Την εβδομάδα που πέρασε προέκυψε ολόκληρη συζήτηση για τα speedruns στο Facebook Group του Enternity. Είναι καλό σημάδι για ένα παιχνίδι και το design του; Κακό σημάδι; Κι ό,τι κι αν είναι, για ποιον είναι τι; Η συντακτικής ομάδας κοντοστάθηκε, τα έβαλε κάτω και εκφράζει την άποψή της και τις σκέψεις της.
Μάνος Βέζος
Επιχειρώντας να σκεφτώ τι έχει νόημα να γράψω για τη συγκεκριμένη στήλη, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω καν κάτσει να δω speedrun τόσα χρόνια. Ούτε ένα. Ούτε κατά λάθος, ούτε δηλαδή με την τρισκατάρατη αυτόματη αναπαραγωγή επόμενου βίντεο στο YouTube. Δεν ξέρω ακριβώς πώς το έχω καταφέρει, ξέρω, τουλάχιστον, γιατί το έχω καταφέρει. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά.
Ως παίκτη δεν με ενδιαφέρει καθόλου το άθλημα αυτό. Κάθε παιχνίδι είναι μια σχεδιασμένη εμπειρία. Ή έχει να μου δώσει κάτι ως τέτοια ή όχι. Το να φτάσω στο τέλος πανικόβλητος δεν το αλλάζει αυτό, αλλάζει μόνο πέντε κουβέντες που θα πω για πλάκα με φίλους ή, για κάποιους άλλους, αλλάζει τη φήμη που έχουν ενδεχομένως στο διαδίκτυο. Ταυτόχρονα, ως άτομο, είναι λίγο περίεργο που με αφήνουν τόσο αδιάφορο διότι σε λογική, σχεδιασμό, επιχειρήματα, πλάνα κ.λπ. κοιτάζω αυτόματα για πιθανές αδυναμίες. Είναι κι αυτή μια χρήσιμη ικανότητα, έστω ένα χρήσιμο «κόλλημα», δεδομένου ότι περισσότερο παίζω για να βγει review παρά για να γεμίσω τον ελεύθερό (γκούχου γκούχου) χρόνο.
Υποψιάζομαι ότι καταλήγω αδιάφορος διότι οι τρύπες, οι αδυναμίες και ό,τι συναφές είναι στο μυαλό μου ευκαιρίες για αλλαγές και βελτιώσεις, όχι πάτημα για εκμετάλλευση. Απλά δεν έχω μάθει να σκέφτομαι έτσι, ούτε στα games ούτε αλλού. Βέβαια αυτό δεν καθιστά όποιον μπορεί να το κάνει άχρηστο. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε καν ως ιδέα το καλό playtesting. Και αυτού του τύπου η επιμονή και φαντασία έχει ειδική βαρύτητα όταν εστιάζει αργότερα σε άλλες δημιουργίες ή, τελικά, στις βελτιώσεις που ψάχνω κι ο ίδιος. Κάπως έτσι φτάνουμε στο modding, κάπως έτσι φτάνουμε στη συντήρηση ξεχασμένων παιχνιδιών, κάπως έτσι φτάνουμε και σε λειτουργική έκδοση του Vampire: The Masquerade - Redemption τέλος πάντων.
Ως θέαμα όμως; Είναι στο μυαλό μου τόσο ουσιώδες όσο και το ρεκόρ Guiness για το μεγαλύτερο μουσακά στον κόσμο. Δεν φτάνει που είναι μουσακάς. Είναι και ο μεγαλύτερος. Διπλή προσβολή.
Σταύρος Βέργος
Τα speedruns είναι από τις λίγες περιπτώσεις που προτιμώ να παρακολουθώ παρά να παίζω. Ίσως επειδή δεν έχω ως gamer τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται ένα speedrun. Ενώ έχω φάει τα νιάτα μου κάνοντας grind ξανά και ξανά στο WoW, επαναλαμβάνοντας τους ίδιους μηχανισμούς ξανά και ξανά, ποτέ δεν μπόρεσα να ασχοληθώ στα σοβαρά με τα speedruns. Βασικά δεν μπορώ να ξαναπαίξω παιχνίδι single player δεύτερη φορά, ούτε καν 100 φορές φορές σερί που χρειάζεται για να πω πως θα επιχειρήσω ένα speedrun της προκοπής. Τα παιχνίδια single player είναι μια σπάνια απόλαυση για μένα και θέλω να τα παίξω για να δω την ιστορία και την εξέλιξη του χαρακτήρα μου. Πιο μικρός που δεν είχα πρόσβαση σε πολλούς τίτλους, καθώς μεγάλωσα σε νησί, έπαιζα πιο συχνά ξανά τα παιχνίδια μου. Και για να είμαι ειλικρινής τότε είχα τολμήσει και τη μοναδική μέχρι τώρα προσπάθεια να κάνω και ένα speedrun. Αν και δεν ήξερα τι είναι το speed run.
Είχα πάρει το Master System της Sega, γιατί ο πατέρας μου τσιγκουνεύτηκε τα 20 χιλιάρικα παραπάνω που έκανε το Mega Drive, και η συγκεκριμένη κονσόλα είχε στη μνήμη του το Sonic το οποίο μου είχε βγάλει την πίστη να το τερματίσω. Αλλά απ' τη στιγμή που το τερμάτισα έβγαζα το παιχνίδι μονοκοπανιά και αφού πρώτα είπα πως θα το τερματίσω χωρίς να πεθάνω, είπα να δοκιμάσω να καταφέρω να το τερματίσω παίζοντας απ' την στιγμή που τελείωναν οι X-Men που έπαιζαν τότε τα πρωινά του Σαββατοκύριακου μέχρι να με φωνάξει η γιαγιά μου για φαγητό. Κάθισα λοιπόν, είδα τους X-Men και μετά έβαλα μπρος το παιχνίδι. Ήμουν στην τελευταία πίστα όταν με φώναξαν για φαγητό, τους είπα πως έρχομαι σε 2' και ενώ ο πατέρας μου ερχόταν να μου βγάλει την κονσόλα από την πρίζα, τερμάτισα το παιχνίδι. Κάθισα, έφαγα και μετά έκοψα ένα κομμάτι χαρτόνι, πήρα ένα κίτρινο μαρκαδόρο και το έβαψα και μετά με ένα στυλό έγραψα την ημερομηνία, τον τίτλο του παιχνιδιού και το όνομά μου. Έκανα την απονομή στον εαυτό μου και την επόμενη μέρα βρήκα θέση για το τρόπαιο στο τζάκι. Η γιαγιά μου το είχε κάνει προσάναμμα.
Ευχαριστιέμαι να παρακολουθώ speedruns σε τίτλους όπως είναι το Getting Over It with Bennett Foddy και μου αρέσει να παρακολουθώ το νεκρό βλέμμα του ψαριού στα μάτια του streamer που έχει πεθάνει εκατό φορές μέσα του μέχρι να καταφέρει να βγάλει το παιχνίδι σε χρόνο της προκοπής. Έχω κάτσει να παρακολουθήσω speedruns σε τίτλους που κρατούν ώρες όπως τα Final Fantasy του πρώτου PlayStation αλλά στο τέλος κουράζομαι και σταματάω να παρακολουθώ. Η μοναδική σειρά παιχνιδιών της οποίας speedruns παρακολουθώ ευλαβικά είναι τα Resident Evil. Δεν μιλάω μόνο για τα modes που είναι καθαρά φτιαγμένα για speedrun όπως το The 4th Survivor, μιλάω για ολόκληρα playthroughs. Μου αρέσει που βλέπω πώς διαχειρίζονται τα όπλα και τα χόρτα, το πόσο μηχανικά λύνουν τους γρίφους και πώς διαλέγουν ποια ζόμπι θα αποφύγουν, κάτι το οποίο δεν κατάφερα ποτέ να κάνω εγώ. Όλα τα ζόμπι πρέπει να πεθαίνουν. [σ.α.: Word]
Απ' την άλλη ποτέ δεν ευχαριστήθηκα speedrun που κάνει exploit κάποιο bug. Θυμάμαι σε κάποια απ' τα Pokémon της πρώτης γενιάς μπορούσες να bugάρεις το παιχνίδι και να πηδήξεις μεγάλο μέρος του παιχνιδιού και αρκετοί speedrunners έδειχναν με περηφάνεια πόσο γρήγορα ολοκλήρωναν τον τίτλο. Τότε σίγουρα δεν θα μπορούσε να γίνει hotfix αυτό το bug όπως στις μέρες μας και θυμάμαι να το συζητώ με ένα φίλο και να μου λέει πως αυτό το bug είναι ξεφτίλα για τους developers και ακόμη περισσότερο όταν τα διορθώνουν για να «τιμωρούν» τους speed runners. Έλα τώρα. Σαν κάποιος που γράφει κώδικα ξέρω πως τα bugs πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν και πάντα πρέπει να διορθώνονται. Και σε καμιά περίπτωση δεν τιμωρούν τους speedrunners. Γιατί εκείνοι τα κάνουν exploit. Υπάρχουν και αυτοί που απλά θέλουν να βιώσουν το παιχνίδι και απλά έπεσαν πάνω τους. Δεν θέλουν να κάνουν τίποτα skip. Απλά να παίξουν το παιχνίδι θέλουν και να πάρουν το χρόνο τους κάνοντάς το, όσο και αν τους πάρει.
Νικήτας Καβουκλής
Να πω την αλήθεια, τα speedruns ήταν κάτι που δεν με απασχόλησε ποτέ. Ποιος ο λόγος να χάσω τη μαγεία του gameplay, έστω κι αν πρόκειται για δεύτερο, τρίτο κ.λπ. playthrough; Για να αποδείξω ότι είμαι γρήγορος σαν τον άνεμο; Σε ποιους; Και τι θα κερδίσω; Προσωπική ικανοποίηση; Να μου λείπει.
Εννοείται ότι καθημερινά πέφτω σε τέτοιου είδους videos στο YouTube και κάθε φορά αγνοώ την ύπαρξή τους. Δεν έχει να μου προσφέρει κάτι το speedrun, ούτε ως διασκέδαση, ούτε ως γνώση. Ακόμα και όταν βρέθηκα σε καταστάσεις που μπορούσα να τρέξω κυριολεκτικά από την αρχή έως το τέλος, προτίμησα να μην επιλέξω αυτήν τη διαδρομή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Renegade 3, που αμαύρωσε το όνομα που είχε χτίσει ως τότε η σειρά, όπου απλά περπατώντας μπορούσες να πας από την αρχή ως το τέλος ενός κόσμου, δίχως να ρίξεις ούτε μία μπουνιά, ούτε μία κλωτσιά.
Δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για αν οι developers επίτηδες αφήνουν τρύπες σε παιχνίδια που επιτρέπουν speedruns, με αποκορύφωμα τα 12 λεπτά του The Outer Worlds, χρόνος που φαντάζει εξωφρενικά μικρός αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για ένα open world RPG και η διάρκειά του θα πρέπει να είναι μερικές δεκάδες ώρες. Ναι μεν υπάρχουν οι επιτήδειοι -ας μου επιτραπεί η έκφραση- που το μυαλό τους γεννάει ιδέες για το πώς θα παρακάμψουν τα πάντα, από την άλλη ίσως είναι προς το συμφέρον των developers να ρίχνουν δεξιά και αριστερά τέτοιες τρύπες, μιας και η δυνατότητα του speedrun γεννάει videos στο YouTube, άρα μιλάμε για μια μορφή έμμεσης διαφήμισης. Καταστάσεις win-win; Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Να πω την αλήθεια εγώ τους θαυμάζω τους παίκτες που ασχολούνται με τα speedruns. Έχουν ικανότητες, επιμονή, υπομονή και παρατηρητικότητα που δεν είχα, ούτε θα αποκτήσω ποτέ. Και γιατί δεν μπορώ, αλλά και γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω κάτι τέτοιο. Ό,τι και αν πιστεύουμε, η ανακάλυψη κόλπων και glitches στα παιχνίδια που επιτρέπουν την ολοκλήρωσή τους σε απίστευτα μικρό χρόνο είναι σίγουρα εντυπωσιακή. Δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι για το ίδιο το παιχνίδι ή τους developers. Δεν μειώνει την ποιότητα του πρώτου ή την ικανότητα των δεύτερων που μέσα από αυτά μπορεί να μάθουν τι τους ξέφυγε στον αρχικό σχεδιασμό (και ίσως να το διορθώσουν την επόμενη φορά που θα αναπτύξουν κάτι). Ναι τα speedruns βασίζονται σε ελλείψεις ή ελαττώματα, μπορεί να αποτελούν απόδειξη ότι πολλές φορές οι developers φουσκώνουν τεχνητά έναν τίτλο μόνο και μόνο για να αυξήσουν τη διάρκειά του, αλλά πραγματικά δεν σημαίνει τίποτα όλο αυτό. Αν το παιχνίδι είναι καλό, θα παραμείνει καλό ακόμα και αν είναι δυνατό κάποιο speedrun. Σίγουρα δεν επηρεάζει την εμπειρία των υπόλοιπων παικτών που είτε δεν μπορούν είτε έχουν αποφασίσει να παίξουν/απολαύσουν έναν τίτλο με τον προβλεπόμενο τρόπο. Εμένα με αγχώνουν οπότε θα παραμείνω αργός… [σ.α.: Αλλά γρήγορος]
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity