Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, αλλά ως "πρώτες μου φορές" δεν θα λειτουργούσε εξίσου καλά. Είπα για αλλαγή να επιστρέψω σε θεματολογία που πολύ δύσκολα θα μπορεί να θεωρηθεί ως flame και σε κάτι απολύτως προσωπικό. Τα χρόνια έχουν περάσει, οπότε κάποιες από τις αναμνήσεις είναι πολύ θολές. Αντίστοιχα, κάποιες άλλες είναι πολύ έντονες και τις ξαναζώ σαν να ήταν χθες. Με αφορμή κυρίως το τελευταίο μου κείμενο, αναβίωσαν στο μυαλό μου αναμνήσεις από τις πρώτες μου εμπειρίες με τα video games και από τη πρώτη μου gaming πλατφόρμα, στις οποίες θα αφιερώσω το παρόν σεντόνι. Το retro είναι όλο και περισσότερο της μόδας τελευταία, ειδικά και λόγω αδυναμίας της τρέχουσας γενιάς να δημιουργήσει εξίσου κοσμοϊστορικές στιγμές και στροφές όπως αυτές που έχουμε ζήσει στο παρελθόν, οπότε σκέφτηκα "γιατί όχι κι εγώ".
Ας ταξιδέψουμε λοιπόν πίσω στο χρόνο, στο φθινόπωρο του 1989. Υποψιάζομαι ότι η αφορμή ήταν τα επερχόμενα Χριστούγεννα, αν και είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν ήταν δώρο για τη συγκεκριμένη γιορτή. Στο σπίτι, μετά από πρωτοβουλία του πατέρα μου, καταφθάνει ένας υπολογιστής που προορίζεται αποκλειστικά για δική μου χρήση. Πρόκειται για ένα 386, ένα κλικ πάνω από το mid range της εποχής κι ένα κλικ κάτω από high end, που μεταξύ άλλων συνοδεύεται από ασπρόμαυρη, VGA οθόνη. Τα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά, πλην των δισκετών 5 1/4 (3,5 έβαλα αργότερα), δεν θυμάμαι. Τον επεξεργαστή τον θυμάμαι έντονα, γιατί οι φίλοι μου τότε είχαν 8086 και κάποιοι είχαν περάσει σε 286. Επίσης έντονα θυμάμαι την οθόνη, γιατί μιλάμε για μία εποχή που η Hercules (κίτρινο-μαύρο) έπαιζε ακόμα δυνατά και γενικότερα ήταν πάρα πολλές οι εφαρμογές που ήταν στημένες σε χρωματικές παλέτες EGA ή CGA. Η οθόνη ήταν τόσο καλή για την εποχή της, που ήταν το τελευταίο πράγμα που άλλαξα, πολλές αναβαθμίσεις και μετά από ολική αντικατάσταση PC, χρόνια μετά. Ο τεχνικός υπολογιστών με τον οποίο συνεργαζόταν ο πατέρας μου στην εταιρία του, ένας υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας τότε, που έκανε εξτραδάκια υποστηρίζοντας ως εξωτερικός IT μικρομεσαίες επιχειρήσεις σαν του πατέρα μου, ο πολυαγαπημένος μου Παντελής, είχε έρθει στο σπίτι για να συνδέσει τον υπολογιστή και να μου μάθει τα βασικά. Θυμίζω ότι μιλάμε για εποχές MS-DOS, μιλάμε για εποχές πριν την ένταξη του mouse στην καθημερινότητα του PC, μιλάμε, φυσικά, για εποχές πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ πριν το internet. Κάτι λίγα από υπολογιστές ήξερα από την τριβή μου αριστερά δεξιά με διάφορα προϊόντα τεχνολογίας, αλλά κι από την επαφή μου με τον υπολογιστή του πατέρα μου για την μηχανογράφηση της εταιρίας του. Σε αυτό ήταν πάντα προοδευτικός. Μπορεί ακόμα και σήμερα να χρειάζεται βοήθεια με το κινητό του και να μην έχει ιδέα πώς να στείλει ή να διαβάσει ένα SMS, αλλά είχε φροντίσει την ηλεκτρονική μηχανογράφηση της επιχείρησής του ήδη από το 1981 (με Hercules που κράτησε σχεδόν μέχρι τα μισά της δεκαετίας του 1990 και φυσικά dot matrix εκτυπωτή μέχρι και τα μισά της δεκαετίας του 2000). Ο Παντελής μου έδειξε που μπαίνει ποιο καλώδιο, μου εξήγησε τα βασικά για το τι κάνει το κάθε τι και με δίδαξε τα βασικά για το DOS, πώς να τρέχω προγράμματα, τι είναι .exe ή .com, που να βρίσκω αρχεία, πώς να πλοηγούμαι στους διάφορους φακέλους (αν και τότε δεν λέγονταν ακόμα folders, αλλά directories, γιατί η απεικόνισή τους ως τέτοιους ήρθε μεταγενέστερα στα Windows) με cd τάδε ή cd.. και τα σχετικά και παρέμεινε η "τηλεφωνική μου υποστήριξη" για αρκετά χρόνια. Το βασικότερο, όμως, μου έδωσε τα πρώτα μου παιχνίδια (κόπιες, φυσικά).
Πριν μιλήσω για αυτά, να δώσω λίγο background. Το πρώτο μου οικιακό PC δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τα video games. Είχα πολυάριθμες εμπειρίες από coin-op της εποχής, κυρίως από ταξίδια με το καράβι μεταξύ Κέρκυρας κι Ηγουμενίτσας, όπου ταξίδευα τουλάχιστον μία φορά το χρόνο συνοδεύοντας τον πατέρα μου σε δουλειές που είχε αναπτύξει τότε με το νησί. Αντίστοιχα, σε διάφορα παιδικά πάρτι υπήρχαν παιδιά που είχαν στο σπίτι τους κάποια gaming πλατφόρμα της εποχής, όπως π.χ. ο συμμαθητής μου ο Στρατής (που να είναι τώρα, άραγε), στον Amstrad του οποίου παίζαμε After Burner με τις ώρες στα πάρτι των γενεθλίων του ή ο συμμαθητής και σχετικά γείτονάς μου Γιάννος (με αυτόν έχω μιλήσει πιο πρόσφατα, πριν 15 χρόνια...), που είχε 8086 και μου έμαθε για τον Εγκέφαλο στη Στουρνάρη και τον αντίστοιχο πειρατή που είχαμε στη πλατεία των Βριλησσίων τότε (ένας συνδυασμός πωλητή hardware / software και φροντιστήριου πληροφορικής που πουλούσε κόπιες παιχνιδιών στη ζούλα για εξτραδάκι). Αντίστοιχα, υπήρχε ο μεγαλύτερος ξάδερφός μου, ο Δημήτρης, που τότε ήταν φοιτητής στην ΑΣΟΕ, ζούσε μόνος του στην Αθήνα (οι γονείς του ήταν στη Καλαμάτα) κι όποτε τον επισκεπτόμουν παίζαμε διάφορα στον υπολογιστή του, όπως Track and Field. Παράλληλα, σε ταξίδι που είχαμε κάνει σε συγγενείς λίγα χρόνια πριν στην Αμερική, είχα έρθει εκεί σε επαφή με το NES του έτερου ξάδερφου, του Mike, στο οποίο παίζαμε κυρίως Duck Hunt, λίγο Super Mario Bros. και πάρα πολύ NFL Football της Konami. Από εκείνο το ταξίδι επέστρεψα στην Ελλάδα και με ένα GameBoy, μαζί με τα παιχνίδια Batman, Tetris και NFL Football, ενώ προγενέστερα είχε περάσει από τα χέρια μου και μία κονσόλα no-name, πιθανόν μαϊμού Amigοειδές, από κάποιο ταξίδι του πατέρα μου στο Χονγκ Κονγκ, με cartridges που είχαν ένα κάρο παιχνίδια, όχι όλα playable και σίγουρα κανένα που να μπορεί να συγκριθεί με όσα γράφω παραπάνω.
Ο Παντελής, λοιπόν, μου έδωσε τρία παιχνίδια. Το ένα ήταν demo του Leasure Suit Larry. Χωρίς νούμερο. Το πρώτο. Και ναι, demo. Αυτό σημαίνει ότι είχε μόνο τα πρώτα δύο-τρία δωμάτια του παιχνιδιού και υπήρχε μαύρο κουτί censored στη topless σκηνή που περιλάμβανε. Δεν ξέρω αν το κανονικό παιχνίδι είχε το ίδιο, γιατί δεν το έπαιξα ποτέ. Το μόνο που έπαιξα ήταν το demo, για να επιστρέψω στη σειρά πολλά χρόνια μετά, με το Sail for Love. Παρόλα αυτά, η επίπτωση που είχε το συγκεκριμένο demo στη μετέπειτα πορεία μου είναι καθοριστική. Με μύησε στη λογική και τους μηχανισμούς των adventure games, που αποτέλεσαν για δεκαετίες το κύριο genre ενασχόλησής μου. Αυτό ήταν το default genre που κατέγραψε ο εγκέφαλός μου ως PC gaming. Ήταν ο σπόρος που άνθισε στην αγάπη μου με το genre (προφανώς έπαιξε ρόλο και ότι τα πρώτα μου παιχνίδια στο genre ήταν το πρώτο Police Quest και το Indiana Jones and the Fate of the Lost Atlantis). Επίσης, είναι πιθανόν ένας από τους βασικούς λόγους που τα Αγγλικά μου είναι σε άριστο επίπεδο από πολύ μικρή ηλικία. Στην προ mouse εποχή τα adventure παίζονταν αποκλειστικά με το πληκτρολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε δράση ή αλληλεπίδραση με τον κόσμο τους γινόταν δακτυλογραφώντας, που καθιστούσε απαραίτητη την καλή γνώση της γλώσσας, προκειμένου να μπορείς να προχωρήσεις στην ιστορία. Ακόμα και στο demo του Larry, πέρα από τα στοιχειώδη Open Door ή Talk to Woman και τα ρέστα, χρειαζόσουν ένα πιο πλούσιο λεξιλόγιο για να βιώσεις και τις 5-6 ενέργειες που περιλάμβανε. Αν μη τι άλλο, μου έμαθε σε ηλικία 9 ετών τι σημαίνει η λέξη "censored". Το λεξικό ήταν σε κοντινή απόσταση από τον υπολογιστή για αρκετά χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα. Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο γρίφο που πραγματικά κόλλησα, στο Police Quest, όπου έπρεπε να κάνω αλκοτέστ σε έναν μεθυσμένο οδηγό. Επαναλαμβάνω, μιλάμε για μία εποχή πριν το internet, gamefaqs και τα ρέστα. Κάποια έντυπα περιοδικά είχαν λύσεις, αλλά όχι για ολόκληρο το παιχνίδι. Ήμουν βέβαιος ότι αυτό χρειαζόταν να κάνω, αλλά όπως και να το δακτυλογραφούσα, δεν το έκανε το ρημάδι. Τελικά, με αυτή την αφορμή, έμαθα και τη λέξη "sober", δηλαδή νηφάλιος, αφού αυτό που χρειαζόταν να δακτυλογραφήσω ήταν make sober test.
Το δεύτερο παιχνίδι ήταν το Test Drive της Accolade. Εκεί η VGA κάρτα γραφικών μου έδινε ρέστα κι έδειχνε τα δόντια της (τουλάχιστον, στα δικά μου μάτια, αφού το παιχνίδι ήταν EGA κι η οθόνη μου ασπρόμαυρη). Το παιχνίδι ήταν ένα drive sim, με την πιο γενναιόδωρη χρήση του όρου, όπου ο παίκτης μπορούσε να διαλέξει ανάμεσα σε πέντε αυτοκίνητα, μία Porsche 911 (που είχε τον καλύτερο χειρισμό), μία Ferrari Testarossa (που συνήθως διάλεγα), μία Lamborghini Countach (η δεύτερη πιο συνήθης επιλογή μου και το πιο γρήγορο αυτοκίνητο), μία Corvette C4 και μία εντελώς αδιάφορη Lotus Esprit. Το gameplay ήταν απλοϊκό. Οδηγούσες τα αυτοκίνητα σε μία διαδρομή δίπλα στο γκρεμό (κάτι μεταξύ Κυανής Ακτής και τη παραλιακή μεταξύ Γλυφάδας και Βάρκιζας), σε ένα δρόμο διπλής κυκλοφορίας με πολλές στροφές, προσπαθώντας να μην τρακάρεις κι ανεβοκατεβάζοντας ταχύτητα για να μην κάψεις τον κινητήρα, όλα από οπτική πρώτη προσώπου και τη θέση του οδηγού. Η διαδρομή χωριζόταν σε 5 κομμάτια, στα οποία μεσολαβούσε στάση σε βενζινάδικο, περιλάμβανε κάποιας μορφής καταδίωξη από την αστυνομία και είναι ζήτημα αν κράταγε συνολικά πάνω από 5-10 λεπτά. Το παιχνίδι το έπαιξα, το ξαναέπαιξα και το ξαναέπαιξα. Τα driving sims δεν έγιναν ποτέ αγαπημένο μου genre, αν και με αφορμή αυτή την πρώτη μου εμπειρία, έγραψα μεταγενέστερα εκατοντάδες ώρες παιχνιδιού τόσο στο IndyCar Racing της Papyrus, όσο και στο Grand Prix Circuit, επίσης της Accolade.
Τα δύο πρώτα παιχνίδια με το ζόρι γέμιζαν ένα 15λεπτο καθαρού gameplay. Αυτό αποζημίωνε το τρίτο παιχνίδι που μου έδωσε ο Παντελής, το Italy 1990 της U.S. Gold. Ήταν χρονιά παγκοσμίου κυπέλλου κι όπως ήταν φυσικό, ακόμα κι εκείνη την εποχή, υπήρχε σχετικό περιεχόμενο. Το παιχνίδι ήταν top down κι έμοιαζε επαρκώς με το Kick-Off, τα τραπέζια του οποίου είχα λιώσει στη διαδρομή με το καράβι που ανέφερα πιο πάνω, είτε παίζοντας, είτε όταν τελείωναν (πολύ γρήγορα) τα λιγοστά κέρματα που μου έδιναν οι γονείς μου χαζεύοντας άλλους να παίζουν. Περιλάμβανε όλες τις ομάδες της συγκεκριμένης διοργάνωσης, με τέσσερις να έχουν ξεκάθαρο πλεονέκτημα σε ότι αφορά τα στατιστικά τους, την Ολλανδία, την Βραζιλία και σε μικρότερο βαθμό την Αργεντινή και τη Γερμανία. Αυτό το παιχνίδι μου κράτησε για χρόνια και δεν μπορώ ούτε κατά προσέγγιση να υπολογίσω πόσες ώρες ασχολήθηκα μαζί του. Προφανώς και δεν ήταν ούτε τεχνικά, ούτε σε επίπεδο gameplay συγκρίσιμο, ούτε κατά διάνοια με τα μεταγενέστερα Sensible Soccer, ή το αγαπημένο μου Striker Football της 3D Interactive Games, στο οποίο είχα φτιάξει χεράτα όλες τις ομάδες και τους παίκτες του τότε Ελληνικού πρωταθλήματος. Ήταν όμως, παρόλα αυτά, απολαυστικό. Η ομάδα που επέλεγα συνήθως ήταν η Ολλανδία, καθώς εκτός από τα στατιστικά της την είχα δει στον τελικό του Euro την προηγούμενη χρονιά κι άρα είχα μία φευγαλέα άποψη για αυτή. Εντελώς φευγαλέα, αφού το επιθετικό μου δίδυμο ήταν συνήθως ο Van Basten με τον Van Breukelen (που να ξέρω ότι είναι τερματοφύλακας), που είχαν όλα τους τα στατιστικά στο μέγιστο 5. Αντίστοιχα, για τους ίδιους λόγους, όποτε έπαιζα με την Βραζιλία, επέλεγα στη κορυφή της επίθεσης τον Tafarel με τον Romario. Τον Μαραντόνα δεν τον πολυσυμπαθούσα και γενικότερα με την Αργεντινή ποτέ δεν είχα πολύ καλές σχέσεις. Οι μόνοι παίκτες που ήξερα τότε αρκετά για να θαυμάζω ήταν ο Pele και ο Van Basten με τον Gulit, που τους είχα δει να παίζουν ένα καλοκαίρι πριν.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Η Sierra και η Lucas Arts ήταν οι βασικοί μου συνοδοιπόροι στα προεφηβικά και πρώιμα εφηβικά μου χρόνια. Κάπου εκεί άρχισα να αφιερώνω πολλές ώρες και στα strategy και κυρίως στα Warcraft, Starcraft και Age of Empires. Αθλητικοί τίτλοι πάντα υπήρχαν. Ενίοτε και κάποιοι action ή κάποιοι beat em up, κατάλοιπο από τα κέρματα που είχα σπαταλήσει σε Street Fighter II και Mortal Kombat. Σχετικά νωρίς μπήκαν στο μείγμα και τα πρώτα FPS, ξεκινώντας από το Wolfenstein 3D, όπως οι περισσότεροι εκείνη την εποχή. Το Doom δεν μου άρεσε και δεν το έπαιξα ποτέ, παρότι τότε τα FPS ονομάζονταν ακόμα "doom clones" από τον εξειδικευμένο Τύπο της εποχής. Προτιμούσα το Quake και ειδικότερα το Duke Nukem. Που και που δοκίμαζα και κανένα RPG, αλλά παραήταν πολύπλοκα για εμένα τότε. Θυμάμαι έντονα το Heimdall της Core Design, που ήταν από τα πρώτα που έπεσαν στα χέρια μου και το οποίο μου ήταν απολύτως αδύνατο να προχωρήσω από ένα σημείο και μετά, εν μέρει λόγω δυσκολίας κι εν μέρει λόγω γλώσσας. Φυσικά, κάπου εκεί υπάρχει και η Lara, που πέρα από τις κονσόλες, σημάδεψε και το PC gaming στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να περάσει από τα χέρια μου οικιακή κονσόλα, μέχρι να με πείσει η χειμαρρώδης, κοσμοϊστορική και πιθανότατα ανεπανάληπτη προηγούμενη γενιά. Επιπλέον, όλη τη δεκαετία του 1990 περνούσα και τους τρεις μήνες του καλοκαιριού δουλεύοντας τα πρωινά στον πατέρα μου, κάνοντας θελήματα για την επιχείρηση με αντάλλαγμα ένα ενισχυμένο εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι, το οποίο στη συνέχεια χρηματοδοτούσε κάθε καλοκαίρι κάποια αναβάθμιση στον υπολογιστή. Η οικονομική επένδυση που είχα κάνει στο PC αποτελούσε παράλληλα και οικονομική αγκίστρωσή μου στη πλατφόρμα για πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με αυτή. Για παράδειγμα, μέχρι να το παροπλίσω, είναι ζήτημα αν είχα πάνω από 5-6 παιχνίδια στο Game Boy μου, τη στιγμή που στο PC έπαιζα τουλάχιστον 8-10 διαφορετικά παιχνίδια κάθε χρόνο.
Μεσολάβησαν πολλά από τότε, αλλά σαν εκείνη την ημέρα δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ποτέ. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τους ήχους, το κίτρινο, σχετικά χαμηλό φωτισμό που είχε το υπόγειο που στήσαμε το PC, τις μυρωδιές βακελίτη από το motherboard. Θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι κάθε εικόνα. Κάθε στιγμή. Κάθε συναίσθημα. Εσείς, θυμάστε;
Εγώ πάντως ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου φορά στο σπίτι της Μαιρούλας... Αχ αυτή η κοπέλα ακόμα και τώρα στη καρδιά μου την έχω.
Θυμάμαι πρώτη μου επαφή πρέπει να ήταν το super nintendo ή κάτι παρόμοιο. Πρέπει να έπαιζα Mario ή Sony τότε δεν θυμάμαι καθώς δεν πρέπει να ήμουν 1η δημοτικού. Βασικά πρέπει ο πατέρας μου να έπαιζε κιόλας. Η καλή αρχή για εμένα και μεγάλο σφάλμα κατά τα λεγόμενα του πατέρα μου, έγινε μόλις μπήκα 1η δημοτικού όπου μου έφερε την πρώτη έκδοση του PSX μαζί με τα UEFA 2000, Tarzan και Hercules. Ειδικά τα δύο τελευταία τα είχα λιώσει θυμάμαι. Ποδοσφαιράκια δεν έπαιζα ποτέ και την έβγαζα με κάτι Harry Potter και γενικά action adventures. Φυσικά τσιπαρισμένη η κονσόλα κάτι κλασσικό για τότε.
Αργότερα στη Πέμπτη δημοτικού μπήκα στη χρυσή εποχή του PS2. Ωραία χρόνια αυτά. Οι καλύτερες εμπειρίες στο gaming από εκεί ξεκίνησαν.
Δεν θυμάμαι ακριβώς την πρώτη μου φορά,είναι λίγο θολές οι αναμνήσεις μου ως προς την σειρά τους.Είχα παίξει και σε ηλεκτρονικά Tiger,είχα παίξει και σε arcade στα καράβια που μας πήγαιναν από Αθήνα στην Κρήτη και το ανάποδο.
Θυμάμαι όμως,ότι η πρώτη φορά που μπήκε κονσόλα στο σπίτι ήταν το Atari 2600.Ήμουν πρώτη δημοτικού τότε και το είχε φέρει ο πατέρας μου.Είχε μέσα πάρα πολλά παιχνίδια,αλλά ποτέ κάτι να τρελαθώ.Το αστείο είναι ότι κάποιες φορές ερχόταν ένας φίλος στο σπίτι και παίζαμε διπλό.Εκεί πραγματικά κολλούσαμε και κλείναμε άνετα τρίωρα,που για τότε ήταν κάτι ασυνήθιστο.Μετά χάλασαν κάπως οι μοχλοί και δεν ξανασχολήθηκα.Καλοκαίρι,μετά τη Β' δημοτικού,ήμασταν στο εξοχικό του θείου μου κι ένας ξάδελφος είχε φέρει το gameboy.Έπαιζε αυτός και μου έλεγε να παίξω κι εγώ.Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν ήθελα,προτιμούσα να παίξουμε πόλεμο,στρατιωτάκια κλπ.Με έπεισε τελικά να δοκιμάσω,έπαιξα ένα "ραλάκι" και Tetris.Βαρέθηκα στο 5λεπτο και του λέω οκ φτάνει τόσο.Μου λέει δοκίμασε κι αυτό.Μου δίνει το Super Mario Land και κόλλησα.Είχα πωρωθεί τόσο,που όταν μου ζήταγε να του το επιστρέψω για να παίξει κι αυτός του έλεγα όχι.Τα Χριστούγεννα πήγαμε σε ένα παιχνιδάδικο,παίζει να ήταν το ΜΙΝΙΟΝ,αλλά δεν παίρνω κι όρκο.Ήμουν ανάμεσα σε 2 δώρα.Gameboy και ζωολογικό κήπο Playmobil.Τελικά προτίμησα τα Playmobil.Μου λέει η μητέρα μου,μόνο ένα;Μας έδωσε και η γιαγιά λεφτά για το δώρο σου.Κι έτσι πήρα και το Gameboy μαζί με 3 παιχνίδια.Dr Mario,Motocross Maniacs,Burai Fighter.Είχα ξενερώσει τόσο πολύ που το Dr Mario ήταν σαν Tetris που δεν το άκούμπησα ξανά.Έπαιζα τα υπόλοιπα μόνο.Μέχρι που μου έμαθε ο πατέρας μου να παίζω,και το έλιωνα κι αυτό μετά,παρόλο που είχα ήδη SM Land 2 & Wario Land.Στην Ε' Δημοτικού πήρα το Megadrive.A' Γυμνασίου πήρα το PS1 και Γ' Γυμνασίου το Dreamcast & GB Color.Στην Β' Λυκείου πήρα το XBOX.To 2004,Β' εξάμηνο στη σχολή πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή.Ασχολήθηκα 2 χρόνια,μετά βαρέθηκα και πήρα το 2006 το PS2, και τα υπόλοιπα όπως λένε είναι ιστορία.Δεν ξανασχολήθηκα με pc gaming,μόνο κονσόλες.Θα εγραφα κι άλλα,αλλά σταματάω εδώ γιατί νύσταξα.
Μονο οικτο ενιωθα για τους PCαδες τοτε που παιζανε στα 8086 και τα 286 ενω εγω επαιζα στην αμιγκα.... θυμαμαι τη μιζερια με τα αθλια γραφικα και τον μπιπερ αντι για ηχο που ειχαν... και επαιζε μουσικη με μπιπ μπιπ ενω εγω ειχα στερεοφωνικο ηχο. Τεσπα... πρωτη μου φορα ηταν μεσα δεκαετιας 80 αν θυμαμαι καλα χριστουγενα του 86 σε ενα σπιτι που ειχαμε παει για ρεβεγιον χριστουγεννων και ειχαν σε αυτο το σπιτι εναν αμστραντ 6128. Και παιζανε Barbarian... επος. Απο τοτε δε ξεκολλησα ποτε. Και φυσικα τα game and watch της νιντεντο και οι δεκαδες κλωνοι τους που κατεκλυσαν τοτε την αγορα μυησαν πολυ κοσμακη στο gaming. Ο Εγκεφαλος νομιζω υπαρχει ακομα , τουλαχιστον υπηρχε μεχρι πριν λιγους μηνες που κατεβηκα κεντρο. Δε ξερω βεβαια αν τον εχει ακομα η παρακμιακη γρια και αν δουλευει ακομα εκει ο τυπος που ηταν πανω στο καμαρακι και αντεγραφε τα πειρατικα. το 2005 ομως ειχα παει γιατι εψαχνα σα τρελος τη δισκετα "fonts" (oι αμιγκαδες θα θυμουνται) :) για το λειτουργικο workbench 3.0 για την αμιγκα μου γιατι την εχασα σε μια μετακομιση και θυμαμαι πηγα και ο τυπας ηταν ακομα εκει στο ιδιο καμαρακι και η γρια ακομα κατω στο ταμειο , βεβαια πλεον αντεγραφαν παιχνιδια για PC και κονσολες, και ο τυπας οχι μονο ειχε λογισμικο αμιγκα , αλλα ειχε ακομα λειτουργικη αμιγκα την οποια μαλιστα ειχε ανοικτη κιολας... εν ετη 2005 ολα αυτα... φυσικα ειχε και δισκετες και μου εφτιαξε ενα αντιγραφο. Επισης εχει τα ιδια παναρχαια παιχνιδια στη βιτρινα.. τα ειχε τοτε και τα ειχε και πριν κανα χρονο που περασα τελευταια φορα... Για τους κατοικους της Κηφισιας τωρα ποιος θυμαται τον Εγκεφαλο της κηφισιας? Ηταν υποκαταστημα αυτου στην Κανιγγος , τον ειχε μια χοντρη γρια (εξαδελφη ή αδερφη αυτης στη Κανιγγος). Και αυτη η γρια ηταν εντελως ασχετη με το χωρο (οπως αυτη στη κανιγγος) και το μαγαζι το δουλευε ενας φαλακρος τυπος που ειχε αναλαβει τα παντα στο μαγαζι. Ακομα θυμαμαι τις φατσες ολων αυτων και αν τους εβλεπα στο δρομο ειμαι σιγουρος θα τον αναγνωριζα. Ειδικα τον Εγκεφαλο στη Κηφισια δε θα τον ξεχασω ποτε και για 2 αλλους λογους. Πρωτον , απο εκει αγοραsa το αγαπημενο παιχνιδι ολων των εποχων (αυθεντικο) το UFO ENEMY UNKNOWN. Δευτερον , εχω ακομα εκατονταδες δισκετες με παιχνιδια κλεμμενες απο εκει. Ηταν 1998 (εποχη PC gaming για μενα) και παω σε ενα φιλαρακι μου εκει στη κηφισια και βλεπω σπιτι του μια παναρχαια αμιγκα 500 σε αθλια κατασταση και εκατονταδες δισκετες. Την αμιγκα την αγορασε απο ενα παιδι στη γειτονια για 20000 δραχμες (ιστορικο μηχανημα γιατι ηταν η πρωτη στη γειτονια), και τις δισκετες τις ειχε βουτηξει απο τον εγκεφαλο. Ειχε πιασει τη κουβεντα στη γρια , και ο "συνεργος" του σηκωσε καμια 500αρια δισκετες που τις ειχαν σε κατι μεγαλα συρταρια για οσους θυμουνται. χαχαχαχαχααχα. Τον ρωταω γιατι το εκαναν αυτο (φτωχος δεν ηταν ουτε ειχε ξανακανει κατι παρομοιο ποτε) και μου λεει την ειχα αχτι τοσα χρονια που μας ετρωγε τα λεφτα. Τεσπα μετα απο 4-5 χρονια με φωναξε και μου τις χαρισε. Ακομα τις εχω καπου στο παταρι.. τις δισκετες του εγκεφαλου Κηφισιας
Α και επειδη ειπα για οικτο που ενιωθα για του PCαδες , υπηρχε και κατι που αργοτερα το ζηλεψα... οταν μπηκα στο χωρο στου IBM PC ηταν η εποχη μεταβασης στα Windows 95. Παροτι εγω μπηκα κατευθειαν στα 95 και προλαβα και λιγο 3.1 στη σχολη μου , δε προλαβα το DOS... θυμαμαι τους Dos-αδες και τη ευκολια χειριζονταν το λειτουργικο αυτο και ποτε δε μπορεσα να το κανω κτημα μου.. Ποτε δε μπορεσα να παω παραπερα απο τα cd και τα dir.... Kαι ηταν γνωσεις που για πολλα χρονια χρειαζονταν στους ψαγμενους κομπιουτερακηδες γιατι το DOS ηταν στο πυρηνα των windows για πολλα χρονια μετα. Πολλες φορες χρειαστηκα εντολες του DOS ειτε για λογους επαγγελματικους ειτε για προσωπικους και χρειαστηκε να παρω πχ τον κολλητο μου τον Στεφανο που ειχε PC απο την εποχη του 286 ή να ψαχουλεψω σε παλια βιβλια ή στο ιντερνετ
Ο Εγκέφαλος!!! Ρε φίλε... τι μου θύμησες...!! Απίστευτες εποχές.
Εμένα η πρώτη μου εμπειρία ήταν σε Atari 2600 που είχαν δυο φίλοι. Οκ περνάγαμε την ώρα μας αλλά ποτέ δεν μπορώ να πω πως τρελάθηκα.
Για μένα το παιχνίδι που με μύησε στην VIdeo Game κουλτούρα ήταν το Super Mario. ΤΕΛΟΣ
Από την πρώτη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου το ρημαδο NES δεν ξεκόλλησα ΠΟΤΕ.
Και το μεγάλο ΜΠΑΜ μπορώ να πω οτι έγινε με το SNES. Ακόμη θυμάμαι το θαυμασμό που ένοιωσα οταν πρωτοαντίκρυσα τον 3D κόσμο στο StarWing. Ή την φανταστική εμπειρία του Donkey Kong Country όπου ήρθε σπίτι στις 20:00 το βράδυ..έπαιζα μέχρι τις 01:00 και έβαλα ξυπνητήρι στις 6:00 για να ξαναπαίξω... απίστευτες εποχές ρε σεις...
Και το ολοκληρωτικό κάψιμο ήρθε οταν μπήκε το Legend of Zelda A Link to the Past στην κονσόλα...
Το είχα αγοράσει παραεισαγωγή...και ηταν...στα ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ!!!
Κατάφερα και το τερμάτισα με ένα λεξικό δίπλα μου. Δεν μπορώ να πω οτι είχα αντίστοιχης ποιότητας εμπειρία στην μετέπειτα πορεία των video games... Καλά παιχνίδια υπήρξαν άπειρα αλλά οι στιγμές που σου μένουν χαραγμένες θεωρώ οτι λίγα παιχνίδια μπορούν να στις προσφέρουν.
Κάθε γενιά σίγουρα έχει τα δικά της θέλω και αγαπώ.
Όσοι νέοι διαβάζετε αυτό το σχόλιο να ξέρετε πως σας ζηλεύω! Ζηλεύω το συναίσθημα αυτό της πρώτης φοράς! Αυτό που μένει χαραγμένο βαθιά μέσα μας, και όσοι τίτλοι και να βγούν, όσο καλύτεροι και ναναι, εκείνο το παιχνίδι που σας έβαλε μέσα στον μαγικό αυτό κόσμο, δε θα ξεχαστεί ΠΟΤΕ.