμβατικό χειριστήριο. Άλλωστε το να κρατάει κανείς ένα χάρτινο πυροβόλο, να το γεμίζει με την αντίστοιχη κίνηση και να σημαδεύει τους εικονικούς εχθρούς, σίγουρα ακούγεται πιο εντυπωσιακό, παρά τη θολούρα της ανάλυσης.
Μικρή, επίσης, όαση αποτελούν τα updates σε διάφορους τίτλους της εταιρείας, updates που τους κάνουν συμβατούς με το LABO VR. Είτε πρόκειται για μικρά δείγματα στο Super Mario Odyssey και το Captain Toad: Treasure Tracker, τα οποία προσφέρουν απλώς ένα ευχάριστο διάλειμμα μέσα από ξεχωριστά, σύντομα modes, είτε για την πιο φιλόδοξη προσπάθεια στο The Legend of Zelda: Breath of the Wild που θέλει να βάλει τον παίκτη στο μαγικό κόσμο, αλλά η χαμηλή ανάλυση κουράζει σχεδόν άμεσα. Δεν πρόκειται να αποτελέσουν game sellers, αλλά τουλάχιστον η εταιρεία προσπαθεί. Ως σύνολο, το VR Kit σίγουρα προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Το κομμάτι της κατασκευής είναι εξαιρετικό, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του τίτλου. Το κομμάτι του videogame απογοητεύει λόγω της έλλειψης βάθους, αν και ο αριθμός των mini games θα απασχολήσει για κάμποση ώρα τους ενδιαφερόμενους, έστω και αν αυτή η ενασχόληση παύει να είναι ενδιαφέρουσα μετά από μικρό χρονικό διάστημα. Αυτή η ανισορροπία εν τέλει διχάζει και προβληματίζει. Προβληματισμός που δεν διαλύεται ακόμα και μετά τις προσπάθειες της εταιρείας να ενσωματώσει το VR Kit σε κλασικούς και δημοφιλείς τίτλους.
Και είναι τελικά αυτός ο προβληματισμός που εμποδίζει κάποιον να προτείνει ανεπιφύλακτα το τελευταίο χάρτινο δημιούργημα της Nintendo.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity