Ξέρετε κάτι; Δεν νομίζω ότι θέλω πια να βγει Half Life 3. Δεν το χρειαζόμαστε. Δεν το έχουμε ανάγκη. Δεν έχει κάτι να μας προσφέρει πλέον. Νομίζω ότι είναι καλύτερο για όλους μας αν δεν βγει ποτέ, αν η σειρά τελειώσει, έστω και με απότομο τρόπο, έστω και με αναπάντητα ερωτήματα, με το Episode 2 του Half Life 2. Ούτε καν Episode 3 που να ολοκληρώνει την ιστορία για το Half Life 2 δεν θέλω να βγει.
Διάβαζα πρόσφατα τη σχετική είδηση για το Prospekt, που μπήκε στην τελική ευθεία του Steam Greenlight και, μετά την αρχική, ενστικτώδη απογοήτευση που μου δημιούργησε η είδηση ότι πρόκειται για fan made περιεχόμενο, για μία ακόμα φορά, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή της Valve, μετά την αντανακλαστική μου στεναχώρια, κοίταξα πραγματικά μέσα στα βάθη της ψυχής μου κι ανακάλυψα κάτι απρόσμενο. Είναι καλύτερα έτσι.
Πριν πάμε παρακάτω, να ξεκαθαρίσω ότι είμαι φίλος της σειράς. Ηλικιακά και μόνο, άλλωστε, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι φίλος της σειράς. Τα FPS ή "Doom Clones" όπως λέγονταν ακόμα από την πλειοψηφία των παικτών και του ειδικού Τύπου όταν βγήκε το πρώτο παιχνίδι της σειράς, δεν ήταν ποτέ το βασικό μου genre. Άλλωστε, δεν έχω καν παίξει το Doom, πόσο μάλλον το πρώτο Half Life, που παραμένει στη wishlist μου υπό τη μορφή του Black Mesa, περιμένοντας πρώτα να ολοκληρώσουν και τα επίπεδα που τους λείπουν. Παρόλα αυτά, δεν ζούσα και σε καμία σπηλιά. Έχω παίξει αρκετά παιχνίδια του είδους. Την πρώτη πίστα του Wolfenstein, όταν ξανάπεσε στα χέρια μου πριν 1-2 χρόνια, ανακάλυψα ότι μπορώ να την παίξω με κλειστά τα μάτια. Το ίδιο ισχύει, πιθανότατα, για τις αρχικές πίστες του Duke Nukem 3D ή του Quake. Όταν βγήκε το HL2 θα έπρεπε κανείς να ζει σε άλλο πλανήτη για να έχει PC και παρόλα αυτά να μην το έχει παίξει. Και φυσικά, όπως ισχύει για όποιον το έπαιξε, το λάτρεψα. Το HL2 ήταν ένα επαναστατικό για την εποχή του παιχνίδι σε πάρα πολλά επίπεδα. Ήταν από τις πρώτες πραγματικά ουσιαστικές κι επιτυχημένες απόπειρες να χρησιμοποιηθεί το είδος για να πει μία πραγματικά καλογραμμένη ιστορία κι έχει γεράσει εξαιρετικά. Ακόμα και σήμερα παίζεται πολύ ευχάριστα κι άνετα, παρά κάποιους μικρούς αναχρονισμούς στο σχεδιασμό του, καθώς έχει εξαιρετικό gameplay design, ενώ ταυτόχρονα ήταν πάρα πολύ μπροστά από την εποχή του οπτικοακουστικά. Πρόκειται για ένα πραγματικό διαμάντι. Η σειρά αποτελείται από τόσο καλά και σημαντικά παιχνίδια για το είδος που θεωρώ δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο όρος "Doom clone" άρχισε να αντικαθιστάται με το First Person Shooter από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Σύμφωνοι, ο Gordon Freeman είναι ανάμεσα στους πιο αγαπημένους και πιο εμβληματικούς χαρακτήρες που έχει παράξει ποτέ η βιομηχανία των video games. Σύμφωνοι, το απότομο τέλος του Episode 2 από το HL2 αφήνει ένα κάρο αναπάντητα ερωτήματα κι εκκρεμότητες. Η ιστορία έχει μείνει στη μέση, με το πιο σημαντικό της κομμάτι, το φινάλε της, να αγνοείται. Παρόλα αυτά, θεωρώ προτιμότερη εναλλακτική το να μείνει ως έχει, το να μείνουμε χωρίς απαντήσεις, από το ενδεχόμενο να έχουμε συνέχεια της σειράς. Εδώ το θέμα δεν είναι τι θέλει το κοινό, που κι αυτό νομίζω χωράει συζήτηση, αλλά τι μπορεί ή θέλει κι ο δημιουργός. Δεν φτάνει να θέλει η νύφη, πρέπει να θέλει κι ο γαμπρός.
Η σειρά έχει να βγάλει νέο περιεχόμενο από το 2007. Έχουν περάσει ήδη 9 χρόνια από το τελευταίο παιχνίδι. Στο μεσοδιάστημα ο υπόλοιπος κόσμος δεν έμεινε στάσιμος. Όλα έχουν προχωρήσει. Η τεχνολογία έχει αλλάξει. Οι καταναλωτικές συνήθειες του κοινού έχουν αλλάξει (εν πολλοίς έχει βάλει το χεράκι της σε αυτό και η Valve με το Steam). Ο τρόπος που φτιάχνονται video games έχει αλλάξει. Το τι θεωρείται δυνατό ή αυτονόητο για ένα video game έχει αλλάξει. Περισσότερο από όλα τα παραπάνω, όμως, έχει αλλάξει η ίδια η εταιρία που ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη των παιχνιδιών της σειράς κι εξακολουθεί να έχει να πνευματικά της δικαιώματα. Έχει αλλάξει ο άνθρωπος που βρισκόταν στο επίκεντρο της δημιουργίας τους. Η Valve του 1998 που κυκλοφόρησε το πρώτο HL ήταν μία διαφορετική εταιρία από αυτή που έβγαλε το HL2: Episode 2 και είναι απείρως διαφορετική σήμερα. Από πολύ νωρίς ήταν εμφανές ότι το όραμα του Gabe Newell για την εταιρία του και το μέλλον της ήταν πολύ συγκεκριμένο. Ήδη, από την κυκλοφορία του βασικού HL2 το 2004, η εταιρία ανάγκαζε τότε με το έτσι θέλω το κοινό της να εγκαταστήσει στον υπολογιστή του την υπηρεσία Steam προκειμένου να παίξει το παιχνίδι. Ήδη από τότε πειραματιζόταν με εναλλακτικές εμπορικές διόδους και κανάλια διανομής. Ήδη από τότε φαινόταν ότι αυτό είναι η προταιρεότητά της κι ότι τα παιχνίδια της αυτά καθεαυτά ήταν απλά το μέσο κι όχι ο σκοπός. Το ίδιο ακριβώς δεν έκανε με την κυκλοφορία επεισοδιακού περιεχομένου ήδη από το 2006, όντας από τους πρώτους που πειραματίστηκαν με αυτό το εμπορικό μοντέλο; Αντίστοιχο πείραμα δεν είναι και τα Team Fortress 2 ή Left 4 Dead; Εκτός από τα ίδια τα παιχνίδια, στο παρασκήνιο υπήρχε πάντοτε και ο στόχος να πειραματιστεί με νέα εμπορικά μοντέλα ή με online υποδομές ή, κατ' ελάχιστο, να προωθήσει την πώληση της μηχανής πάνω στην οποία έστηνε τα παιχνίδια της. Το DotA ή η πληθώρα οδών που της προσφέρουν έσοδα μέσω του Steam πλέον είναι απλά επεκτάσεις της ίδιας λογικής. Η ίδια η Valve, ο ίδιος ο Newell έχει προ πολλού αφήσει πίσω του την ανάπτυξη περιεχομένου κι έχουν αφοσιωθεί με εντελώς διαφορετικές εμπορικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα η εταιρία να στελεχώνεται πλέον κι από άτομα που είναι κατάλληλα για αυτές. Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Τα χρήματα που προκύπτουν από microtransactions ή τα πρωταθλήματα του DotA 2 από μόνα τους υπερκαλύπτουν ετησίως οποιαδήποτε έσοδα μπορεί να ελπίζει από ένα ενδεχόμενο νέο Half Life. Η πλατφόρμα ψηφιακής διανομής του Steam τους αποφέρει σε λίγες μέρες πολύ περισσότερα κέρδη από όσα θα μπορούσαν να ελπίζουν ποτέ από μία επένδυση 30-40 εκατομμυρίων δολαρίων για την πολυετή ανάπτυξη ενός πραγματικού ΑΑΑ νέου τίτλου Half Life και με πολύ μικρότερο ρίσκο. Είναι απολύτως λογικό για την Valve να προτιμήσει να επενδύσει αυτά και πολύ περισσότερα χρήματα στο να βρει τρόπους να μπει στην τηλεόραση του σαλονιού και να είναι σε θέση με το ψηφιακό της κατάστημα να χτυπήσει κομμάτι από την πίτα του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης, όπως ακριβώς έκανε με το PC και τα video games, παρά να αφιερώσει πόρους, ενέργεια ή ταλέντο στην ανάπτυξη ενός νέου HL.
Ο Newell δεν το έχει στο μυαλό του, λοιπόν. Το έχουμε όμως εμείς; Το θέλουμε πραγματικά; Για σκεφτείτε το λίγο. Έχουν περάσει 9 χρόνια... Ποιον αφορά πλέον ένα νέο παιχνίδι HL και γιατί; Μας αφορά σε επίπεδο gameplay; Ίσως, αλλά μάλλον όχι. Μπορεί να έχει γεράσει εξαιρετικά, αλλά έχει γεράσει πάραυτα. Στον καιρό που μεσολάβησε η τεχνολογία έχει προχωρήσει, οι μηχανές γραφικών, φωτισμού και φυσικής έχουν πάει πολύ μπροστά. Ένα νέο HL θα πρέπει αναγκαστικά να απέχει πολύ από το HL2: Episode 2. Στο οπτικοακουστικό κομμάτι αυτό είναι αναμενόμενο, καλοδεχούμενο κι αυτονόητο, αλλά στο κομμάτι του gameplay αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουμε ένα ουσιαστικά νέο, διαφορετικό παιχνίδι, που απλά θα φέρει το όνομα HL και θα το εκμεταλλεύεται για λόγους αναγνωρισημότητας. Αναπόφευκτα, δεν θα είναι το ίδιο παιχνίδι, δεν θα προσφέρει την ίδια εμπειρία. Επιπλέον, δεν μπορεί με κανένα τρόπο ένα νέο HL να είναι εξίσου επαναστατικό σε σχέση με τον ανταγωνισμό του με τότε. Η σειρά υπήρξε πηγή έμπνευσης κι αφετηρία για πάρα πολλά άλλα παιχνίδια έκτοτε κι ως παίκτες έχουν δει πλέον τα μάτια μας πολύ περισσότερα. Όλα τα παραπάνω, όμως, ισχύουν σε υπερθετικό βαθμό σε ότι αφορά την αφήγηση του HL. Σε αυτό τον τομέα η σειρά πήγε πραγματικά μπροστά το σύνολο της βιομηχανίας και τον τρόπο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί το Μέσο για να πει μία ιστορία. Παρότι χρησιμοποιεί το κλισέ του βουβού πρωταγωνιστή, προάγοντας την προβολή του ίδιου του παίκτη μέσα στο "άδειο δοχείο" που είναι ο Gordon Freeman, αφηγείται οργανικά μία εξαιρετική ιστορία κι εφευρίσκει ή τελειοποιεί πολλές από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα τα video games και είναι μοναδικές για το συγκεκριμένο Μέσο. Αντί να δανείζεται αποκλειστικά από τον κινηματογράφο ή την λογοτεχνία, φέρνει στο προσκήνιο μία σειρά από τεχνικές, όπως την χρήση του ίδιου του gameplay και του level design με διαφορετικούς τρόπους για την ενίσχυση ή πολλές φορές ακόμα και την εξέλιξη της αφήγησης, ή την άριστη ένταξη του περιβάλλοντος στην ίδια την ιστορία. Όλα αυτά, όμως, έχουν γίνει έκτοτε πολύ καλύτερα από άλλα παιχνίδια, μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς.
Τι είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί; Ποιο είναι το βέλτιστο σενάριο, μετά από μία δεκαετία απουσίας, που μπορεί να κάνει την επιστροφή της σειράς κάτι θετικό. Πόσοι από τους σημερινούς gamers ξέρουν ή ενδιαφέρονται για τον Gordon Freeman; Το ξέρω ότι ακούγεται σκληρό να ισοπεδώνω έναν τέτοιο χαρακτήρα με τον Q*bert, τον Bionic Commando, τον Bomberman ή οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα "πρωτοσέλιδου", που κάποια στιγμή απλά σταμάτησε να βγάζει νέα παιχνίδια, αλλά δεν παύει να είναι η πραγματικότητα. Για τους νέους gamers, δεν το συζητώ καν. Όσο κι αν είναι λίγο ή πολύ κρίμα που δεν έχουν παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αν δεν τα πέτυχαν στην εποχή τους, δεν μπορώ να τους κακίσω κι ιδιαίτερα. Είναι λογικό, αναμενόμενο, φυσικό και πέρα για πέρα αποδεκτό. Ο καθένας με την εποχή του. Όσο κι αν θεωρώ ότι το HL2 έχει γεράσει τόσο καλά ώστε να εξακολουθεί να είναι μία αξιόλογη εμπειρία ακόμα και με τα σημερινά, σύγχρονα δεδομένα, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι με τα ίδια δεδομένα, υπάρχουν δεκάδες παιχνίδια καλύτερα από αυτό που κυκλοφόρησαν μεταγενέστερα. Αλλά και για εμάς, τους μεγαλύτερους, δεν είναι τόσο διαφορετικό το ζήτημα. Μετά από 10 χρόνια, μας ενδιαφέρει πια τόσο πολύ τι απέγινε η Alyx, ο πατέρας της, ο Gordon και η Γη; Έχουμε πια το ίδιο συναισθηματικό δέσιμο; Δεν έχει πια ξεφουσκώσει η συναισθηματική μας επένδυση και σύνδεση με τον εικονικό κόσμο του παιχνιδιού; Μετά από τόσο καιρό, ποιες είναι οι πραγματικές, ρεαλιστικές πιθανότητες ότι η συνέχεια της σειράς θα μπορέσει να αποκαταστήσει στο 100% τα συναισθήματα που είχαμε για αυτή, αποφεύγοντας την απογοήτευση; Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Ήδη από τα Episode 1 και Episode 2 κάτι έλλειπε από την σειρά. Ήδη είχε χαθεί κάποια από τη μαγεία. Αν δεν υπήρχε αυτό το cliffhanger τέλος και ο πειραματισμός - αινιγματική προσέγγιση σε ότι αφορά τον G-Man, δεν θα μας πολυενδιέφερε να δούμε τι θα γίνει παρακάτω. Όλα όσα γράφω παραπάνω για τις εποχές που προχώρησαν και για την Valve να έχει χάσει την απόλυτη προσήλωσή της ήταν ήδη εμφανή από τότε. Ας αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν, λοιπόν. Ας μην τα κάνουμε χειρότερα. Ας μείνουμε σε ενδιαφέροντα spin-off, αν έχουν νόημα πια, σαν τα Portal και στον εκσυγχρονισμό του πρώτου HL μέσω του Black Mesa.
Τα υπόλοιπα μου μοιάζουν λίγο με reunion γνωστής μπάντας. Ποτέ δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Υπάρχουν συγκροτήματα που έχουν δώσει φανταστικά τραγούδια στην εποχή τους. Που έκαναν παπάδες. Που πραγματικά σμίλεψαν την βιομηχανία της μουσικής και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Κάποια στιγμή, όμως, έκαναν τον κύκλο τους. Κάποια στιγμή, η μουσική προχώρησε και το είδος που έπαιζαν δεν μπορούσε πλέον να σταθεί. Ο κόσμος ακούει ακόμα και σήμερα τα κλασικά τους κομμάτια. Νέοι ανακαλύπτουν συνεχώς τον ήχο τους και τον λατρεύουν. Όμως, εάν προκύψει reunion, πάντα είναι απογοητευτικό. Τα νέα τους τραγούδια ή είναι "μοντέρνα", χάνοντας την αρχική γοητεία της μπάντας, ή "αναχρονιστικά", χωρίς λόγο ύπαρξης και πολύ υποδεέστερα από τον ήχο που τους έκανε σημαντικούς στην εποχή τους. Και τα live, αχ τα live, είναι χάλια. Άλλο να βγάζεις ακόμα ένα παιχνίδι Mario, ή να κάνεις reboot στη Lara Croft, που ποτέ δεν σταμάτησε πραγματικά, με νέο studio και νέους δημιουργούς κι άλλο να "ξεθάψεις" πλέον από τις ναφθαλίνες τον Gordon Freeman. Άλλο να βγάζουν νέο δίσκο οι Rolling Stones ή να πας να δεις σε live τους Aerosmith ή τους Scorpion, που δεν σταμάτησαν ποτέ αυτό που κάνουν κι άλλο να κάνουν reunion και παγκόσμια περιοδεία με νέο album οι Guns & Roses.
Αφήστε τον Gordon Freeman στον οίκο ευγηρίας. Είναι καλύτερα για όλους μας.
Η ερημιά που επικρατεί στα σχόλια του συγκεκριμένου κειμένου μου, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει συνήθως με τα σεντόνια μου, σημαίνει ένα εκ των δύο τινών.
Ή βαρεθήκατε τα σεντόνια και θα πρέπει να βρω κάποιο τρόπο να γράφω μικρότερα κείμενα (που ακυρώνει τον αγχολυτικό τους σκοπό για εμένα, οπότε δεν θα έχει κανένα νόημα να γράψω κάτι).
Ή έχω πέσει εντελώς μέσα με αυτά που γράφω.
Τολμώ να μαντέψω ότι μάλλον ισχύει το δεύτερο. Όντως κανείς δεν ενδιαφέρεται για HL3 πια. Έχω την αίσθηση, πάντως, ότι και πριν 2-3 χρόνια να είχα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, θα ήταν και πάλι εξίσου εύστοχο.
αν κρινουμε απο το ποσο πετυχημενα και ποσο ανταξια των ενδοξων προγονων τους ηταν διαφορα αλλα IP's που αναγγενηθηκαν τοτε καλυτερα να μη βγει half life... απο τα ips των 90's και early 00's που βγηκαν ξανα δε μπορω να θυμηθω πανω απο 3 που το παιχνιδι που βγηκε να αξιζε να ασχοληθεις μαζι του πανω απο μιση ωρα. Μερικα πραγματα καλυτερα να μεινουν σαν ομορφη αναμνηση και να γινουν cult απο το να βιασθουν παραφυσιν για το κερδος
οπως παντα σε πολλα συμφωνω αλλα και σε μερικα διαφωνω με τον φιλο lovefool .... και γω πιστευω πως ελαχιστες πιθανοτητες εχει να κανει παταγο και να εχει αντικτυπο ενα επομενο half life και ειλικρινα δεν εχω τοσο μεγαλο προβλημα να μην βγει...
ξερουμε απο την εταιρεια πως ο ατμος και τα διαδικτυακα παιχνιδια ειναι ο κεντρικος στοχος τους απλα εγω θελω να πω ενα πραγμα..... κουραζει αυτη η αναμονη..... ή πειτε πως ξεκινατε τωρα την συνεχεια ή πειτε πως δεν θα βγει ποτε... .......αυτο το ¨θα δουμε¨ που λενε ,ειναι τραγικό οσο δεν πάει.!!!!!!!!!!!!!!
To οτι θα βγει ειναι το μόνο σίγουρο, το τι αντίκτυπο θα έχει είναι τελείως άλλο θέμα που δεν μπορούμε να προεξοφλούμε από τώρα
Θα ήθελα να προσθέσω κάτι .Για μένα το Half Life πάντα θα είναι στο μυαλό μου η παιχνιδάρα που βγήκε το 1998 και έφερε επανάσταση στα fps .Ήταν στη ν ουσία το πρώτο παιχνίδι πρώτου προσώπου που δεν ήταν εντελώς ανέγκεφαλο αλλά κινηματογραφικό.Το 2 επειδή το θυμάμαι σαν χθες και αυτό δεν με είχε δημιουργήσει τέτοια πρωτόγνωρη εντύπωση.Περισσότερο θα έλεγε ότι ήταν απλά ένα άρτια φτιαγμένο παιχνίδι.
Αυτό όμως που με έκανε εντύπωση ηταν το episode 2 . Η αλληλεπίδραση που είχες με την Alex ήταν πρωτοφανής για τότε ....πριν τα mass effect και τα αλλα.
Πιστεύω half life 3 όταν βγει θα φέρει τεράστια επανάσταση ξανά.Δεν γίνεται να βγει με όρους product αλλ'a καλλιτεχνήματος!