Σήμερα θα γράψω ένα πολύ προσωπικό κείμενο για τον εθισμό (μου) στα video games. Έχω καιρό να γράψω σεντόνι. Να με συμπαθάτε. Έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα, με αποτέλεσμα να έχει αλλάξει εντελώς και το πρόγραμμά μου, ο χρόνος μου μέσα στη μέρα, οι συνήθειές μου κτλ. Όχι, δεν ήμουν σε κέντρο αποτοξίνωσης από τα video games. Το θέμα είναι άσχετο με την εισαγωγή. Απλά, άλλαξα δουλειά, οπότε και ωράριο κτλ, κτλ, κτλ.
Ο εθισμός στα video games δεν είναι αστείο πράγμα. Καμία μορφή εθισμού δεν είναι για να γελάς και σε ότι αφορά τα video games, παρότι μιλάμε για ένα φαινόμενο με πολύ μικρό, έως αμελητέο ποσοστό πραγματικού κινδύνου, δεν παύει να είναι μία πραγματικότητα. Έχει μεγάλη σημασία να έχουμε επίγνωση του τι είναι και του τι μας συμβαίνει, να είμαστε συνειδητά συμμέτοχοι κι όχι δέσμιοι στις εμπειρίες μας, να διασφαλίζουμε ότι έχουμε τον έλεγχο, να έχουμε πάντα το νου μας και να ελέγχουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα τον εαυτό μας. Έχει σημασία να μπορούμε να δούμε απ' έξω, σαν τρίτος, σαν παρατηρητής, την συμπεριφορά μας και να την κρίνουμε. Έχει σημασία να παίζουμε εμείς το παιχνίδι κι όχι αυτό εμάς. Το έχω γράψει αραιά και που, πάνω στη κουβέντα. Ένα από τα λίγα παιχνίδια στα οποία μπορώ να πω ότι είμαι στο όριο να θεωρηθώ εθισμένος, ένα από τα λίγα παιχνίδια που πραγματικά δυσκολεύομαι να ελέγξω τον εαυτό μου, είναι τα Total War και ειδικά τα Rome. Πριν δύο εβδομάδες, λοιπόν, έβαλα να παίξω λίγο το Rome 2. Το έχω χρόνια (από τότε που βγήκε), όμως δεν το έχω ακουμπήσει, είτε γιατί ο υπολογιστής μου δεν το σήκωνε καλά, είτε επειδή έπαιζα κάτι άλλο, είτε επειδή περίμενα να έχω άνεση χρόνου, κατάλληλη διάθεση, ελεύθερο πρόγραμμα. Πριν δύο εβδομάδες το έβαλα να παίξω. Είχα αμφιβολίες αν το έπαιζα ή με έπαιζε, οπότε την επόμενη μέρα το σταμάτησα και δεν το ξαναέβαλα, ακόμα, από τότε. Κι αυτό, δεν είναι πλάκα.
Πριν γράψω τα παρακάτω, να σημειώσω πως θεωρώ ότι τον όρο "εθισμός" τον έχουμε κάνει εντελώς τσίχλα. Σύμφωνα με το Ελληνικό λήμμα στο Wikipedia "εθισμός είναι η εξάρτηση από μια συνήθεια. Προκαλείται από κάπνισμα, ναρκωτικά, αλκοόλ, τζόγος, διαδίκτυο κλπ. Υπάρχουν πολλά στάδια εθισμού. Ο εθισμός καθώς εξελίσσεται γίνεται τρόπος ζωής. Δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν παγιδευμένοι σε κάποιον από τους πολλούς εθισμούς. Στην ουσία σήμερα αντιμετωπίζεται ως εθισμός σχεδόν κάθε συνήθεια που ακολουθείται εκτός μέτρου από ένα άτομο το οποίο γνωρίζει ότι δυσκολεύεται ή αδυνατεί να την κατευνάσει και πολύ περισσότερο να της δώσει ένα τέλος." Νιάου, νιάου. Τι λες, ρε μπαγλαμά; Αλήθεια; Όλα μαζί τα τσουβαλιάζουμε τόσο απερίσκεπτα; Τρόπος ζωής; Δηλαδή, εγώ που κάθε πρωί πίνω Milko στο αυτοκίνητο για τη δουλειά, είμαι το ίδιο εθισμένος με τον τύπο που χτυπάει ενέσεις για να μην σπαρταράει σαν το ψάρι; Όχι γλυκουλίνι. Δεν είναι όλα εθισμός. Ο ιατρικός όρος είναι άλλος. Εθισμός είναι "οποιαδήποτε εξάρτηση από την οποία δεν μπορούμε να αποδεσμευθούμε, είτε πρόκειται για ουσία είτε για μια δραστηριότητα (σωματική ψυχική). Αντίθετα, η έλλειψή τους προκαλεί μια μεγάλη γκάμα από οργανικές αντιδράσεις - από την έντονη ανησυχία και νευρικότητα, μέχρι τις σοβαρές κρίσεις στέρησης. Ο εθισμός θεωρείται από το American Society of Addiction Medicine χρόνια παθολογική κατάσταση του εγκεφάλου και σχετίζεται με τη δράση των νευροδιαβιβαστών." ΑΥΤΟ είναι εθισμός. Εγώ για αυτό μιλάω.
Τώρα, πόσο πιθανό είναι να πάθεις το παραπάνω από τα video games; Όχι και τόσο. Τα ποσοστά μιλάνε από μόνα τους. Μιλάμε για εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμο παγκοσμίως που ψυχαγωγείται μέσω video games και για ελάχιστες κλινικά διαγεγνωσμένες περιπτώσεις εθισμού. Άλλο το να γίνεσαι αντιπαραγωγικός ή αντικοινωνικός (που κι αυτά δεν είναι επιθυμητά ή καλά αποτελέσματα) κι άλλο ο πραγματικός εθισμός. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο κίνδυνος δεν είναι πραγματικός. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις ανοσία κι ότι δεν πρέπει να έχεις το νου σου, μόνο κι μόνο επειδή έπαιξες κάποια στιγμή video games και δεν εθίστηκες. Είμαι 35, παντρεμένος, έχω δύο παιδιά, εργάζομαι (κάνω καριέρα, ένα πράγμα) και παίζω τα τελευταία 25 χρόνια. Έχω παίξει 100άδες παιχνίδια. Πριν δύο εβδομάδες, όμως, σταμάτησα να παίζω ένα παιχνίδι, επειδή δεν μου άρεσε η εξάρτηση, η έλλειψη προσωπικού ελέγχου που ένιωθα από την εμπειρία.
Το παιχνίδι είναι πολύ καλό. Είναι, εκ πρώτης ματιάς τουλάχιστον, αυτό που περίμενα. Το πρώτο Total War: Rome είναι από τα παιχνίδια που έχω καταναλώσει τον περισσότερο χρόνο μου. Έχω παίξει αμέτρητες καμπάνιες, πάντα single player. Έχω παίξει με όλες τις ρωμαϊκές φατριές κι επέστρεφα κι έπαιζα νέα campaign, κατακτώντας όλο τον χάρτη, συχνά πυκνά μέσα στα χρόνια. Έκανα αναβάθμιση στον υπολογιστή; Έβαζα Rome. Έπαιζα κάποιο άλλο Total War ή strategy γενικότερα; Ακολουθούσε κι ένα ακόμα playthrough με Rome, συνήθως με Brutii, για να έχει ενδιαφέρον από την αρχή με τις μάχες εναντίων των Ελληνικών φαλλαγγών. Και μιλάμε για παιχνίδι που χρειάζεται 50-100 ώρες για κάθε playthrough. Η γυναίκα μου πλέον ξέρει. Όταν βάζω να παίξω Rome, την ενημερώνω πρώτα, για να ξέρει να υπολογίζει το πρόγραμμά της,να προϋπολογίζει μικρότερη συμμετοχή μου σε δραστηριότητες ή ότι θα είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου για αρκετές ώρες, για 2-3 μήνες, παίζοντας Rome. Μέχρι εκεί, όλα καλά, όλα ωραία. Μου έχει χαρίσει αμέτρητες ώρες διασκέδασης και ψυχαγωγίας, με όλη την σημασία της λέξης, κι έχω ζήσει μοναδικές κι ανεπανάληπτες gameplay generated στιγμές μαζί του. Επικές μάχες, επιβλητικές αντιπαραθέσεις σε τείχη και πεδιάδες, ενάντια σε στρατούς πιο δυνατούς, πιο ευκίνητους, πιο μεγάλους και επικρατώντας, ή κάποιες φορές χάνοντας, ενάντια στις προβλέψεις. Είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι που αγαπώ πολύ.
Το ψυχολογικό μου φορτίο, λοιπόν, ήταν εκ προοιμίου βεβαρυμμένο. Το ήξερα ότι δεν θα ήταν απλή υπόθεση να παίξω Rome 2. Είχα εκτενή εμπειρία από το πρώτο κι είχα παρακολουθήσει αρκετό υλικό από το νέο για να ξέρω ότι θα μου αρέσει πολύ. Το έβαλα, σέταρα λίγο τα γραφικά, μέχρι να το φτάσω σε ένα σημείο όπου ο υπολογιστής μου να το τρέχει απροβλημάτιστα και το οπτικό αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο δυνατό και με την γυναίκα στον καναπέ να βλέπει τηλεόραση και τις κόρες μου να κοιμούνται, ξεκίνησα να παίζω το tutorial. Το παιχνίδι είναι καλό. Είναι πολύ καλό. Θυμίζει έντονα το παλιό Rome, όμως ο οπτικός τομέας είναι αιώνες μπροστά. Επιπλέον, εκ πρώτης όψης, δείχνει αρκετά πιο "έξυπνο" παιχνίδι. Ήταν αρκετά οικείο ώστε πολλές από τις στρατηγικές που είχα μάθει να εξακολουθούν να δουλεύουν εξίσου καλά (άλλωστε, το gameplay των Total War βασίζεται σε εξαιρετικά στέρεα θεμέλια), αλλά αρκετά πιο πολύπλοκο ώστε κάποιες να μην δουλεύουν καθόλου. Η τέλεια ισορροπία οικειότητας και πρόκλησης για να απολαύσω το παιχνίδι στο έπακρο.
Όμως, μετά, άρχισα να παρατηρώ στον εαυτό μου πράγματα που δεν μου άρεσαν. Αρχικά, η ώρα πήγε 2-3 το πρωί πριν τελικά κλείσω τον υπολογιστή και πάω για ύπνο. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα μεμπτό. Μου άρεσε, ενθουσιάστηκα και έπαιξα λίγο παραπάνω ένα βράδυ, έστω κι αν το αρχικό πλάνο δεν ήταν αυτό. Όμως, εκτός αυτού, δυσκολεύτηκα και να κοιμηθώ. Καθόμουν στο κρεβάτι μου γεμάτος υπερένταση από την εμπειρία και χρειάστηκα τουλάχιστον 30 λεπτά επιπλέον μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα από μόνο του λόγος ανησυχίας, αφού πέρασα πραγματικά καλά και η όλη εμπειρία ήταν πολύ ζωντανή. Όμως, με το που ξύπνησα εξακολουθούσα να το σκέφτομαι συνέχεια. Ήταν στο μυαλό μου μόνο αυτό και σχεδόν τίποτα άλλο. Άρχισα να υπολογίζω ποιες ήταν οι απαραίτητες εργασίες που έπρεπε να κάνω (Σάββατο, γαρ) πριν μπορώ να επιστρέψω στο παιχνίδι. Οτιδήποτε άλλο μου φαινόταν απλά "αναγκαίο κακό", χρόνος που έπρεπε να μεσολαβήσει μέχρι να επιστρέψω στο παιχνίδι. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, αλλά σε αυτό το βαθμό είναι σπάνιο. Ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα που έμοιαζε ότι αντί να παίζω εγώ το παιχνίδι, με έπαιζε αυτό. Παρότι είναι ευχάριστο, ίσως και θετικό, το συναίσθημα να παραδίδεις μέρος του ελέγχου σε μία εμπειρία, η συγκεκριμένη είχε πάρει περισσότερο έλεγχο από όσο ένιωθα βολικά να παραχωρήσω.
Η απόφαση ήταν ακαριαία. Τέρμα το Rome 2 για την ώρα. Θα παίξω κάτι άλλο (κι όντως, έβαλα The Wolf Among Us και συνέχισα ένα Career που είχα σε εξέλιξη στο NBA2K11), θα αφήσω αρκετό χρόνο να μεσολαβήσει και θα επιστρέψω μελλοντικά στο παιχνίδι, όταν θα το παίζω πραγματικά με τους δικούς μου όρους.
Το ότι θα το παίξω, δεν χωράει συζήτηση. Για video game μιλάμε, όχι για ναρκωτικά. Θα το παίξω και θα το απολαύσω. Είμαι σίγουρος. Θα το κάνω, όμως, έχοντας επιτρέψει στον εαυτό μου και το υποσυνείδητό μου να το απομυθοποιήσει λίγο, να το ρίξει μερικά σκαλοπάτια, να το κάνει λίγο πιο μικρό για να μπορεί να το καταναλώσει πιο εύκολα, με περισσότερο έλεγχο.
Γιατί, με λένε Κώστα κι είμαι καλά.
τα strategy games καθε ειδους ειναι αρρωστια... προχθες πεταξα στα σκουπιδια το μισο μου Σαββατο παιζοντας Master of orion 2. Ουτε που καταλαβα πως περασε το 5ωρο απο 7 το απογευμα μεχρι τα μεσανυχτα. Το Total War κλεινει σπιτια , μακρυα αν θες σωστη διαχειρηση χρονου. Τα ξερεις μη στα λεω. Επαιξα καναδυο campaigns πριν κανα μηνα (ειχα ,εσκεμμενα, να παιξω κανα τριμηνο) και εγραψε ετσι για πλακα ο χρονογραφος στο steam αλλες 25 ωρες... 540 στο συνολο για ενα total που εχω παιξει λιγοτερο απο σχεδον ολα , πλην ισως του Empire που το εχω αφησει εκει στις 420 ωρες.
Οι μοναδικοι που ειναι πιο αρρωστοι απο τους στρατετζαδες ειναι αυτοι που παιζουν τα lol και τα WoW κτλπ τα οποια πραγματικα ειναι μαυρες τρυπες που αντι για υλη και αστρα και φως , ρουφανε χρονο και ζωες. Δε θα ξεχασω την εποχη που ειχα το ταξι και ειχα ενα διαστημα μεινει χωρις ιντερνετ περιπου 4 μηνες και πηγαινα σε ιντερνετ καφε και επαιζα call of duty 2 και modern warfare , θυμαμαι πριν τη δουλεια πηγαινα επαιζα καμια ωριτσα , εκανα 12ωρη βαρδια στο ταξι , περναγα απο το ιντερνετ καφε απεξω και εβρισκα κατι τυπους οπως τους ειχα α φησει στην ιδια θεση σα ζομπι. Πηγαινα ετρωγα κοιμομουν και την αλλη μερα που π ηγαινα να παιξω , παλι εκει. Και ηταν ενηλικες κιολας... Καθε χρονο αλλωστε διαβαζουμε ειδησεις ειδικα εκει σε κατι Κορεες για ατομα που πεθαινουν πανω απο τον υπολογιστη παιζοντας τετοια παιχνιδια.
Καλά, δεν είναι τόσο απόλυτα τα πράγματα. Δεν μιλάμε για ναρκωτικά. Για video games μιλάμε.
Έχεις ένα δίκιο, πάντως. Τα strategy είναι από τα παιχνίδια που έχουν οργανικά μέσα τους στοιχεία που καλλιεργούν ή αξιοποιούν μεθόδους εθισμού ή, τέλος πάντων, σπατάλης χρόνου.
Προσωπικά (αν και νομίζω ότι ο όρος δεν είναι δικός μου, αλλά δεν θυμάμαι που τον άκουσα - διάβασα), το ονομάζω PES effect. Καθώς παίζεις, συνέχεια λες στον εαυτό σου να παίξεις ακόμα ένα παιχνίδι, να δοκιμάσεις μία ακόμα μεταγραφή, να δεις πώς θα τα πας και σε αυτό τον γύρο μίας διοργάνωσης, να αντιμετωπίσεις αυτόν τον ιστορικό αντίπαλο. Ένα τελευταίο και μετά το κλείνεις. Και τελικά, το κλείνεις μετά από 2-3 ώρες. Το Total War το κάνει αυτό εξαιρετικά. Εκτός από το ότι μία μεγάλη μάχη μπορεί από μόνη της να πάρει 20-30 λεπτά, αν όχι παραπάνω, στο turn based κομμάτι όλο και κάτι αλλάζει τα δεδομένα με κάθε γύρο, με αποτέλεσμα να θέλεις να παίξεις λίγο ακόμα, για να δεις αν η στρατηγική που χάραξες πριν 10-15 κινήσεις έχει ακόμα νόημα και οδηγεί στο αποτέλεσμα που προσδοκούσες.
Με μέτρο, όλα γίνονται, πάντως. Οι περιπτώσεις που αναφέρεις είναι εξαιρέσεις στον κανόνα. Δεν εθίζεται όποιος πιάνει CoD ή LoL ή οποιοδήποτε παιχνίδι. Για αυτό γράφω ότι τον έχουμε κάνει εντελώς τσίχλα τον όρο εθισμός. Οι πραγματικές, κλινικές περιπτώσεις είναι στατιστικά ελάχιστες.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε το νου μας και να επιβεβαιώνουμε ότι έχουμε τον έλεγχο στη συμπεριφορά μας και στις επιπτώσεις της ενασχόλησής μας με τα video games.
οι κλινικες περιπτωσεις ειναι ελαχιστες... αλλα δε σημαινει οτι οποιος δαπαναει υπερβολικα χρονο δεν εχει προβλημα ή δε δημιουργει προβλημα στη ζωη του , στις σχεσεις του με τους αλλους , με την οικογενεια ή δε ριχνει την αποδοση στην εργασια λογω πχ ελλειψεως υπνου. Ειναι οπως η παχυσαρκια. Ειναι καποιες κλιμακες , υπερβαρος (αυτος που εχει απο 1 μεχρι 10 κιλα συνηθως πανω απο το φυσιολογικο που θα επρεπε αν και συνηθως η μετρηση δε γινεται με κ ιλα αλλα με βαση τον δεικτη μαζας σωματος αλλα για να γινω πιο κατανοητος στα λεω με κιλα) μετα παει παχυσαρκος (που ειναι πανω απο 10 κιλα μεχρι συνηθως 30) μετα ειναι παχυσαρκος β (παχυσαρκια τυπου 2) που ειναι μεχρι καποια κιλα και μετα ειναι το τελικο σταδιο η υπερπαχυσαρκια ή νοσηρη ή νοσογονος παχυσαρκια ή κλινικη παχυσαρκια χρησιμοποιουνται ολοι αυτοι οι οροι απο διαφορους ει δικους και μη... Το τελευταιο σταδιο ειναι αυτοι που βλεπεις και ειναι τεραστιοι και δε μπορουν να περπατησουν και πανε με τα καροτσακια και τους βγαζουν απο το σπιτι με γερανο κτλπ.
Προφανως και το τελευταιο σταδιο ειναι η 'κλινικη περιπτωση' οπως ειπες και εσυκαι ειναι αυτο που πλεον το πρβλημα ειναι ολοφανερο και καταστρεφει τη ζωη αλλα αυτο δε σημαινει οτι ολοι ακομα και αυτος που εχει 5 κιλακια παραπανω δε πρεπει να τα χασει ή οτι ακομα και αυτα τα 5 κιλακια δεν επιβαρυνουν την υγεια...
Ετσι και με το γκεημινγκ. Δεν ειμεθα καμενοι οπως οι τυποι που εβλεπα τοτε στο νετ καφε αλλά αυτο δε σημαινει οτι δε μπορει να εχει καποιος προβλημα.
Ξερεις ποσες φορες οπως προχθες εχω νιωσει ασχημα μετα το π αιχνιδι και εχω ενα αισθημα κενου οτι πεταξα τη μερα στα σκουπιδια? Ενω τη στιγμη που παιζω νιωθω ευφορια συνηθως μετα μερικες φορες δεν νιωθω τοσο καλα. Για αυτο τα τελευταια 2-3 χρονια εχω προσπαθησει να περιορισω τα παιχνιδια ρουφηχτρες χρονου και ειδικα το ριμαδι το τοταλ που με εχει καταστρεψει. Αλλα δε κοβεται ευκολα. Για αυτο λεω οτι ειναι εθισμος... ισως οχι με την κλινικη εννοια του ορου οπως πχ το τσιγαρο , αλλα ειναι μια μορφη εθισμου. και ας μη μας αρεσει να μας το λενε οι δικοι μας ανθρωποι και ας μη το παραδεχομαστε
καλα για civilization δε μιλαμε καν... το εκοψα εντελως γιατι με κατεστρεφε και επαιξα μετα απο αρκετα χρονια (ισως πανω απο 3) 3-4 campaigns και κοιμηθηκα σε 4 μερες συνολικα 20 ωρες το πολυ....
Lovesfool μια ερώτηση έχεις παίξει ποτέ WoW ή LoL? Το πρώτο ειδικά στην χρυσή του εποχή θα έπρεπε να είχε ειδική σήμανση καθώς δεν θα έλεγα ότι είναι μακριά από την κοκαϊνη σε ψηφιακή μορφή. Απλά θα σου πω ότι έπαιζα 2,5 χρόνια και είχα 100 μέρες playtime και θεωρούμουν στην κοινότητα casual παίκτης.
Ωραιο το κειμενο. Το πρωτο Rome επικο παιχνιδι.. Ο εθισμος στα video games ειναι κατι που πρωτο ακουσα (απο σοβαρο ατομο) επι wow. Το περιεργο με το wow ειναι οτι καταφερε να εθισει και ατομα που δεν τους τραβαει το gaming γενικοτερα. Ξερω αρκετους που βαραγαν 10ωρα στο wow και ηταν το μονο παιχνιδι που αγγιξαν ποτε. Νομιζω οτι οι developers τετοιων παιχνιδιων την επιδιωκουν αυτη την εξαρτηση, κατι που δεν ειναι και πολυ σωστο εδω που τα λεμε. Ο online τζογος επισης εθιζει πολλους και μπορει να θεωρηθει βιντεοπαιχνιδι(;).Αρα για μενα η εξαρτηση δεν συνδεεται αμεσα με το ιδιο το gaming ως δραστηριοτητα, αλλα με το περιεχομενο του καθε τιτλου, και βεβαια με το ιδιο το ατομο. Καλο ειναι να προσεχουμε.
Πιανει η μανα τον Τοτο πισω απο εναν θαμνο μαζι με τη φιλη του.
-Τι κανετε εδω;!
-Γ@mι*m@στε
-Α, ενταξει. Νομιζα οτι καπνιζατε.
@ Kafroc. Όχι, ποτέ. Σπάνια παίζω online και ποτέ MMO. Για εμένα το gaming είναι απολύτως ατομική και μοναχική περίπτωση.