Έχουμε στερέψει και από ιδέες και από ταλέντα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κατάστασης στην οποία έχει πέσει η βιομηχανία. Θα εξηγήσω ακριβώς τι και πώς το εννοώ παρακάτω.
Αρχικά, ας δούμε λίγο τα νούμερα. Σε ότι αφορά τις οικιακές κονσόλες, η προηγούμενη γενιά "τερμάτισε" με μία θεωρητική εγκατεστημένη βάση περίπου 280 εκατομμυρίων* χρηστών. Λέω θεωρητική γιατί αυτό το νούμερο αντιπροσωπεύει πόσες κονσόλες πουλήθηκαν σε τελικούς καταναλωτές, όχι πόσες ήταν ενεργές πραγματικά, πόσες χρησιμοποιούσαν στα αλήθεια οι χρήστες τους κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αυτό δεν είναι μομφή μόνο για το Wii. Πολλές κονσόλες αγοράζονται από ανθρώπους που παίζουν 1-2 χρόνια και τις παρατούν, σε πολλές διαφορετικές ηλικίες. Αυτό πάντα συνέβαινε και πάντα θα συμβαίνει. Η τωρινή γενιά, μέχρι στιγμής βρίσκεται στα 53 εκατομμύρια* κι οδεύοντας προς τα Χριστούγεννα, θεωρητικά θα τερματίσει κάπου μεταξύ 60 και 70 εκατομμυρίων στο τέλος του χρόνου. Τα 101 εκατομμύρια* του Wii ένα παράλογο νούμερο για τα μόλις 11 εκατομμύρια* χρηστών του Wii U, όπως επίσης αστεία είναι η αρχική δήλωση της MS για προσδοκία 300 εκατομμυρίων Xbox One, με τις 15 εκατομμύρια* πωλήσεις να απέχουν απογοητευτικά από τα 85 εκατομμύρια* του Xbox360. Η μόνη κονσόλα που "πατά" στο ρυθμό πωλήσεων του προκατόχου της είναι το PS4, που έχει καταφέρει να πουλήσει ήδη 27,5 εκατομμύρια* και βρίσκεται σε πορεία που καθιστά την εγκατεστημένη βάση των 86 εκατομμυρίων του PS3 ρεαλιστικό στόχο που, υπό προϋποθέσεις, είναι σε θέση να φτάσει και ίσως να ξεπεράσει.
Αν και αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι οικιακές κονσόλες, θα κάνω με την ευκαιρία και μία παρένθεση για τις φορητές. Παρά τον "θάνατο" που έχουν επιφέρει οι smart συσκευές, παρά την λευκή πετσέτα που έχει ρίξει ήδη το PS Vita, η τωρινή γενιά βρίσκεται στα 67 εκατομμύρια*, νούμερο πάνω από τα 53* εκατομμύρια των οικιακών. Σύμφωνοι, έχουν χρονικό προβάδισμα και επίσης σύμφωνοι, δεν θα πλησιάσουν ποτέ τα 235 εκατομμύρια* του Nintendo DS και PSP, αλλά το βρήκα ενδιαφέρον ότι παρόλα όσα αντιμετωπίζουν οι φορητές ως απειλή, βρίσκονται πάνω από τις οικιακές κονσόλες σε εγκατεστημένη βάση.
Συμπέρασμα; Η τρέχουσα γενιά έχει ξεκινήσει νωχελικά. Από 280 εκατομμύρια* της προηγούμενης γενιάς, η τρέχουσα βρίσκεται μόλις στα 53 εκατομμύρια* και δεν έχει καμία ελπίδα να επαναλάβει την δόξα του παρελθόντος. Ακόμα και τα 149 εκατομμύρια* της γενιάς PSOne, Xbox, GameCube δείχνουν ένας ρεαλιστικός, αλλά δύσκολος στόχος για να φτάσει.
Ε, και; Τι σημασία έχει; Τι μας νοιάζει; Ούτε μετοχές έχουμε, ούτε μπάρμπα ιδιοκτήτη σε κάποια από τις τρεις εταιρίες. Μέχρι ένα σημείο, συμφωνώ. Εκεί σταματούσε η ανάλυσή μου σε προηγούμενα κείμενά μου. Όμως, υπάρχει ένα φυσικό επακόλουθο που, αν και προφανές κι αναπόφευκτο, δεν είχα συνειδητοποιήσει. Οι εταιρίες απευθύνονται πλέον σε μικρότερο κοινό. Αυτό σημαίνει ότι τα έσοδα που προσδοκούν (δεν με ενδιαφέρει το κέρδος σε αυτή τη φάση, αλλά μόνο ο κύκλος εργασιών) είναι πολύ μικρότερα από την προηγούμενη γενιά. Είναι μία βιομηχανία που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση, χωρίς καμία προοπτική ραγδαίας, ουσιαστικής ανάκαμψης στη γενιά που διανύουμε. Όσο και να αλλάξει ο ρυθμός πωλήσεων, δεν μπορεί να διορθώσει την τάση που έχει καταστεί προφανής από τα τρία (τέσσερα για το Wii U) πρώτα χρόνια κυκλοφορίας των κονσολών. Αυτό σημαίνει ότι όλοι επενδύουν λιγότερο. Αναγκαστικά και νομοτελειακά τα χρήματα που δαπανώνται στη βιομηχανία είναι λιγότερα. Κάποιες εταιρίες, μέσα στην τρικυμία της οικονομικής κρίσης, έπεσαν πάνω στο παγόβουνο της κατάρρευσης των εγκατεστημένων βάσεων κι αποχώρησαν από τη βιομηχανία. Πολλά studio κλείσανε μαζικά στη μετάβαση από τη μία γενιά στην άλλη κι είχαμε μία γενικότερη εκκαθάριση. Ακόμα και οι εταιρίες που παρέμειναν, με δεδομένο ότι το κόστος παραγωγής έχει αυξηθεί, με δεδομένο ότι οι smart συσκευές έχουν μονοπωλήσει την αγορά των "casual" ή πιο απλών παιχνιδιών (shovelware, αλλά και A ή AA, όπως τα ονόμαζε η βιομηχανία), αφήνοντας χώρο μόνο για AAA παραγωγές και indie ψηφιακής διανομής, βγάζουν λιγότερα παιχνίδια κι αποφεύγουν να ρισκάρουν. Δεν υπάρχει περιθώριο, αλλά ούτε και τσέπη για πειραματισμούς. Όλοι είναι με την πλάτη στον τοίχο και καλούνται να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι. Για αυτό κι όλη η δημιουργικότητα κι ο πειραματισμός αναλώνεται σε microtransactions, season pass κι άλλα ευρήματα που έχουν στόχο να βρουν νέους τρόπους τιμολόγησης. Αφού δεν είναι ρεαλιστικός ο στόχος να βάλουν χέρι σε περισσότερα πορτοφόλια, το να βρουν τρόπους να βγάλουν περισσότερα χρήματα από τα πορτοφόλια που βλέπουν ήδη είναι μονόδρομος. Αλλά κι αυτό το κάνουν άκομψα, λανθασμένα, χοντροκομμένα, χαζά.
Και φτάνουμε στο ζουμί. Στην συνειδητοποίηση μίας αλήθειας που δεν είχα δει μέχρι τώρα, αλλά πλέον φωνάζει. Εκτός από κοινό, η βιομηχανία έχει απωλέσει και ταλέντο. Σκεφτείτε το. Στη προηγούμενη γενιά ήταν μία βιομηχανία που κάλπαζε, μία βιομηχανία που ρίσκαρε, μία βιομηχανία που κέρδιζε χρήματα, βρισκόταν στο προσκήνιο, πάλλονταν από ζωή. Ήταν ένα συναρπαστικό πεδίο δράσης για ταλέντα κάθε λογής και μπορούσε να προσελκύσει, τόσο με το περιεχόμενο της δουλειάς που προσέφερε, όσο και με τις χρηματικές ανταμοιβές που μπορούσε να προσφέρει, ταλέντα ανώτερου επιπέδου σε κάθε λειτουργία της. Τώρα, όμως; Γιατί κάποιος δημιουργικός, ταλαντούχος, ευρηματικός, καινοτόμος επαγγελματίας να νιώσει έλξη από αυτή τη βιομηχανία; Για να κάνει τι; Remix και remasters; Για να αναπτύξει το 843ο sequel ενός IP που ξεκίνησε δύο ή τρεις γενιές πίσω; Για να αναμορφώσει τις οικονομικές και τιμολογιακές πρακτικές σε μία αγορά που προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο; Σε τι περιβάλλον; Σε επίπεδο δημιουργών έχουν αποχωρήσει ή περιθωριοποιηθεί από τη βιομηχανία τα τελευταία χρόνια μαζικά σημαντικές προσωπικότητες. Αυτοί δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ. Κι ούτε πρόκειται να αντικατασταθούν στο πλαίσιο των απρόσωπων κι άψυχων γραμμών παραγωγής με 150-200 συντελεστές για κάθε ΑΑΑ παιχνίδι που είναι ο κανόνας σήμερα. Η πρακτική των Assassin's Creed, για παράδειγμα, όπου συνεργάζονται 4-5 διαφορετικά studio της Ubisoft δεν έχει σαν αποτέλεσμα τον δημιουργικό συγκερασμό και τον οργασμό καινοτομιών που προκύπτει από τη συνάντηση μεγάλων μυαλών και ανήσυχων πνευμάτων. Τα Assassin's Creed είναι αποτέλεσμα μίας προσέγγισης που θεωρεί ότι ο καθένας μπορεί να αντικατασταθεί, ότι η προσωπική έμπνευση δεν είναι το ζητούμενο κι ότι το μόνο που απαιτείται είναι στρατιές ανώνυμων προγραμματιστών να γράψουν κώδικα που έχει προαποφασιστεί και στρατιές σχεδιαστών να "μαϊμουδίσουν" σχέδια που φτιάχτηκαν από προηγούμενους δημιουργούς που είχαν τη φωτιά και την ελευθερία να καινοτομήσουν. Η ίδια έλλειψη ταλέντου υπάρχει και διοικητικά, με αποτέλεσμα χαζά bundle, τιμολογιακές πολιτικές που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα και παντελή άγνοια ότι υπάρχει πρόβλημα που χρίζει αναδόμησης του τρόπου που αναπτύσσονται οι ΑΑΑ τίτλοι. Ποιον ταλαντούχο να προσελκύσει η βιομηχανία και με τι κίνητρο;
Και κάπως έτσι, καταλήγουμε σε bundle σαν αυτό που κυκλοφορεί το PS4 με τρία παιχνίδια που είναι remaster από την προηγούμενη γενιά. Η sequelίτιδα δεν είναι κάτι νέο στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Το κάνει η τηλεόραση, το κάνει ο κινηματογράφος, το κάνει η λογοτεχνία και το έκανε, το κάνει και θα το κάνει η βιομηχανία των video games. Και τα remake δεν είναι νέο φρούτο και υπάρχει σε πολλά Μέσα. Όμως, από τα 20 πρώτα παιχνίδια σε πωλήσεις του PS3, τα 10 βασίζονταν σε IP που προέκυψαν στη γενιά που πέρασε* (θεωρώ τα Modern Warfare ως νέο IP, αφού προσδιόρισε εκ του μηδενός τη σειρά Call of Duty). Για το PS4, αυτή τη στιγμή, μόλις 3 από τα πρώτα 20 παιχνίδια του είναι νέα IP*, ενώ στη λίστα υπάρχει 1 Remaster από το PS3 και 7 ή 8 (δεν είμαι σίγουρος) cross-gen παιχνίδια που κυκλοφόρησαν και στο PS3. Άλλη μόδα κι αυτή. Ομοίως, στο Xbox360 έχει 12 νέα IP στο δικό του top 20*, τη στιγμή που το Xbox One έχει μόλις 4 κι αντίστοιχο αριθμό cross gen με το PS4. Για τη Nintendo η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική, αλλά αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο backwards compatibility της κονσόλας, στην αδυναμία της να μεταλαμπαδεύσει IP του Wii στο Wii U λόγω διαφορετικού κοινού-στόχου και της αναιμικής υποστήριξης των 3rd party και στις δύο κονσόλες.
Κλασική περίπτωση κότας και αβγού. Είμαστε στη φάση του κύκλου ζωής των κονσολών που θα έπρεπε ήδη από πέρσι, έχοντας κερδίσει γρήγορα τους early adopters κι αποκτήσει κρίσιμη μάζα, οι κονσόλες να βγάζουν το ένα system seller πίσω από το άλλο. Έπρεπε ήδη από τα προηγούμενα Χριστούγεννα να έχουμε γεμίσει με μεγάλες παραγωγές, που αξιοποιούν τις κονσόλες και τις δυνατότητές τους, που να μας ρίχνουν τα σαγόνια, που θα κάνουν τις παλιές μας κονσόλες να δείχνουν αρχαίες και τίποτα άλλο. Αντί αυτού έχουμε κάποιες απόπειρες για ΑΑΑ τίτλους, που συχνά είναι γεμάτες bugs ή προβλήματα (ελλείψει ταλέντου κι απόρροια του "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι", αλλά κανένας δεν νιώθει αυτό που κάνει δικό του) και παράλληλα έχουμε ισάριθμα remakes και remasters από παιχνίδια της προηγούμενης γενιάς που κυκλοφόρησαν εντός της τελευταίας τετραετίας και cross-gen τίτλους. Οι early adopters, όμως, δεν "τσίμπησαν" και δεν δημιούργησαν την κρίσιμη μάζα. Οπότε, δεν υπήρχε το κοινό για να δώσει εμπορική βιωσιμότητα σε όγκο παραγωγών "σημαία" για τη νέα γενιά. Το ζωνάρι έσφιξε κι άλλο. Οι παραγωγές αραίωσαν. Ο κόσμος περίμενε τους εκδότες κι οι εκδότες τον κόσμο. Και το ταλέντο, προτίμησε καριέρα σε άλλο κλάδο.
Δεν είναι εντελώς τραγικά τα πράγματα. Το καλό είναι ότι έχουμε ξεφορτωθεί, εν πολλοίς, τη πλέμπα. Τίτλοι τύπου Catz, Imagine Doctorz, Carnival Games κι άλλα τέτοια πλέον δεν έχουν θέση στη βιβλιοθήκη των κονσολών. Ακόμα και τα digital, indie παιχνίδια είναι κάπως πιο αξιοπρεπή από τα σκουπίδια προηγούμενων γενεών και σε δικαιότερη τιμή. Επιπλέον, συρρίκνωση σημαίνει κι εσωστρέφεια. Οι κονσόλες απευθύνονται πλέον σχεδόν αποκλειστικά στον πυρήνα του κοινού, σε εμάς, τους hardcore, που παίζουμε συνεχόμενα κι έχουμε απαιτήσεις. Το περιεχόμενο είναι καλύτερο μεσοσταθμικά από προηγούμενες γενιές. Απλά είναι λιγότερο και ενέχει πολύ λιγότερο πειραματισμό, πολύ λιγότερο ρίσκο σχεδιαστικά. Η ποιότητα μπορεί να έχει πέσει λίγο, αλλά τα blueprints που άφησε πίσω του το ταλέντο πριν γίνει πρόσφυγας σε άλλη βιομηχανία είναι αρκετό για τους εργάτες που έχουν μείνει πίσω για να φτιάξουν περιεχόμενο που να μας ψυχαγωγεί. Ίσως όχι να μας συναρπάσει, αλλά σίγουρα υψηλού επιπέδου.
Όπως έγραψε κι ο Λεωνίδας στο τελευταίο του κείμενο από εντελώς διαφορετική σκοπιά, που θα πάει το πράγμα ούτε εγώ μπορώ να προβλέψω. Η βιομηχανία βρίσκεται σε περίεργο σταυροδρόμι. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, αντιμετωπίζει μία στασιμότητα που δεν την έχει ξανασυναντήσει. Ή που θα βαλτώσει εντελώς το πράγμα, ή που θα βρει κάποια απροσδόκητη διέξοδο προς κατεύθυνση που κανείς μας δεν μπορεί να δει ξεκάθαρα αυτή τη στιγμή. Ακόμα κι έτσι, είμαστε ακόμα αρκετοί οι καταναλωτές για να μπορούμε να συντηρούμε την αγορά των κονσολών, ακόμα κι αν μείνει ως έχει. Για τα δικά μου μάτια, πάντως, αν δεν υπήρχε αυτή η εκροή ταλέντου σε όλα τα επίπεδα, θα ήταν η πρώτη φορά που θα μπορούσε να φανεί ως ρεαλιστική η πρόβλεψη ότι είτε ζούμε, είτε οδεύουμε προς την τελευταία γενιά κονσολών κι ότι η βιομηχανία θα μεταλλαχθεί σε κάτι εντελώς νέο, εντελώς διαφορετικό, αν θέλει να μεγαλουργήσει και να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα την ύπαρξή της.
*Όλα τα στοιχεία πωλήσεων είναι από το vgchartz. Μπορεί να μην είναι η πιο ακριβής κι αξιόπιστη πηγή, αλλά είναι κοινή πηγή για όλα τα στοιχεία που παρέθεσα και νομίζω ότι δεν απέχει κι εντελώς από την πραγματικότητα.
πολλοι οι λογοι που εχει βαλτωσει η φαση... ενας βασικος ειναι ο τεχνολογικος τοιχος που εχουμε φτασει.... η υπαρχουσα τεχνολογια εχει φτασει σαφως σε ενα σημειο που δε μπορει να δωσει κατι παραπανω... τα γραφικα εχουν φτασει σε ενα σημειο που δυσκολα πανε πιο πανω. Τα προβληματα και οι περιορισμοι οπως πχ το ΑΙ δεν εχουν ξεπεραστει , το single player δε μπορει να κανει πραγματικα βηματα προς τα μπροστα οσον αφορα τη δυσκολια και τη προκληση που προσφερει και το επιπεδο δυσκολευει με μπακαλοδουλειες του στυλ αυξανω τη ζωη των κακων και την ισχυ των οπλων τους και κανω το παιχνιδι πιο δυσκολο. Η νεα γενια εχει τη μικροτερη τεχνολογικη προοδο σε σχεση με τη προηγουμενη σε ΟΛΗ την ιστορια του gaming. O κοσμος δεν εχει ενθουσιαστει απο ΚΑΝΕΝΑ μεχρι τωρα τιτλο της νεας γενιας, δεν εχει μεινει ουτε ενα παιχνιδι κλασσικο , η υποδοχη πχ του battlefront ειναι πολυ ψυχρη απο το κοινο στη βορεια αμερικη και τα review ειτε των περιοδικων/σαιτς ειτε τα userreviews ειναι απο μετρια εως απογοητευτικα. Εχουμε πειξει στα remaster. Υπαρχει επισης υπερπροσφορα τιτλων και ο κοσμακης εχει μπουχτησει και τα παιχνιδια λογω αυτου επειδη πρεπει να γινεται καταναλωση δεν εχουν αντοχη στο χρονο , ο κοσμος βαριεται ευκολα και δεν ενθουσιαζεται επισης ευκολα. Ας παμε και στο κομματι του μαρκετινγ και το οικονομικο και τη μαστιγα των dlc και των season passes κτλπ... το νεο battlefront εχει ΑΙΣΧΡΑ λιγο υλικο για να αναγκαστεις να σκας φραγκα αργοτερα. Γενικα η φαση εχει γινει ψιλοσκατα , εχουν μπλεχτει μεσα και τα καπιταλοσκυλα και εγινε μεγαλη μπιζνα και μεγαλη αγορα με τζιρους δισεκατομυριων , χρονοδιαγραματα πιεση στοχοι , στουντιος κλεινουν απο τη μια μερα στην αλλη , ολοι κυνηγουν την αρπαχτη. Ακομα και η Νιντεντο που παντα σε καθε γενια αφηνε τιτλους κλασσικους , στο wiiu μεχρι τωρα δεν εχει ενθουσιασει τιποτα , τα παιχνιδια της φυσικα ειναι ολα ενα και ενα διαμαντακια , αλλα και αυτοι δεν ταρακουνησαν τα νερα ουτε με το Super Mario 3d world , Ουτε με το μαριο καρτ , ουτε με το παρτυ , ουτε με το σμας μπροδερς , ισως το κανει το ζελντα.... Αν δουμε ολα τα απολυαναμενομενα παιχνιδια των τελευταιων τριων ετων σε ps4 και one και ειδικα παιχνιδια που τα περιμεναμε σαν τρελεοι οπως το μπατμαν , δε τρελαναν κοσμο... Γενικα υπαρχει η αισθηση του αδιεξοδου και του μπουχτισματος και της αρπαχτης , ελλειψη φαντασιας και λιγοτερο μερακι απο τους δημιουργους (και παλι εξαιρουνται 2-3 στουντιο που παλευουν) . Δε νομιζω οτι καμια εταιρια εχει στοχους προηγουμενων γενεων οσον αφορα τις πωλησεις.... χβοχ360 και ps3 θα ειναι στα σαλονια για πολλα χρονια ακομα και θα τα αφησουμε μονο οταν κλεισουν τους σερβερ σονυ και μαικροσοφτ. Ο ανταγωνισμος για το ποιος θα μπει πιο βαθια στη τσεπη του καταναλωτη μεγαλος επισης , εχουμε ταμπλετς , σμαρτφοουνς που δεν ειχαμε σε αλλες εποχες και η οικογενεια της μεσαιας ταξης εχει να αγορασει πολλα gadgets. Eξακολουθω να πιστευω παντως οτι το προβλημα ειναι καθαρα software... Χρειαζεται κατι να ταρακουνησει τα νερα
Χρειαζεται ενας παταγος , χρειαζονται IPs οπως καποτε τα GTA 3 , Call of Duty 2 , Μass Effect , Μax Payne , Meta Gear solid , WoW κτλπ δηλαδη τιτλοι να στηγματισουν τη παρουσα γενια , να ωθησουν νεο κοσμο στο gaming , νεους πελατες , να πουλιουνται οι κονσολες σα τα ψωμακια , οπως γινονταν αλλες εποχες , δηλαδη να μιλαει ο κοσμος για αυτα , να πει πρεπει να παρω Playstation να το παιξω αυτο το παιχνιδι... Αν δε γινει αυτο θα παραμεινει αυτη η αισθηση του βαλτου που υπαρχει τωρα , και οι λαοι του κοσμου θα αποβλακωνονται σαν υπνωτισμενοι με τις μπουρδες και τα καρκινοπαιχνιδια στα κινητα και στα ταμπλετ και στο facebook να κανουν τετραδες με φρουτακια και να ριχνουν πασιετζες
Πολύ σωστές οι σκέψεις σου ενδεικτικά να αναφέρω εποχές phone όπου κάθε μηνά είχες 15 τίτλους και πολλά νέα ip στην διάθεση σου…
Η βιομηχανία ανέβασε τον πήχη ψηλά σε σημείο να φθείρετε ..χάνοντας μυαλά που αγαπούν τα videogames και ακόμα χειρότερα τα αντικαθιστούν με άτομα που δεν έχουν σχέση παρά μόνο να υπολογίζουν τα νούμερα προσφέροντας πάντα παππάδες και στην ουσία δεν σου δίνουν ούτε ευχέλαιο .(Ακόμα ψάχνω έναν αξιοπρεπή κλώνο του diablo 3 ενώ στο Xbox είχα στον ίδιο χρόνο τρείς τίτλους )
σου πέταξαν τα smart phones ,tables και γενικά σου δίνουν ευτελή προϊόντα και flash games που οι περισσότεροι δημιουργοί αυτών των παιχνιδιών δεν είδαν δεκάρα
δεν λεμε την κατάντια να πανηγυρίζουμε επειδή βγαίνει remake το resident evil 2……..
Επειδή δεν βλέπουμε να δημιουργείτε τίποτα καλύτερο στο συγκεκριμένο είδος
Πολυ σωστοι και καιριοι οι προβληματισμοι σου. Δυστυχως η ραγδαια αναπτυξη και εξαπλωση που ειδε η βιομηχανια των video games δειχνει να καταληγει σε μια αμηχανη παρακμη. Απολυτα λογικο, αφου οι παθογενειες και οι αστοχιες της προηγουμενης γενιας, ακομη και οι πιο κραυγαλεες, μπαιναν ωραιοτατα κατω απο το χαλακι που εστρωναν τα μεγαλα εσοδα.
Το καλο ειναι πως σε καμια περιπτωση δε θεωρω οτι πρεπει να ανησυχουμε για το μελλον των video games. Απο τη μια ειναι γεγονος οτι ανηκουν στην mainstream κουλτουρα για δυο δεκαετιες σερι, αρα και η υγεια της βιομηχανιας αφορα πολυ, παρα πολυ κοσμο ωστε να την αφησουν στην τυχη της.
Απο την αλλη, επειδη ειναι μια πολυ δημιουργικη ασχολια στον πυρηνα της, τοσο για τον δημιουργο οσο και για το κοινο, ειναι θεμα χρονου να αρχισουν να "ξεπεταγονται" σημαντικες προσωπικοτητες που θα βοηθησουν το ολο πραγμα να παει μπροστα.
@vonzuchter Συμφωνω απολυτα με την αποψη σου περι software. Νομιζω πως θα δημιουργηθει εν καιρω μια σειρα απο genres και μηχανισμους που δε μπορουμε να φαναστουμε αυτη τη στιγμη...
@alex4444. Για την επιβίωση της βιομηχανίας δεν τίθεται λόγος. Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ κάτι τέτοιο στο κείμενό μου. Έχει ιστορική συνέχεια και κρίσιμη μάζα που της επιτρέπουν να είναι απόλυτα βιώσιμη, ακόμα και σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά που βιώνει η ήδη πολύ χαμηλής έντασης τρέχουσα γενιά.
Από εκεί και πέρα, δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για την ανάδειξη νέων προσωπικοτήτων κι αυτό ήθελα να σκιαγραφήσω στο κείμενό μου. Από τη μία, η βιομηχανία είναι ανελκυστική. Γιατί κάποιος πραγματικά ταλαντούχος να επιδιώξει καριέρα εκεί κι όχι κάπου αλλού, σε μία βιομηχανία που αναπτύσσεται, που επιδιώκει και δεν πολεμά την πραγματική καινοτομία και τον ριζοσπαστισμό, που μπορεί να δώσει πεδίο δόξης λαμπρό και δίοδο πραγματικής προσωπικής και επαγγελματικής ανόρθωσης;
Από την άλλη, έστω ότι κάποιος το έχει λόξα, το έχει μεράκι και θέλει να μπει στη βιομηχανία κι έχει όλα τα εχέγγυα να φέρει την επανάσταση που χρειάζεται, να την βγάλει από τον βούρκο που έχει κολλήσει και να την πάει ένα βήμα μπροστά. Έστω ότι υπάρχουν δύο χούφτες από τέτοιους ανθρώπους. Έτσι όπως είναι δομημένη πλέον αυτή η βιομηχανία, κάτι μεταξύ γραφειοκρατικής δυσκαμψίας, στρουθοκαμυλισμού και ταυτόχρονα αναρχίας σε άλλα σημεία, που θα βρουν αυτοί οι άνθρωποι την δίοδο να κάνουν αυτό που θέλουν; Πώς θα μπορέσουν να επιβιώσουν και να μην τους κάνει κιμά και τους ομογενοποιήσει η κρεατομηχανή;
Αυτά τα δύο είναι το αποτέλεσμα της κατάστασης που έχει περιέλθει η βιομηχανία. Όπως πολύ σωστά σημειώνεις, δεν εκμεταλλεύτηκε την ευημερία και τα κέρδη της προηγούμενης, καλπάζουσας γενιάς, για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Τα έκρυψε όλα κάτω από το χαλί. Τα έβαλε στη ντουλάπα για να μην φαίνονται στη βιτρίνα. Και τώρα, η ντουλάπα άνοιξε κι από μέσα βγήκαν σκελετοί.